The Third and Fourth Brothers Huang

The Third and Fourth Brothers Huang both gazed at Meng Hao, their hideous grins growing wider. They clearly viewed Meng Hao as a sheep in a wolf’s den!

As for Fifth Brother Huang, he continued to eye the bag of holding strapped to Meng Hao’s waist. His smile grew more brilliant. He obviously thought that today was his lucky day to have snatched up such a cash cow.

Meng Hao also smiled. Although he still looked a bit bashful, his smile was genuine, and quite happy. The Immortal’s Cave really seemed to contain some good opportunities, as did this group of men. They continued to herd him along.

“Eldest Brother recently brought in an artist to paint a portrait of him,” said Second Brother Huang. “It’s not really convenient for him to come out. Fellow Daoist Meng, why don’t we go see him?” Without giving Meng Hao a chance to refuse, he pulled him toward the middle of the Immortal’s Cave, where there was a vast, open area filled with luminescent pearls. At the far end was an enormous throne.

The throne was constructed from crystals, and upon it sat a large man. He appeared to be about fifty years old. He wore a long violet robe, and had a very dignified countenance. Even though he tried, it was impossible to cover up his fierceness. He radiated an intense killing aura.

His Cultivation base was not at the Qi Condensation stage, but the early Foundation Establishment stage!

In front of the large man sat a stooped, withered old man with long white hair. His body trembled and the paintbrush in his hand quivered. The outline of the large man could be seen on the canvas in front of him.

The man’s eyes flashed over the group as they approached. He completely ignored Meng Hao, focusing instead on the yellow-robed man. He gave a cold harrumph.

“If you don’t have something important to do, don’t leave,” he said. “I’ve been jumpy lately, and have a bad feeling. Now that you’re back, sit down. I’ll have this painter do a portrait of all of you.”

Eyes filled with veneration, the yellow-robed man nodded his head in agreement. He stepped forward and sat down next to the violet-robed man. Second Brother Huang and the others clasped hands in respectful salute. Ignoring Meng Hao altogether, they moved forward to sit down.

No one said anything, and soon Meng Hao was standing there alone, an awkward expression on his face.

The large, violet-robed man looked at the painter and said, “You paint some good portraits of us, you hear? If you do, then I won’t cause any trouble for you.” Hearing the man’s cool words, the stooped, white-haired old man shivered and nodded.

“Second Brother, I’ve really been feeling uneasy lately. Don’t forget to check the teleportation portal. If any problems occur, we can get out of here instantly. Third and Fourth Brothers, you two listen well. No going outside!” Each and every word uttered by the violet-robed man caused the others to nod in agreement. None of them payed any attention whatsoever to Meng Hao. He stood there awkwardly. In his opinion, the man should at least greet him. Finally, he gave out a dry cough.
They ignored the cough and continued talking. The violet-robed man didn’t so much as look at him. The others, including the yellow-robed man, didn’t look his way either.

Meng Hao sighed, then coughed a little louder, interrupting the dialogue. Finally, the eyes of the five men fell upon him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่สามและสี่พี่น้องหวงทั้งสองจ้องเมงเฮา ของพวกเขาจะไม่เป็นใจกว้างเติบโต นอกจากนี้พวกเขาชัดเจนดูเมงเฮาเป็นแกะในถ้ำของหมาป่าสำหรับห้าพี่ชายหวง เขายังคงตากระเป๋าถือรัดที่เอวเมงเฮา รอยยิ้มของเขาเติบโตสดใสยิ่งขึ้น เขาเห็นได้ชัดคิดว่า วันนี้เป็นวันของเขาโชคดีจะได้กระชากขึ้นวัวเงินสดดังกล่าวเมงเฮายิ้ม แม้ว่าเขายังคงดู bashful บิต รอยยิ้มของเขาเป็นของแท้ และค่อนข้างมีความสุข ถ้ำของอมตะจริง ๆ ดูเหมือนจะ มีบางโอกาสที่ดี เป็นคนกลุ่มนี้ พวกเขายังคงฝูงเขาพร้อม"พี่ชายคนโตเพิ่งออกมาเป็นศิลปินวาดภาพของเขา กล่าวว่า หวงพี่ชายสอง "มันไม่สะดวกจริง ๆ เขาจะออกมา เพื่อนเมง Daoist ทำไมไม่เราไปเห็นเขา" โดยไม่ให้เฮาเมงโอกาสที่จะปฏิเสธ เขาทำลายเขาไปทางตรงกลางของถ้ำของอมตะ มีคุณค่ามาก เปิดพื้นที่เต็มไป ด้วยไข่มุกที่เรืองแสง ที่ปลายสุดคือบัลลังก์มหาศาลราชบัลลังก์สร้างจากคริสตัล และเมื่อส.คนใหญ่ เขาดูเหมือนจะเป็นประมาณห้าสิบปี เขาสวมเสื้อคลุมยาวสีม่วงเป็น และมีสีหน้าสวยงามมาก แม้ว่าเขาพยายาม มันเป็นไปไม่ได้จะครอบคลุมถึงรุนแรงของเขา เขาปล่อยกลิ่นอายฆ่ารุนแรงฐานการเพาะปลูกของเขาไม่ได้อยู่ในเวทีรวมตัวฉี แต่ระยะแรก ๆ ของการก่อตั้งมูลนิธิหน้าคนขนาดใหญ่เสาร์ stooped เหี่ยวอายุคนที่ มีผมยาวสีขาว ร่างกายของเขา trembled และ quivered พู่กันในมือของเขา อาจจะเห็นเค้าโครงร่างของมนุษย์ขนาดใหญ่บนผ้าใบหน้าเขาชายตาประกายบนกลุ่มพวกเขาเข้า เขาละเว้นเมงเฮา แทนเน้นชายจีวรเหลืองสมบูรณ์ เขาให้ harrumph ความเย็นถ้าคุณไม่มีสิ่งที่สำคัญที่จะทำ แต่ก็ เขากล่าวว่า "ฉันเคยกระตุกเมื่อเร็ว ๆ นี้ และมีความรู้สึกที่ไม่ดี หลังจากที่คุณกลับ นั่งลง ฉันจะมีจิตรกรนี้ทำภาพทั้งหมดของคุณ"ดวงตาที่เต็มไป ด้วยความเลื่อมใส ชายจีวรเหลืองเลยต้องศีรษะของเขาตกลง เขาก้าวไปข้างหน้า และนั่งลงข้างชายจีวรสีม่วง สองพี่ชายหวงและอื่น ๆ clasped มือเคารพใน พวกเขาละเว้นเฮาเมงทั้งหมด ย้ายไปข้างหน้านั่งลงไม่มีใครว่า อะไร และเร็ว ๆ นี้ เฮาเมงยืนคนเดียว นิพจน์อึดอัดใจบนใบหน้าของเขาคนใหญ่ จีวรสีม่วงมองจิตรกร และกล่าว ว่า "คุณสีบางภาพที่ดีของเรา คุณได้ยินหรือไม่ ถ้าคุณทำได้ แล้วฉันจะไม่ทำให้เกิดปัญหาใด ๆ สำหรับคุณ" ได้ยินคำพูดเย็นชาย ชายชรา ผมขาว stooped shivered และเลยต้อง“Second Brother, I’ve really been feeling uneasy lately. Don’t forget to check the teleportation portal. If any problems occur, we can get out of here instantly. Third and Fourth Brothers, you two listen well. No going outside!” Each and every word uttered by the violet-robed man caused the others to nod in agreement. None of them payed any attention whatsoever to Meng Hao. He stood there awkwardly. In his opinion, the man should at least greet him. Finally, he gave out a dry cough.They ignored the cough and continued talking. The violet-robed man didn’t so much as look at him. The others, including the yellow-robed man, didn’t look his way either.Meng Hao sighed, then coughed a little louder, interrupting the dialogue. Finally, the eyes of the five men fell upon him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่สามและสี่พี่น้อง Huang ทั้งสองจ้องมองเม้งเฮายิ้มน่าเกลียดของพวกเขาเจริญเติบโตที่กว้างขึ้น พวกเขาดูได้อย่างชัดเจนเม้งเฮาเหมือนแกะในถ้ำของหมาป่าที่! สำหรับห้าบราเดอร์หวางเขายังคงตาถุงถือรัดเอวเม้ง Hao ของ รอยยิ้มของเขาเติบโตสดใสมากขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่าวันนี้เป็นวันโชคดีของเขาที่จะได้คว้าเช่นวัวเงินสด. เม้งเฮายังยิ้ม แม้ว่าเขาจะยังคงมองบิตขี้อาย, รอยยิ้มของเขาเป็นของแท้และมีความสุขมาก ถ้ำของอมตะจริงๆดูเหมือนจะมีโอกาสที่ดีบางอย่างเช่นเดียวกับกลุ่มของคนนี้ พวกเขายังคงไล่ต้อนเขาไป. "พี่ชายคนโตนำมาในเร็ว ๆ นี้ศิลปินในการวาดภาพของเขา" บราเดอร์ที่สองหวางกล่าวว่า "มันไม่สะดวกจริงๆสำหรับเขาที่จะออกมา เพื่อน Daoist เม้งทำไมเราไม่ไปดูเขา? "โดยไม่ให้เม้งเฮาโอกาสที่จะปฏิเสธเขาดึงเขาไปทางตอนกลางของอมตะถ้ำที่มีความกว้างใหญ่เปิดพื้นที่เต็มไปด้วยไข่มุกเรืองแสง ในตอนท้ายสุดเป็นบัลลังก์มหาศาล. บัลลังก์ถูกสร้างขึ้นมาจากผลึกและเมื่อมันนั่งชายร่างใหญ่ เขาดูเหมือนจะเป็นอายุประมาณห้าสิบปี เขาสวมเสื้อคลุมสีม่วงยาวและมีสีหน้าสง่างามมาก แม้เขาจะพยายามก็เป็นไปไม่ได้ที่จะครอบคลุมถึงความรุนแรงของเขา เขาแผ่กลิ่นอายฆ่ารุนแรง. ฐานการเพาะปลูกของเขาไม่ได้อยู่ในขั้นตอนการควบแน่นฉี แต่ต้นขั้นตอนการจัดตั้งมูลนิธิ! ด้านหน้าของชายร่างใหญ่นั่งก้มลงให้เหี่ยวชายชราที่มีผมยาวสีขาว ร่างกายของเขาสั่นสะท้านและพู่กันในมือของเขาสั่น ร่างของชายร่างใหญ่อาจจะเห็นบนผืนผ้าใบในด้านหน้าของเขา. ดวงตาของมนุษย์ประกายมากกว่ากลุ่มที่พวกเขาเดินเข้ามาใกล้ เขาสมบูรณ์ละเว้นเม้งเฮาเน้นแทนในชายเสื้อคลุมสีเหลือง เขาให้ harrumph เย็น. "ถ้าคุณไม่ได้มีสิ่งที่สำคัญที่จะทำไม่ปล่อยให้" เขากล่าว "ฉันได้รับเมื่อเร็ว ๆ นี้น่ากลัวและมีความรู้สึกที่ไม่ดี ตอนนี้คุณกลับมานั่งลง ฉันจะต้องทำเช่นนี้จิตรกรภาพทั้งหมดของคุณ. " ตาเต็มไปด้วยความเลื่อมใสชายเสื้อคลุมสีเหลืองพยักหน้าในสัญญา เขาก้าวไปข้างหน้าและนั่งลงข้างชายสีม่วงเสื้อคลุม บราเดอร์ที่สอง Huang และคนอื่น ๆ พนมมือทักทายเคารพ ละเว้นเม้งเฮาทั้งหมดที่พวกเขาก้าวไปข้างหน้าจะนั่งลง. ไม่มีใครพูดอะไรและเร็ว ๆ นี้เม้งเฮายืนอยู่คนเดียว, การแสดงออกที่น่าอึดอัดใจบนใบหน้าของเขา. ขนาดใหญ่ชายสีม่วงเสื้อคลุมมองที่จิตรกรและกล่าวว่า "คุณวาด บางภาพบุคคลที่ดีของเราคุณได้ยิน? ถ้าคุณทำแล้วฉันจะไม่ก่อให้เกิดปัญหาใด ๆ สำหรับคุณ. "ได้ยินคำพูดเย็นของมนุษย์ที่ก้มสีขาวที่มีผมคนเก่าสั่นและพยักหน้า. " บราเดอร์ที่สองฉันได้รับความรู้สึกจริงๆไม่สบายใจเมื่อเร็ว ๆ นี้ อย่าลืมตรวจสอบพอร์ทัล teleportation หากมีปัญหาใด ๆ เกิดขึ้นเราจะได้รับออกจากที่นี่ทันที ที่สามและสี่พี่น้องคุณสองฟังกัน ไม่ออกไปข้างนอก! "แต่ละคนและทุกคำพูดโดยคนสีม่วงเสื้อคลุมที่เกิดจากคนอื่น ๆ ที่จะพยักหน้าในข้อตกลง ไม่มีของพวกเขา payed ความสนใจใด ๆ ที่จะเม้งเฮา เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างเชื่องช้า ในความคิดของเขาคนที่อย่างน้อยควรจะทักทายเขา ในที่สุดเขาให้ออกอาการไอแห้ง. พวกเขาไม่สนใจอาการไอและยังคงพูดคุย ในขณะที่คนเสื้อคลุมสีม่วงไม่ได้มากที่สุดเท่าที่มองไปที่เขา คนอื่น ๆ รวมทั้งคนสีเหลืองเสื้อคลุม, ไม่ได้มีลักษณะอย่างใดอย่างหนึ่งทางของเขา. เม้งเฮาถอนหายใจแล้วไอดังน้อยขัดจังหวะการสนทนา สุดท้ายสายตาของห้าคนลงมาประทับบนเขา