Meng Hao gaped at his father. He’d

Meng Hao gaped at his father. He’d forgotten how long it had been since he’d seen him act so strictly. The seriousness of his tone instantly caused him to wake up.

“A Master is like a father….” Meng Hao watched his father’s back as he left. He clearly was wearing a simple, unlined robe. However, for some reason, it seemed to Meng Hao as if he were surrounded by a violet wind.

The wind seemed to shatter some barrier in his mind; suddenly an image appeared. It was his father. The image was blurry, but he could tell that his father was looking at him and sighing softly.

His mother was there too, gazing at him warmly. It looked like there were tears in her eyes.

For some reason… there was also a Tower of Tang, as well as many, many complicated memories. Meng Hao thought for a long moment before shaking his head roughly and turning to look off in the distance. There, in the middle of the county, was a very tall tower. It was… a Tower of Tang.

“That wasn’t there before, was it…? No, it never was.” A confused look appeared on Meng Hao’s face.

In the midst of his vacantness, an ancient-sounding voice reached his ears. “This isn’t a boarding school.”

As his father disappeared into the distance, Meng Hao turned to look at the old man who stood in front of him. Now that his father was gone, only he and the old man were there in the coutryard.

The old man looked down at Meng Hao, then slowly continued, “Up to now, I’ve had seventeen apprentices. A few ended up returning to dust. A few left and forged their own path. There were also a few… who are still pondering what they wish to pursue. In fact, when you think about it, some don’t really even count as my apprentices. As of today, you are my eighteenth apprentice. However, I’m actually going to call you… Little Ninth.” As the man spoke in his ancient voice, all the sound in the air around Meng Hao seemed to fade until he was focused completely on the old man.

“You have a Junior Sister. She became my apprentice before you, but in a bit of an unorthodox fashion, so she ranks below you. She is surnamed Chu.”

Meng Hao wasn’t sure why, but he felt nervous. He didn’t know whether to get onto his knees and kowtow, or bend from the waist with clasped hands. He was completely ill at ease.

“I haven’t used my own name for a long time,” said the old man. “Outsiders usually call me by my alchemist name, whereas friends usually call me Mr. East. I’ve never been married, so I have no heir. My apprentices are my heirs. Eventually, you will pass on my teachings, and the mark I have made on the world, will be extended by you. As far as I am concerned, you apprentices are… my closest relatives.” The old man gazed at Meng Hao, looking very majestic. However, his eyes were warm and filled with kindness and love. It seemed almost as if he had been watching Meng Hao for years, and had been testing him for a very long time. “From now on, I’m your Master!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมงเฮาดำที่พ่อของเขา เขาได้ลืมมันมีมานานตั้งแต่เขาได้เห็นเขาทำหน้าที่อย่างเคร่งครัดดังนั้น ความรุนแรงของโทนสีของเขาทันทีเกิดเขาตื่นขึ้น"ต้นแบบคือพี่..." เมงเฮาดูพ่อของเขากลับเป็นเขาซ้าย เขาชัดเจนสวมเสื้อคลุมเรียบง่าย unlined อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่าง เหมือนการเมงเฮาว่า เขาถูกล้อมรอบ ด้วยลมเป็นสีม่วงดูเหมือนลมจะ สลายอุปสรรคบางอย่างในใจของเขา ทันใดนั้นภาพที่ปรากฏ พ่อของเขาได้ ภาพก็ไม่ชัด แต่เขาสามารถบอกได้ว่า พ่อของเขาเขา และ sighing เบา ๆแม่ของเขาก็มีมากเกินไป เฝ้ามองเขาอย่างอบอุ่น มันดูเหมือนมีน้ำตาในดวงตาของเธอเหตุผลบางอย่าง...ได้นอกจากนี้ยังมีหอถัง เป็นจำนวนมาก หลายซับซ้อนความทรงจำ เมงเฮาคิดว่า ช่วงยาวก่อนสั่นศีรษะของเขาอย่างคร่าว ๆ และเปิดดูปิดในระยะไกล กลางเขต ได้เป็นหอคอยที่สูงมาก ...มันเป็นแบบหอถัง"ที่ไม่มีก่อน มัน... ไม่ ไม่ได้" ดูสับสนปรากฏบนใบหน้าเมงเฮาในท่ามกลางของเขา vacantness มีเสียงโบราณหูถึงหูของเขา "นี้ไม่โรงเรียน"เป็นพ่อของเขาหายไปเป็นระยะทาง เมงเฮาหันไปมองชายชราที่ยืนอยู่หน้าเขา ขณะที่พ่อของเขาก็หายไป เขาเท่านั้นและคนเก่าได้มีใน coutryardคนเก่าดูลงเมงเฮา แล้ว อย่างช้า ๆ อย่างต่อเนื่อง "ถึงตอนนี้ ฉันมีสิบเจ็ดฝึก กี่จบกับฝุ่น บางซ้าย และปลอมตัว มีกี่...ที่ยังคงกำลังขบคิดสิ่งที่พวกเขาต้องการศึกษา ในความเป็นจริง เมื่อคุณคิดเกี่ยวกับมัน บางไม่จริง ๆ แม้นับเป็นการฝึกของฉัน ณ วันนี้ คุณเป็นเด็กฝึกงานของฉันสิบแปด อย่างไรก็ตาม ผมจริงจะโทรหาคุณ... น้อย 9 " เป็นคนพูดในเสียงของเขาโบราณ เสียงทั้งหมดในอากาศรอบเมงเฮาดูเหมือนจะ จางหายไปจนกระทั่งเขาเน้นสมบูรณ์คน"คุณมีน้องจูเนียร์ เธอเป็นเด็กฝึกงานของฉันก่อนที่จะ แต่ในบิตของการแฟชั่นแนว ดังนั้นเธออันดับด้านล่างคุณ เธอมีนามสกุลชูขึ้น "เมงเฮาไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เขารู้สึกประสาท เขาไม่รู้ว่าจะได้รับลงบนเข่าของเขาและ kowtow หรืองอจากเอวด้วยมือ clasped พระองค์สมบูรณ์เก้อ"ผมไม่ได้ใช้ชื่อของตัวเองเป็นเวลานาน ชายชรากล่าว "บุคคลภายนอกมักจะโทรหาฉัน ด้วยชื่อกล ในขณะที่เพื่อน ๆ มักจะเรียกฉันนายตะวันออก ผมเคยแต่งงานแล้ว เพื่อให้มีทายาทไม่ได้เลย ฉันฝึกเป็นทายาทของฉัน ในที่สุด จะผ่านในคำสอนของฉัน และเครื่องหมายที่ฉันทำไว้ในโลก จะถูกขยาย โดยคุณ เท่าที่ฉันกังวล คุณฝึกได้...ญาติที่ใกล้เคียง" ชายชราจ้องเมงเฮา กำลังงดงามมาก อย่างไรก็ตาม ตาของเขาได้อบอุ่น และเต็มไป ด้วยความเมตตาและความรัก เหมือนเกือบเป็นถ้าเขาได้รับการดูเมงเฮาปี และได้รับการทดสอบเขาเป็นเวลานานมาก "จากนี้ ฉันหลักของคุณ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เม้งเฮา gaped ที่พ่อของเขา เขาต้องการลืมว่าระยะเวลาที่จะได้รับนับตั้งแต่ที่เขาไม่เคยเห็นเขาทำหน้าที่อย่างเคร่งครัดเพื่อให้ ความร้ายแรงของเสียงของเขาทันทีทำให้เขาตื่นขึ้นมา. "โทเป็นเหมือนพ่อ ... ." เม้งเฮาดูกลับมาพ่อของเขาขณะที่เขาออก เขาได้อย่างชัดเจนใส่ง่ายเสื้อคลุมริ้วรอย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างก็ดูเหมือนจะเม้งเฮาราวกับว่าเขาถูกล้อมรอบด้วยลมสีม่วง. ลมดูเหมือนจะสลายอุปสรรคบางอย่างในใจของเขา จู่ ๆ ก็ปรากฏภาพ มันเป็นพ่อของเขา ภาพที่ถูกเบลอ แต่เขาจะบอกว่าพ่อของเขาถูกมองที่เขาและถอนหายใจเบา ๆ . แม่ของเขาเป็นมีมากเกินไปจ้องมองเขาอย่างอบอุ่น มันดูเหมือนมีน้ำตาในดวงตาของเธอ. ด้วยเหตุผลบางอย่าง ... ก็ยังมีหอคอยถังเช่นเดียวกับหลาย ๆ ความทรงจำที่มีความซับซ้อนหลาย เม้งเฮาคิดว่าเป็นช่วงเวลานานก่อนที่จะสั่นศีรษะของเขาประมาณและหันไปมองออกไปในระยะทางที่ มีในช่วงกลางของมณฑลเป็นหอคอยสูงมาก มันเป็น ... ทาวเวอร์รส. "นั่นคือไม่ได้มีมาก่อนคือมัน ... ? ไม่มีก็ไม่เคยเป็น. "ดูสับสนปรากฏบนใบหน้าของเม้งเฮา. ในท่ามกลาง vacantness ของเขาเสียงโบราณหูถึงหูของเขา "นี่ไม่ได้เป็นโรงเรียนกินนอน." ในฐานะที่เป็นพ่อของเขาหายไปในระยะทางที่เม้งเฮาหันไปมองไปที่ชายชราคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ขณะที่พ่อของเขาก็หายไปมีเพียงเขาและชายชราอยู่ที่นั่นใน coutryard ได้. ชายชรามองลงไปที่เม้งเฮาแล้วค่อยๆต่อไปว่า "ถึงตอนนี้ฉันเคยเจ็ดฝึกหัด ไม่กี่จบลงด้วยการกลับไปฝุ่น ซ้ายและปลอมแปลงไม่กี่เส้นทางของตัวเอง นอกจากนั้นยังมีไม่กี่ ... ที่ยังคงขบคิดสิ่งที่พวกเขาต้องการที่จะไล่ตาม ในความเป็นจริงเมื่อคุณคิดเกี่ยวกับมันบางคนไม่ได้จริงๆก็นับเป็นเด็กฝึกหัดของฉัน ณ วันนี้คุณเป็นเด็กฝึกงานที่สิบแปดของฉัน อย่างไรก็ตามฉันจริงจะโทรหาคุณ ... เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เก้า. "ในฐานะที่เป็นคนที่พูดในเสียงโบราณของเขาทุกเสียงในอากาศรอบเม้งเฮาดูเหมือนจะจางหายไปจนกว่าเขาจะถูกเน้นเฉพาะคนเก่า. " คุณมี จูเนียร์น้องสาว เธอกลายเป็นเด็กฝึกงานของฉันก่อนที่คุณ แต่ในบิตของแฟชั่นนอกรีตดังนั้นเธอจึงจัดอันดับด้านล่างคุณ เธอเป็นนามสกุลจือ. " เม้งเฮาก็ไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เขารู้สึกประสาท เขาไม่ทราบว่าจะได้รับลงบนหัวเข่าของเขาและคุกเข่าหรือโค้งงอจากเอวพนมมือ เขาเป็นคนไม่ดีอย่างสมบูรณ์ได้อย่างง่ายดาย. "ฉันไม่ได้ใช้ชื่อของตัวเองเป็นเวลานาน" ชายชรากล่าวว่า "คนนอกมักจะโทรหาฉันตามชื่อนักเล่นแร่แปรธาตุของฉันในขณะที่เพื่อน ๆ มักจะเรียกผมว่านายตะวันออก ฉันไม่เคยผ่านการแต่งงานมาเพื่อให้ฉันมีไม่มีทายาท ฝึกหัดของฉันเป็นทายาทของฉัน ในที่สุดคุณจะผ่านคำสอนของฉันและเครื่องหมายที่ฉันได้ทำในโลกที่จะได้รับการขยายออกไปโดยคุณ เท่าที่ผมกำลังห่วงคุณฝึกหัดเป็น ... เป็นญาติสนิทของฉัน. "ชายชราจ้องมองเม้งเฮามองอันงดงามมาก แต่สายตาของเขาอบอุ่นและเต็มไปด้วยความเมตตาและความรัก มันดูเหมือนเกือบจะเป็นถ้าเขาได้รับการเฝ้าดูเม้งเฮาปีและได้รับการทดสอบเขามาเป็นเวลานานมาก "จากนี้ไปฉันโทของคุณ!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมิ่งเฮ่า gaped ที่พ่อของเขา เขาจะลืมมันได้นานแค่ไหน ตั้งแต่ที่เขาเห็นเขาทำตัวอย่างเคร่งครัด ความรุนแรงของน้ำเสียงของเขาทันที ทำให้เขาตื่น" อาจารย์เป็นเหมือนพ่อ . . . . . . . " เมิ่งฮ่าวมองบิดาของเขากลับเขาไป เขาสวมเสื้อคลุม Unlined ง่าย . แต่สำหรับเหตุผลบางอย่าง มันดูเหมือนเมิงเฮาเป็นถ้าเขาถูกล้อมรอบด้วยสีม่วงลมลมจะทำให้มีอุปสรรคในจิตใจของเขา ทันใดนั้นภาพที่ปรากฏ มันเป็นพ่อ ภาพมันเบลอ แต่เขาสามารถบอกได้ว่าพ่อของเขากำลังมองเขาและถอนหายใจเบาๆแม่ของเขาก็อยู่ตรงนั้นด้วย จ้องมองเขาอย่างอบอุ่น มันเหมือนมีคราบน้ำตาในดวงตาของเธอด้วยเหตุผลบางอย่าง . . . . . . . มีหอถัง รวมทั้งหลายความทรงจำที่ซับซ้อนมากมาย เมิ่งฮ่าวคิดสักครู่ก่อนส่ายหัวอย่างคร่าวๆ และเปิดดูจากระยะทาง ที่นั่นในช่วงกลางของมณฑล เป็นหอคอยที่สูงมากๆ มันคือ . . . . . . . หอถัง" ที่ไม่เคยมีมาก่อน มัน . . . . . . . ? ไม่ มันไม่เคยมี " สับสนดูปรากฏบนใบหน้าของเมิ่งเฮ่าท่ามกลางความว่างของเขา , โบราณเสียงเสียงถึงหูของเขา " นี่ไม่ใช่โรงเรียน "ในฐานะที่เป็นพ่อของเขาหายไปไกล เมิ่งฮ่าวหันไปมองชายชราที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ตอนนี้พ่อไม่อยู่ มีเพียงเขาและชายชราอยู่ใน coutryard .ชายชรามองลงที่เมิงเฮา แล้วค่อยๆ กล่าว " จนถึงตอนนี้ ฉันมี 17 คน ไม่กี่สิ้นสุดขึ้นกลับมาปัดฝุ่น เหลือไม่กี่และปลอมแปลงเส้นทางของพวกเขาเอง นอกจากนี้ยังมีไม่กี่ . . . . . . . ที่ยังขบคิดสิ่งที่พวกเขาต้องการที่จะไล่ตาม ในความเป็นจริงเมื่อคุณคิดเกี่ยวกับมัน บางคนก็ไม่ได้ถือว่าเป็นลูกศิษย์ของฉัน วันนี้เธอฝึกงานสิบแปดชั้น อย่างไรก็ตาม ผมโทรไปหาเธอ . . . สาวน้อย 9 " เป็นผู้ชายที่พูดในเสียงโบราณของเขา เสียงทั้งหมดในอากาศรอบ ๆเมิงเฮาดูเหมือนจะจางหายไป จนกระทั่งเขาเน้นอย่างสมบูรณ์ในคนแก่" เธอมีพี่จูเนียร์ เธอกลายมาเป็นเด็กฝึกงานก่อน แต่ในบิตของแฟชั่นนอกรีตดังนั้นเธออันดับด้านล่างคุณ เธอ คือ นามสกุล ชู " .เมิ่งเฮ่าไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เขารู้สึกประหม่า เขาไม่รู้ว่าจะได้รับลงบนหัวเข่าของเขาและคุกเข่าหรือโค้งจากเอวไว้กับมือ เขาต้องป่วย ." ผมไม่ได้ใช้ชื่อของตัวเองเป็นเวลานาน " ชายชราว่า " คนนอกมักจะเรียกชื่อนักเล่นแร่แปรธาตุของฉัน ในขณะที่เพื่อนๆมักจะเรียกฉันว่า คุณตะวันออก ผมไม่เคยแต่งงาน ผมยังไม่มีทายาท ลูกศิษย์ของผมเป็นทายาทของฉัน ในที่สุดคุณจะผ่านในคำสอนของฉัน และ มาร์ค ฉันได้บนโลก จะถูกขยายโดยคุณ เท่าที่ผมกังวล , คุณคนเป็นญาติใกล้ . . . . . . . . " ชายชราจ้องมอง เมิ่งฮ่าว ดูน่าเกรงขาม แต่ดวงตาของเขาอบอุ่นและเต็มไปด้วยความเมตตาและความรัก มันเกือบจะเป็นถ้าเขาได้รับชมเมิงเฮาสำหรับปีและได้รับการทดสอบเขามานานมากแล้ว " จากนี้ไปผมจะเป็นอาจารย์ของเจ้า "