To：十九岁的小四 你收到我的这封信的时候，应该是刚刚结束晚自习回到住

To：十九岁的小四
你收到我的这封信的时候，应该是刚刚结束晚自习回到住的地方吧。如果我没有记错的话，那是在一条狭窄的马路边的一栋五层高的小楼。有着老旧的外表，红色的砖墙，以及爬满整面朝南墙壁的爬山虎藤蔓。你应该会在楼下打开信箱，左手提着书包，右手拿着一罐冰可乐，然后用嘴咬着信封，快速地上楼。
又是三月了。我也忘记了在上海我到底度过了多少个三月。
上海的春天总是来得很快。就像前几天还在下雪，而一转眼，就可以穿着薄毛衣牛仔裤躺在草地上晒太阳了。你也应该很喜欢这样的日子吧。我记得你以前有时也会和朋友一起旷掉枯燥的数学课，然后在学校的湖边那块绿地上，躺着看天。那时的一些傻问题，比如“三年后的自己在做什么呢？”或者“我未来的理想是……”这样的一些问题，就和当年的那些绿草一样，洋溢着幼稚而美好的生命力。
没有经过这个世界的浸染而带上斑驳的噪点。
那个时候你总是在和朋友打赌，猜钢琴教室里弹琴的人是男生还是女生。这样琐碎而无关紧要的问题都可以成为生活中很重要的事情，这是你几年之后所无法想象的。
昨天晚上梦见了你。
梦里城市滔天大水。无数大大小小的水流从城市表面漫过。所有的人都顶着滂沱的雨水匆忙地逃窜着。我坐在路边咖啡厅里一个靠近落地窗的位置等你。窗外闪电时而照亮漆黑的夜。
地面像是镜子般地反着光。
后来我看到你。从一辆公交车上下来。有意思的是，你下车后，还湿淋淋地站在马路边上，朝着远去的公交车鞠了个躬，显得又礼貌又很可笑。
你坐在我对面的时候显得很忐忑，湿漉漉的头发往下滴着水，你胡乱地拨了拨被淋湿的头发。也看不清楚你的表情，我也不知道你是否可以认得我。
你小心地喝着水。然后环顾着这个咖啡厅。
然后你说：请问……
我翻身拉开窗帘。窗外是浓厚的夜色。
在这样一个沉睡的世界里，大部分人都睡着，很少的人醒着。醒着的那些人，睁着眼睛在想什么呢？
说来也很可笑。我现在经常半夜三点穿好衣服然后步行穿越一整个小区，去大门口的二十四小时超市买东西。有时候是几杯酸奶，有时候是一份便当，有时候我甚至会无聊地买一份当天已经过期的报纸。郁郁寡欢却也兴致盎然。沿路听得到人工制造的虫声、蛙鸣声、流水声。
但是，小四。你要知道，这些都不是真的。这些声音来自隐藏在草丛中的人工电子喇叭。就像我们可以靠吞镇静剂来获得安宁，靠酒精来制造兴奋，靠安眠药来制造睡眠。可是，这些都不是生活的本身，他们是人类用化学物质制造出的幻觉。
所以那一天我的一个朋友对我说，你现在很多时候都活在真实的幻觉里面。那个时候我以为他是在同情我，可是，他马上补了一句：“真羡慕你啊，好开心。”
小四，你知道吗，就是因为这样，我日渐失去了对时下生活的判断力。幸福被模糊了界限，剩下毛茸茸的轮廓。于是也就感受不到了痛苦。
当你活在被越来越多的人羡慕的生活中时，你也会渐渐地暗示自己：没有什么是不可以忍受的。
当你活在被人羡慕的流质里，你也就失去了抱怨的权利。
买完东西后，我就慢慢地重新走回去。
小区的路灯每十米一个。于是就会在黑暗、光明、黑暗里重复前进。
像极了我们每个人都在跋涉着的充满隐喻的人生。
之后我发现，人在这样安静而又黑暗的环境里，心情会变得格外清澈而透明，很多以前没办法想明白的事情，都可以在这种时候想明白。而在想明白的那一刹那，是突然的轻松，抑或巨大的沮丧。
我也不知道这样讲你明不明白。因为我也忘记了十九岁的你，到底有没有这么多在黑夜里独自漫步的日子。
写完这封信的时候，天又重新亮起来了。
发件人：不详

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถึง: อายุ 19 ปี SI
เมื่อคุณได้รับจดหมายของฉัน มันเป็นเพียงสิ้นกลับคืนไปอยู่ ถ้าผม/ดิฉันไม่ดาวตามปกติ มันเป็นถนนแคบของอาคารขนาดเล็ก อาคาร 5 ชั้น มีลักษณะเป็นวินเทจ ผนังอิฐสีแดง และผนังใต้ปกคลุม ด้วยไอวี่นำหน้า คุณควรจะอยู่ชั้นล่างเปิดกล่องจดหมายของคุณ และกระเป๋าของเธอมือซ้าย มือขวาถือสามารถของโคล่าฉ่ำ และ nibbled ซองจดหมายอย่างรวดเร็วไปชั้นบน
มีนาคมอีกด้วย ฉันลืมว่าฉันได้ใช้เวลาในเซี่ยงไฮ้ในเดือนมีนาคม
เซี่ยงไฮ้สปริงเสมอมาอย่างรวดเร็ว ชอบไม่กี่วันที่ผ่านมาในหิมะในทันที คุณสามารถสวมใส่กางเกงยีนส์นอนอาบแดดให้หญ้าและเสื้อกันหนาวบาง ๆ นอกจากนี้คุณยังจะเพลิดเพลิน ผมจำได้ว่า คุณใช้ และบางครั้ง มีเพื่อนเปิดชั้นเรียนคณิตศาสตร์น่าเบื่อ โรงเรียน และในทะเลสาบบนที่กรีน เลวัน ในขณะที่ บางคำถามโง่ ชอบ "พวกเขาได้ทำอะไร 3 ปีจากนี้ "หรือ" ของฉันเหมาะในอนาคตหมู่เกาะ... "ของปัญหา และที่ผู้ต้องการหญ้าสีเขียว เติมกับชีวิตหนุ่มสาว และสวย
โดยจุ่มในโลกแสงและเสียง
คุณเดิมพันเสมอกับเพื่อนเดาเล่นเปียโนในห้องเรียนเป็นชายหรือหญิง ดังนั้นปัญหาเล็กน้อย และที่สำคัญสามารถกลายเป็น สิ่งสำคัญมากในชีวิต เป็นคุณไม่สามารถคิดในไม่กี่ปี
ฝันของคุณเมื่อคืน
ฝันเมืองน้ำท่วมมาก จำนวนมาก และกระแสน้ำจากเมืองของเทียบกับ ทั้งหมด braved ฝนเท หนีรีบ ฉันนั่งอยู่บนริมถนนคาเฟ่ในตำแหน่งใกล้หน้าต่างที่รอให้คุณ สว่างฟ้าผ่าขึ้นทหารนอกหน้าต่าง
ดินย้อนหลังเช่นไฟกระจก
ฉันเห็นคุณ ลงจากรถบัส สิ่งที่น่าสนใจคือ คุณได้รับออกรถยังคง ขจีเปียกยืนด้านของถนน ย้ายจากรถในคันธนู สุภาพ และตลก
คุณนั่งฝั่งตรงข้ามผมก็ของรบกวนมาก เปียกผมขจีน้ำ คุณเรียกเลขหมายโทรศัพท์ที่สุ่มได้ผมเปียก เห็นใบหน้าชัดเจน ฉันไม่รู้ว่า คุณสามารถจดจำฉัน
คุณน้ำเกาเหลาอย่างระมัดระวัง แล้วหลังจากดูที่คาเฟ่นี้
แล้ว คุณพูดว่า: ขอโทษ......เปิดม่านพลิก หน้าต่างเป็นที่ดีในเวลากลางคืน
ในโลกนอน คนส่วนใหญ่จะหลับ และน้อยคนทำงาน คนที่ตื่น เปิดตาคุณคิด
มันตลกมาก กำลังจะแต่งตัวที่จุด 3 จุดแล้ว เดินทั่วทั้งชุมชน ไปประตูซูเปอร์มาร์เก็ต 24 ชั่วโมง บางครั้งคู่ของถ้วยโยเกิร์ต บางครั้งเป็นเรื่องง่าย และบางครั้งฉันได้รับเบื่อซื้อสำเนาหมดอายุวันที่ของหนังสือพิมพ์ มู้ดดี้ยังน่าสนใจ ฟังตามเสียงที่จำลองเสียงน้ำวิ่ง แมลง เพลงกบ
อย่างไรก็ตาม ขนาดเล็ก 4 คุณทราบ เหล่านี้ไม่เป็นความจริง เสียงเหล่านี้จากที่ซ่อนอยู่ในหญ้าและฮอร์นประดิษฐ์อิเล็กทรอนิกส์ เหมือนเราสามารถ โดยกลืน sedatives รับสันติภาพ พึ่งแอลกอฮอล์เพื่อสร้างความน่าตื่นเต้น พึ่งยานอนหลับการนอนหลับอย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ชีวิตตัวเอง เป็นมนุษย์ของสารเคมีที่ใช้ในการผลิตเห็นภาพหลอน
ให้หนึ่งวันหนึ่งเพื่อนของฉันกล่าวว่า ฉัน คุณก็มักจะอาศัยอยู่ในภาพลวงตาของความเป็นจริง เวลาที่ ฉันคิดว่า เขาเห็นอกเห็นใจ แต่เขาทันทีเพิ่มประโยค: "ฉันจริง ๆ อิจฉาคุณ สนุกดี "
4 คุณรู้ว่า เนื่องจากนี้ ฉันค่อย ๆ สูญเสียความรู้สึกของชีวิต ความสุขคือเบลอขอบเขต รูปทรงเหลือขนยาว และเพียงแค่ความเจ็บปวด
เมื่อคุณอาศัยอยู่ในคนมาก ขึ้นของชีวิตเมื่อคุณมาแนะนำให้ตัวคุณเองไม่มีอะไรยากเกินไป
เมื่อคุณอยู่เป็นอิจฉาของเหลว คุณจะสูญเสียสิทธิที่จะบ่น
หลังจากที่คุณเสร็จสิ้นการช้อปปิ้ง ผมจะช้าเริ่มเดินอีกครั้ง
ถนนไฟ 10.1 ทุกวัดในชุมชน ดังนั้น ฉันจะทำซ้ำในมืด สว่าง และมืด
เหมือนเราแต่ละคนจะเดินทางกับชีวิตพจน์
พบว่า คนในดังกล่าวเงียบ ที่มืด อารมณ์จะชัดเจน และโปร่งใสมากขึ้น และจำนวนมากไม่ต้องการเข้าใจสิ่ง สามารถในเวลาเช่นนี้จะเข้าใจ ในรูปขณะออก เป็นโรคซึมเศร้าผ่อนคลายทันที หรือดี
นอกจากนี้ยังค่อนข้างทราบว่า คุณเข้าใจว่าการ เพราะฉันลืม 19 ปี คุณเคยหลายวันเดินคนเดียวในเวลากลางคืน
เวลาหลังจากเขียนจดหมายนี้ วันสว่างขึ้นทั่วอีกครั้ง
ผู้ส่ง: ไม่รู้จัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพื่อ " อายุ 19 ปี 4 คุณได้รับจดหมายของฉันฉันควรเป็นเพิ่งเสร็จเมื่อคืนกลับไปพักเถอะ ถ้าผมจำไม่ผิดมันเป็นถนนแคบขอบตึกห้าชั้นของอาคาร มีลักษณะเก่าและสีแดงอิฐทั้งทิศใต้และคลานเต็มผนังไม้เลื้อยเถา คุณควรจะอยู่ข้างล่างเปิดกล่องจดหมายมือซ้ายถือกระเป๋านักเรียนมือขวาถือขวดโค้กน้ำแข็งแล้วใช้ปากกัดซองขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว * เป็นอีกมีนาคมได้ ฉันยังลืมในเซี่ยงไฮ้นี่ฉันใช้เวลากี่มีนาคม * เซี่ยงไฮ้ฤดูใบไม้ผลิมักจะมาเร็ว เหมือนวันก่อนยังหิมะตกและในทันทีคุณสามารถสวมเสื้อกันหนาวกางเกงยีนส์นอนบนหญ้าดวงอาทิตย์ได้ คุณจะชอบวันแบบนี้มั้ย ผมจำได้ว่าคุณเคยกับเพื่อนบางครั้งก็จะเปิดออกน่าเบื่อคณิตศาสตร์เรียนแล้วที่โรงเรียนทะเลสาบชิ้นบนกรีนนอนมองท้องฟ้า แล้วมีคำถามโง่เช่น " 3 ปีหลังจากเขาทำอะไรล่ะ " หรือ " ในอุดมคติของผมคือ . . . " บางส่วนของคำถามเหล่านี้จะเป็นสีเขียวและเมื่อผู้ไร้เดียงสาและสวยงามเต็มไปด้วยพลัง มันไม่ได้ผ่านโลกและนำเผยแพร่จิ๊ป Noire ' ตอนนั้นคุณเสมอในและเพื่อนพนันเดาว่าเปียโนห้องเรียนเปียโนใครผู้ชายหรือผู้หญิง เล็กและไม่สำคัญปัญหานี้จะกลายเป็นสิ่งที่สำคัญมากในชีวิตนี้เป็นคุณหลังจากไม่กี่ปีที่ไม่สามารถจินตนาการได้ * เมื่อคืนฝันถึงคุณ ฝันน้ำท่วมเมืองนี้เนอะ หลายขนาดใหญ่และขนาดเล็กของน้ำจากผิวล้นเมือง ทุกคนถือก้อนรีบหนีฝนด้วย ฉันนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟริมถนนใกล้หน้าต่างเป็นตำแหน่งรอคุณ ฟ้าผ่าบางครั้งส่องสว่างในความมืดของคืน * พื้นเป็นเหมือนกระจกสะท้อน * ต่อมาผมเห็นคุณ ลงจากรถ ที่น่าสนใจคือเธอออกไปยังซิบยืนอยู่ริมถนนและมุ่งหน้าไปรถบัสโค้งและดูสุภาพและตลก คุณนั่งตรงข้ามผมเมื่อดูไม่สบายใจผมที่เปียกมีน้ำหยดลงและคุณสุ่มกดโทรเปียกผม ยังไม่เห็นหน้าคุณฉันก็สงสัยว่าคุณจะรู้จักฉัน คุณค่อยๆจิบน้ำ แล้วมองไปรอบๆที่ร้านกาแฟ * แล้วคุณบอกว่าคุณ . . . ผมเปิดม่าน หน้าต่างเป็นคืนที่แข็งแกร่ง ในที่นอนของโลกคนส่วนใหญ่หลับไม่ตื่นคน ตื่นลืมตาในคนเหล่านั้นต้องการอะไร *มันน่าหัวเราะ ตอนนี้ฉันกลางดึก 3 点穿เสื้อผ้าที่ดีแล้วเดินข้ามพื้นที่ทั้งหมดไปที่ประตู 24 ชั่วโมงซื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ต บางครั้งหลายถ้วยโยเกิร์ตบางครั้งเป็นปัญหาแม้บางครั้งฉันอาจจะโง่ซื้อสำเนาหนังสือพิมพ์วันหมดอายุ ไม่มีความสุขแต่ก็ยังสนใจ ไปตามถนนได้ยินเสียงประดิษฐ์แมลงกบและเสียงน้ำไหลและเสียง * แต่ 4 คุณจะรู้ว่ามันไม่จริง เสียงเหล่านี้มาจากซ่อนอยู่ในหญ้าเทียมอิเล็กทรอนิกส์ลำโพง เหมือนที่เราสามารถพึ่งพากลืนยากล่อมประสาทเพื่อให้ได้ความสงบพึ่งพาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพื่อสร้างความตื่นเต้นด้วยยานอนหลับที่ผลิตนอนแต่เหล่านี้จะไม่ชีวิตตัวเองพวกเขาเป็นมนุษย์ใช้สารเคมีสร้างภาพลวงตา * ดังนั้นวันนั้นเพื่อนของฉันพูดกับผมตอนนี้มากเวลาอยู่ในภาพลวงตาจริงข้างใน ตอนนั้นฉันคิดว่าเขากำลังสงสารฉันแต่ทันทีที่เขาเสริมว่า " อิจฉาคุณมีความสุข " * 4 คุณรู้มั้ยเพราะของแบบนี้ผมค่อยๆสูญเสียการตัดสินใจกับชีวิตในปัจจุบัน ความสุขที่ถูกเบลอเส้นขนเส้นที่เหลือ และก็ไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด ในขณะที่คุณอาศัยอยู่ในถูกคนมากขึ้นชื่นชมในชีวิตเมื่อคุณจะค่อยๆบอกตัวเองไม่มีไม่อาจทน ในขณะที่คุณถูกอิจฉาอยู่ในของเหลวและคุณจะสูญเสียสิทธิบ่น * หลังจากช้อปปิ้งผมก็ค่อยๆเดินกลับไปอีกครั้ง * พื้นที่ถนนทุก 10 เมตรหนึ่ง ดังนั้นจะอยู่ในที่มืดและสว่างและมืดไปซ้ำ มันเหมือนเราทุกคนในการเดินทางของชีวิตที่เต็มไปด้วยอุปมา * ต่อมาผมพบว่าในนี้คนเงียบและมืดในสภาพแวดล้อมของอารมณ์จะกลายเป็นโคตรชัดเจนและโปร่งใสมากในอดีตไม่สามารถที่จะรู้ว่าสิ่งที่ทุกคนสามารถที่จะเข้าใจในเวลาแบบนี้ และอยากเข้าใจในวินาทีนั้นก็ง่ายหรือความผิดหวังครั้งใหญ่ *ฉันไม่รู้ว่าพูดแบบนี้คุณเข้าใจ เพราะฉันยังลืมอายุ 19 ปีคุณว่ามีมากในคืนวันเดินคนเดียว * เขียนจดหมายนี้เมื่อวันสว่างขึ้นอีกครั้ง * ผู้ส่งไม่