A boom filled the air as the black

A boom filled the air as the black sealing stone was shattered into pieces. Sang Luo let out an angry howl. He eyed the approaching wooden sword, and his body trembled. He quickly snapped a jade slip between his fingers, and then made an incantation gesture with both hands, after which he waved the index of his right finger in the air in front of him.

As he did, everything around him seemed to grow dark, as if his finger were sucking in some strange power from around him. His body began to emanate an annoying, prickly aura that caused Meng Hao to frown.

The first time he had sensed a aura similar to this was back in the Black Sieve Sect 1. This aura, however, was much weaker, like a firefly compared to a full moon. Actually, now that he thought about it, he had experienced a similar reaction when he was in the cave in the mountain valley.

A booming sound once again filled the air as the wooden sword came screeching to a stop in mid-air. A rushing wind blew back the midget’s robes, revealing an ugly, scarred face and two strange eyes filled with fear. Beads of sweat dripped down his face.

“Fellow Daoist, let’s talk things through,” said Sang Luo nervously. He could tell that whereas he was using all the power he could muster, his opponent was acting casually.

The differences between masters are usually instantly obvious!

Meng Hao took a moment to sense the aura emanating off of the midget. His heart thumped. He had his speculations regarding this aura, and now that he had seen it once again, he lifted his hand and extended a finger.

“Demon Sealing, Eighth Hex!”

As his finger descended, everything grew dark. Sang Luo suddenly began to tremble, and his eyes shone with astonishment. He immediately sensed the Qi of heaven and earth changing. Suddenly, his Cultivation base was suppressed. A whizzing sound could be heard as the wooden sword in front of him shot forward; in the blink of an eye, it would plunge into his neck.

His eyes filled with despair. However, at this exact moment, Meng Hao flicked his sleeve. The wooden sword, instead of ripping his head off, spun down and then carried Sang Luo with it back toward Meng Hao. Meng Hao reached out and grabbed Sang Luo by the neck.

At this moment, Sang Luo’s Cultivation base was restored and he could move his body again. His face was pale, though, his eyes filled with terror. He didn’t dare to move even an inch. The hand which clamped down on his neck emanated a feeling of death that caused his heart to tremble. In fact, being this close to Meng Hao caused his entire person to shake.

The feeling caused by the aura that emanated from Meng Hao caused his heart to seize with terror.

His face was pale as he stammered, “You’re… you’re…”

Meanwhile, elsewhere in the world, there was a mountain range that was covered in black clouds year round. Within a valley in this mountain range were two young people. They sat upright, gazing at the Go board which lay between them, seemingly lost in thought.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บูมที่เติมอากาศเป็นสีดำที่ปิดผนึกหินถูกทำลายเป็นชิ้น ซาง Luo ให้ออกการหอนโกรธ เขาตาดาบไม้ approaching และ trembled ร่างกายของเขา เขากกใบหยกระหว่างนิ้วมือของเขา และทำบริกรรมแล้ว ท่าทาง ด้วยมือทั้งสองข้าง หลังจากที่เขาโบกดัชนีของนิ้วมือขวาของเขาในอากาศหน้าเขาตามที่เขาได้ หยิบดูเหมือนจะเติบโต มืดว่านิ้วของเขาถูกดูดพลังแปลกจากรอบ ๆ ตัวเขา ร่างกายของเขาเริ่มโชยกลิ่นอายน่ารำคาญ หนามที่เกิดจากเมงเฮาขมวดมาครั้งแรกที่เขาได้รู้สึกกลิ่นอายที่คล้ายกันนี้เป็นไปในสีดำตะแกรงนิกาย 1 ออร่านี้ แต่ เป็นที่อ่อนแอกว่ามาก เช่นหิ่งห้อยเมื่อเทียบกับจันทร์เต็มดวง จริง ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับมัน เขามีประสบการณ์คล้ายปฏิกิริยาเมื่อเขาในถ้ำในภูเขาหุบเขาเสียงเฟื่องฟูอีกครั้งเติมอากาศเป็นดาบไม้มาร้องเสียงกรี๊ดไปหยุดในกลางอากาศ มีสายลมพัดกลับเสื้อคลุมของคนแคระ เผยให้เห็นใบหน้าน่าเกลียด แผลเป็นและแปลกตาเต็มไป ด้วยความกลัว เม็ดเหงื่อหยดลงใบหน้าของเขา"เพื่อน Daoist พูดคุยสิ่งผ่าน, " กล่าวว่า Sang Luo กรุงเทพฯ เขาสามารถบอกได้ว่า ในขณะที่เขาใช้พลังทั้งหมดที่เขาสามารถรวบ ฝ่ายตรงข้ามของเขาทำหน้าที่ลวกความแตกต่างระหว่างโทมักเห็นได้ชัดทันทีเมงเฮาเอาครู่รู้สึก aura เล็ดลอดออกมาจากแคระ หัวใจของเขา thumped เขา speculations ของเขาเกี่ยวกับออร่านี้ และหลังจากที่เขาได้เห็นมันอีกครั้ง เขายกมือ และนิ้วขยาย"ปีศาจปิดผนึก แปดฐานสิบหก"ขณะที่นิ้วของเขาสืบเชื้อสาย ทุกอย่างโตสีเข้ม ซาง Luo ก็เริ่มสั่นเครือ และตาของเขาส่อง ด้วยเมือ เขารู้สึก Qi ของสวรรค์และโลกเปลี่ยนแปลงทันที ทันใดนั้น ฐานการเพาะปลูกของเขาถูกยับยั้ง อาจจะได้ยินเสียง whizzing เป็นดาบไม้หน้าเขายิงไปข้างหน้า ในพริบตา มันจะกระโดดลงไปในคอของเขาตาของเขาเต็มไป ด้วยความสิ้นหวัง อย่างไรก็ตาม ขณะนี้แน่นอน เมงเฮา flicked แขนของเขา ดาบไม้ แทนการคัดลอกหัวปิด ปั่นลงแล้ว ดำเนิน Luo ซางกับมันกลับไปทางเมงเฮา เฮา เมงเอื้อม และคว้า Luo ซาง โดยคอขณะนี้ กลับฐานปลูก Sang Luo และเขาสามารถย้ายร่างกายของเขาอีก ใบหน้าของเขาก็ซีด แม้ว่า ดวงตาของเขาเต็มไป ด้วยความหวาดกลัว เขาไม่กล้าที่จะย้ายแม้กระทั่งนิ้ว มือที่บีบลงบนคอของเขาเล็ดลอดออกมาความรู้สึกของความตายที่เกิดจากหัวใจของเขาสั่นเครือ ในความเป็นจริง การนี้ใกล้เมงเฮาเกิดคนของเขาทั้งสั่นความรู้สึกที่เกิดจากกลิ่นอายที่เล็ดลอดออกมาจากเมงเฮาเกิดจากหัวใจของเขาจะยึดกับความหวาดกลัวใบหน้าของเขาก็ซีด ตามเขา stammered "คุณกำลัง...คุณกำลัง..."ในขณะเดียวกัน อื่น ๆ ในโลก ได้ภูเขาที่ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำตลอดปี ภายในหุบเขาในเทือกเขานี้มีหนุ่มสองคน พวกเขานั่งตรง เฝ้ามองคณะไปที่วางระหว่าง ดูเหมือนหายไปในความคิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บูมเต็มไปด้วยอากาศเป็นหินสีดำปิดผนึกถูกทำลายเป็นชิ้น Sang Luo ให้ออกมาเห่าหอนโกรธ เขาตาดาบไม้ใกล้และร่างกายของเขาสั่นสะท้าน เขาได้อย่างรวดเร็ว snapped ใบหยกระหว่างนิ้วมือของเขาแล้วทำท่าทางคาถาด้วยมือทั้งสองหลังจากที่เขาโบกมือดัชนีของนิ้วมือข้างขวาของเขาในอากาศในด้านหน้าของเขา. ขณะที่เขาทำทุกอย่างรอบ ๆ ตัวเขาดูเหมือนจะเติบโตมืด เช่นถ้านิ้วของเขาถูกดูดในอำนาจบางอย่างแปลกจากรอบ ๆ ตัวเขา ร่างกายของเขาเริ่มที่จะออกมาน่ารำคาญ, ออร่าเต็มไปด้วยหนามที่ก่อให้เกิดเม้งเฮาหน้างอ. ครั้งแรกที่เขาได้รู้สึกกลิ่นอายคล้ายกันนี้ได้กลับมาในสีดำตะแกรงนิกาย 1. กลิ่นอายนี้ แต่ก็ปรับตัวลดลงมากเมื่อเทียบเหมือนหิ่งห้อย ไปที่พระจันทร์เต็มดวง ที่จริงตอนนี้ที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาเคยมีประสบการณ์เป็นปฏิกิริยาที่คล้ายกันเมื่อเขาอยู่ในถ้ำในหุบเขาภูเขา. เสียงดังสนั่นอีกครั้งหนึ่งที่เต็มไปด้วยอากาศเป็นดาบไม้มาร้องเสียงกรี๊ดหยุดอยู่กลางอากาศ ลมพัดวิ่งกลับอาภรณ์ของคนแคระเผยให้เห็นน่าเกลียดใบหน้ามีรอยแผลเป็นและสองตาแปลก ๆ ที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ลูกปัดของเหงื่อหยดลงบนใบหน้าของเขา. "เพื่อนร่วม Daoist ให้มาพูดคุยสิ่งที่ผ่าน" กล่าวว่า Sang Luo ประหม่า เขาสามารถบอกได้ว่าในขณะที่เขากำลังใช้พลังทั้งหมดที่เขาสามารถรวบรวมฝ่ายตรงข้ามของเขากำลังทำหน้าที่ลวก. ความแตกต่างระหว่างโทมักจะเห็นได้ชัดทันทีเม้งเฮาเอาช่วงเวลาที่จะรู้สึกกลิ่นอายเล็ดลอดออกมาจากคนแคระ หัวใจของเขาทุบ เขามีการคาดเดาของเขาเกี่ยวกับกลิ่นอายนี้และตอนนี้ว่าเขาได้เห็นมันอีกครั้งเขายกมือของเขาและขยายนิ้วมือ. "ปีศาจซีลแปดซวย!" ในขณะที่นิ้วของเขาสืบเชื้อสายมาทุกอย่างเติบโตมืด Sang Luo ก็เริ่มที่จะกลัวตัวสั่นและดวงตาของเขาส่องด้วยความประหลาดใจ ทันทีที่เขารู้สึกฉีของสวรรค์และโลกเปลี่ยนแปลง ทันใดนั้นฐานการเพาะปลูกของเขาถูกระงับ เสียงหวืออาจจะได้ยินเป็นดาบไม้ในด้านหน้าของเขายิงไปข้างหน้า ในพริบตาก็จะกระโดดลงไปในคอของเขา. ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง อย่างไรก็ตามในขณะนี้แน่นอนเม้งเฮาสะบัดแขนเสื้อของเขา ดาบไม้แทนการฉีกหัวของเขาออกปั่นลงและดำเนินการแล้ว Sang Luo กับมันกลับไปเม้งเฮา เม้งเฮาเอื้อมมือออกและคว้า Sang Luo คอ. ขณะนี้ Sang ฐานการเพาะปลูกของ Luo ได้รับการบูรณะและเขาสามารถย้ายร่างกายของเขาอีกครั้ง ใบหน้าของเขาซีดแม้ว่าดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่กล้าที่จะย้ายแม้แต่นิ้ว มือที่จับยึดลงบนคอของเขาเล็ดลอดออกมาความรู้สึกของการเสียชีวิตที่เกิดจากหัวใจของเขาที่จะสั่น ในความเป็นจริงการอยู่ใกล้นี้เพื่อเม้งเฮาเกิดจากคนทั้งหมดของเขาที่จะเขย่า. ความรู้สึกที่เกิดจากรัศมีที่เล็ดลอดออกมาจากเม้งเฮาเกิดจากหัวใจของเขาที่จะยึดด้วยความหวาดกลัว. ใบหน้าของเขาซีดในขณะที่เขาตะกุกตะกัก "คุณ ... คุณ ' อีกครั้ง ... " ในขณะที่อื่น ๆ ในโลกมีเทือกเขาที่ปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำตลอดทั้งปี ภายในหุบเขาในเทือกเขานี้เป็นเด็กหนุ่มสองคน พวกเขานั่งอยู่ตรงจ้องที่คณะกรรมการไปซึ่งวางอยู่ระหว่างพวกเขาดูเหมือนจะหายไปในความคิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระบบเติมอากาศเป็นสีดำผนึกหินแตกเป็นชิ้น ซางหลัวให้ออกหอนโกรธ เขาจ้องมองใกล้ดาบไม้ และ ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน เขาได้อย่างรวดเร็ว snapped หยกลื่นระหว่างนิ้วมือของเขา แล้วทำให้คาถาท่าทางด้วยมือทั้งสอง หลังจากที่เขาโบกมือดัชนีนิ้วขวาของเขาในอากาศในด้านหน้าของเขาอย่างที่เขาทำ ทุกอย่างรอบตัวเขาดูมืดครึ้ม ราวกับนิ้วมือของเขาถูกดูดในพลังลี้ลับจากรอบ ๆตัวเขา ร่างกายของเขาเริ่มไหลน่ารำคาญ ออร่าเต็มไปด้วยหนามทำให้เมิงเฮาหน้างอครั้งแรกที่เขาได้รู้สึกถึงออร่าที่คล้ายกันนี้ได้กลับมาในตะแกรงสีดำนิกาย 1 ราศีนี้ , อย่างไรก็ตาม , ได้ลดลงมาก เหมือนหิ่งห้อยเมื่อเทียบกับพระจันทร์เต็มดวง จริงๆ แล้ว ตอนนี้ เขาคิด เขามีประสบการณ์ มีปฏิกิริยาที่คล้ายกัน เมื่อเขาอยู่ในถ้ำในภูเขาหุบเขาเสียงเฟื่องฟูอีกครั้งเติมอากาศเป็นดาบไม้มา . . . เพื่อหยุดกลางอากาศ การวิ่งลม พัดกลับของคนแคระเสื้อคลุมเผยให้เห็นแผลเป็นน่าเกลียดและแปลกตา ใบหน้าทั้งสองเต็มไปด้วยความกลัว ลูกปัดของเหงื่อหยดลงใบหน้าของเขา" เพื่อน daoist มาคุยกันเรื่อง " บอกว่า ซัง หลัว อย่างหงุดหงิด เขาสามารถบอกได้ว่าในขณะที่เขากำลังใช้พลังทั้งหมดเขาสามารถรวบรวม คู่ต่อสู้ของเขาคือ ทำแบบสบายๆความแตกต่างระหว่างผู้เชี่ยวชาญมักจะทันทีชัดเจน !เมิ่งเฮ่าใช้เวลาสักครู่เพื่อสัมผัสออร่ากระจายออกของคนแคระ หัวใจของเขาทับ เขาคาดเดาของเขาเกี่ยวกับราศีนี้ และตอนนี้เขาได้เห็นมันอีกครั้ง เขายกพระหัตถ์ยื่นนิ้ว" ปีศาจผนึกแปดหก ! "เป็นนิ้วมือของเขาลงมา ทุกอย่างเริ่มมืด ซัง หลัว เริ่มหวั่นไหว และดวงตาของเขาส่องแสงกับความประหลาดใจ ทันทีที่เขารู้สึก Qi ของสวรรค์และโลกที่เปลี่ยนไป ทันใดนั้น ฐานการเพาะปลูกของเขาถูกปราบปราม แบบหมุนเสียงอาจจะได้ยินเป็นดาบไม้ในด้านหน้าของเขายิงไปข้างหน้า ในชั่วพริบตา มันก็กระโดดเข้าไปในคอของเขาตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง แต่ในวินาทีนี้ เมิ่งฮ่าวสะบัดแขนเสื้อของเขา ดาบไม้ แทนการตัดหัวเขาออกปั่นลงแล้วอุ้มซังหลัวกับมันกลับต่อเมิ่งเฮ่า เมิ่งเฮ่ายื่นมือออกไปคว้า ซาง หลัวจากคอตอนนี้ซางหลัวเป็นฐานการเพาะปลูก มีการบูรณะและเขาสามารถย้ายร่างกายของเขาอีกครั้ง ใบหน้าของเขาซีดแต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับนิ้ว มือซึ่งบีบลงบนคอของเขา ต่องความรู้สึกของความตายที่ทำให้หัวใจของเขาสั่น ในความเป็นจริง , อยู่ใกล้กับเมิงเฮา ทำให้คนทั้งหมดของเขาสั่นความรู้สึกที่เกิดจากกระแสลมที่ emanated จากเมิงเฮา ทำให้หัวใจของเขาเพื่อยึดกับความหวาดกลัวใบหน้าของเขาซีดเหมือนเขาแค่พูดตะกุกตะกัก " คุณ . . คุณ . . . . . . . . . "ส่วนที่อื่นๆในโลก มีเทือกเขาที่ถูกปกคลุมด้วยเมฆทั้งปี ภายในหุบเขาในเทือกเขานี้มีเด็กหนุ่มสองคน . เขานั่งตัวตรง จ้องมองไปที่กระดานที่วางระหว่างพวกเขาดูเหมือนจะหายไปในความคิด