He continued in a voice that could

He continued in a voice that could sever nails and chop iron: “It’s like when a painter paints a mountain. He first observes millions of mountains, and then is capable of painting his own. That mountain he paints will contain the essence of all the other mountains he observed; thus, a masterpiece is created! Similarly, millions of tiny streams will fuse together to create a great and boundless river! This is the philosophy of which I speak. Assemble the thoughts from many schools, and coalesce them in the self! This is my path, and how I achieve the Dao of alchemy!” He flicked his sleeve, and his eyes glittered as he stared at Meng Hao. “I’m curious to hear Grandmaster Fang’s philosophy of alchemy!”

His words echoed out into the hearts of the tens of thousands of Black Sieve Sect disciples. Han Bei looked on thoughtfully. Behind Meng Hao, Zhou Dekun stared, an introspective look in his eyes.

Meng Hao looked back at Chen Jiaxi, his expression the same as ever. His tone light, he began, “When a painter observes millions of mountains, then paints one, perhaps his painting contains the essence of the mountains he observed. However, the mountain he paints… is not real. It emerges from his imagination, and is what he believes a mountain to be. In truth, he has already forgotten the first mountain he ever saw, because he has seen too many. He has also forgotten the feeling he experienced when he gazed at that first mountain’s peak.

“Millions of streams fuse together to become a great and boundless river. But that river… is no longer the stream it once was. It is the amalgamation of many waters, fused together and indistinguishable. That first tiny stream which dreamed of being a river is now dead, killed by the very process it desired.

“The process of his pursuit causes the painter to forget that first mountain, and because of that, the very reason he wished to paint a mountain in the first place. The process of becoming a river causes the stream to lose itself. Its will is diluted as it becomes a river, and then it is gone.” As he spoke, Meng Hao’s voice grew louder.

“This is my third question. By fusing many schools of thought, you lose yourself. You think you have benefited, but in reality, you have no path of your own. If you have no ideal of your own to adhere to, then you have observed millions of mountains, but forgotten why you wanted to paint a mountain to begin with!

“Without principles of your own to stick to, then you are a stream that has become a river. However, such a river has no soul! That, is true death!” Meng Hao flicked his wide sleeve. His words poured into Chen Jiaxi’s ears and sent his mind spinning.

“As Cultivators, we must adhere to our own set of principles. As alchemists, we must adhere to our own Dao of alchemy. Acquaintances and other schools of thought can bolster or support our confidence. But we must never allow the process of the search to result in losing our own ideal.

“If the heart is unyielding, nothing can ever supersede it. This type of heart may seem as if it contains transformations, but in reality, is stable, a foundation. From beginning to end, it will never disappear. It will always exist. An unchangeable heart!” Meng Hao’s powerful words shook the square. Chen Jiaxi’s face twisted, and without even thinking about it, he retreated a few paces. His eyes shone with confusion.

“If your heart yields, how can you create anything lasting?!” Meng Hao continued. “Grandmaster Chen, you do not possess a resolute heart. Do you truly have the confidence to mention other schools of thought? Do you have the courage to boast shamelessly of blending together your own path? Do you truly dare to speak to me of the Dao of alchemy?”

Silence filled the square for a moment, and then conversations filled the air. Chen Jiaxi was panting, and his heart was filled with confusion.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขายังคงเสียงที่ตัดเล็บ และสับเหล็ก: "มันเป็นเช่นเมื่อจิตรกรวาดภูเขา เขาแรก สังเกตภูเขานับล้าน และจากนั้น มีความสามารถในการวาดภาพของเขาเอง ภูเขาที่เขาวาดจะประกอบด้วยสาระสำคัญของภูเขาอื่น ๆ ที่เขาสังเกตเห็น ดังนั้น สร้างผลงานชิ้นเอก ในทำนองเดียวกัน ลำธารเล็ก ๆ นับล้าน ๆ จะหลอมรวมกันเพื่อสร้างแม่น้ำดี และไร้ขีดจำกัด นี่คือปรัชญาที่ผมพูด รวบรวมความคิดจากหลายโรงเรียน และโดพวกเขาในตัวเอง นี่คือเส้นทางของฉัน และวิธีที่ทำให้ดาวของขลัง" เขา flicked แขนของเขา และตาแวววาวเป็นเขาจ้องที่เฮาเมง "ผมอยากรู้ฟังปรัชญา Grandmaster ฝางของขลัง"คำพูดของเขาสะท้อนเสียงออกเป็นหัวใจของการนับหมื่นของสาวกนิกายตะแกรงสีดำ เป่ยฮั่นมองในความคิด หลังเฮาเมง โจว Dekun จ้อง มีลักษณะครุ่นคิดในสายตาของเขาเฮา เมงมองกลับที่เฉิน Jiaxi นิพจน์ของเขาเหมือนเช่นเคย เสียงของเขาเบา เริ่ม "เมื่อจิตรกรสังเกตภูเขานับล้าน แล้ว ก็สีหนึ่ง อาจเป็นภาพวาดของเขาประกอบด้วยสาระสำคัญของเทือกเขาสังเกตเห็น อย่างไรก็ตาม ภูเขาเขาระบาย...ไม่จริง มันโผล่ออกมาจากจินตนาการของเขา และ สิ่งที่เขาเชื่อว่าเขาจะ ในความเป็นจริง เขาแล้วลืมเขาครั้งแรกที่เขาเคยเห็น เพราะเขาได้เห็นมากเกินไป นอกจากนี้ท่านยังได้ลืมความรู้สึกที่เขามีประสบการณ์เมื่อเขาจ้องยอดของเขาที่แรก"ล้าน ๆ สตรีมฟิวส์กันกลายเป็น แม่น้ำดี และไร้ขีดจำกัด แต่แม่น้ำที่ไม่มีกระแสข้อมูลครั้งเดียวก็ การควบรวมหลายน้ำ หลอมเข้าด้วยกัน และจำแนกไม่ได้ กระแสข้อมูลขนาดเล็กที่แรกที่ฝันของการเป็นแม่ขณะนั้นตาย ฆ่า โดยกระบวนการมากที่มันต้องการ"กระบวนการในการแสวงหาของเขาทำให้จิตรกรลืมภูเขาที่แรก และว่า เหตุผลเขาอยากจะวาดภูเขาเป็นที่แรก กระบวนการของการเป็น แม่ทำให้สตรีมเสียเอง มันจะถูกเจือจางจะกลายเป็นแม่น้ำ แล้ว ก็หายไป" ตามที่เขาพูด เมงเฮาเสียงเติบโตเท่าใด"นี่คือคำถามที่สาม โดยหลายโรงเรียนของความคิด คุณเสียเอง คุณคิดว่า คุณได้รับประโยชน์ แต่ในความเป็นจริง คุณไม่มีเส้นทางของคุณเอง ถ้าคุณมีไม่มีอุดมคติของตัวเองเพื่อปฏิบัติตาม แล้วคุณได้สังเกตภูเขานับล้าน แต่ลืมทำไมต้องวาดภูเขากับ"โดยหลักการของตัวเองจะติด แล้วคุณมีกระแสข้อมูลที่ได้กลายเป็นแม่น้ำ อย่างไรก็ตาม แม่น้ำดังกล่าวมีวิญญาณไม่มี ที่ เป็นตายจริง เฮา เมง flicked แขนของเขากว้าง คำพูดของเขาเทลงในหู Chen Jiaxi และส่งหมุนจิตใจของเขา"เป็นเครื่องพรวนดิน เราต้องยึดชุดหลักของเราเอง เป็น alchemists เราต้องยึดดาวของเราเองของขลัง คนรู้จักและอื่น ๆ โรงเรียนของความคิดสามารถเสริมด้าม หรือสนับสนุนความเชื่อมั่นของเรา แต่เราต้องไม่ปล่อยให้กระบวนการของการค้นหาการเกิดการสูญเสียของเราเองเหมาะ"ถ้าใจไม่ยอม ไม่มีอะไรสามารถเคยเด็ดขาดมัน หัวใจชนิดนี้อาจดูเหมือน กับว่า มันประกอบด้วยการแปลง แต่ในความเป็นจริง มีเสถียรภาพ พื้นฐาน ตั้งแต่ต้นจนจบ มันจะไม่หายไป มันจะมีอยู่เสมอ การยืนยันหัวใจ" เมงเฮามีประสิทธิภาพคำส่ายสแควร์ บิดหน้าเฉิน Jiaxi และโดยไม่คิดเกี่ยวกับมัน เขาสภาพระส่ำต้น ๆ ตาของเขาส่อง ด้วยความสับสน"ถ้าทำให้หัวใจของคุณ วิธีสามารถสร้างสิ่งที่ยั่งยืน!" เฮา เมงอย่างต่อเนื่อง "เฉิน grandmaster คุณไม่ได้มีหัวใจเด็ดเดี่ยว คุณอย่างแท้จริงมีความมั่นใจที่จะพูดถึงโรงเรียนของความคิดอื่น ๆ คุณมีความกล้าหาญที่จะโม้ shamelessly ของผสมกันเส้นทาง คุณอย่างแท้จริงกล้าที่จะพูดกับฉันของ Dao ของขลัง"เงียบเต็มไปด้วยตารางช่วง แล้ว บทสนทนาที่เต็มไปด้วยอากาศ Jiaxi เฉินถูกหอบ และหัวใจของเขาเต็มไป ด้วยความสับสน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขายังคงอยู่ในเสียงที่สามารถตัดเล็บและเหล็กสับ: "มันเหมือนเมื่อจิตรกรวาดภูเขา ครั้งแรกที่เขาสังเกตล้านของภูเขาและจากนั้นมีความสามารถในการวาดภาพของเขาเอง ภูเขาที่เขาวาดจะมีสาระสำคัญของทุกภูเขาอื่น ๆ ที่เขาสังเกต; ดังนั้นงานชิ้นเอกที่ถูกสร้างขึ้น! ในทำนองเดียวกันล้านของลำธารเล็ก ๆ ที่จะหลอมรวมกันเพื่อสร้างแม่น้ำใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุด! นี่คือปรัชญาของการที่ฉันพูด รวบรวมความคิดจากหลายโรงเรียนและเชื่อมต่อกันไว้ในตัวเอง! นี่คือเส้นทางของฉันและฉันบรรลุเชียงดาวของการเล่นแร่แปรธาตุ! "เขาสะบัดแขนของเขาและดวงตาของเขา glittered ในขณะที่เขาจ้องที่เม้งเฮา "ฉันอยากรู้อยากเห็นจะได้ยินปรัชญามาสเตอร์ฝางของการเล่นแร่แปรธาตุ!" คำพูดของเขาสะท้อนออกมาสู่หัวใจของนับหมื่นของสาวกดำตะแกรงนิกาย ฮันบวร์กมองความคิด เบื้องหลังเม้งเฮาโจว Dekun จ้องมองครุ่นคิดในสายตาของเขา. เม้งเฮามองกลับมาที่เฉิน Jiaxi การแสดงออกของเขาเช่นเดียวกับที่เคย แสงเสียงของเขาเริ่ม "เมื่อจิตรกรสังเกตล้านของภูเขาแล้วสีหนึ่งอาจจะเป็นภาพวาดของเขามีสาระสำคัญของภูเขาที่เขาสังเกตเห็น อย่างไรก็ตามภูเขาที่เขาวาด ... ไม่จริง มันโผล่ออกมาจากจินตนาการของเขาและเป็นสิ่งที่เขาเชื่อภูเขาจะเป็น ในความเป็นจริงเขาได้ลืมแล้วภูเขาครั้งแรกที่เขาเคยเห็นเพราะเขาได้เห็นมากเกินไป นอกจากนี้เขายังได้ลืมความรู้สึกที่เขามีประสบการณ์เมื่อเขาจ้องไปที่จุดสูงสุดที่ภูเขาแห่งแรกของ. "ล้านลำธารฟิวส์ด้วยกันจะกลายเป็นแม่น้ำที่ดีและไม่มีที่สิ้นสุด แต่เป็นแม่น้ำที่ ... ไม่เป็นกระแสที่มันเคยเป็น มันเป็นความผสมผสานของน้ำมากหลายหลอมรวมกันและแยกไม่ออก ที่กระแสเล็ก ๆ เป็นครั้งแรกที่ฝันของการเป็นแม่น้ำคือตอนนี้ตายถูกฆ่าตายโดยการดำเนินการมากมันต้องการ. "กระบวนการของการแสวงหาของเขาทำให้เกิดจิตรกรที่จะลืมว่าภูเขาแรกและเนื่องจากการที่เหตุผลมากเขาอยากจะวาด ภูเขาในสถานที่แรก กระบวนการของการเป็นแม่น้ำที่ทำให้เกิดกระแสที่จะสูญเสียตัวเอง น้ำพระทัยของมันจะถูกปรับลดมันจะกลายเป็นแม่น้ำและจากนั้นก็จะหายไป. "ในขณะที่เขาพูดเสียงเม้งเฮาส์ดังขึ้น. " นี่คือคำถามที่สามของฉัน โดยการหลอมรวมหลายโรงเรียนของความคิดคุณจะสูญเสียตัวเอง คุณคิดว่าคุณได้รับประโยชน์ แต่ในความเป็นจริงคุณมีเส้นทางของคุณเอง ถ้าคุณมีอุดมคติของคุณเองไม่ให้เป็นไปตามแล้วคุณได้สังเกตล้านของภูเขา แต่ลืมไปว่าทำไมคุณต้องการที่จะวาดภูเขาจะเริ่มต้นด้วย! "โดยหลักการของคุณเองที่จะติดไปแล้วคุณจะสตรีมที่มี กลายเป็นแม่น้ำ แต่อย่างไรก็ตามยังมีแม่น้ำไม่มีจิตวิญญาณ! นั่นคือความตายจริง! "เม้งเฮาสะบัดแขนกว้างของเขา คำพูดของเขาเทลงไปในหูเฉิน Jiaxi และส่งปั่นใจของเขา. "ในฐานะที่เป็นพรวนเราจะต้องเป็นไปตามชุดของเราเองของหลักการ ในฐานะที่เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุเราจะต้องเป็นไปตามดาวของเราเองของการเล่นแร่แปรธาตุ คนรู้จักและโรงเรียนอื่น ๆ ของความคิดสามารถหนุนหรือสนับสนุนความเชื่อมั่นของเรา แต่เราต้องไม่อนุญาตให้กระบวนการของการค้นหาที่จะส่งผลในการสูญเสียในอุดมคติของเราเอง. "ถ้าหัวใจไม่ยอมไม่เคยมีอะไรสามารถแทนที่มัน ประเภทของหัวใจนี้อาจดูเหมือนราวกับว่ามันมีการเปลี่ยนแปลง แต่ในความเป็นจริงมีเสถียรภาพรากฐาน ตั้งแต่ต้นจนจบก็จะไม่หายไป มันมักจะอยู่ หัวใจที่เปลี่ยนไม่ได้! "คำที่มีประสิทธิภาพของเม้งเฮาส่ายตาราง ใบหน้าของเฉิน Jiaxi บิดและไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันเขาถอยไม่กี่ก้าว ดวงตาของเขาส่องกับความสับสน. "ถ้าอัตราผลตอบแทนหัวใจของคุณว่าคุณสามารถสร้างอะไรที่ยั่งยืน ?!" เม้งเฮาอย่างต่อเนื่อง "แกรนด์มาสเตอร์เฉินคุณไม่ได้มีหัวใจที่เด็ดเดี่ยว คุณมีความเชื่อมั่นอย่างแท้จริงที่จะกล่าวถึงโรงเรียนอื่น ๆ ของความคิด? คุณมีความกล้าหาญที่จะอวดลงคอของการผสมเข้าด้วยกันเส้นทางของคุณเอง? คุณอย่างแท้จริงกล้าที่จะพูดกับฉันของดาวของการเล่นแร่แปรธาตุ? " ความเงียบที่เต็มไปด้วยตารางสักครู่แล้วบทสนทนาที่เต็มไปด้วยอากาศ เฉิน Jiaxi ถูกหอบและหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความสับสน