The mastiff lifted its head and roa

The mastiff lifted its head and roared, a sound which shook Heaven and Earth. The sky dimmed and everything trembled. The Violet Sea seethed. All of the Cultivators who remained conscious in the outpost passed out.

Meng Hao looked at the mastiff, at its enormous frame, its fierce appearance, and its intrepid Cultivation base. However, even if the mastiff grew more fierce in appearance, to Meng Hao, it was the same, fluffy little puppy that had run along at his side all those years ago.

It was still his partner, the partner who had fought with him in the Blood Immortal legacy tournament, and had refused to leave his side.

It was the same mastiff who had stood guard over him atop that lonely mountain in the Blood Immortal legacy tournament. No matter how exhausted or injured it grew, even when it was on the verge of death, it refused to leave. It put its own life on the line to protect Meng Hao. Even when exhausted and nearing the point of death, all it wanted was for Meng Hao to lift his hand and pet its head.

Meng Hao would never forget all of that. He had watched as the mastiff, its body broken and nearly destroyed, crawled over to him and then exerted all the effort it could muster just to lick his hand.

Then he thought about how it had saved him during the encounter with the Li Clan Patriarch, using all its power to fling him out of the portal. Innumerable hands had stretched out to grab it, and it was pulled down into the sludge. Just before it disappeared, it had stuck its tongue out, as if in a final attempt to lick its master.

How could Meng Hao… possibly forget such things?!

“Blood Mastiff,” he said softly, looking at the gigantic, ferocious mastiff. He saw the shocking spurs, and the astonishing aura it emanated.

His voice was soft, but the instant it left his mouth, the mastiff suddenly trembled. It turned its head and looked in confusion toward Meng Hao. But then, its expression turned gentle, even happy. It slowly lowered its head, allowing Meng Hao to rub its nose. It carefully extended its tongue to lick Meng Hao’s hand.

As Meng Hao rubbed its nose, it emitted a contented growl, just like it had when it was tiny.

Meng Hao smiled as he gently pet the mastiff. He thought about that time outside the Rebirth Cave when the mastiff, despite being asleep, had exerted all the power it could to extend a single paw.

“Hey buddy, I haven’t seen you for more than a hundred years….” he said softly. “Let’s go wipe out that damned Heavenly Pursuit Tribe!” His killing intent suddenly boiled up. At the same time, the mastiff’s killing intent exploded to the sky. It roared, the sound of which was like thunder. Meng Hao leaped up into the air, flying up to stand on the mastiff’s head. He waved his right hand, causing a massive wave to sweep out and pick up the Golden Crow Tribe members, as well as the bodies of their dead.

Under Meng Hao’s control, the Violet Sea’s power of extermination was restricted, ensuring that the Golden Crow Tribe members would not be harmed in any way.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาแฟที่ยกหัว และ คำราม เสียงที่ส่ายสวรรค์และโลก ท้องฟ้าเป็นสีเทา และทุก trembled ทะเลสีม่วง seethed ทั้งหมดของเครื่องพรวนดินที่ยังคงสติในหน้าด่านที่ส่งออกเมงเฮาดูกาแฟ ที่โครงกรอบมหาศาล ลักษณ์รุนแรง และการเพาะปลูกฉกาจฐาน อย่างไรก็ตาม แม้ว่ากาแฟขยายตัวรุนแรงมากขึ้นในลักษณะ เมงเฮา มันเป็นเดียวกัน ขนปุยลูกหมาน้อยที่ได้วิ่งไปตามที่อยู่เคียงข้างเขาทุกปีแล้วมันยังคงเป็นคู่ คู่ที่ได้ต่อสู้กับเขาในการแข่งขันเลือดอมตะดั้งเดิม และได้ปฏิเสธที่จะออกจากด้านข้างของเขากาแฟเดียวกันที่มียืนยามกว่าเขาบนยอดภูเขาที่โดดเดี่ยวในการแข่งขันเลือดอมตะดั้งเดิม ได้ ไม่ว่าอย่างไรหมด หรือได้รับบาดเจ็บมันขึ้น แม้ว่าจะเป็นบนปากเหวแห่งความตาย มันปฏิเสธที่จะปล่อย มันสามารถนำชีวิตของตนเองบนบรรทัดเพื่อปกป้องเมงเฮา แม้ว่าจะหมดแล้ว และใกล้จะสิ้นพระชนม์ ทั้งหมดก็ต้องถูกสำหรับเมงเฮายกมือของเขา และหัวของสัตว์เลี้ยงเฮา เมงจะไม่ลืมว่าทั้งหมด เขาได้ดูกาแฟ ร่างกายของเสีย และ ทำลายเกือบ ตระเวนผ่านเขาแล้ว นั่นเองความพยายามทั้งหมดที่มันสามารถรวบการเลียมือของเขาแล้ว เขาคิดว่า เกี่ยวกับวิธีได้บันทึกเขาในระหว่างการพบกับพระตระกูล Li ใช้อำนาจของตนโยนเขาออกจากเว็บไซต์ มือนับไม่ถ้วนได้ยืดออกไปคว้ามัน แล้วมันก็ดึงลงเป็นตะกอน เพียงก่อนนั้นหายไป มันมีติดอยู่ลิ้นออก ว่าในความพยายามสุดท้ายเลียเป็นหลักวิธีเพิ่มเมงเฮาอาจจะลืมสิ่งต่าง ๆ"เลือดกาแฟ เขากล่าวเบา ๆ กำลังดูกาแฟยักษ์ ดุร้าย เขาเห็นเดือยตกใจ และกลิ่นอายน่าอัศจรรย์มันเล็ดลอดออกมาเสียงของเขานุ่ม แต่ทันทีที่มันปล่อยปาก กาแฟที่ trembled ก็ มันหันหัวมา และมองไปในความสับสนต่อเฮาเมง แต่แล้ว การแสดงออกอ่อนโยน มีความสุขแม้ มันค่อย ๆ ลดลงของหัว เมงเฮาไปถูจมูกของมัน มันขยายลิ้นเลียเมงเฮามืออย่างระมัดระวังเป็นเมงเฮาลูบจมูกของมัน มันจากดวงพอใจ เหมือนกับตอนที่ล่าช้าเมงเฮายิ้มเป็นเขาสัตว์เลี้ยงเบา ๆ กาแฟ เขาคิดเกี่ยวกับเวลาที่อยู่นอกถ้ำวิญญาณเมื่อกาแฟ หลับ แม้ได้นั่นเองพลังทั้งหมดที่มันสามารถจะขยายมีตีนเดียว"เฮ้ เพื่อน ฉันไม่ได้เห็นคุณมากกว่าร้อยปี..." เขากล่าวเบาๆ" ลองไปเช็ดออกชนเผ่าแสวงหาสวรรค์ที่ตาย" เจตนาฆ่าเขาก็ต้มค่า ในเวลาเดียวกัน เจตนาฆ่าของกาแฟกระจายไปบนฟ้า มันคำราม เสียงซึ่งเป็นเหมือนฟ้าร้อง เฮา เมง leaped ขึ้นไปในอากาศ บินถึงยืนบนหัวของกาแฟ เขาโบกมือขวา ก่อให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่กวาดออก และหยิบสมาชิกเผ่าอีกาทอง เช่นเดียวกับร่างกายของพวกเขาตายภายใต้การควบคุมเมงเฮา พลังของสีม่วงทะเลมรณะถูกจำกัด ให้มั่นใจว่าเผ่าอีกาทองสมาชิกจะไม่ได้รับอันตรายใด ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สุนัขพันธุ์หนึ่งยกหัวและคำรามเสียงที่สั่นสวรรค์และโลก ท้องฟ้าสีจางและทุกอย่างก็หวั่นไหว สีม่วงทะเล seethed เครื่องคราดที่ยังคงใส่ใจในด่านผ่านออกมา. เม้งเฮามองที่สุนัขพันธุ์หนึ่งที่กรอบมหาศาลลักษณะที่รุนแรงและฐานการเพาะปลูกกล้าหาญ อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะมีสุนัขพันธุ์ขยายตัวรุนแรงมากขึ้นในลักษณะที่จะเม้งเฮามันก็เหมือนกันลูกหมาน้อยปุยที่ได้วิ่งไปตามด้านข้างของเขาทุกปีที่ผ่านมา. มันก็ยังคงหุ้นส่วนของเขาพันธมิตรที่เคยต่อสู้กับเขาใน การแข่งขันมรดกเลือดอมตะและได้ปฏิเสธที่จะออกจากด้านข้างของเขา. มันเป็นสุนัขพันธุ์เดียวกันที่ยืนเฝ้าอยู่บนยอดเขาที่เอเรบอร์ในการแข่งขันมรดกอมตะเลือด ไม่ว่าเหนื่อยหรือได้รับบาดเจ็บจะขยายตัวแม้ในขณะที่มันกำลังจะตายก็ไม่ยอมปล่อย มันทำให้ชีวิตของตัวเองในบรรทัดเพื่อปกป้องเม้งเฮา แม้เมื่อหมดและใกล้จุดของการเสียชีวิตทั้งหมดก็อยากเป็นเม้งเฮาจะยกมือของเขาและสัตว์เลี้ยงที่หัวของมัน. เม้งเฮาจะไม่ลืมทุกที่ เขาได้ดูเป็นสุนัขพันธุ์หนึ่งที่ร่างกายของเสียและเกือบจะถูกทำลายคลานไปกับเขาแล้วทุ่มเทความพยายามทั้งหมดที่สามารถรวบรวมเพียงเพื่อเลียมือของเขา. แล้วเขาคิดเกี่ยวกับวิธีการที่จะได้ช่วยเขาในระหว่างการเผชิญหน้ากับหลี่แซ่พระสังฆราช โดยใช้พลังทั้งหมดที่จะเหวี่ยงเขาออกมาจากพอร์ทัล มือนับไม่ถ้วนได้ยืดออกไปคว้ามันและมันก็ถูกดึงลงไปในโคลน ก่อนที่มันจะหายไปมันก็ติดลิ้นออกมาได้เช่นถ้าในความพยายามครั้งสุดท้ายที่จะเลียเจ้านายของมัน. วิธีการอาจเม้งเฮา ... อาจจะลืมสิ่งต่างๆ ?! "Mastiff เลือด" เขาพูดเบา ๆ กำลังมองหาที่ยักษ์สุนัขพันธุ์ดุร้าย . เขาเห็นว่าสเปอร์สที่น่าตกใจและน่าอัศจรรย์กลิ่นอายมันเล็ดลอดออกมา. เสียงของเขานุ่ม แต่ทันทีมันทิ้งปากของเขา Mastiff ก็ตัวสั่นกึก มันเปิดหัวของมันและมองไปในความสับสนที่มีต่อเม้งเฮา แต่แล้วการแสดงออกหันอ่อนโยนแม้มีความสุข มันช้าลดลงหัวของมันช่วยให้เม้งเฮาจะถูจมูกของมัน อย่างระมัดระวังขยายลิ้นเลียมือของเม้งเฮา. ในฐานะที่เป็นเม้งเฮาลูบจมูกของมันก็ปล่อยออกมาคำรามพึงพอใจเช่นเดียวกับมันได้เมื่อมันเป็นเล็ก ๆ . เม้งเฮายิ้มในขณะที่เขาเบา ๆ สัตว์เลี้ยงสุนัขพันธุ์ เขาคิดเกี่ยวกับเวลานอกถ้ำวิญญาณว่าเมื่อสุนัขพันธุ์หนึ่งที่แม้จะนอนหลับได้ทุ่มเทพลังทั้งหมดก็อาจจะขยายตีนเดียว. "เฮ้เพื่อนฉันไม่ได้เห็นคุณมานานกว่าร้อยปี ... ." เขา พูดเบา ๆ "Let 's go เช็ดออกว่าไอ้สวรรค์แสวงหาเผ่า!" เจตนาฆ่าเขาทันใดนั้นต้มขึ้น ในเวลาเดียวกันเจตนาฆ่าสุนัขพันธุ์หนึ่งของระเบิดขึ้นไปบนฟ้า มันคำรามเสียงซึ่งเป็นเหมือนฟ้าร้อง เม้งเฮากระโดดขึ้นไปในอากาศบินขึ้นไปยืนอยู่บนหัวสุนัขพันธุ์หนึ่งของ เขาโบกมือขวาของเขาก่อให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่ที่จะกวาดออกและรับสมาชิกโกลเด้นโครเผ่าเช่นเดียวกับร่างของคนตาย. ของพวกเขาภายใต้เม้ง Hao ของการควบคุมอำนาจม่วงทะเลของขุดรากถอนโคนถูก จำกัด เพื่อให้มั่นใจว่าโกลเด้นอีกา สมาชิกเผ่าจะไม่ได้รับอันตรายในทางใด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พระชื่อดังยกหัวของมันและคำราม เสียงที่สั่นฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลก ท้องฟ้าสลัวและทุกอย่างที่สั่นสะท้าน สีม่วง seethed ทะเล . ทั้งหมดของเกษตรกรที่ยังคงมีสติในด่านที่ผ่านออกมาเมิ่งฮ่าวมอง Mastiff ในกรอบของมหาศาลลักษณะดุร้ายของ และ กล้าหาญ และฐาน อย่างไรก็ตาม แม้ว่า Mastiff ขยายตัวรุนแรงมากขึ้นในลักษณะที่ปรากฏ ให้เมิงเฮา เหมือนกับปุยหมาน้อยที่วิ่งมาอยู่ข้างเขา เมื่อหลายปีก่อนมันยังเป็นคู่หู คู่ที่ได้ต่อสู้กับเขาในเลือดอมตะตำนานการแข่งขันและได้ปฏิเสธที่จะออกจากด้านข้างของเขามันก็เหมือนกับที่เคยยืนเฝ้ายามมากกว่าเขาชื่อดังบนยอดภูเขาที่โดดเดี่ยวในเลือดอมตะตำนานการแข่งขัน ไม่ว่าจะเหนื่อยหรือบาดเจ็บมันขยายตัว แม้เมื่อมันใกล้จะตาย มันไม่ยอมไป มันทำให้ชีวิตของตนเองในการปกป้อง เมิ่งฮ่าว แม้จะเหนื่อย และใกล้จะเสียชีวิต ก็ต้องการให้ เมิ่งฮ่าวยกพระหัตถ์และสัตว์เลี้ยงที่หัวของมันเมิ่งฮ่าวจะไม่มีวันลืมสิ่งนั้นทั้งหมด เขาดูเป็นสุนัขพันธุ์หนึ่ง ร่างกายของมันเสีย และเกือบทำลาย คลานไปให้เขา แล้วก็ใช้ความพยายามทั้งหมดมันสามารถรวบรวมแค่เลียมือของเขาแล้วเขาคิดยังไง มันก็ช่วยเขา ในการเจอกับ ประมุขตระกูลหลี่ ใช้พลังทั้งหมดเพื่อโยนเขาออกนอกประตู มือมากมายได้เหยียดออกไปคว้ามัน และมันก็ถูกดึงลงไปในตะกอน ก่อนที่มันจะหายไป มันมีติดลิ้นของมันออกมา เช่น ถ้าในความพยายามครั้งสุดท้ายที่จะเลียเจ้านายของมันทำไมเมิงเฮา . . . . . . . . อาจจะลืมเรื่องแบบนี้ ? !" เลือด Mastiff , " เขากล่าวเบาๆ มอง Mastiff ดุร้ายขนาดยักษ์ . เขาเห็น สเปอร์ส ที่น่าตกใจและประหลาดใจ ร่า มันต่อง .เสียงของเขานุ่ม แต่ทันทีที่มันออกจากปากของเขา , Mastiff พลันสั่นสะท้าน มันหันหัวและมองเข้าไปในความสับสนต่อเมิ่งเฮ่า แต่การแสดงออกกลับอ่อนโยน แม้แต่ความสุข มันค่อยๆลดลง หัว ให้ เมิ่งฮ่าวถูจมูกของมัน มันค่อยๆขยายลิ้นเลียของเมิงเมือเป็นเมิ่งฮ่าวลูบจมูกของมัน มันปล่อยออกมาเป็นเสียงคำรามที่พึงพอใจ เหมือนมันได้เมื่อมันเป็นเล็ก ๆเมิ่งเฮ่ายิ้มขณะที่เขาเบา ๆ สัตว์เลี้ยง Mastiff . เขาคิดเกี่ยวกับเวลานอกการเกิดใหม่ถ้ำเมื่อ Mastiff , แม้จะเป็นหลับ ได้ใช้พลังทั้งหมดมันไม่สามารถที่จะขยายเท้าเดียว" เฮ้ เพื่อน ฉันไม่ได้เห็นเธอมานานกว่าร้อยปี . . . . . . . " เขาพูดเบาๆ " ไปกันเถอะลบล้างเผ่าแสวงหาสวรรค์ที่เคราะห์ร้าย ! " เจตนาฆ่าก็เดือดขึ้น ใน เวลาเดียวกัน คือสุนัขพันธุ์หนึ่งเจตนาฆ่าระเบิดบนฟ้า มันคำราม เสียงที่เหมือนเสียงฟ้าร้อง เมิ่งเฮ่ากระโดดขึ้นไปในอากาศ บิน ขึ้นยืนบนของสุนัขพันธุ์หนึ่งหัว เขาโบกมือด้วยมือขวา ทำให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่กวาดออก และหยิบทองกาเผ่าสมาชิก เช่นเดียวกับร่างของศพของพวกเขาภายใต้ เหม็ง ห่าว ควบคุม พลังของสีม่วงในทะเลจัด ถูก จำกัด เพื่อให้มั่นใจว่าอีกาทองเผ่า สมาชิกจะไม่ได้รับอันตรายแต่อย่างใด