I seriously think sometimes we can

I seriously think sometimes we can have too much imagination or maybe what I mean is we don’t channel our imagination as well as we could.

We day dream and imagine all these wonderful things and sometimes we don’t leave them there in our imagination like we should. Because then what happens is we see our everyday life as boring and we want and run and hide away in our dreams and imaginary places that we live-in, in our minds. Then what happens is our real life doesn’t live up to what we imagined it should. We get angry and depressed and disappointed.

So seriously I think we should leave all those imaginary places for our writings or journals or whatever place we have them (for the Arts) and then go get a reality check and realise sure our life isn’t quite like the fairy tale we would wish. But we need to find the good in what we have and not dream of what we haven’t. We could waste some beautiful moments because we didn’t feel they lived up to our imaginary moments.

We can get ourselves so hurt because reality isn’t living up to the imaginary. But hey who is really hurting us here. Is it the person that didn’t live up to our expectations or is it us for expecting everything to measure up to what we imagine it should.
Leave all the imaginary stuff for the arts and be real in our personal lives

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างจริงจังคิดว่า บางครั้งเราสามารถมีจินตนาการมากเกินไป หรือบางทีไงคือ เราไม่ช่องจินตนาการของเราเป็นเราไม่

เราวันฝัน และจินตนาการทุกสิ่งมหัศจรรย์เหล่านี้และบางครั้งเราไม่ปล่อยให้พวกเขามีในจินตนาการของเราเช่นเราควร เนื่องจาก นั้นสิ่งที่เกิดขึ้นคือ เราเห็นชีวิตประจำวันของเราเป็นที่น่าเบื่อและเราต้องทำงาน และซ่อนอยู่ในความฝันของเรา และจินตภาพสถานที่เราอาศัย ในจิตใจของเรา แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นชีวิตจริงของเราไม่อยู่ที่เราจินตนาการควร เราได้รับโกรธ และซึมเศร้า และผิดหวัง

อย่างจริงจังดังนั้นผมคิดว่า เราควรปล่อยให้ผู้จินตภาพสำหรับสมุดรายวันหรืองานเขียนของเรา หรือสิ่งเรามีนั้น (ศิลปะ) และจากนั้น ไปรับการตรวจสอบความเป็นจริง และตระหนักถึงแน่ใจว่าชีวิตของเราไม่มากเช่นเทพนิยายเราจะต้อง แต่เราต้องการค้นหาดีในสิ่งที่เรามีและไม่ฝันอะไรที่เราไม่ได้ เราอาจเสียบางช่วงเวลาที่สวยงามเนื่องจากเราไม่ได้รู้สึกว่า พวกเขาอาศัยอยู่กับเราจินตภาพนี่ได้

เราจะได้รับตัวเองให้บาดเจ็บเนื่องจากความเป็นจริงไม่ใช่ห้องจินตภาพได้ แต่เฮ ที่เป็นจริง ๆ ทำร้ายเราที่นี่ เป็นบุคคลที่ไม่ได้อยู่กับความคาดหวังของเรา หรือเป็นเราให้คาดหวังว่าทุกอย่างวัดค่าอะไรเราคิดว่าควร
ปล่อยทุกสิ่งจินตภาพศิลปะ และเป็นจริงในชีวิตส่วนตัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันอย่างจริงจังคิดว่าบางครั้งเราสามารถมีจินตนาการมากเกินไปหรืออาจจะสิ่งที่ผมหมายถึงคือเราไม่ได้ช่องทางจินตนาการของเราเช่นเดียวกับการที่เราจะทำได้เราฝันวันและคิดว่าทุกสิ่งที่ยอดเยี่ยมเหล่านี้และบางครั้งเราไม่ปล่อยให้พวกเขามีในจินตนาการของเรา เหมือนอย่างที่เราควรจะ แล้วเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นคือการที่เราเห็นในชีวิตประจำวันของเราเป็นที่น่าเบื่อและเราต้องการและเรียกใช้และซ่อนอยู่ในความฝันและจินตนาการสถานที่ที่เราอยู่ในของเราในจิตใจของเรา แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นคือชีวิตที่แท้จริงของเราไม่ได้มีชีวิตอยู่กับสิ่งที่เราคิดว่ามันควรจะเป็น เราได้รับโกรธและหดหู่และผิดหวังอย่างจริงจังดังนั้นผมคิดว่าเราควรจะปล่อยให้ทุกสถานที่ในจินตนาการของผู้เขียนหรือวารสารของเราหรือสิ่งที่เรามีพวกเขา (ศิลปะ) แล้วไปรับการตรวจสอบความเป็นจริงและตระหนักดีว่าชีวิตของเราไม่ได้ ค่อนข้างเหมือนเทพนิยายที่เราจะต้องการ แต่เราต้องการที่จะหาที่ดีในสิ่งที่เรามีและไม่ฝันของสิ่งที่เรามีไม่ได้ เราอาจจะเสียช่วงเวลาที่สวยงามบางอย่างเพราะเราไม่ได้รู้สึกว่าพวกเขาขึ้นอยู่กับช่วงเวลาที่จินตนาการของเราเราจะได้รับตัวเองเจ็บเพราะความเป็นจริงไม่ได้อยู่ถึงจินตนาการ แต่เดี๋ยวก่อนใครเป็นคนทำร้ายเราที่นี่ มันเป็นคนที่ไม่ได้มีชีวิตอยู่ถึงความคาดหวังของเราหรือเรามันเป็นที่คาดว่าทุกอย่างเพื่อวัดถึงสิ่งที่เราคิดว่ามันควรจะออกจากทุกสิ่งที่จินตนาการสำหรับศิลปะและเป็นจริงในชีวิตส่วนตัวของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันคิดว่าบางครั้งเราสามารถมีจินตนาการมากเกินไป หรือบางที สิ่งที่ผมหมายถึงคือเราไม่ได้ช่องจินตนาการของเราเช่นเดียวกับเรา

เราวันความฝันและจินตนาการเหล่านี้สิ่งวิเศษและบางครั้งเราไม่ปล่อยให้พวกเขามีในจินตนาการของเรา เช่น เราควรจะเพราะงั้นสิ่งที่เกิดขึ้นคือ เราเห็นชีวิตของเราทุกวันน่าเบื่อและเราต้องการและเรียกใช้และซ่อนอยู่ในความฝันและสถานที่ในจินตนาการของเราที่เราอยู่ในจิตใจของเรา แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นคือไม่ ชีวิตก็จริงของเราอยู่ถึง อะไรที่เราคิดว่ามันควร เราโกรธและเศร้าและผิดหวัง

จริงๆผมคิดว่าเราควรจะปล่อยให้พวกจินตนาการสถานที่สำหรับงานเขียน หรือวารสาร หรืออะไรก็ตามที่เราได้ ( ศิลปะ ) และจากนั้นไปตรวจสอบความจริง และตระหนักว่า ชีวิตของเราไม่เหมือนเทพนิยายที่เราต้องการ แต่เราต้องการที่จะหาที่ดีในสิ่งที่เรามี และไม่ฝันอะไรเราไม่ได้เราอาจเสียช่วงเวลาที่สวยงามเพราะเราไม่ได้รู้สึกว่าพวกเขาอยู่ถึงช่วงเวลาในจินตนาการของเรา

เราสามารถเข้าใจตัวเราเจ็บมาก เพราะในความเป็นจริงไม่ได้อยู่ในจินตนาการ แต่นี่ คนที่ทำร้ายเราเลย เป็นคนที่ไม่ได้อยู่ถึงความคาดหวังของเราหรือว่าเราคาดหวังว่าทุกอย่างจะวัดถึงสิ่งที่เราคิด มันควร
ออกจากทุกจินตนาการของสำหรับศิลปะและเป็นจริงในชีวิตส่วนตัวของเรา