On March 12 of last year, my mother

On March 12 of last year, my mother informed my brother and I that she had cancer. I remember the setting with such clarity and precision that it seems somehow unreal: a figment of an overactive imagination. It was an early Spring day, unseasonably warm and bright. The birds in our backyard seemed chirpier than ever. It was one of those days when the world seems waiting to be reborn. The promise and potential of the day and the season only served to heighten the unreality of what my mother was trying to convey.

“I have ovarian cancer and unfortunately, it's metastasized out of my ovaries into...” I couldn't even hear the rest. Cancer? Metastasized? What did these words even mean? How could this be? Why? My mom was in her mid-40's and while that seemed ancient to me, I knew it was way too young to have cancer. I had a lot to learn.

It wasn't just my mom's age that made this disease seem impossible; it was her vitality, her sense of life. In addition to working as a librarian for our city library, she also wrote poetry and volunteered with a local literacy program, teaching adults to read. And she was the glue that held our family together. I knew my dad loved us, but he's a flake. He was either at work or talking and thinking about work. And my pint-sized younger brother? Worse than useless. What was going to become of us? These were the thoughts echoing in my head as I drifted back to what my mother was saying. Even now I blush at my selfishness.

“...and there are new treatments and medicines being discovered all the time. So there's no need to start worrying. We'll get through this...” I looked at my brother and tears were streaming down his face. As if being given permission, I also started crying. My mom joined in and soon we were huddled together: a frightened, sad and confused mound of humanity.

That was about a year and a half ago. My mom is still with us. She is getting ready to begin a new experimental chemo treatment. The family lexicon has been enlarged by many new words and much new medical terminology – knowledge I wouldn't wish on anyone. Our family is holding up surprisingly well. Instead of being flaky or worse than useless, my dad and brother have been strong and supportive. This experience without them is completely unimaginable.

Finally, I turn to why I want to go to college. I need to go to college so that I can continue to grow, mature and learn. I need to go to college so that one day I can be an adult capable of strength in the face of adversity, capable of giving back to the community, capable of being an example to others as my mom is to me. I don't expect the college experience to magically transform me into a wise and all-knowing adult. But I am relying on it to help me explore the world of ideas. Armed with this knowledge, I may then be capable of emulating the strongest, most courageous person I know, my mom.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อวันที่ 12 มีนาคมของปีที่ผ่านมาแม่ของฉันทราบพี่ชายของฉันและฉันว่าเธอเป็นมะเร็ง ผมจำได้ว่าการตั้งค่าดังกล่าวมีความชัดเจนและความแม่นยำว่ามันดูเหมือนว่าไม่จริงอย่างใด: กุขึ้นจากจินตนาการที่โอ้อวด มันเป็นวันต้นฤดูใบไม้ผลิ, ใบไม้ที่อบอุ่นและสดใส นกในสนามหลังบ้านของเราดูเหมือน chirpier กว่าที่เคย มันเป็นหนึ่งในวันนั้นเมื่อโลกดูเหมือนว่ารอที่จะเกิดใหม่ สัญญาและศักยภาพของวันและฤดูกาลเพียงทำหน้าที่เพื่อเพิ่มระดับความจริงของสิ่งที่แม่ของฉันได้พยายามที่จะสื่อความหมาย. "ผมมีโรคมะเร็งรังไข่และโชคไม่ดีที่มันแพร่กระจายออกมาจากรังไข่ของฉันเป็น ... " ผมไม่สามารถที่จะได้ยิน ส่วนที่เหลือ โรคมะเร็ง? แพร่กระจาย? อะไรแม้แต่คำเหล่านี้หมายความว่าอย่างไร วิธีนี้อาจจะ? ทำไม? แม่ของฉันเป็นของเธอในช่วงกลางทศวรรษที่ 40 และในขณะที่ดูเหมือนโบราณกับผมผมรู้ว่ามันเป็นวิธีที่เด็กเกินไปที่จะมีโรคมะเร็ง ฉันมีจำนวนมากที่จะเรียนรู้. มันไม่ใช่แค่อายุแม่ของฉันที่ทำให้โรคนี้ดูเหมือนเป็นไปไม่; มันเป็นพลังของเธอความรู้สึกของชีวิตของเธอ นอกเหนือจากการทำงานเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุดเมืองของเราเธอยังเขียนบทกวีและอาสาไปกับโปรแกรมความรู้ท้องถิ่นการเรียนการสอนผู้ใหญ่ที่จะอ่าน และเธอก็เป็นกาวที่จัดขึ้นในครอบครัวของเราด้วยกัน ผมรู้ว่าพ่อของฉันรักเรา แต่เขาเกล็ด เขาเป็นทั้งที่ทำงานหรือการพูดคุยและคิดเกี่ยวกับการทำงาน และฉันไพน์ขนาดน้องชาย? เลวร้ายยิ่งกว่าไร้ประโยชน์ อะไรคือสิ่งที่จะกลายเป็นของเรา? เหล่านี้เป็นความคิดที่สะท้อนอยู่ในหัวของฉันเป็นฉันลอยกลับไปยังสิ่งที่แม่ของฉันบอกว่า แม้ตอนนี้ผมอายที่เห็นแก่ตัวของฉัน. "... และมีการรักษาใหม่และยารักษาโรคที่ถูกค้นพบตลอดเวลา จึงมีความจำเป็นที่จะเริ่มต้นไม่ต้องกังวล เราจะได้รับผ่านทางนี้ ... "ผมมองไปที่พี่ชายของฉันและน้ำตาถูกสตรีมมิ่งลงใบหน้าของเขา ถ้าเป็นถูกได้รับอนุญาตผมก็เริ่มร้องไห้ แม่ของฉันเข้าร่วมและเร็ว ๆ นี้เราได้ huddled กันกลัวกองเศร้าและสับสนของมนุษยชาติ. นั่นคือประมาณหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมา แม่ของฉันยังอยู่กับเรา เธอจะได้รับพร้อมที่จะเริ่มต้นการรักษาคีโมทดลองใหม่ พจนานุกรมครอบครัวได้รับการขยายด้วยคำพูดใหม่ ๆ และคำศัพท์ทางการแพทย์มากใหม่ - ความรู้ฉันจะไม่ต้องการใคร ครอบครัวของเรามีการถือครองขึ้นน่าแปลกใจที่ดี แทนที่จะเป็นขุยหรือเลวร้ายยิ่งกว่าไร้ประโยชน์พ่อและพี่ชายของฉันได้รับที่แข็งแกร่งและให้การสนับสนุน ประสบการณ์โดยที่พวกเขานี้เป็นไปไม่ได้อย่างสมบูรณ์. สุดท้ายผมหันไปทำไมฉันต้องการที่จะไปเรียนที่วิทยาลัย ฉันต้องไปเรียนที่วิทยาลัยเพื่อที่ฉันจะยังคงเติบโตเป็นผู้ใหญ่และเรียนรู้ ฉันต้องไปเรียนที่วิทยาลัยเพื่อว่าวันหนึ่งผมอาจจะเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสามารถของความแข็งแรงในการเผชิญกับความทุกข์ยากความสามารถในการให้กลับไปที่ชุมชนที่มีความสามารถของการเป็นตัวอย่างให้กับคนอื่นในขณะที่แม่ของฉันคือฉัน ฉันไม่คาดหวังวิทยาลัยประสบการณ์อย่างน่าอัศจรรย์เปลี่ยนให้ฉันเป็นผู้ใหญ่ฉลาดและรอบรู้ แต่ผมอาศัยมันจะช่วยให้ฉันสำรวจโลกของความคิด อาวุธที่มีความรู้นี้จากนั้นผมก็อาจจะเป็นความสามารถในการลอกเลียนแบบที่แข็งแกร่งคนที่กล้าหาญที่สุดเท่าที่ฉันรู้ว่าแม่ของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันที่ 12 ของปีที่แล้ว แม่บอกพี่ชายของฉันและฉันว่าเธอเป็นมะเร็ง ผมยังจำบรรยากาศที่มีความชัดเจนและแม่นยำที่ดูเหมือนว่าไม่จริง : สิ่งที่กุขึ้นจากจินตนาการเกินไปแล้ว มันเป็นวันที่ฤดูใบไม้ผลิต้นไม่เข้ากับฤดูเลยอบอุ่นและสดใส นกในสวนหลังบ้านของเราดู chirpier กว่าที่เคย มันเป็นหนึ่งในวันนั้นเมื่อโลกดูเหมือนจะรอเกิดใหม่สัญญาและศักยภาพของวันและฤดูกาลเพียงทำหน้าที่เพื่อเพิ่มระดับความไม่จริงในสิ่งที่แม่พยายามจะบอก

" ฉันมีมะเร็งรังไข่ และ โชคร้าย มันลุกลามออกจากรังไข่เข้าสู่ของฉัน . . . . . . . " ผมไม่ฟังแล้ว มะเร็ง metastasized ? ทำไมคำพูดพวกนี้หมายถึงอะไร วิธีนี้อาจจะ ? ทำไม ? แม่ของฉัน เธอ mid-40 และในขณะที่มันดูโบราณ เพื่อฉันผมรู้ว่ามันเป็นวิธีที่เด็กเกินไปที่จะเป็นมะเร็ง ผมมีอะไรต้องเรียนรู้อีกมาก

ไม่ใช่แค่แม่อายุที่ทำให้โรคนี้ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ มันเป็นพลังของเธอ ความรู้สึกของเธอในชีวิต นอกจากทำงานเป็นบรรณารักษ์ที่ห้องสมุดเมืองของเรา เธอยังเขียนบทกวีและอาสากับนักศึกษาท้องถิ่น ผู้ใหญ่สอนให้อ่าน และเธอเป็นกาวที่ยึดครอบครัวของเราผมรู้ว่าพ่อรักเรา แต่มันแปลกๆ เขาให้ทำงาน หรือ พูด และคิดเรื่องงาน ไพน์ของฉันและขนาดน้องชาย แย่กว่าที่ไร้ประโยชน์ เกิดอะไรขึ้นกับเรา นี้เป็นเสียงความคิดในหัวของฉันเป็นฉันลอยกลับไปที่สิ่งที่แม่ของฉันพูด แม้แต่ตอนนี้ ฉันอายที่ความเห็นแก่ตัวของฉัน . . . . . .

" . . . . . . และมีการรักษาใหม่ และการค้นพบยาตลอดเวลาดังนั้น ไม่จำเป็นต้องเริ่มกังวล เราต้องผ่านมันไปได้ . . . . . . . " ฉันมองพี่ชายและน้ำตาสตรีมมิ่งลงหน้า ถ้าได้รับอนุญาต ผมก็เริ่มร้องไห้ แม่ของฉันได้เข้าร่วมในและเร็ว ๆนี้เราถูก huddled ด้วยกัน : ตกใจ เสียใจ และสับสนเนินของมนุษยชาติ

นั่นคือประมาณปีครึ่งมาแล้ว แม่ยังอยู่กับเราเธอจะพร้อมที่จะเริ่มการรักษาด้วยคีโม ทดลองใหม่ พจนานุกรมของครอบครัวได้รับการขยายโดยคำใหม่มากและใหม่มากคำศัพท์ทางการแพทย์–ความรู้ฉันไม่ต้องการใคร ครอบครัวของเราจะถือขึ้นดีจนน่าแปลกใจ แทนที่จะเป็นขุยหรือแย่กว่าที่ไร้ประโยชน์ พ่อ และน้องชายได้รับที่แข็งแกร่งและการสนับสนุน ประสบการณ์นี้ โดยพวกเขาจะสมบูรณ์เป็นไปไม่ได้

ในที่สุด ฉันเปิดไปทำไม ฉันต้องไปมหาลัย ฉันต้องไปโรงเรียนแล้ว ฉันสามารถที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่และเรียนรู้ ฉันต้องไปที่วิทยาลัย เพื่อที่วันหนึ่งผมจะเป็นผู้ใหญ่ที่มีความแข็งแรงในใบหน้าของความทุกข์ยาก ความสามารถของการให้กลับไปที่ชุมชน สามารถเป็นตัวอย่างให้ผู้อื่นเป็นแม่ของฉันให้ฉันผมไม่คาดหวังว่าประสบการณ์นักศึกษาอย่างน่าอัศจรรย์แปลงฉันเป็นคนฉลาดและรู้ทั้งหมดของผู้ใหญ่ แต่ฉันใช้มันเพื่อช่วยให้ฉันสำรวจโลกของความคิด อาวุธที่มีความรู้นี้ผมอาจจะสามารถเลียนแบบที่สุด กล้าหาญที่สุดที่ฉันรู้จัก แม่ของฉัน