Time slowly passed. Soon, another m

Time slowly passed. Soon, another month had gone by. Compared to the Southern Domain, the Black Lands wasn’t very large. As he traveled, though, Meng Hao found that there weren’t very many cities, which made everything seem much further spread out.

Nearly everything was empty and desolate. The soil was pitch black, permeated with oppressive, deathly stillness. Even fewer places were filled with spiritual energy. Thankfully, Meng Hao currently didn’t have any strong requirement for spiritual energy. One day as he sat cross-legged on the vines, he suddenly opened his eyes to look off into the distance.

With his Spiritual Sense, he could see a short mountain about forty kilometers away, as well as a simple Immortal’s cave. The Immortal’s cave wasn’t located within the mountain, but rather, underneath it, almost like a burrow. Next to the mountain was a spring, the waters of which had pooled together to form a cistern.

The waters of the cistern were muddy and foul, and the whole area was littered with animal droppings and weeds. The place looked abandoned. If Meng Hao weren’t specifically looking for a place to rest and restore his health, he would most likely have overlooked a location like this.

“Actually, it’s not that bad,” he thought. He transmitted his will to the vines, and they moved off in the direction of the short mountain.

Soon thereafter, he arrived in the area. He approached on foot, allowing the vines to burrow down into the soil and conceal themselves.

Meng Hao walked through the weeds, passing the cistern. As he did, he noticed a small, black creature drinking from its waters. It looked up at him, emanating a cruel and vicious air.

Meng Hao ignored it, flying up in the air to inspect the mountain. Afterward, he flew toward a wide fissure on the surface of the mountain, a look of satisfaction on his face.

The jagged fissure led downward, and it took only a moment for the main door of the Immortal’s cave to appear in front of him. Meng Hao waved his hand, causing the door to tremble, then slowly open.

The Immortal’s cave wasn’t large; almost everything inside was covered in dust. Apparently it hadn’t been occupied for some time, although some aura of the fifth or sixth level of Qi Condensation still lingered inside. It appeared that the original owner of the cave didn’t have a very high Cultivation base.

After looking around for a moment, Meng Hao flicked his sleeve, causing a wind to spring up that instantly cleared away the dust and the damp.

Next, he sat down cross-legged and took a long, deep breath. A thoughtful look filled his eyes, after which his hand flashed in an incantation gesture and he waved his finger toward the main door. It slowly closed, after which magical symbols appeared on it, sealing it.

“My injuries are currently about fifty percent healed. I really was seriously hurt this time….” He produced some medicinal pills, consumed them, and then closed his eyes to meditate. Slowly but surely, his injuries began to recover.

As a Grandmaster of the Dao of alchemy, he was naturally able to concoct the optimal pills for treatment of his own injuries.

Time passed slowly and peacefully. It was quiet inside the Immortal’s cave, and dark as well. He sat alone for some time. When he finally awoke from his trance, he opened his eyes and looked out at the darkness. For some reason, the events from his time in the Violet Fate Sect appeared in his mind.

“The Ji Clan….” A bright glow appeared in his eyes, which he closed once again.

Three months slowly went by, although Meng Hao wasn’t very aware of the passage of time. His wounds were mostly recovered now, at least eighty percent so. According to his calculations, within a few months, he would be completely recovered, and back at the peak state he used to be in. In fact, he might even be able to make a bit of progress.

The absolute strangest thing to him was that in the past three months there hadn’t been the slightest bit of pursuit on the part of the Ji Clan. Meng Hao couldn’t help but draw some of his own conclusions about this.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ เร็ว ๆ นี้ อีกเดือนก็หายไปโดย เมื่อเทียบกับโดเมนใต้ ดินแดนสีดำไม่มาก ขณะที่เขาเดินทาง แม้ว่า เฮาเมงพบว่า ไม่มีเมือง ซึ่งทำให้ทุกอย่างดูเหมือนมากขยายออกอ้างว้าง และว่างเปล่าเกือบทุกอย่างได้ ดินมีสีดำ สนามเต็มไป ด้วยความเงียบสงบในการกดขี่ ราง สถานที่ได้น้อยเต็มไป ด้วยพลังทางจิตวิญญาณ ขอบคุณ เฮาเมงยังไม่มีใด ๆ ต้องการที่แข็งแกร่งสำหรับพลังงานทางจิตวิญญาณนี้ วันหนึ่งขณะที่เขานั่งไขว่ห้างบนเถา เขาก็เปิดตาของเขาจะดูออกเป็นระยะทางมีความรู้สึกทางจิตวิญญาณของเขา เขาสามารถเห็นภูเขาสั้นประมาณสี่สิบกิโลเมตร เช่นเดียวกับถ้ำของอมตะอย่างง่าย ถ้ำของอมตะไม่ได้อยู่ในภูเขา แต่ค่อนข้าง ใต้ เกือบจะเหมือนปรับตัว ถัดจากภูเขาฤดูใบไม้ผลิ น้ำซึ่งมีพูกันแบบเป็นฝนได้น้ำฝนโคลน และเหม็น และพื้นที่ทั้งหมดเกลื่อนไป ด้วยมูลสัตว์และวัชพืช สถานที่ดูถูกทอดทิ้ง ถ้าเมงเฮาโดยเฉพาะไม่ได้มองหาสถานที่พักผ่อน และฟื้นฟูสุขภาพของเขา เขาจะมักมองข้ามตำแหน่งเช่นนี้"แท้จริง มันไม่ใช่ที่เลว เขาคิด เขาส่งพระองค์ไปเถา และพวกเขาย้ายออกในทิศทางของภูเขาสั้นเร็ว ๆ นี้หลังจากนั้น เขามาในพื้นที่ เขาเข้าหาเท้า ช่วยให้เถามุดลงดิน และปกปิดตัวเองเฮา เมงเดินผ่านวัชพืช ผ่านการฝน ตามเขา เขาสังเกตเห็นสัตว์ขนาดเล็ก สีดำดื่มจากน้ำ มันมองขึ้นเขา อากาศโหดร้าย และชั่วร้ายเล็ดลอดออกมาเมงเฮาละเว้น บินขึ้นในอากาศการตรวจภูเขา หลังจากนั้น เขาบินกลับไปสู่รอยแยกบนกว้างบนพื้นผิวของภูเขา ดูความพึงพอใจบนใบหน้าของเขารอยแยกบนหยักนำลง และมันเอาเพียงครู่ประตูหลักของอมตะถ้ำปรากฏหน้าเขา เฮา เมงโบกมือ ก่อให้เกิดการสั่น แล้วค่อย ๆ เปิดประตูถ้ำของอมตะไม่ใหญ่ เกือบทุกอย่างภายในถูกปกคลุมในฝุ่น เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้ถูกครอบครองบางครั้ง แม้ว่าออร่าบางระดับห้า หรือหกของ Qi ควบยังอวลอยู่ภายใน ปรากฏว่า เจ้าของเดิมของถ้ำไม่มีฐานการเพาะปลูกสูงมากหาครู่ เมงเฮา flicked แขนของเขา ทำให้เกิดลมทะลึ่งทันทีถูกล้างออกไปฝุ่นและความชื้นถัดไป เขานั่งไขว่ห้าง และเอาลมหายใจยาว ลึก ดูแท้เต็มตา หลังจากที่มือของเขาประกายในท่าทางการปลุกเสก และเขาโบกนิ้วไปทางประตูหลัก มันค่อย ๆ ปิด หลังจากที่ขลังสัญลักษณ์ปรากฏบนมัน ปิดผนึกมัน"อาการบาดเจ็บของฉันกำลังหายประมาณห้าสิบเปอร์เซ็นต์ จริง ๆ ผมเจ็บอย่างจริงจังทุกที่ทุกเวลา" เขาผลิตยายาบางชนิด ใช้ได้ และปิดตานั่งสมาธิแล้ว ค่อย ๆ การบาดเจ็บของเขาเริ่มการกู้คืนเป็น Grandmaster ของ Dao ของขลัง เขาเป็นธรรมชาติสามารถสร้างอัตยาที่เหมาะสมสำหรับการรักษาอาการบาดเจ็บของเขาเองเวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ และสงบ ได้ภายในถ้ำของอมตะ มืด และเงียบเช่นกัน เขานั่งคนเดียวบางครั้ง เมื่อเขาก็ตื่นขึ้นมาจากความมึนงงของเขา เขาเปิดตาของเขา และมองที่ความมืด เหตุผลบางอย่าง กิจกรรมจากเวลาของเขาในนิกายชะตากรรมสีม่วงปรากฏในจิตใจของเขา"จิกองทัพ..." การเรืองแสงสว่างที่ปรากฏในตาของเขา ซึ่งเขาปิดอีกครั้งสามเดือนช้าไป โดย แม้ว่าเฮาเมงไม่ตระหนักถึงของกาลเวลา บาดแผลของเขาส่วนใหญ่ถูกกู้คืนทันที น้อยร้อยละ 80 ดังนั้น ตามการคำนวณของเขา ใน เขาจะสามารถกู้คืนอย่างสมบูรณ์ และสถานะสูงสุดที่ เขาเคยอยู่ใน ในความเป็นจริง เขาแม้อาจจะทำให้ความคืบหน้าสิ่งแปลกประหลาดแน่นอนเขาคือ ว่า ในช่วงสามเดือนที่ มีไม่ได้นิดของแสวงหาในส่วนของกองทัพจิ เมงเฮาไม่ช่วย แต่วาดของข้อสรุปของเขาเองเกี่ยวกับเรื่องนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ในเร็ว ๆ นี้อีกเดือนได้หายไปโดย เมื่อเทียบกับโดเมนใต้ดินแดนสีดำไม่ได้มีขนาดใหญ่มาก ในขณะที่เขาเดินทาง แต่เม้ง Hao พบว่ามีไม่มากมากเมืองซึ่งทำให้ทุกอย่างดูเหมือนจะมากไปกระจายออกไป. เกือบทุกอย่างว่างเปล่าและที่รกร้าง ดินเป็นสีดำสนิทเต็มไปด้วยกดขี่นิ่งเหมือนคนตาย แม้สถานที่น้อยเต็มไปด้วยพลังทางจิตวิญญาณ โชคดีที่เม้งเฮาขณะนี้ไม่ได้มีความต้องการที่แข็งแกร่งใด ๆ สำหรับพลังทางจิตวิญญาณ วันหนึ่งขณะที่เขานั่งไขว่ห้างอยู่บนเถาเขาก็เปิดตาของเขาที่จะมองออกไปไกล. ด้วยความรู้สึกทางจิตวิญญาณของเขาเขาสามารถมองเห็นภูเขาสั้นประมาณสี่สิบกิโลเมตรห่างเช่นเดียวกับถ้ำอมตะที่เรียบง่าย ถ้ำของอมตะไม่ได้ตั้งอยู่ภายในภูเขา แต่ภายใต้มันเกือบจะเหมือนโพรง ถัดขึ้นไปบนภูเขาเป็นฤดูใบไม้ผลิของน้ำซึ่งได้รวบรวมกันในรูปแบบบ่อ. น้ำในบ่อเป็นโคลนและเหม็นและพื้นที่ทั้งหมดถูกเกลื่อนไปด้วยมูลสัตว์และวัชพืช สถานที่ที่มองที่ถูกทิ้งร้าง หากเม้ง Hao ไม่ได้โดยเฉพาะมองหาสถานที่พักผ่อนและฟื้นฟูสุขภาพของเขาเขาส่วนใหญ่จะมองข้ามสถานที่เช่นนี้. "จริงๆแล้วก็ไม่ได้ว่าไม่ดี" เขาคิดว่า เขาส่งของเขาที่จะองุ่นและพวกเขาย้ายออกไปในทิศทางของภูเขาสั้น. หลังจากนั้นไม่นานเขาเข้ามาในพื้นที่ เขาเดินเข้าไปใกล้ด้วยการเดินเท้าช่วยให้เถาไปที่โพรงลงไปในดินและปกปิดตัวเอง. เม้งเฮาเดินผ่านวัชพืชผ่านถังน้ำ ขณะที่เขาทำเขาสังเกตเห็นมีขนาดเล็กสีดำสิ่งมีชีวิตจากการดื่มน้ำ มันมองมาที่เขาเล็ดลอดออกมาอากาศโหดร้ายและหิน. เม้งเฮาสนใจมันบินขึ้นไปในอากาศในการตรวจสอบภูเขา หลังจากนั้นเขาบินไปยังร่องกว้างบนพื้นผิวของภูเขารูปลักษณ์ของความพึงพอใจบนใบหน้าของเขา. ร่องหยักนำลงและใช้เวลาเพียงชั่วครู่สำหรับประตูหลักของถ้ำอมตะที่จะปรากฏในหน้าของเขา เม้งเฮาโบกมือก่อให้เกิดประตูสั่นแล้วเปิดได้ช้า. ถ้ำของอมตะไม่ได้ขนาดใหญ่ เกือบทุกอย่างที่อยู่ภายในถูกปกคลุมด้วยฝุ่น เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้รับการครอบครองบางครั้งแม้ว่ากลิ่นอายของระดับห้าหรือหกฉีควบแน่นบางส่วนยังคงอ้อยอิ่งอยู่ภายใน ก็ปรากฏว่าเจ้าของเดิมของถ้ำไม่ได้มีฐานการเพาะปลูกสูงมาก. หลังจากมองไปรอบ ๆ สักครู่เม้งเฮาสะบัดแขนเสื้อของเขาก่อให้เกิดลมฤดูใบไม้ผลิที่ล้างออกไปทันทีฝุ่นและชื้น. ถัดไป เขานั่งลงไขว่ห้างและเอายาวหายใจเข้าลึก ๆ ดูความคิดที่เต็มไปด้วยดวงตาของเขาหลังจากที่มือของเขาประกายในท่าทางคาถาและเขาโบกนิ้วของเขาไปทางประตูหลัก มันช้าปิดหลังจากที่มีมนต์ขลังสัญลักษณ์ที่ปรากฏบนมันปิดผนึก. "การบาดเจ็บของฉันปัจจุบันประมาณร้อยละห้าสิบหายเป็นปกติ ผมได้รับบาดเจ็บสาหัสขณะนี้ ... . "เขาผลิตยาสมุนไพรบางชนิดบริโภคพวกเขาแล้วปิดตาของเขาที่จะนั่งสมาธิ ช้า แต่แน่นอนการบาดเจ็บของเขาเริ่มที่จะกู้คืน. ในฐานะที่เป็นแกรนด์มาสเตอร์ของดาวของการเล่นแร่แปรธาตุเขาเป็นธรรมชาติสามารถที่จะกุเรื่องยาที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการรักษาอาการบาดเจ็บของเขาเอง. เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ และสงบสุข มันเป็นที่เงียบสงบภายในถ้ำเป็นอมตะและมืดเช่นกัน เขานั่งอยู่คนเดียวบางครั้ง ในที่สุดเมื่อเขาตื่นขึ้นจากภวังค์ของเขาเขาเปิดตาของเขาและมองออกไปในความมืด ด้วยเหตุผลบางเหตุการณ์จากเวลาของเขาในสีม่วงโชคชะตานิกายที่ปรากฏในใจของเขา. "การ Ji แซ่ ... ." เรืองแสงสดใสปรากฏอยู่ในดวงตาของเขาซึ่งเขาปิดอีกครั้ง. สามเดือนอย่างช้า ๆ ไปโดยแม้ว่าเม้งเฮา wasn 't มากตระหนักถึงเนื้อเรื่องของเวลา บาดแผลของเขาหายส่วนใหญ่ตอนนี้อย่างน้อยร้อยละแปดสิบดังนั้น ตามการคำนวณของเขาภายในไม่กี่เดือนเขาจะสามารถกู้คืนได้อย่างสมบูรณ์และกลับมาที่รัฐสูงสุดที่เขาเคยอยู่ใน. ในความเป็นจริงเขาก็อาจจะสามารถที่จะทำให้บิตของความคืบหน้า. สิ่งที่แปลกประหลาดที่แน่นอนที่จะให้เขาเป็น ว่าในอดีตที่ผ่านมาสามเดือนไม่เคยมีนิดของการแสวงหาในส่วนของตระกูลจี เม้ง Hao ไม่สามารถช่วย แต่วาดบางส่วนของข้อสรุปของตัวเองเกี่ยวกับเรื่องนี้