“也好……也好……”云轻鸿失魂落魄的喃喃自语：“被关押在暗无天日的地方

“也好……也好……”云轻鸿失魂落魄的喃喃自语：“被关押在暗无天日的地方整整百年……他受了太多的苦……也好……那样，他就不用再受苦，可以解脱……可以好好的休息了……能在死前，找到托付之人，还见到了自己的亲生孙儿，并用自己的命救了孩子的命……父亲去的时候……一定是笑着的吧……”

“是。”云澈点头：“爷爷，是笑着去的。”

“嗯……”云轻鸿闭上了眼睛，两行清泪无声的滑过脸颊。笑着去的……这是撕心的悲伤之中唯一的慰藉。

“爷爷的遗体，我带回来了。”

云澈向后退了两步，随着天毒珠光芒闪动，永恒之枢出现在了身前。在得到这个红儿沉睡了不知多少年的永恒之枢后，他便把云沧海的遗体放入了其中。因为躺在永恒之枢里，纵然过去千万年，也不会有任何的损伤和变化，仿佛它关上的那一刻，内部的时间便永恒定格。

站在永恒之枢旁，云轻鸿久久呆滞，他的手按在没有温度感的枢体上，身体一点点瘫下，直到重重跪倒在地。

他记忆中的父亲，威震幻妖界的妖王，多么的意气风华，光彩耀人。他的身上从来没有岁月的痕迹，他也总喜欢让自己保持在最年轻的状态，父子站在一起，完全就是一对年龄相仿的兄弟。

但，永恒之枢中，躺着的是一个老人……一个看上去行将就木的老人……

骨瘦如柴，面孔干枯，头、胡须、眉头杂乱花白，看上去，就如一个狰狞可怕的厉鬼。如果不是那他绝不可能认错的轮廓，他根本无法相信这是他的父亲……他更是无法想象，他变成这个样子，是承受了多少的折磨……

“父……亲……”云轻鸿全身颤抖着，口中喊出的“父亲”两个字，痛苦的宛若带着鲜血一般。云澈仰起头，轻声道：“回归故土，也一定是爷爷的愿望之一……但是，请允许孩儿任性，让爷爷缓些下葬，我不能让爷爷白死……更不能让爷爷在死后，还背负着‘罪名’！”

云轻鸿低着头，全身瑟缩，牙齿被死死咬紧的声音清晰到了让人不忍去听。

“呼……”云澈的胸口重重起伏：“爹，想哭的话，就哭出来吧，这里，只有你的家人。你是我和云萧的父亲，但也是……爷爷的儿子……”

云澈的话语，让云轻鸿死撑的防线顿时崩溃。来自这云家之主的大哭声悲天恸地的响起……从出生到现在，他第一次哭的如此肆意。

云澈拉着云萧走了出去。从走进到走出，却颇有一种恍若隔世的感觉。

“有没有一些心乱？”云澈看着他问道。

云萧却是摇了摇头，道：“我很早就知道这一天总会到来。我一直以为这一天到来时，我会六神无主……但是，我现在的感觉，却反而是更加的安定。”

“我也一样。”云澈微笑道：“原因很简单，我们以前虽然都有家，但心却若浮萍，而现在，我找到了自己的故土，而你，也知道了自己的身世，与你相伴二十多年的爹娘，也一点都没有失去，当然会更加的安定。”

“只是我没想到，事情竟然会是这么的复杂，感觉就像是在听一个离奇的故事一样。”云萧感慨着道。

“人生，很多时候远比编造的故事还要离奇精彩的多。”云澈看了他一眼，忽然道：“云萧，你既然已经知道了自己的身世，那么名字，也该改一下了，就叫……萧云吧！”

“啊？”云萧短暂一怔，随之直接点头：“好！以后，我就叫萧云！即使在外人面前，我也会全部自称萧云！不然的话，在天上看着我的父亲母亲，还不要骂死我这个不孝子。”

“哈哈哈哈！”云澈大笑了起来。经过这一天的命运转折，心灵冲击，他真切的感觉到云萧一下子成长了很多。或许，是他在知道了自己的身世之后，反而没有了一直以来的压力、忐忑与迷茫，并找到了最为清晰明确的人生目标。

两人站到了庭院的门口，以防有人在这个时候靠近打扰到云轻鸿。两人互相沉默了一会儿后，云澈忽然问道：“云……嗯，萧云，你见过小妖后吗？”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"พวกเฮา ...... ...... " ไฟแขวนเมฆขับเคลื่อนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจพึมพำ "ถูกจัดขึ้นในสถานที่มืดเต็มร้อยปี ...... เขาได้รับยากเกินไป ...... ...... พวกเฮาขณะที่เขาจะไม่มีอีกต่อไป ความทุกข์สามารถบรรเทา ...... ...... สามารถพร้อมสำหรับส่วนที่เหลือก่อนที่เขาจะเสียชีวิตสามารถหาคนที่ได้รับมอบหมายให้เขายังเห็นลูกหลานของตัวเองและมีชีวิตของเขาเองที่จะช่วยชีวิตของเด็ก ...... ...... พ่อไปบางส่วน "หัวเราะมัน ...... ." คือ "เมฆ Che พยักหน้า". คุณปู่เป็นรอยยิ้มที่จะไป "" อา ...... "ไฟเมฆแขวนปิดตาของเขาทั้งสองสายน้ำตาเงียบเหินแก้ม นี่คือรอยยิ้มที่จะไป ...... Sixin ความเศร้าโศกปลอบใจเพียง "ร่างกายของคุณปู่ผมนำกลับมา." ยุน Chol สองขั้นตอนหลังเป็นวันของการเป็นพิษไฟกระพริบลูกปัด, นิรันดร์ที่ปรากฏในหน้าของเดือย ในเด็กนอนหลับเพื่อให้สีแดงผมไม่ทราบว่าหลายปีของการหมุนนิรันดร์เขาใส่เข้าไปในซากเมฆทะเลของพวกเขา เพราะเดือยนอนอยู่ในนิรันดร์แม้ว่าในอดีตล้านปีจะไม่มีความเสียหายใด ๆ และการเปลี่ยนแปลงในขณะนี้ราวกับว่ามันถูกปิดในครั้งภายในจะถูกแช่แข็งนิรันดร์ ยืนอยู่ข้างเดือยนิรันดร์แสงเมฆแขวนซบเซายาวมือของเขาบนเดือยไม่มีการตรวจวัดอุณหภูมิร่างกายร่างกายส่วนล่างเป็นอัมพาตเล็ก ๆ น้อย ๆ จนหัวเข่าหนัก เขาจำได้ว่าพ่อของเขาปีศาจราชาเมกะโลกปีศาจมายากล, วิธีอารมณ์ความสง่างามตำแหน่งรุ่งโรจน์ ร่างกายของเขาไม่เคยมีร่องรอยของปีที่ผ่านมานอกจากนี้เขายังชอบที่จะให้ตัวเองอยู่ในสถานะที่อายุน้อยที่สุดที่พ่อและลูกชายยืนอยู่ด้วยกันมันเป็นทั้งพี่ชายวัยเดียวกัน อย่างไรก็ตามในเดือยนิรันดร์เป็นชายชราคนหนึ่งนอนอยู่ในที่ดูเหมือนจะตายเก่า ...... ...... ผอมใบหน้าแห้งหัวเคราคิ้วสีเทายุ่งดูเหมือนว่าเป็นปีศาจชั่วร้าย ถ้าไม่ได้เขาไม่สามารถยอมรับร่างเขาไม่สามารถเชื่อว่ามันเป็นพ่อของเขา ...... เขาไม่สามารถจินตนาการเขากลายเป็นเช่นนี้คือการแบกรับมากทรมาน ...... "พ่อ ...... โปร ...... " เมฆแขวนตัวสั่นร่างกายแสงปากตะโกน "พ่อ" ของคำเช่นปวดที่มีเลือดในทั่วไป ยุนชอลเงยหน้าขึ้นและกระซิบ: "กลับไปที่บ้านเกิดของพวกเขาก็ต้องเป็นหนึ่งในความปรารถนาที่คุณปู่ ...... แต่ขอให้ลูกน้อยเอาแต่ใจตัวเองให้คุณปู่ฝังบางช้าผมไม่สามารถปล่อยให้คุณปู่ของฉันตายในไร้สาระ ...... ไม่สามารถปล่อยให้ตายของคุณปู่ นอกจากนี้ยังมีภาระกับ 'นับ'! " แสงเมฆแขวนหัวลงกอดร่างกายฟันถูกกำแน่นเสียงที่ชัดเจนให้กับคนที่ไม่สามารถทนฟัง "โทร ...... " เจ๊อกดาวน์เมฆหนัก: "พ่อร้องไห้แล้วร้องไห้ออกมาจากมันนี่เพียงครอบครัวของคุณคุณพ่อและเสี่ยวเมฆของฉัน แต่มันก็ยังเป็นบุตรชายของคุณปู่ ...... ....... " คำ Che เมฆแสงเมฆแขวนป้องกันไม่ยอมใครง่ายๆจู่ ๆ ก็ยุบ ที่ดีร้องไห้วันที่น่าเศร้าเมฆนี้จากบ้านหลังใหญ่ของดินแดนแห่งความเศร้าโศกรัง ...... ตั้งแต่แรกเกิดถึงตอนนี้เป็นครั้งแรกที่เขาร้องกามดังนั้น เสี่ยวหยุนชอลดึงเมฆเดินออกไป จากการเดินไปที่ได้รับการออก แต่ชนิดหนึ่งของความรู้สึกครุ่นคิด "จะมีการสึก?" เมฆมองไปที่เขาถามเจ๊ เสี่ยวหยุนจะส่ายหัวและกล่าวว่า "ผมรู้อยู่แล้วว่าวันนั้นจะมาฉันมักจะคิดว่าเมื่อวันนั้นมาถึงผมไปชิ้น ...... แต่ฉันรู้สึกตอนนี้ แต่แทนที่จะมีเสถียรภาพมากขึ้น .. " . "ผมเช่นกันกล่าวว่า" เจ๊ยิ้มและกล่าวว่า "เหตุผลง่ายๆคือถึงแม้ว่าเราจะต้องใช้ที่บ้าน แต่หัวใจถ้าแหนและตอนนี้ผมพบว่าบ้านเกิดของฉันและคุณยังรู้ว่าชีวิตส่วนตัวของเขา ที่นี่กับคุณยี่สิบปีของบิดามารดาและไม่ได้ทั้งหมดหายไปของหลักสูตรจะมีเสถียรภาพมากขึ้น. "" ฉันก็ไม่ได้คิดว่าสิ่งที่จริงจะมีความซับซ้อนเช่นนั้นก็รู้สึกเหมือนฟังเรื่องราวที่เป็นที่แปลกประหลาด "คลาวด์ถนน Hsiao ถอนหายใจ . "ชีวิตมักจะแปลกประหลาดกว่าทำขึ้นเรื่องราว แต่ยังน่าตื่นเต้นมากขึ้นกล่าวว่า" เจ๊มองไปที่เขาก็กล่าวว่า "เสี่ยวหยุนเพราะคุณรู้อยู่แล้วว่าชีวิตส่วนตัวของเขาดังนั้นชื่อควรเปลี่ยนมันขึ้น ...... Xiaoyun เรียกมันว่า ' '? ah, "เสี่ยวหยุนลังเลสั้น ๆ ตามด้วยการพยักหน้าโดยตรง :!" ดีฉันเรียกว่า Xiaoyun แม้จะอยู่ในด้านหน้าของบุคคลภายนอกทั้งหมดที่ฉันจะ Xiaoyun อ้างมิฉะนั้น !! ในสวรรค์ดูพ่อของฉันแม่ฉัน Masi ยังทำเช่นนี้ unfilial. "" ฮ่าฮ่า! "ยุนชอลหัวเราะ หลังจากบิดของโชคชะตาวันนั้นผลกระทบของจิตใจเขารู้สึกเมฆจริงเสี่ยวจู่ ๆ ก็เติบโตขึ้นมาก บางทีเขาอาจจะตระหนักถึงชีวิตส่วนตัวของเขาหลังจากที่ แต่ดันไม่ได้เสมอความเข้าใจและความสับสนและเพื่อหาสิ่งที่เป้าหมายที่ชัดเจนที่สุดในชีวิต พวกเขายืนอยู่ในลานทางเข้าในกรณีที่มีคนในขณะนี้ใกล้ที่จะรบกวนแสงเมฆแขวน หลังจากที่ทั้งสองร่วมกันเด็กเงียบเมฆ Che จู่ ๆ ก็ถามว่า: "Cloud ...... ah, เสี่ยวหยุนมีคุณเห็นปีศาจหลังจากที่มันได้หรือไม่"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ก็ได้ . . . . . . . . . . . . . . หรือ " " " " " " " . . . . . . . . . . . . . . 云轻鸿หายไปกับตัวเองว่า " จะถูกจัดขึ้นในสถานที่ที่มืดมิดของครบ 100 ปี . . . . . . . . . . . . . . เขาได้รับมากเกินไปขม . . . . . . . . . . . . . . หรือ . . . . . . . . . . . . . . จะได้ไม่ต้องลำบากอย่างที่เขาสามารถ . . . . . . . . . . . . . . สามารถพักผ่อน . . . . . . . . . . . . . . จะตายก่อนที่จะได้มอบหมายให้ผู้ที่ยังเห็นหลานแท้ๆของตัวเองด้วยชีวิตของคุณเองและบันทึกชีวิตของเด็ก . . . . . . . . . . . . . . พ่อไป . . . . . . . . . . . . . . ต้องเป็นยิ้ม " " " " " " " . . . . . . . . . . . . . ." " " " " " . . . . . . . ยุนชอลพยักหน้า " คุณปู่ที่กำลังหัวเราะไป . . . . . . ." . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " 云轻鸿หลับตาลงและเงียบไปสองสายน้ำตาใสอาบแก้ม ยิ้มให้ . . . . . . . . . . . . . . มันฉีกหัวใจของความทุกข์ปลอบใจ" ปู่ศพฉันกลับมา . . . . . . .ยุนซอลสองก้าวถอยหลังพร้อมกับวันพิษจูออนนิรันดร์แสงกระพริบที่ปรากฏในด้านหน้าของร่างกาย ที่ได้รับนี้ไม่รู้กี่ปีข้าหลับนิรันดร์ของคานาเมะหลังจากที่เขาโยนศพลงทะเลเมฆนั้น เพราะอยู่ในช่วงกลางของนิรันดร์แม้ว่าหลายปียังไม่มีความเสียหายใดๆและการเปลี่ยนแปลงที่ดูเหมือนจะปิดในช่วงเวลาของเวลาที่คุณสามารถแก้ไขภายในนิรันดร์นิรันดร์ชูยืนอยู่ข้าง云轻鸿ซบเซามานานและมือของเขากดที่ไม่มีความไวต่ออุณหภูมิแกนของร่างกาย , ร่างกายเล็กน้อยจนล้มลงคุกเข่าลงของพ่อในความทรงจำของเขาคือผีปีศาจดินแดนปีศาจกษัตริย์ว่ามีความงามที่ส่องแสง , ร่างกายของเขาไม่มีร่องรอยของปีและเขาก็ชอบที่จะให้ตัวเองอยู่ในสถานะที่อายุของพ่อลูกอยู่ด้วยกันเหมือนคู่พี่น้องที่อายุเท่ากันแต่นิรันดร์ในแกนนอนเป็นคนแก่ . . . . . . . . . . . . . . ชายชราที่ดูเหมือนกำลังจะตาย . . . . . . . . . . . . . .ร่างผอมบางใบหน้าย่นหัวคิ้ว , เครา , ถ่วงสีเทาที่ดูน่ากลัวเหมือนผีที่น่ากลัว ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่อาจยอมรับว่าร่างที่เขาไม่สามารถเชื่อว่ามันเป็นพ่อของเขา . . . . . . . . . . . . . . เขาจะไม่คิดว่าเขาเป็นแบบนี้จะทรมานเท่าไหร่ . . . . . . . . . . . . . ." พ่อ . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " แม่ . . . . . . . . . . . . . . 云轻鸿ปากสั่นไปทั้งตัวและตะโกนว่า " พ่อ " " " " " " " สองคำที่เจ็บปวดเหมือนมีเลือดทั่วไป ยุนซอลเงยหน้าขึ้นและพูดเบาๆว่า " กลับสู่ประเทศบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขายังคงเป็นหนึ่งในความฝันของปู่ . . . . . . . . . . . . . . แต่โปรดให้เด็กเอาแต่ใจให้ปู่ช้าบางสีขาวฝังผมไม่ปล่อยให้คุณตาย . . . . . . . . . . . . . . จะให้ปู่ที่เสียชีวิตและเป็นภาระกับ " เขา " " " " " " " " ! ! ! ! ! ! !云轻鸿หัววัวทั้งตัวฟันกัดเสียงที่ชัดเจนจะแน่นไปทำให้ไม่สามารถทนที่จะฟัง" " " " " " . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " เมฆหนักและหน้าอกของฮีชอล : " พ่อคุณอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะที่นี่มีเพียงครอบครัวของคุณ คุณเป็นพ่อของผมและยุนเสี่ยวแต่ก็ยัง . . . . . . . . . . . . . . ลูกชายของคุณปู่ " " " " " " " . . . . . . . . . . . . . .ยุนชอลพูดให้ตายก็云轻鸿สนับสนุนการป้องกันการล่มสลาย จากเมฆนี้หลักของครอบครัวใหญ่ดังออกมาอย่างเศร้าโศกร้องไห้ในวันเศร้า . . . . . . . . . . . . . . ตั้งแต่เกิดมาเขาก็ไม่ที่หนึ่งเวลาร้องไห้ฮีชอลดึงเมฆเมฆเขาเดินออกไป จากที่เดินเข้าไปก็รู้สึกเหมือนมีชนิดอื่น" มีได้เพราะ ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " ฮีชอลมองเขาถามเมฆชอว์เป็นเมฆส่ายหน้าและกล่าวว่า : " ผมรู้ว่าวันนั้นจะมาถึง ฉันคิดว่ามันเกิดขึ้นผมจะงง . . . . . . . . . . . . . . แต่ตอนนี้ผมรู้สึกสงบมากขึ้นแต่กลับแต่ . . . . . . ." ฉันก็เหมือนกัน . . . . . . . ยุนซอลยิ้มและกล่าวว่า " เหตุผลง่ายที่เราเคยแม้ว่าจะมีบ้านแต่หัวใจถ้าแหนและตอนนี้ผมพบว่าประเทศที่เขาและคุณก็รู้ว่าชีวิตของเขาที่เป็นเพื่อนกับคุณกว่า 20 ปีของพ่อและแม่ยังไม่มีแพ้แน่นอนจะยิ่งสงบ " " " " " " " . . . . . . ." แต่ฉันยังไม่ได้คิดเรื่องจะซับซ้อนมากและรู้สึกเหมือนกำลังฟังนิทานที่เหมือน . . . . . . . " " " " " " " เมฆถอนหายใจเดินถนนชอว์" ชีวิตที่บางครั้งจะแปลกกว่าเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก . . . . . . . เมฆที่ฮีชอลมองที่เขาและกล่าวว่า " เมฆ " ก็เพราะคุณรู้อยู่แล้วว่าชีวิตของเขาก็ต้องเปลี่ยนชื่อและถูกเรียกว่า . . . . . . . . . . . . . . " " " " " " " 萧云 ! ! ! ! ! ! !" " " " " " " ? เมฆเริ่มเสียวๆแล้วพยักหน้า " โดยตรง ! ! ! ! ! ! ! หลังจากนั้นผมก็萧云 ! ! ! ! ! ! ! แม้ต่อหน้าคนอื่นผมจะเรียกตัวเองว่า萧云ทั้งหมด ! ! ! ! ! ! ! ถ้าพ่อและแม่ของฉันมองไปที่ท้องฟ้ายังไม่ด่าผมไม่กตัญญู . . . . . . ." ฮ่าๆๆๆ ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " " ยุนซอลหัวเราะ หลังจากวันนั้นชีวิตที่เปลี่ยนแปลงและช็อกที่เขารู้สึกถึงเมฆ萧一ก็โตขึ้นมาก บางทีอาจเป็นเขาในชีวิตของเขาเมื่อรู้ว่ามันไม่ได้เครียดและกังวลและสับสนและหาเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจนที่สุดสองคนมายืนอยู่หน้าประตูบ้านเผื่อมีใครในนี้รบกวนเวลาที่ใกล้云轻鸿 สองทุกคนเงียบสักพักหลังเมฆฮีชอลก็ถามว่า " เมฆ . . . . . . . . . . . . . . อืม萧云คุณเคยเห็นผีแล้ว " " " " " " " ? ? ? ? ? ? ?