เมื่อเอาระบบของไทยไปเทียบกับระดับโล

เมื่อเอาระบบของไทยไปเทียบกับระดับโลก จะเห็นว่าประเทศไทยยังห่างไกลประเทศที่พัฒนาแล้วอย่างมาก แต่ต้องมาดูว่าปัจจุบันนี้การศึกษาของไทยและอาเซียน หรืออาเซียน+3 กับ +6 อยู่ในระดับไหน หากเราเอากรอบบวก 6 ซึ่งรวมทั้งเอเชียแปซิฟิกมาไว้ด้วยกัน จะพบว่าออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ และญี่ปุ่นเป็นระดับ High Consumption ที่เราต้องไปศึกษาจากเขา

สำหรับประเทศอินเดียนั้นส่งออกการศึกษามานานแล้ว โดยคนไทยจำนวนไม่น้อยที่ไปเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาในเมืองภารตะ เช่นที่เมืองดาร์จีลิง และในช่วงที่ผ่านมาในแคว้นอัสสัม อย่างเมือง กุวาฮาตี แม้ว่าอินเดียจะพยายามส่งออกการศึกษาแต่แบรนด์ของอินเดียอาจจะไม่ดึงดูดนักศึกษา เพราะความไม่พร้อมด้านสาธารณูปโภคของประเทศ แต่ก็ต้องยอมรับว่าอินเดีย Take Off มากว่า 20 ปีแล้ว

ส่วนเกาหลีนั้นมีจุดอ่อนคือ เขาเดินตามญี่ปุ่นจนลืมนึกว่า ภาษาเกาหลีไม่ได้เป็นภาษากลางของโลก ดังนั้นนอกจากกระแสเกาหลีฟีเวอร์แล้ว แม้เกาหลีพยายามที่จะ Take Off แต่ Product ของเกาหลีอยู่ในปริมาณที่จำกัดด้านภาษา

ส่วนประเทศจีน ตอนนี้เป็นทั้งผู้ส่งออกการศึกษาและตลาดที่ใหญ่ที่สุดของการศึกษา ในประเทศไทย เราจะพบว่านักศึกษาจีนให้ความสำคัญกับการเรียนภาษาอังกฤษและภาษาไทยไม่แพ้นักศึกษาไทยที่ตื่นตัวการเรียนภาษาจีน เราอาจจะสงสัยว่าทำไม เราพบว่าประเทศจีนนั้นให้ความสำคัญกับภาษาในเอเชีย ไม่ว่าจะเป็นไทย ญี่ปุ่น เกาหลี หรือ เวียดนาม ดังนั้นเมื่อมองจาก ASEAN +6 แล้ว เราจะพบว่าประเทศไทยเป็นรองด้านศักยภาพทางการแข่งขันกับญี่ปุ่น ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ แบบไม่เห็นฝุ่น ขณะที่อินเดียกับจีนจะเป็นในรูปแบบที่ใกล้เคียงกัน ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนไทยไปอินเดียกับจีน หรือนักเรียนเขาเองก็มาเมืองไทยไม่น้อย ในขณะที่ประเทศเกาหลีเองก็มีความสนใจอยู่ในเกณฑ์ที่ต่ำจากไทยและเกาหลีเอง

เมื่อหันมามองรอบๆ ตัวเราและสิบประเทศอาเซียน ประเทศที่ต้องการพัฒนาด้านการศึกษาอย่างมากคงหนีไม่พ้นลาว กัมพูชา หรือพม่า ในขณะที่ประเทศอินโดนีเซีย หรือมาเลเซีย จะเห็นได้ชัดว่าชนชั้นกลางโดยเฉพาะประชาชนเชื้อสายจีนนิยมส่งบุตรธิดาไปเรียนในต่างประเทศ ส่วนฟิลิปปินส์ก็เคยเป็นประเทศที่ Take Off ไปเมื่อห้าสิบปีก่อน แต่เนื่องจากไม่รักษามาตรฐานทั้งการศึกษาและเศรษฐกิจ โดยเฉพาะการเกิดขึ้นของมหาวิทยาลัยตึกแถว ซึ่งส่งผลเสียต่อชื่อเสียงทางการศึกษาของเมืองตากาล็อก อย่างกู่ไม่กลับ นอกจากนี้มาตรฐานที่ลดลงของฟิลิปปินส์ทำให้อดีตผู้ส่งออกการศึกษารายใหญ่ที่สุดของอาเซียนกำลังที่จะเริ่มส่งนักศึกษาออกไปต่างประเทศแทน

สำหรับสิงคโปร์นั้นได้ส่งออกการศึกษาจนเป็น High Consumption ไปแล้ว เพราะถ้าไม่ติดว่าเป็นเอเชีย สิงคโปร์แทบจะไม่มีความแตกต่างจากเมืองฝรั่งอีกต่อไป ประเทศไทยเองได้ Take Off ด้านการศึกษาอย่างเต็มตัวมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ในอดีตที่ผ่านมาการศึกษาไทยอาจจะเป็นในรูปแบบเดียวกับญี่ปุ่นหรือเกาหลี ที่ผู้มาศึกษาจากประเทศเพื่อนบ้านต้องเรียนภาษาไทยก่อน อย่างไรก็ตาม การเปิดตัวของโรงเรียนนานาชาติ ตามด้วยมหาวิทยาลัยนานาชาติในช่วง2ทศวรรษที่ผ่านมา ทำให้ประเทศไทยได้เปิดตัวเป็น Provider ด้านการศึกษาในระดับสากล โดยนักศึกษาที่เลือกมาเรียนในประเทศไทยนั้นมาจากอาเซียนและแอฟริกา และเอเชียส่วนต่างๆ รวมถึงนักศึกษาแลกเปลี่ยนจากอเมริกา ยุโรป ซึ่งเลือกประเทศไทยเป็นตลาดการศึกษาเช่นกัน

ถ้าหันมามองการเปิดตลาดเสรีอาเซียนว่าจะมีผลกระทบกับการศึกษาไทยหรือไม่ เราสามารถเห็นได้ทั้งปัญหาและโอกาส ปัญหานั้นเราจะพบได้หลายอย่างเช่น การบริการวีซ่าจากสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองของไทย หากวัดกับสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองในประเทศที่มีความพร้อมแล้ว เรายังต้องปรับปรุงอีกมาก ในปัจจุบันนี้วีซ่านักศึกษาของไทยใช้ Non-Immigrant Visa ซึ่งการขอเอกสารค่อนข้างวุ่นวายในระดับหนึ่ง ขณะที่ประเทศที่ส่งออกการศึกษาจะมีวีซ่านักศึกษาแยกออกมาเป็นชนิดพิเศษ โดยในบางประเทศสามารถขอonline ได้ ในขณะที่ประเทศไทยจะต้องไปที่ศูนย์ราชการ และนักศึกษาจากบางประเทศต้องคอยรายงานตัวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจทุกๆ90วัน ในขณะที่ต่างประเทศเขาจะตัดความยุ่งยากเหล่านี้ออกไปด้วยการต่อวีซ่าเป็นรายปี นอกจากนี้การเปลี่ยนชนิดของวีซ่าในไทย หลายครั้งชาวต่างชาติจำเป็นต้องเดินทางออกนอกราชอาณาจักร ในขณะที่ในต่างประเทศจะสามารถขอเปลี่ยนสถานะวีซ่าได้โดยไม่ต้องออกนอกประเทศ

นอกจากความพร้อมด้าน Immigration แล้ว ประเทศไทยยังต้องปรับทัศนคติต่อชาวต่างประเทศโดยเฉพาะการตั้งแง่กับชาวต่างชาติที่มาจากประเทศเพื่อนบ้านและแอฟริกา การที่เรามีทัศนคติที่เป็นลบกับประเทศเพื่อนบ้านย่อมส่งผลต่อทัศนคติเชิงลบของพวกเขาต่อประเทศไทยเช่นกัน สิ่งนี้บ่งชี้ถึงความไม่พร้อมของประเทศไทยในการเป็น Education Hub เช่นกัน

สิ่งที่เราพบเห็นคือความสับสนของบทบาทและวัฒนธรรมของประเทศไทยกับความเป็นอาเซียน หลายครั้งที่ผมได้รับเชิญไปร่วมงานโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัย ซึ่งเมื่อชมการแสดงเกี่ยวกับอาเซียนผมพบว่าเราให้ความสำคัญกับวัฒนธรรมไทยจนแทบจะเรียกว่า ไม่รับรู้วัฒนธรรมของชาติอื่นๆ มากนัก นอกจากการแต่งชุดประจำชาติของเขา ความรู้และการตื่นตัวของชาวไทยต่ออาเซียนนั้นเรียกได้ว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ต่ำเกือบที่สุดในอาเซียนทีเดียว

ในการสัมมนาความพร้อมด้านอาเซียนหลายหน ผมพบว่าเราสับสนกับบทบาทของเราเองมาก เช่นการประชุมเตรียมความพร้อมของจังหวัดใหญ่ทางภาคเหนือ หลังจากที่ภาครัฐและเอกชนพูดถึงความพร้อมจนกระทั่งมีความเห็นว่าภาคเหนือของไทยนั้นมีความพร้อมที่จะเป็นศูนย์กลางการศึกษาของอาเซียน และอาจจะรวมไปถึงประเทศจีนเลยทีเดียว ปรากฏว่าหลังจากสัมมนาสักพักผมเจอกับความคิดเห็นอย่างการแต่งเครื่องแบบนักศึกษาหรือการโปรโมตให้นักศึกษาแต่งชุดไทยในบางวัน ทำให้เริ่มสงสัยว่าตกลงเราจะไปอาเซียนหรือจะให้ทั้งอาเซียนมาเป็นไทย ซึ่งถ้าเป็นอย่างหลังผมมองว่า ไม่ต้องไปคิดถึง2015เลย ต่อให้ 2050 ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้

อีกตัวอย่างที่ผมเห็นแล้วไม่ทราบจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี คือข่าวที่ว่า ภาษาไทยจะเป็นหรือมีศักยภาพที่จะเป็นภาษากลางของอาเซียน ทั้งๆ ที่ภาษาราชการของอาเซียนคือภาษาอังกฤษ เราไปคิดหรือหลงตัวเองว่าชาวกัมพูชา ลาว เวียดนาม และพม่า เขาเรียนภาษาไทยแล้วเราก็จะเป็นศูนย์กลางของอาเซียน แต่ชาวอินโดนีเซ

ผลลัพธ์ (จีน) 1:

当系统有违世界泰国来看看多远泰国也有很多发展国家。但这一定要来看，当前教育的泰国和东盟、 东盟 + 3 到 + 6 或 a 级?如果我们删除框架加 6，其中包括亚太地区，澳大利亚和新西兰都发现高水平的消费，日本需要向他学习。对于一个国家来说，印度出口学习很长时间。由泰国不到在该市的大吉岭海滩市和阿萨姆邦在西里西亚市秋叶原酒店击中，班级人数即使印度试图导出其品牌的教育，但印度不可能呼吁学生由于该国的实用程序，却不愿意接受那印度起飞 20 年以上。然后还有韩国节他们走过日本后期思想韩国语言不是一种语言在世界的中心。因此，除了当前的服务器，再挂上，虽然韩国朝鲜试图起飞，但数量有限，这种语言的韩国产品。最好的瓷器。现在，作为出口商和教育的最大市场。泰国国内城市我们发现，中国学生学习英语的语言和学生不失泰国泰国作为中国语言学习的语言。我们也可能想知道为什么我们觉得它重要到中国在亚洲。泰国不是韩国或日本作为越南所以当看从东盟 + 6，然后我们会发现潜在的国家，泰国就和日本竞争。澳大利亚新西兰可以看到灰尘。虽然印度与中国将以同样的格式。无论是学生、 印度、 中国、 泰国或他自己的学生不会来。在韩国时，有兴趣在泰国和韩国，在低从本身。当我们转身看看周围，和东盟十国。想要非常发展教育的国家很多都会变成固定在老挝。柬埔寨有缅甸、 印度尼西亚或马来西亚，而该国是显然的中产阶层华裔公民，尤其是那些把小孩送到国外。最好的菲律宾，国家曾经到起飞五十年以前，但因为它是不是标准的治疗教育和经济。特别是，发生的一所大学建筑，行影响声誉的市教育官方 Ku 不他加禄语。菲律宾的标准使东盟大研究就要开始送学生到海外市场代替前出口商。对于新加坡，它已经导出研究高消费，因为，如果不是，无论是亚洲。新加坡几乎再也不同于西部城市。泰国国家.起飞充分研究的第一阶段已经。在过去的泰国研究可能在日本或韩国，哪里人来学会从邻国泰国前学习需要相同的格式。然而，在国际学校的国际大学期间，二十年前发射。到泰国有发起了全球化的教育选择由选定学生留学泰国、 东盟和来自非洲和亚洲，包括部分交换学生来自美国，欧洲的国家，泰国国家提供程序，以及研究。如果东盟后方开放自由市场会影响泰国的研究?我们可以看到存在的问题及机会。问题是我们有几个这种服务签证从泰国入境事务局。如果测量到在该国的入境事务办事处是准备好了。我们还需要提高更多。目前泰国学生签证签证使用非移民，是在一个水平上很忙。而国家出口研究将有单独学生签证是可以在线在泰国将不得不从一些国家向警方报告每隔 90 天转到政府中心和学生要求在一些国家中的一种特殊类型。在国外，他将每年从这些难题，签证剪。此外，更改类型的签证在泰国。好几次，外国人需要离开这个王国旅行。而在一个外国的国家将能够请求状态签证变化而无需离开这个国家。入境事务处的可用性之外，国家和泰国也必须调整对外国人，尤其是要设置条款上来自周边国家和非洲的异教徒的态度。我们有一个消极的态度对相邻国家应导致对他们的国家，泰国的消极态度。这表明该国的不满与泰国作为教育枢纽。我们看到的是角色的混淆和泰国的东盟国家的文化。很多次我都被邀请参加一所学校或大学，是当关于东盟的节目，我发现我们在泰国的文化给优先，直到它被称为其他民族的文化不能识别。除了他国家的系列。泰国作为东盟人民一直在一个低点，几乎在东盟。在几次会议东盟侧准备是指曾经迷茫与我们自己的如会议的作用，准备一个大的北方省。公共和私人交谈直到后还有看到泰国北部已准备好要东盟研究的中心。可能包括中国。 看来，座谈会后，我觉得这件衣服，而统一所有学生或学生服促进泰国在 tahai 设置一些日期。若要开始，我们同意去东盟、 东盟作为一个整体或泰国。如果是后者，我认为我不想想大约在 2015 年!它是不太可能，2050年。另一个例子，我看到了，不知道该笑还是该哭在泰国是一种语言的新闻是，或有可能成为东盟国家语言的中心。尽管东盟的官方语言是英语。我们必须思考或击中自己是否柬埔寨。越南、 老挝和缅甸。他学习语言，我们将以泰国的东盟。但人民的印度尼西亚，塞维利亚

ผลลัพธ์ (จีน) 3:

泰国在全球系统相比。在发达国家，也大大但目前的研究看，与泰国和东盟和东盟3 6在什么水平。如果我们把积极6发现，澳大利亚，新西兰，日本，我们需要高水平的研究Consumption他

研究了印度出口。泰国中学学习许多城市如大吉岭，印度和แคว้นอัสสัม城市近我画了哈。因为没有国家的事业但我必须承认从印度带20年
。韩国方面的弱点是
他走了，以为日本韩国是世界的共同语言因此，除了韩流热潮，甚至试图以从韩国，但韩国产品的有限数量的语言，

中国部分。现在是出口的最大市场，教育和研究，我们发现中国对泰国的棒状重视英语学习对泰国学生汉语学习的人我们发现，中国在亚洲语言的重要性，无论是越南，泰国，日本，韩国和东盟从我们发现，泰国副6澳大利亚与日本方面的竞争力。传统无灰尘而印度与中国相似的是形式。无论是在印度和中国的学生。泰国学生处。
在我们周围，看着十个东盟国家国家需要大量的教育发展是不可避免的，老挝，柬埔寨，缅甸，马来西亚，印度尼西亚或或菲律宾是一个国家在五十年前取下但由于经济和教育的标准治疗。大学建筑，特别是发生。教育的声誉，影响城市新的日志。此外，菲律宾的标准前下降最大的出口商开始教育学生出国อาเซียนกำลัง。

研究了出口到新加坡Consumption高。因为如果不知道亚洲。新加坡几乎没有区别。以法国城市下了泰国教育完全有一段时间了。研究者首先从邻国泰国推出的国际学校。在过去几十年2国际大学泰国推出国际教育提供者。亚洲和美国各地，包括欧洲的留学生也选择了泰国市场研究

如果你看着东盟自由化是否会影响研究我们可以看到的问题及展望。我们发现许多问题。泰国签证移民服务。我们仍然需要改进。目前的非移民签证，学生签证申请泰国签证文件，在一定程度上比较混乱。同时，教育出口国分裂是一种特殊的学生签证而要去泰国政府中心一些国家的学生都要报告警察90天在国外，他会把这些麻烦的签证每年。很多外国人离开王国在国外时，可以不要求签证出境。

除了移民，泰国方面的准备还需要调整态度方面，尤其是与外国人士建立非洲邻国。这反映在教育中心不一。

我们发现，文化的作用混淆，泰国与东盟化很多次我被邀请去参加学校或大学。不认识其他文化。除了他的民族服装的知识和意识，称泰国东盟东盟几乎是低的。

几次会议，东盟的可用性。我发现我们自己的角色混淆。如省北部准备会议可能包括中国。一段时间后，我发现了研讨会的学生穿制服或促销活动。泰国学生的日子。如果是后者，我认为即使不去想不可能2015 2050
。
我知道的另一个例子是哭还是笑，或是新闻，泰国是东盟的一种潜力。官方语言是英语，尽管东盟我们认为，柬埔寨的自恋越南和缅甸。他教我们的中心，但在印尼，东盟。