Asahi flinched. Had he been in an a

Asahi flinched. Had he been in an accident and taken to a hospital? What about Noya? Could it be that he had died?

The frantic thoughts made Asahi try to open his eyes, but his eyelids felt like lead. He sniffled with worry before trying again.

Even the pale light felt blinding, and Asahi had to squint to keep his eyes open for more than a second. He tried to make out his surroundings, but it was difficult. The only thing he was certain about was that it was neither a cinema nor a hospital. He didn’t know where he was, and the thought made him feel even more anxious.

”Come on now,” the voice said and he felt a soft kick on his foot. ”Time to wake up.”

It didn’t make it any easier to open his eyes, but he tried. He was sitting up, that much he was certain of. He was leaning on something cool, although the surface directly behind his back had warmed up with his body heat. He tried opening his eyes over and over again until he finally succeeded.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อาซาฮี flinched เขาได้รับอุบัติเหตุ และถูกนำไปโรงพยาบาล Noya ล่ะ อาจจะเป็นว่า เขาเสียชีวิตความคิดคลั่งทำฮีพยายามเปิดตาของเขา แต่เปลือกตาของเขารู้สึกเหมือนตะกั่ว เขา sniffled กับกังวลก่อนที่ลองอีกครั้งแม้แสงซีดรู้สึกทำให้ไม่เห็น และอาซาฮีมีหรี่ตาเพื่อให้ตาเปิดสำหรับมากกว่าสอง เขาพยายามจะทำให้สภาพแวดล้อมของเขา แต่ยาก สิ่งเดียวสุดท้ายเกี่ยวกับคือ มันก็ใช่โรงหนังหรือโรงพยาบาล เขาไม่รู้ที่เขาเป็น และความคิดทำให้เขารู้สึกกังวลมากขึ้น"มาในตอนนี้ กล่าวว่า เสียง และเขารู้สึกนุ่มเตะบนเท้าของเขา "เวลาการปลุก"มันไม่ได้ทำให้มันได้ง่ายขึ้นที่จะเปิดตาของเขา แต่เขาก็พยายาม เขานั่ง ที่มากเขาเป็นบางรายการ เขาถูกพาดบนสิ่งที่เย็น แม้ว่าพื้นหลังของเขาโดยตรงได้อุ่นขึ้น ด้วยความร้อนจากร่างของเขา เขาพยายามเปิดตาของเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกจนเขาประสบความสำเร็จในที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาซาฮีสะดุ้ง เขาได้รับในการเกิดอุบัติเหตุและถูกนำตัวไปที่โรงพยาบาลหรือไม่? สิ่งที่เกี่ยวกับ Noya? มันอาจจะเป็นว่าเขาได้ตายไปแล้วหรือความคิดคลั่งทำอาซาฮีพยายามที่จะเปิดตาของเขา แต่เปลือกตาของเขารู้สึกเหมือนตะกั่ว เขา sniffled ด้วยความเป็นห่วงก่อนที่จะพยายามอีกครั้ง. แม้แสงอ่อนรู้สึกแสนและอาซาฮีมีเหล่เพื่อให้ดวงตาของเขาเปิดมานานกว่าสอง เขาพยายามที่จะให้ออกจากสภาพแวดล้อมของเขา แต่มันก็เป็นเรื่องยาก สิ่งเดียวที่เขาเป็นบางอย่างเกี่ยวกับคือว่ามันเป็นค่าโรงภาพยนตร์หรือโรงพยาบาล เขาไม่ได้รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนและความคิดทำให้เขารู้สึกกังวลมากขึ้น. "มาตอนนี้" เสียงพูดและเขารู้สึกเตะนุ่มเท้าของเขา "เวลาที่จะตื่นขึ้นมา." มันไม่ได้ทำให้มันง่ายขึ้นที่จะเปิดตาของเขา แต่เขาพยายาม เขากำลังนั่งอยู่ขึ้นมากว่าเขาเป็นหนึ่งของ เขาได้รับการยืนพิงสิ่งที่เย็นแม้ว่าพื้นผิวโดยตรงด้านหลังของเขาอุ่นขึ้นกับความร้อนในร่างกายของเขา เขาพยายามเปิดตาของเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกจนในที่สุดเขาก็ประสบความสำเร็จ