“Sly little fox,” he said with a sm

“Sly little fox,” he said with a smile. Nan’er blushed and then ran to hide behind his mother.

“Junior offers greetings, senior,” said Zhang Wenfang, breathing a sigh of relief as she bowed.

Meng Hao nodded, and was just about to say something when suddenly, his expression flickered. He looked off into the distance. There, within the range of his Divine Sense, an island had appeared. It was incredibly large, and just glancing at it, almost seemed like a continent.

Mountain ranges could be seen, as well as many areas swirling with mist that blocked his Divine Sense. He only examined the place for a moment before retracting his Divine Sense. According to the map in the jade slip he had been given, Meng Hao knew that their voyage was almost at an end.

“Senior, we have only half a day left. When evening falls, we will reach Saint’s Island. Many thanks for your assistance,” she continued, her voice sincere. “Our entire Clan will remember you from generation to generation, senior!” She gave Meng Hao a curtsying bow. She really was extremely appreciative; however, the awe and reverence she felt occupied the most of her heart.

By now, many of the others on the ship had gathered. They watched Meng Hao with heads bowed; they were so nervous that they didn’t even dare to look up.

Meng Hao glanced over at Nan’er and then casually said, “He’s going to join the Footloose Sect?”

“That’s right,” replied Zhang Wenfang quickly. “My son has the best latent talent in the Clan. The Footloose Sect is recruiting disciples right now, so if he can distinguish himself, he will put himself in a superior position, both for himself, and our entire Clan.

“The Footloose Sect is the most powerful Sect in the entire Fourth Ring. You could consider it the overlord, a force that nobody dares to provoke. They pay very close attention to seniority, and the Sect rules are very strict. In fact, they say that there is virtually no fighting between members.”

“The State of Xiao,” thought Meng Hao. “The State of Xiao.” He said nothing, instead opting to stare off into the distance.

Seeing him remain silent, the rest of the people around didn’t dare to speak. Time passed slowly, and Saint’s Island grew nearer and nearer. The sky was starting to grow dark. In the murkiness of evening, the island resembled some enormous creature lying there on the sea. From a distance, it looked very grand and magnificent.

At the same time that Meng Hao neared the island, an old man wearing a Daoist robe sat in a luxurious palace deep in the mountains.

He bore the semblance of a transcendent being, and was dignified in appearance as he sat on his white jade throne. Next to him was an incense burner, beside which stood a beautiful girl. The girl yawned as she lazily fanned the burning incense, causing the tendrils of incense smoke to spread out.

Originally, the palace was completely silent, but suddenly, the meditating old man opened his eyes. He trembled, and a perplexed look could be seen in his eyes.

“Strange,” he said, his eyelids twitching involuntarily. “Why do I feel so jumpy all of a sudden?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"สุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เล็ก ๆ น้อย ๆ " เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม Nan'er เขินแล้ววิ่งไปซ่อนอยู่ข้างหลังแม่ของเขา. "จูเนียร์มีทักทายอาวุโส" จางกล่าวว่า Wenfang หายใจถอนหายใจโล่งขณะที่เธอโค้งคำนับ. เม้งเฮาพยักหน้าและเป็นเพียงเกี่ยวกับการพูดอะไรบางอย่างเมื่อจู่ ๆ การแสดงออกของเขา flickered เขามองออกไปไกล มีอยู่ในช่วงของความรู้สึกของพระเจ้าของเขาที่เกาะได้ปรากฏ มันมีขนาดใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อและเพียงแค่ glancing ที่มันเกือบจะดูเหมือนทวีป. เทือกเขาอาจจะเห็นเช่นเดียวกับหลายพื้นที่กับมีหมอกบางหมุนที่ถูกปิดกั้นความรู้สึกของพระเจ้า เขาเพียง แต่การตรวจสอบสถานที่สำหรับสักครู่ก่อนที่จะงุ้มความรู้สึกของพระเจ้า ตามที่แผนที่ในใบหยกที่เขาได้รับเม้งเฮารู้ว่าการเดินทางของพวกเขาเกือบจะเป็นที่สิ้นสุด. "อาวุโสเรามีเพียงครึ่งวันที่เหลือ เมื่อช่วงเย็นตกเราจะไปถึงเกาะเซนต์ ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือของคุณ "เธอกล่าวต่อว่าเสียงของเธออย่างจริงใจ "แซ่ทั้งหมดของเราจะจำคุณจากรุ่นสู่รุ่นอาวุโส!" เธอให้เม้งเฮาโบว์นบนอบ จริง ๆ แล้วเธอก็ชื่นชมมาก; อย่างไรก็ตามความกลัวและความเคารพเธอรู้สึกครอบครองมากที่สุดของหัวใจของเธอ. โดยขณะนี้จำนวนมากของคนอื่น ๆ บนเรือมารวมตัวกัน พวกเขาเฝ้าดูเม้งเฮากับหัวโค้งคำนับ; พวกเขาก็ตื่นเต้นมากที่พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะมองขึ้น. เม้งเฮาชำเลืองมองไปที่ Nan'er แล้วลวกกล่าวว่า "เขาจะเข้าร่วม Footloose นิกาย?" "ที่เหมาะสม" ตอบ Zhang Wenfang ได้อย่างรวดเร็ว "ลูกชายของฉันมีความสามารถที่ซ่อนเร้นที่ดีที่สุดในตระกูล Footloose นิกายคือการสรรหาสาวกในขณะนี้ดังนั้นถ้าเขาสามารถแยกแยะตัวเองเขาจะทำให้ตัวเองอยู่ในตำแหน่งที่เหนือกว่าทั้งสำหรับตัวเองและตระกูลทั้งหมดของเรา. "การท่องเที่ยวนิกายเป็นนิกายที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในแหวนทั้งสี่ คุณอาจจะคิดว่ามันนเรศวรเป็นพลังที่ไม่มีใครกล้าที่จะยั่วยุ พวกเขาให้ความสนใจใกล้ชิดกับผู้มีอาวุโสและกฎนิกายที่เข้มงวดมาก ในความเป็นจริงพวกเขาบอกว่ามีแทบต่อสู้ระหว่างสมาชิก no. " " รัฐของเสี่ยว "คิดว่าเม้งเฮา "รัฐของเสี่ยว." เขากล่าวว่าไม่มีอะไรแทนการเลือกที่จะจ้องมองออกไปไกล. เห็นเขาอยู่เงียบ ๆ ส่วนที่เหลือของคนรอบข้างไม่กล้าที่จะพูด เวลาผ่านไปอย่างช้าๆและเกาะเซนต์เติบโตใกล้ชิดและใกล้ชิด ท้องฟ้าก็เริ่มที่จะเติบโตมืด ใน murkiness ของเย็นเกาะคล้ายกับสิ่งมีชีวิตบางอย่างมากนอนอยู่บนทะเล จากระยะไกลมันดูมากยิ่งใหญ่และงดงาม. ในเวลาเดียวกันกับที่เม้งเฮาใกล้เกาะชายชราคนหนึ่งสวมเสื้อคลุม Daoist นั่งอยู่ในพระราชวังหรูหราลึกลงไปในภูเขา. เขาเบื่อรูปร่างหน้าตาของสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติและเป็น สง่างามในลักษณะที่ปรากฏในขณะที่เขานั่งอยู่บนบัลลังก์หยกสีขาวของเขา ถัดจากเขาเป็นกระถางธูปข้างซึ่งยืนเป็นสาวสวย สาวหาวขณะที่เธอซมพัดธูปเผาไหม้ทำให้เกิดควันไม้เลื้อยของธูปที่จะแพร่กระจายออก. แต่เดิมเป็นพระราชวังเงียบสนิท แต่ทันใดนั้นชายชรานั่งสมาธิเปิดตาของเขา เขากลัวจนตัวสั่นและดูงงอาจจะเห็นในดวงตาของเขา. "แปลก" เขากล่าวเปลือกตากระตุกของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ "ทำไมฉันรู้สึกน่ากลัวดังนั้นทั้งหมดในทันที?"