หนูไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจดหมายฉบับนี้ยังไง นานแล้วที่หนูไม่เคยเขียนจดหมายถึงแม่เลย อาจเป็นเพราะเดี๋ยวนี้เทคโนโลยีมันทันสมัยมากขึ้น แค่เพียงกดโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงแม่แล้ว แต่บางครั้งหนุก็อายที่จะพูดว่า รักแม่ (พูดไม่ออกมากกว่า) หนูจึงอยากเขียนจดหมายถึงแม่นี่ไง แม่จ๋าตลอดเวลาที่หนูอยู่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ หนูคิดเสมอว่าหนูเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดในบ้าน หนูทำให้พ่อกับแม่ต้องจากบ้านไปทำงานที่กรุงเทพมหานครเพื่อส่งหนูเรียนให้จบ น้องต้องอยู้บ้านเพียงลำพัง หนูคิดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไนหนูจะร้องไห้ทุกที สิ่งที่หนูทำได้ตอนนี้คือ หนูต้องใจเรียนให้ดีที่สุด หนูรู้ว่าหนูโง่นะแม่ เรียนก็ไม่ค่อยจะทันเพื่อนๆ แต่หนูก้อไม่เคยทิ้งการเรียนนะแม่ หนูยอมรับว่าหนูเหนื่อยและท้อในบางครั้ง แต่พอหนุกดโทรศัพท์โทรไปหาแม่ หนูรู้ว่าแม่เหนื่อยกว่าหนูหลายเท่า มันถึงทำให้หนูมีกำลังใจขึ้นมาไงแม่ หนูรักแม่นะ หนูอยากให้ครอบครัวของเรากลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเหมือนเดิม แม่ทนลำบากรอหนูหน่อยนะอีกไม่นานหรอกแม่ พอหนูเรียนจบหนุจะเก็บตังค์ไปไถ่ที่ดิน ไถ่บ้าน ไถ่นาคืนให้แม่ ไม่นานเกินรอหรอกสักวันต้องเป็นวันของเรา
แม่จ๋ามีสิ่งหนึ่งที่หนูอยากจะบอกแม่นะ แม่คงจะรู้อยู่หรอก "หนูรักแม่นะคะ "ถึงแม่วันนี้หนูจะเป็นลูกที่ดีไม่เท่าใครๆ แต่สักวันหนูจะทำให้แม่ภูมิใจในตัวหนูให้ได้
วันแม่ปีนี้หนูไม่ได้กราบแม่อย่างทุกๆปีที่ผ่านมา แต่แม่จ๋าแม่คือคนที่ทำหน้าที่แม่ได้ดีที่สุด แม่เป็นทุกๆอย่างของหนู นอกจากพ่อที่เป็น" ฮีโร่ "ของหนูแล้วแม่ก็เช่นกัน แม่ไม่เหมือนแม่คนอื่นๆที่หนุเจอ เวลาหนูมีปัญหาอะไรหนูสามารถเล่าให้แม่ฟังได้ทุกเรื่อง ถึงทำใหหนูอยู่ในสังคมมหาลัยแห่งนี้ได้ไง ความรักของแม่อยู่ในตัวหนูทำให้หนูต่อสู้กับอุปสรรคต่างๆได้ ขอบคุณนะคะแม่ที่ทำให้ชีวิตน้อยๆได้เติบโตในสังคมอย่างมีคุณค่า" หนูภูมิใจในตัวแม่ของหนูมากที่สุด"