Saman (or dance of thousand hands)

Saman (or dance of thousand hands) is one of the most popular dances in Indonesia. Its origin is from the Gayo ethnic group from Gayo Lues and is normally performed to celebrate important occasions.[1] The dance is characterized by its fast-paced rhythm and common harmony between dancers. These two elements are key figures of Saman, and are among the reasons Saman are widely known and practiced in Indonesia, beside being relatively easy to learn.

The dance is done by a group of people forming a line accompanied by a music player. Originally, the group was exclusively male, but it is now more common to see female Saman dancers. The music player plays percussion instrument, such as kendang, and leads the song before it is followed by the dancers. The music contains various verses with folk and Islamic elements, both of which can be fully sung or not depending on the performer's decision. A short song (which leads to a short dance) can last for approximately 15 to 20 minutes.

A typical Saman performance is usually constituted of the followings elements: After a brief greeting from the music player, the dancers enters the stage and immediately form a single line while sitting in a form equivalent to the Japanese seiza. The song then starts to play, with the lyric at the beginning commonly telling the generals of Gayo culture at medium pace. The dancers then begin to move their hands in a rhythmic manner, following the movements while singing as their music player does. As the dance progress, the movement is also performed with arms, head, and the general upper body. Also, the pace became faster, and the seat position may change. The key element here is that every player must move at the same time, creating a homogeneous, continuous, line of movement that are often described as the defining feature of Saman dance. As the music became faster and the movement more energetic, the music will abruptly end, and the players exit the stage.

On November 24, 2011, UNESCO officially recognized Aceh's traditional Saman dance as an "intangible element of world cultural heritage", which needs UNESCO's urgent protection.[2]

The ASEAN Tourism Association (ASEANTA) named Saman dance as the best ASEAN cultural preservation effort at the 25th ASEANTA Awards for Excellence 2012.[3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรงแรมซาแมน (หรือเต้นรำพันมือ) เป็นหนึ่งในเต้นยอดนิยมในอินโดนีเซีย กำเนิดมาจากกลุ่มชนเผ่ากาโยจากกาโย Lues และโดยปกติดำเนินการเพื่อเฉลิมฉลองโอกาสสำคัญ[1] เต้นรำเป็นลักษณะของจังหวะอย่างรวดเร็วและสอดคล้องร่วมกันระหว่างนักเต้น องค์ประกอบที่สองเหล่านี้เป็นตัวเลขหลักของโรงแรมซาแมน และมีเหตุผลโรงแรมซาแมนเป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย และฝึกฝนในอินโดนีเซีย ข้างได้ค่อนข้างง่ายต่อการเรียนรู้ด้วย

เต้นรำโดยกลุ่มบุคคลที่เป็นบรรทัดพร้อม ด้วยเครื่องเล่นเพลง เดิม กลุ่มมีเฉพาะเพศชาย แต่ขณะนี้ทั่วไปจะเห็นโรงแรมซาแมนหญิงเต้น เครื่องเล่นเพลงเล่นเพอร์คัชชัน เช่น kendang และเป้าหมายที่สองก่อนที่จะตาม ด้วยนักเต้น เพลงประกอบด้วยข้อต่าง ๆ พื้นบ้านและองค์ประกอบอิสลาม ทั้ง ของซึ่งสามารถเป็นอย่างสูง หรือไม่ขึ้นอยู่ กับการตัดสินใจของนักแสดง เพลงสั้น ๆ (ซึ่งนำไปสู่การเต้นรำสั้น) สามารถสุดท้ายสำหรับประมาณ 15-20 นาทีได้

ปกติมีทะลักประสิทธิภาพโรงแรมซาแมนทั่วไปขององค์ประกอบต่อไปนี้: หลังจากคำทักทายสั้น ๆ จากเครื่องเล่นเพลง เต้นเข้าขั้น และแบบบรรทัดเดียวในขณะที่นั่งในรูปแบบเทียบเท่ากับ seiza ญี่ปุ่นทันที เพลงเริ่มเล่น กับลเซียนที่บอกทหารกาโยวัฒนธรรมที่ก้าวกลางโดยทั่วไปแล้ว เต้นแล้วเริ่มการย้ายมือของพวกเขาในลักษณะที่เป็นจังหวะ ต่อความเคลื่อนไหวในขณะที่ร้องเป็นเพลง เล่นไม่ เป็นความคืบหน้าการเต้น การเคลื่อนไหวจะยังดำเนินการกับอาวุธ หัว และทั่วไปบนร่างกาย ยัง ก้าวเป็นเร็ว และอาจเปลี่ยนแปลงตำแหน่งที่นั่ง องค์ประกอบสำคัญที่นี่เป็นว่า เล่นทุกต้องย้ายในเวลาเดียวกัน สร้างเหมือน ต่อเนื่อง รายการของการเคลื่อนไหวที่มักจะอธิบายไว้เป็นลักษณะกำหนดโรงแรมซาแมนเต้น เป็นเพลงกลายเป็นเร็วขึ้น และการเคลื่อนไหวมีพลังมากขึ้น เพลงจะกะทันหันจบ และผู้เล่นออกจากขั้นตอนการ

เมื่อ 24 พฤศจิกายน 2011 ยูเนสโกอย่างรู้จักโรงแรมซาแมนรำของอาเจะห์เป็น "มีองค์ประกอบของมรดกโลกทางวัฒนธรรม" ซึ่งต้องป้องกันด่วนของยูเนสโก[2]

ในอาเซียนท่องเที่ยวสมาคม (ASEANTA) ชื่อโรงแรมซาแมนเต้นเป็นความพยายามอนุรักษ์วัฒนธรรมอาเซียนสุดที่รางวัล ASEANTA 25 สำหรับ 2012 เป็นเลิศ[3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมาน (หรือการเต้นรำของพันมือ) เป็นหนึ่งในศิลปะการฟ้อนรำที่นิยมมากที่สุดในอินโดนีเซีย ต้นกำเนิดของมันมาจากกลุ่มชาติพันธุ์ Gayo จาก Gayo Lues และจะดำเนินการตามปกติเพื่อเฉลิมฉลองโอกาสสำคัญ. [1] การเต้นที่โดดเด่นด้วยจังหวะที่รวดเร็วและความสามัคคีร่วมกันระหว่างนักเต้น ทั้งสององค์ประกอบเป็นตัวเลขที่สำคัญของสมานและเป็นหนึ่งในเหตุผลที่สมานเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางและได้รับการฝึกฝนในประเทศอินโดนีเซียข้างเป็นเรื่องง่ายที่จะเรียนรู้การเต้นจะทำโดยกลุ่มคนที่สร้างสายพร้อมกับเครื่องเล่นเพลง ในขั้นต้นกลุ่มที่เป็นเพศชายเท่านั้น แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องธรรมดามากที่จะเห็นนักเต้นหญิงสมาน เครื่องเล่นเพลงที่เล่นเครื่องดนตรีประเภทตีเช่น kendang และนำไปสู่เพลงก่อนที่มันจะตามมาด้วยนักเต้น เพลงที่มีข้อความต่างๆที่มีพื้นบ้านและอิสลามองค์ประกอบทั้งสองที่สามารถร้องได้อย่างสมบูรณ์หรือไม่ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนักแสดง เพลงสั้น (ซึ่งนำไปสู่การเต้นรำสั้น) สามารถมีอายุการใช้งานประมาณ 15 ถึง 20 นาทีประสิทธิภาพสมานทั่วไปมักจะประกอบด้วยองค์ประกอบดังต่อไปนี้หลังจากที่อวยพรสั้น ๆ จากเครื่องเล่นเพลง, นักเต้นเข้าสู่ขั้นตอนและทันทีที่รูปแบบ บรรทัดเดียวในขณะนั่งอยู่ในรูปแบบเทียบเท่ากับ Seiza ญี่ปุ่น เพลงจากนั้นก็เริ่มที่จะเล่นกับบทกวีที่จุดเริ่มต้นมากบอกนายพลของวัฒนธรรม Gayo ที่ก้าวปานกลาง นักเต้นแล้วเริ่มต้นที่จะย้ายมือของพวกเขาในลักษณะที่เป็นจังหวะตามการเคลื่อนไหวในขณะที่ร้องเพลงในฐานะผู้เล่นเพลงของพวกเขาไม่ เป็นความคืบหน้าการเต้นรำการเคลื่อนไหวจะดำเนินการยังมีแขนศีรษะและร่างกายส่วนบนทั่วไป นอกจากนี้ก้าวกลายเป็นเร็วขึ้นและตำแหน่งที่นั่งอาจมีการเปลี่ยนแปลง องค์ประกอบสำคัญที่นี่คือการที่ผู้เล่นทุกคนจะต้องย้ายในเวลาเดียวกันการสร้างเป็นเนื้อเดียวกันอย่างต่อเนื่องเส้นของการเคลื่อนไหวที่มักจะอธิบายว่าการกำหนดคุณลักษณะของการเต้นรำสมาน เป็นเพลงกลายเป็นเร็วขึ้นและการเคลื่อนไหวมีพลังมากขึ้นเพลงทันทีจะสิ้นสุดและผู้เล่นออกจากเวทีที่ 24 พฤศจิกายน 2011, ยูเนสโกได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการเต้นรำสมานอาเจะห์ดั้งเดิมเป็น "องค์ประกอบที่ไม่มีตัวตนของมรดกทางวัฒนธรรมของโลก" ที่ต้องการ การป้องกันอย่างเร่งด่วนยูเนสโก. [2] อาเซียน Tourism Association (ASEANTA) เต้นสมานชื่อเป็นอาเซียนพยายามรักษาวัฒนธรรมที่ดีที่สุดที่ได้รับรางวัล ASEANTA 25 เพื่อความเป็นเลิศปี 2012 [3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สมาน ( หรือระบำพันมือ ) เป็นหนึ่งในเพลงที่นิยมมากที่สุดในอินโดนีเซีย ที่มาจากกลุ่มชาติพันธุ์นี้นี้เป็นปกติจากโรคซิฟิลิสและแสดงเพื่อเฉลิมฉลองโอกาสสำคัญ [ 1 ] เต้น เป็นลักษณะของจังหวะอย่างรวดเร็วและความสามัคคีกันระหว่างนักเต้น สององค์ประกอบสำคัญของสมานตัวเลข ,และอยู่ในหมู่เหตุผลสมานเป็นรู้จักกันอย่างกว้างขวาง และท่าในอินโดนีเซีย นอกจากเป็นที่ค่อนข้างง่ายที่จะเรียนรู้

เต้นจะกระทำโดยกลุ่มบุคคลสร้างเส้นมาพร้อมกับเครื่องเล่นเพลง . เดิมที กลุ่มได้ โดยเฉพาะผู้ชาย แต่ตอนนี้มันเป็นมากขึ้นทั่วไปที่เห็นหญิงสมาน นักเต้น เครื่องเล่นเพลงเล่นเครื่องดนตรี เช่น kendang ,และนำเพลง ก่อนที่จะตามด้วยนักเต้น ดนตรีประกอบด้วยข้อต่างๆกับชาวบ้านและองค์ประกอบของอิสลาม ซึ่งทั้งสองได้ซองหรือไม่ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนักแสดง เพลงสั้นๆ ( ซึ่งนำไปสู่การเต้นสั้น ) นานประมาณ 15 ถึง 20 นาที

ปกติสมานประสิทธิภาพมักจะเป็น constituted ขององค์ประกอบต่อไปนี้ :หลังจากการทักทายสั้น ๆจากเครื่องเล่นเพลง นักเต้นเข้าสู่เวทีทันทีแบบบรรทัดเดียวในขณะนั่งอยู่ในรูปแบบเทียบเท่ากับเซซาญี่ปุ่น เพลงก็จะเริ่มเล่นกับเนื้อเพลงที่จุดเริ่มต้นมักบอกนายพลของวัฒนธรรมนี้ที่ก้าวปานกลาง นักเต้นแล้วเริ่มขยับมือของตนในลักษณะที่เป็นจังหวะการเคลื่อนไหวขณะร้องเพลงเป็นเพลงของพวกเขาไม่ เช่นเดียวกับการเต้นความคืบหน้าการเคลื่อนไหวยังดำเนินการกับแขน ศีรษะ และทั่วไป บนร่างกาย นอกจากนี้ จังหวะเริ่มเร็วและที่นั่งตำแหน่งอาจมีการเปลี่ยนแปลง องค์ประกอบที่สำคัญที่นี่คือที่ผู้เล่นทุกคนต้องไปพร้อมกัน สร้างเป็นเนื้อเดียวกันอย่างต่อเนื่องสายของการเคลื่อนไหวที่อธิบายมักจะเป็นการกำหนด คุณสมบัติ ของ สมาน เต้น เป็นเพลงได้เร็วขึ้น และการเคลื่อนไหวที่กระฉับกระเฉง , เพลงจะชะงัก สิ้นสุด และผู้เล่นออกจากเวที

ที่พฤศจิกายน 24 , 2011 , ยูเนสโกอย่างเป็นทางการได้รับการยอมรับอาเจะห์ของดั้งเดิมสมานเต้นเป็น " องค์ประกอบที่จับต้องไม่ได้ของมรดกโลก " ทางวัฒนธรรมของยูเนสโก ซึ่งต้องการการดูแลด่วน [ 2 ]

สมาคมการท่องเที่ยวอาเซียน ( aseanta ) ชื่อ สมาน เต้นสุดยอดอาเซียนวัฒนธรรมรักษาความพยายามที่ 25 aseanta รางวัลความเป็นเลิศ 2012 [ 2 ]