The old man took a deep breath, and

The old man took a deep breath, and then lifted the paintbrush, hand trembling. Looking at Meng Hao, he began to paint.

Time passed slowly. It took about four hours, during which time Meng Hao waited patiently. The man painted earnestly, and Meng Hao sat without moving.

After a while, the old man put down his paintbrush. He eyed the painting in front of him, and a satisfied expression filled his eyes. He looked up at Meng Hao and smiled.

“Finished,” he said. “Why don’t you take a look? Does it look like you?” His face was filled with anticipation.

Meng Hao smiled. He stood up and walked over to stand next to the old man. What he saw on the canvas was a young man sitting upright in a chair, surrounded by mountains. You couldn’t say that the painting wasn’t good, but there was something about it that just didn’t seem right. It only bore a thirty percent resemblance to Meng Hao.

“Very good,” said Meng Hao, smiling and nodding his head. “What are these two marks here?” He lifted his hand to point at the painting, where two long, thick marks could be seen. Meng Hao wasn’t sure what they meant.

“What’s above all of us?” asked the old man, smiling.

Meng Hao looked at him in surprise. Then, he smiled. “The sky,” he said quietly.

“Think about it for a moment,” said the old man, gazing at Meng Hao. His smile seems to contain some sort of hidden meaning. He looked completely different than he had just moments ago. Meng Hao thought for a moment, and then looked up. His eyes glittered as his vision passed through the Immortal’s Cave to look up at the sky outside.

After some time passed, Meng Hao lowered his head. The instant he did, his pupils constricted. The old man… was nowhere to be seen!

An archaic voiced suddenly filled the Immortal’s Cave, causing Meng Hao’s body to quiver. His Spiritual Sense suddenly scattered. “Because of the ten thousand year old will of the World Tree, my residual self is here today. It is fate that I came here today to paint for you. I have sealed the true form of the Resurrection Lily, refined its nature talent and fused it with your spirit. While it is sealed, it cannot harm you. Furthermore, you will be able to draw upon the Resurrection Lily’s nature talent of plants and vegetation. When enough time passes, you can cast away my residual will which seals the flower. Every ten thousand years, I commit one person to memory. Furthermore, a person who exists in my memory cannot be exterminated by the Karmic Severing of those surnamed Ji.”

A long moment passed before Meng Hao took a deep breath. His eyes shone brightly as he turned once again to look at the painting. He gasped and stared in shock.

The image on the painting was not that of Meng Hao, but of a… Resurrection Lily!

It looked savage, unwilling, and even insane. It appeared to be sealed inside the painting! The image was incredibly lifelike!

There were also some words written on the painting.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนเก่าเอาลมหายใจลึก และจากนั้น ยกพู่กัน มือสั่น เขาเริ่มมองที่เฮาเมง สีเวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมง ช่วงเมงเฮารออดทน คนวาดจริงจัง และเมงเฮานั่งโดยไม่ย้ายหลัง เฒ่าลงพู่กันของเขา เขาตาสีหน้าเขา และนิพจน์การพอใจเต็มตา เขามองขึ้นที่เฮาเมง และไม่ยิ้ม"เสร็จแล้ว เขากล่าวว่า "ทำไมไม่คุณจะดู มันไม่เหมือนคุณ? " ใบหน้าของเขาก็เต็มไป ด้วยความคาดหวังเมงเฮายิ้ม เขายืนขึ้น และเดินผ่านไปที่อยู่ติดกับชายชรา สิ่งที่เขาเห็นบนผืนผ้าใบก็เป็นชายหนุ่มที่นั่งตรงเก้าอี้ ล้อมรอบ ด้วยภูเขา คุณไม่สามารถพูดได้ว่า การวาดภาพไม่ดี แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่แค่ไม่ได้ดูเหมือนขวา มันเท่ากระบอกสูบร้อยละสามสิบคล้ายคลึงการเฮาเมงดี กล่าวว่า เฮาเมง ยิ้ม และ nodding หัวของเขา "เครื่องหมายเหล่านี้สองนี่คืออะไร" เขายกมือชี้ที่ภาพวาด ซึ่งอาจจะเห็นเครื่องหมายยาว หนาสอง เมงเฮาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พวกเขาหมายถึงคืออะไรข้างเรา "ถามชรา รอยยิ้มเฮา เมงมองไปที่เขาในความประหลาดใจ แล้ว ยิ้ม "ท้องฟ้า เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ"คิดเกี่ยวกับมัน กล่าวว่า ชรา เฝ้ามองเฮาเมง รอยยิ้มของเขาดูเหมือนว่าจะ มีการเรียงลำดับของความหมายที่ซ่อนอยู่ เขาดูทั้งหมดแตกต่างที่เขามีช่วงเวลาเพียงแล้ว เมงเฮาคิดครู่ และจากนั้น มองขึ้น ตาแวววาวเป็นวิสัยทัศน์ของเขาผ่านถ้ำของอมตะดูท้องฟ้าด้านนอกหลังจากเวลาผ่านไป เมงเฮาลงศีรษะของเขา ทันทีเขา นักเรียนของเขาไป คนเก่า... เป็นไหนได้การโบราณเสียงก็เต็มไปด้วยถ้ำของอมตะ ทำให้ร่างกายเมงเฮาจะสั่น ความรู้สึกจิตวิญญาณของเขาก็กระจัดกระจาย "เนื่องจากสิบพันปีเก่าจะของต้นไม้โลก ตัวตนของฉันเหลืออยู่ มันเป็นชะตากรรมที่มาที่นี่วันนี้ลงสีสำหรับคุณ ผมได้ปิดผนึกแบบความจริงของลิลลี่ชนม์ ขัดเกลาความสามารถของธรรมชาติ และผสมผสานกับจิตวิญญาณของคุณ ในขณะที่มันถูกปิดผนึก มันไม่สามารถทำอันตรายคุณ นอกจากนี้ คุณจะสามารถวาดตามความสามารถธรรมชาติของ Lily ฟื้นคืนชีพของพืชและพืช เมื่อพอเวลาผ่านไป คุณสามารถโยนออกไปจะเหลือของฉันซึ่งแมวน้ำดอกไม้ ทุกหมื่นปี ฉันยอมรับคนเดียวหน่วยความจำ นอกจากนี้ บุคคลที่อยู่ในความทรงจำไม่ได้ exterminated โดย Severing กรรมของจิ surnamed เหล่านั้น"ช่วงเวลายาวนานผ่านก่อนเมงเฮาเอาลมหายใจลึก ตาของเขาส่องสว่างเขาเปิดอีกครั้งเพื่อดูภาพวาด เขา gasped และจ้องในช็อตภาพบนภาพวาดไม่ใช่ที่ ของเมงเฮา แต่ของ... ลิลลี่คืนชีพมันดูป่าเถื่อน ไม่เต็มใจ และแม้แต่บ้า มันดูเหมือนจะถูกปิดผนึกอยู่ภายในภาพวาด ภาพได้สมจริงอย่างไม่น่าเชื่อมีบางคำที่เขียนบนภาพวาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชายชราเอาลมหายใจลึก ๆ แล้วยกพู่กันสั่นมือ มองไปที่เม้งเฮาเขาเริ่มที่จะทาสี. เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ มันต้องใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมงในช่วงเวลาที่เม้งเฮารอคอยอย่างอดทน คนที่วาดอย่างจริงจังและเม้งเฮานั่งโดยไม่ต้องย้าย. หลังจากที่ในขณะที่ชายชราใส่ลงพู่กันของเขา เขาตาภาพวาดในด้านหน้าของเขาและการแสดงออกของความพึงพอใจที่เต็มไปด้วยดวงตาของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองเม้ง Hao และยิ้ม. "เสร็จแล้ว" เขากล่าว "ทำไมคุณไม่ดูหรือไม่? มันดูเหมือนคุณ? "ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง. เม้งเฮายิ้ม เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปยืนติดกับคนเก่า สิ่งที่เขาเห็นบนผืนผ้าใบเป็นชายหนุ่มนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ล้อมรอบด้วยภูเขา คุณไม่อาจกล่าวได้ว่าการวาดภาพไม่ดี แต่มีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าก็ไม่ได้ดูเหมือนขวา มันมีความคล้ายคลึงร้อยละสามสิบเม้งเฮา. "ดีมาก" เม้งเฮากล่าวว่ารอยยิ้มและพยักหน้าหัวของเขา "สิ่งเหล่านี้สองเครื่องหมายที่นี่?" เขายกมือของเขาชี้ไปที่ภาพที่สองยาวเครื่องหมายหนาอาจจะเห็น เม้ง Hao ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พวกเขาหมาย. "มีอะไรข้างต้นทั้งหมดของเรา?" ถามชายชรายิ้ม. เม้งเฮามองเขาด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขายิ้ม "ท้องฟ้า" เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ . "คิดเกี่ยวกับมันสักครู่" กล่าวว่าคนเก่าจ้องที่เม้งเฮา รอยยิ้มของเขาดูเหมือนว่าจะมีการเรียงลำดับของความหมายที่ซ่อนบางอย่าง เขามองที่แตกต่างกันอย่างสมบูรณ์มากกว่าที่เขาเคยช่วงเวลาเพียงแค่ที่ผ่านมา เม้งเฮาคิดสักครู่แล้วเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเขาเป็นประกายวิสัยทัศน์ของเขาผ่านถ้ำอมตะที่จะมองขึ้นไปบนท้องฟ้านอก. หลังจากเวลาผ่านไปเม้งเฮาลดลงหัวของเขา ทันทีที่เขาทำนักเรียนของเขาตีบ ชายชรา ... คือไม่มีที่ไหนเลยที่จะเห็น! เก่าเปล่งออกมาอย่างกระทันหันที่เต็มไปด้วยถ้ำอมตะของทำให้ร่างกายเม้งเฮาจะสั่น ความรู้สึกจิตวิญญาณของเขากระจัดกระจายอย่างกระทันหัน "เพราะเจตจำนงเก่าหมื่นปีของต้นไม้โลกตัวเองที่เหลือของฉันอยู่ที่นี่ในวันนี้ มันเป็นชะตากรรมที่ผมมาที่นี่ในวันนี้ที่จะทาสีสำหรับคุณ ฉันได้ปิดผนึกแบบฟอร์มที่แท้จริงของการฟื้นคืนชีพลิลลี่กลั่นพรสวรรค์ธรรมชาติของมันและหลอมรวมกับจิตวิญญาณของคุณ ในขณะที่มันถูกปิดผนึกมันไม่สามารถเป็นอันตรายต่อคุณ นอกจากนี้คุณจะสามารถที่จะวาดตามความสามารถของธรรมชาติการฟื้นคืนชีพของลิลี่ของพืชและพืชผัก เมื่อเวลาผ่านไปพอคุณสามารถทิ้งความประสงค์ที่เหลือของฉันที่ผนึกดอกไม้ ทุกหมื่นปีผมกระทำบุคคลหนึ่งไปยังหน่วยความจำ นอกจากนี้คนที่อยู่ในความทรงจำของฉันไม่สามารถกำจัดโดยการตัด Karmic ของนามสกุล Ji เหล่านั้น. " ช่วงเวลานานที่ผ่านมาก่อนเม้งเฮาเอาลมหายใจลึก ดวงตาของเขาส่องสดใสในขณะที่เขาหันมาอีกครั้งเพื่อดูภาพ เขาอ้าปากค้างและจ้องในช็อต. รูปภาพบนภาพวาดไม่ได้ว่าของเม้งเฮา แต่ของ ... คืนชีพลิลลี่! มันดูโหดไม่เต็มใจและแม้กระทั่งคนบ้า มันดูเหมือนจะถูกปิดผนึกภายในภาพ! ภาพที่ถูกที่สมจริงอย่างไม่น่าเชื่อ! นอกจากนั้นยังมีคำบางคำที่เขียนไว้ในภาพวาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชายชราสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วยกพู่กัน มือสั่น ดูเมิงเฮา เขาเริ่มวาดภาพเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ มันใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมง ซึ่งในระหว่างนั้น เมิ่งฮ่าวรอคอยอย่างอดทน คนวาดเป็นเรื่องเป็นราว และเมิ่งฮ่าวนั่งอยู่โดยไม่ต้องย้ายหลังจากนั้น ชายชราวางพู่กันของเขา เขาจ้องมองภาพตรงหน้าเขา และพอใจ สีหน้าเต็มไปด้วยแววตาของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมอง เมิ่งฮ่าวและยิ้ม" เสร็จแล้ว " เขากล่าว " ทำไมไม่ไปดูหน่อยล่ะ ? มันเหมือนคุณ " ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเมิ่งเฮ่ายิ้ม เขายืนขึ้นและเดินไปยืนข้างๆชายชรา สิ่งที่เขาเห็นบนผ้าใบที่ชายหนุ่มนั่งตัวตรงบนเก้าอี้ ล้อมรอบด้วยภูเขา คุณไม่สามารถพูดได้ว่าภาพไม่ค่อยดี แต่มันมีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง มันถือ 30% เหมือนเมิ่งเฮ่า" ดีมาก " กล่าวว่า เมิ่งฮ่าว ยิ้ม และหัวของเขาพยักหน้า . " สิ่งที่ทั้งสองคะแนนที่นี่ " เขายกพระหัตถ์ชี้ภาพที่ยาว 2 , เครื่องหมายหนาไม่สามารถมองเห็นได้ เมิ่งเฮ่าไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พวกเขาหมายถึง" มีอะไรเหนือเราทุกคน " ถามตาแก่ยิ้มเมิ่งฮ่าวมองเขาด้วยความประหลาดใจ แล้วเขาก็ยิ้ม " ท้องฟ้า " เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ" คิดสักครู่ " ชายชราว่า จ้องมอง เมิ่งฮ่าว รอยยิ้มของเขาดูจะมีบางจัดเรียงของความหมายที่ซ่อนอยู่ เขาดูแตกต่างกับเขาเมื่อสักครู่นี้ เมิ่งฮ่าวคิดครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเขาแวววาวเป็นวิสัยทัศน์ ผ่านถ้ำของอมตะเพื่อมองท้องฟ้าข้างนอกหลังจากเวลาผ่านไป เมิ่งฮ่าวลดลงหัวของเขา ทันทีที่เขาทำ รูม่านตาตีบ . ชายแก่ . . . คือไม่มีที่ไหนเลยที่จะเห็นเป็นโบราณเปล่งออกมาก็เต็มถ้ำของอมตะ ทำให้ร่างของเมิ่งฮ่าวต้องแล่ง จิตสัมผัสก็กระจัดกระจายไป " เพราะปีหมื่นเก่าของต้นไม้โลก ตนเองที่เหลือของฉันที่นี่ในวันนี้ มันเป็นโชคชะตาที่ฉันมาวันนี้เพื่อช่วยคุณ ผมมีผนึกร่างที่แท้จริงของเปราะหอม ถึงความสามารถของธรรมชาติและผสมกับจิตวิญญาณของคุณ ในขณะที่มันถูกผนึกไว้ มันไม่สามารถทำร้ายคุณ นอกจากนี้คุณจะสามารถวาดเมื่อเปราะหอมธรรมชาติพรสวรรค์ของพืชและพืช เมื่อเวลาผ่านไป คุณสามารถทิ้งฉันที่เหลือจะซึ่งสัญลักษณ์ดอกไม้ ทุกๆ หนึ่งหมื่นปี ผมยอมรับคนหนึ่งของความทรงจำ นอกจากนี้ คนที่อยู่ในความทรงจำที่ไม่สามารถถูกกำจัดโดยกรรมการของผู้ที่ใช้นามสกุล จิ "ช่วงเวลาที่ผ่านไปนานก่อนที่เมงเฮาเอาลมหายใจลึก ดวงตาของเขาส่องแสงเจิดจ้าอีกครั้ง เขาหันไปมองภาพวาด เขาอ้าปากค้างและจ้องช็อกภาพบนเป็นภาพ ไม่ใช่เมิงเฮา แต่ . . . คืนชีพ ลิลลี่มันดูโหดร้าย ไม่เต็มใจ และบ้า มันดูเหมือนจะถูกผนึกอยู่ภายในภาพวาด เวกเตอร์ฟรีเกี่ยวกับภาพถูกเหลือเชื่อ !มีคำเขียนไว้บนภาพวาด