WHEN Miss Emily Grierson died, our

WHEN Miss Emily Grierson died, our whole town went to her funeral: the men through a sort of respectful affection for a fallen monument, the women mostly out of curiosity to see the inside of her house, which no one save an old man-servant--a combined gardener and cook--had seen in at least ten years.

It was a big, squarish frame house that had once been white, decorated with cupolas and spires and scrolled balconies in the heavily lightsome style of the seventies, set on what had once been our most select street. But garages and cotton gins had encroached and obliterated even the august names of that neighborhood; only Miss Emily's house was left, lifting its stubborn and coquettish decay above the cotton wagons and the gasoline pumps-an eyesore among eyesores. And now Miss Emily had gone to join the representatives of those august names where they lay in the cedar-bemused cemetery among the ranked and anonymous graves of Union and Confederate soldiers who fell at the battle of Jefferson.

Alive, Miss Emily had been a tradition, a duty, and a care; a sort of hereditary obligation upon the town, dating from that day in 1894 when Colonel Sartoris, the mayor--he who fathered the edict that no Negro woman should appear on the streets without an apron-remitted her taxes, the dispensation dating from the death of her father on into perpetuity. Not that Miss Emily would have accepted charity. Colonel Sartoris invented an involved tale to the effect that Miss Emily's father had loaned money to the town, which the town, as a matter of business, preferred this way of repaying. Only a man of Colonel Sartoris' generation and thought could have invented it, and only a woman could have believed it.

When the next generation, with its more modern ideas, became mayors and aldermen, this arrangement created some little dissatisfaction. On the first of the year they mailed her a tax notice. February came, and there was no reply. They wrote her a formal letter, asking her to call at the sheriff's office at her convenience. A week later the mayor wrote her himself, offering to call or to send his car for her, and received in reply a note on paper of an archaic shape, in a thin, flowing calligraphy in faded ink, to the effect that she no longer went out at all. The tax notice was also enclosed, without comment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อรับเชิญ Miss Emily ตาย เมืองของเราไปงานศพของเธอ: ผู้ชายผ่านเรียงความรักเคารพสำหรับอนุสาวรีย์ร่วง ผู้หญิงส่วนใหญ่จากอยากดูภายในของบ้าน ซึ่งไม่มีใครบันทึกข้าราชการคนเก่า - สวนรวมและปรุงอาหาร - เห็นในน้อยกว่าสิบปีเป็นใหญ่ squarish โครงบ้านที่เมื่อได้ขาว แสดงและยอดแหลมของโบสถ์ และเลื่อนมาระเบียงด้านสไตล์ lightsome อย่างหนัก ตั้งหน้าทำครั้งเดียวได้ถนนที่เลือกมากที่สุดของเรา แต่อู่และฝ้าย gins ล่วงล้ำ และบังแม้กระทั่งชื่อสิงหาคมย่านที่ เฉพาะ Miss Emily บ้านเหลือ ยกผุการดื้อแพ่ง และตุ้งติ้งข้างรถบรรทุกฝ้ายและน้ำมันปั๊มการบาดจาก eyesores และตอนนี้ Miss Emily ได้ไปเข้าร่วมตัวแทนชื่อสิงหาคมที่พวกเขาวางในสุสานเยี่ยมซีดาร์ในสุสานอันดับ และไม่ระบุชื่อของสหภาพและพันธมิตรทหารที่ตกอยู่ในการต่อสู้ของ Jeffersonชีวิต Miss Emily ได้ประเพณี หน้าที่ และ ดูแล การเรียงลำดับของหน้าที่ทางพันธุกรรมตามเมือง จากวันที่ใน 1894 เมื่อพัน Sartoris นายกเทศมนตรี - ผู้ทอมพระบรมราชโองการที่ว่า ผู้หญิงไม่เม่ควรปรากฏขึ้นบนท้องถนนโดยไม่มีผ้ากันเปื้อนส่ง ภาษีของเธอ ในสมัยการประทานจากการตายของเธอพ่อบนไปสิ้น ไม่ Emily ที่พลาดจะได้รับกุศล พัน Sartoris คิดค้นเรื่องการเกี่ยวข้องกับผลที่บิดาของนางสาว Emily ได้กู้ยืมเงินในเมือง เมือง เป็นเรื่องของธุรกิจ แนะนำวิธีการ repaying นี้ เฉพาะคนของพันเอก Sartoris สร้างและคิดไม่ได้คิดค้นมัน และผู้หญิงเท่านั้นอาจมีความเชื่อมันเมื่อยุคใหม่ มีความคิดทันสมัยมากขึ้น กลายเป็น น่าเมเยอร์สและ aldermen นี้สร้างความไม่พอใจบางเล็กน้อย ในครั้งแรกของปี จะส่งแจ้งภาษีเธอ กุมภาพันธ์มา และมีคำ พวกเขาเขียนจดหมายอย่างเป็นทางการ ขอให้เธอโทรหาสำนักงานของนายอำเภอที่สะดวกสบายของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนของเธอเอง โทรหรือส่งรถของเขาสำหรับเธอ และได้รับตอบกลับหมายเหตุบนกระดาษที่เป็นรูปตัววอาร์เชียค ในการประดิษฐ์ตัวอักษรบาง การไหลในหมึกจาง ลักษณะพิเศษที่เธอไม่ออกไปทั้งหมด ประกาศภาษีถูกยังอยู่ ไม่เห็นด้วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อนางสาวเอมิลี่กรีตายทั้งเมืองของเราไปงานศพของเธอ: คนผ่านการเรียงลำดับของความรักความเคารพสำหรับอนุสาวรีย์ลดลงที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ออกจากความอยากรู้ที่จะมองเห็นภายในบ้านของเธอซึ่งไม่มีใครบันทึกเก่าทาส ที่สื่อความหมายสวนรวมและปรุงอาหาร - ได้เห็นอย่างน้อยสิบปี. มันเป็นใหญ่บ้านกรอบสี่เหลี่ยมที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสีขาวตกแต่งด้วยทั้งหลายและยอดแหลมและระเบียงเลื่อนในสไตล์เบาหนักเจ็ดสิบตั้งอยู่บน สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่เลือกมากที่สุดของเรา แต่อู่และคอตตอนจินได้บุกรุกและทำลายแม้กระทั่งชื่อเดือนสิงหาคมของย่านที่มิ เพียงบ้านนางสาวเอมิลี่ถูกทิ้งยกผุปากแข็งและตุ้งติ้งเหนือเกวียนผ้าฝ้ายและน้ำมันปั๊มรกหูรกตาในหมู่ eyesores และตอนนี้นางสาวเอมิลี่ได้ไปเข้าร่วมเป็นตัวแทนของชื่อสิงหาคมผู้ที่พวกเขานอนอยู่ในสุสานซีดาร์ตะลึงในหมู่หลุมฝังศพจัดอันดับและระบุชื่อของสหภาพและทหารที่ตกอยู่ในสมรภูมิรบเจฟเฟอร์สัน. Alive นางสาวเอมิลี่ได้รับประเพณี เป็นหน้าที่และการดูแล; การเรียงลำดับของภาระผูกพันทางพันธุกรรมเมื่อเมืองสืบมาจากวันนั้นในปี 1894 เมื่อพันเอก Sartoris นายกเทศมนตรี - เขาที่พระสันตะปาปาประกาศว่าไม่มีผู้หญิงคนนิโกรควรจะปรากฏขึ้นบนท้องถนนโดยไม่ต้องมีผ้ากันเปื้อนนำส่งภาษีของเธอเดทประทานจาก การตายของพ่อของเธอเข้าสู่ความเป็นอมตะ องค์กรการกุศลที่ไม่ว่านางสาวเอมิลี่จะได้รับการยอมรับ พันเอก Sartoris คิดค้นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผลของการที่พ่อของนางสาวเอมิลี่ได้ยืมเงินไปยังเมืองซึ่งเมืองเป็นเรื่องของธุรกิจที่แนะนำวิธีการจ่ายคืนนี้ เพียงชายคนหนึ่งของพันเอกรุ่น Sartoris 'และคิดว่าอาจจะมีการคิดค้นมันและมีเพียงผู้หญิงคนหนึ่งจะได้เชื่อว่ามัน. เมื่อรุ่นต่อไปด้วยความคิดที่ทันสมัยมากขึ้นกลายเป็นนายกเทศมนตรีและเทศมนตรีข้อตกลงนี้สร้างความไม่พอใจบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ในวันแรกของปีที่พวกเขาส่งเธอแจ้งให้ทราบล่วงหน้าภาษี กุมภาพันธ์มาและมีการตอบกลับไม่มี พวกเขาเขียนของเธอจดหมายอย่างเป็นทางการขอให้เธอโทรที่สำนักงานของนายอำเภอที่ความสะดวกสบายของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนของเธอตัวเองนำเสนอในการโทรหรือส่งรถของเขาสำหรับเธอและได้รับการตอบกลับข้อความในกระดาษเป็นรูปโบราณในบางไหลประดิษฐ์ตัวอักษรในหมึกจางหายไปเพื่อผลที่เธอไม่ ก็ออกไปได้ทั้งหมด แจ้งให้ทราบล่วงหน้าภาษีที่ถูกล้อมรอบโดยไม่ต้องแสดงความคิดเห็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อคุณเอมิลี่เกรียสันตายทั้งเมืองของเราไปงานศพ : คนผ่านการจัดเรียงของความรักเคารพสำหรับลดลงอนุสาวรีย์ ผู้หญิงส่วนใหญ่ ด้วยความอยากรู้เข้าไปดูบ้านของเธอซึ่งไม่มีใครช่วยคนแก่ผู้รับใช้ - คนสวนรวมและปรุงอาหาร -- ได้เห็นอย่างน้อยสิบปีมันเป็นเรื่องใหญ่ ตัวเมืองของสี่เหลี่ยมกรอบบ้านที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสีขาว ตกแต่งด้วยหลังคาทรงโดมยอดแหลม และเลื่อนและระเบียงในลักษณะร่าเริงมากของยุค ตั้งค่าในสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยของเราส่วนใหญ่เลือกถนน แต่โรงรถและฝ้าย gins มีการบุกรุกทำลายและแม้แต่สิงหาคมชื่อละแวกนั้น คิดถึงแต่บ้านเอมิลี่ถูกทิ้งไว้ ยกเป็นปากแข็งและคอลเกตผุข้างบนฝ้ายเกวียนและปั๊มขัดลูกตาของ eyesores น้ำมันเท่านั้น และตอนนี้คุณเอมิลี่ได้ไปเข้าร่วมตัวแทนของเดือนสิงหาคมที่พวกเขาวางในชื่อสุสานซีดาร์ ตะลึงในการจัดอันดับและหลุมฝังศพของทหารนิรนามและสหภาพ สหพันธ์ ที่ลดลงในการต่อสู้ของเจฟเฟอร์สันมีชีวิตอยู่ มิสเอมิลี่เป็นประเพณี หน้าที่ และการดูแล การจัดเรียงของกรรมพันธุ์ ภาระหน้าที่ตามเมือง , เดทจากวันที่ใน 1894 เมื่อผู้พัน sartoris นายกเทศมนตรี . . . ซึ่งเป็น บิดาของ พรบ. ที่ไม่มีผู้หญิงผิวดำจะปรากฏบนถนนโดยไม่มีผ้ากันเปื้อนส่งภาษีให้เดทจากเธอ ความตายของพ่อของเธอในความเป็นอมตะ ไม่ที่คุณเอมิลี่จะยอมรับการกุศล พันเอก sartoris คิดค้นเข้ามาพัวพันกับเรื่องผล ที่พ่อของคุณเอมิลี่ได้ยืมเงินไปในเมือง ซึ่งเมืองนี้เป็นเรื่องของธุรกิจ วิธีนี้จะพิจารณาเป็นพิเศษ มีเพียงชายรุ่นผู้พัน sartoris " และคิดจะสร้างมันขึ้นมา และมีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะเชื่อได้เมื่อคนรุ่นใหม่ ด้วยแนวคิดที่ทันสมัยมากขึ้น กลายเป็นนายกเทศมนตรีและ aldermen , จัดสร้าง บางน้อย ความไม่พอใจ ในวันแรกของปี พวกเขาส่งเธอประกาศภาษี . กุมภาพันธ์ มา และไม่มีการตอบกลับ พวกเขาเขียนจดหมายของเธออย่างเป็นทางการ บอกให้เธอโทรที่สำนักงานนายอำเภอในความสะดวกสบายของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนของเธอเอง ให้โทร หรือ ส่งรถของเขาเธอและได้รับในการตอบกลับข้อความของรูปทรงโบราณกระดาษในบางตัวอักษรจาง ๆไหลในหมึก ให้ผลที่เธอไม่ได้ออกไปเลย ใบแจ้งภาษียังล้อมรอบ ไม่มีความคิดเห็น