Its Qi was weak, and its fur coat i

Its Qi was weak, and its fur coat in disarray. Blood dripped off of its body as it lay there licking Meng Hao’s hand. It let off a faint whine, seemingly calling to Meng Hao, seemingly recounting to him the days’ events.

It seemed as if all of the fighting and exhaustion of the day was for this moment, when it could return to Meng Hao’s side to have its head pet. In its heart Meng Hao… was family. They had fought together, they had grown up together. Meng Hao had provided medicinal pills, and whenever he looked over, his gaze was filled with encouragement and warmth.

All of this had caused trust in Meng Hao to grow in its heart. It could depend on Meng Hao, and it would defend him.

The fourth day arrived, and more shouting could be heard. Meng Hao’s body continued to tremble, and he heard the sad howl of the mastiff. He wanted to struggle to his feet, but couldn’t. The poison flare-up filled him with intense pain. Sweat poured off of him, and all he could do was sit there, looking at the magical symbols on the stone stele. That was the only thing he could do.

On the fourth day, nothing came within thirty meters of Meng Hao. But that night, when everything grew quiet, it took the mastiff about one hour to slowly crawl back to him.

Meng Hao couldn’t see it, but the path the mastiff had crawled was a long streak of blood. Its teeth were smashed, its back caved in. It lay next to him, its head twisted to the side as it licked his palm. With weak whines, it seemed to recount the days’ events to Meng Hao.

Meng Hao’s eyes were red. He couldn’t see the mastiff, but he could sense how weak its Qi was. At the moment, he had become just like a mortal, and he knew that without the mastiff there to protect him, he would have been dead on the first day.

But the price paid for his life was the mastiff’s increasingly weak condition. Soon a day would come when it wouldn’t be able to crawl back to him at all….

Meng Hao forced his eyes to remain wide open. He stared at the magical symbols on the stone stele, longing for enlightenment. But no matter how he looked at them, he was unable to gain any understanding. It was as if… they were nothing more than magical symbols that had nothing to do with him, an outsider.

And then, the fifth day arrived….

On this day, the miserable cries that reached Meng Hao’s ears were more intense than ever before. Now, there were people who approached closer than thirty meters. But before they could reach him, they were torn to pieces. Blood showered onto Meng Hao’s body, and he heard the increasingly mournful howls of the mastiff.

That night, it took four hours for the mastiff to return. It didn’t touch him; it just laid there. Blood oozed out of its mouth, and its life force flickered weakly. It seemed only its stubbornness was keeping it alive. Despite its current state, it would fight to watch over the area… and protect Meng Hao.

Meng Hao could barely open his mouth. His body trembled, wracked with pain, and could barely move. But somehow, he was able to force out speech. “Go! Get out… of here…. Do you hear me…? Go!”

He couldn’t see the mastiff. The only thing he could see was the inky black sky.

The mastiff lifted its head to look at Meng Hao. It glanced at the glowing door as if it understood his words. Then it let out a yipping sound.

“I’m telling you to leave!” said Meng Hao, panting, as if it took all the energy he possessed just to say the words.

The mastiff’s body trembled, and its eyes filled with sadness. It struggled to its feet, then walked over to Meng Hao’s side and licked his face. And then… it didn’t leave. It ignored Meng Hao’s orders and lay down next to his side.

Meng Hao’s heart ached. His eyes were filled with veins of blood as he stared at the stone stele. Suddenly, it grew blurry, and it seemed as if he had caught sight of something. And yet, he couldn’t grasp it. Dawn of the sixth morning broke, and the sound of movement could be heard at the foot of the mountain. A roar sounded out as the mastiff struggled up. It gave Meng Hao one last deep look, and then charged away.

As it left, Meng Hao’s hand slowly raised up, quivering. Within his eyes, the Resurrection Lilies flickered. He slowly formed a fist with his hand, and then stood up!

He raised his head to the sky and let loose a roar that had been suppressed for six days. Monstrous killing intent poured from his eyes as he flew into the air. As soon as he flew up, he caught sight of large man wielding an immense club. He had lifted it into the air and was about to smash it down viciously onto the mastiff, who was by now a shapeless wreck.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ของ Qi เป็นอ่อนแอ และเสื้อขนสัตว์ความอลวน เลือดหยดออกจากร่างกายวางมีเลียมือเมงเฮา มันให้ออกขาวจาง ๆ ดูเหมือนจะเรียกเมงเฮา ดูเหมือนเล่าเขากิจกรรมวัน'ดูเหมือนเป็นถ้าต่อสู้และอ่อนเพลียไปทั้งหมดเป็นครู่นี้ เมื่อมันสามารถกลับข้างเมงเฮาจะมีสัตว์เลี้ยงที่หัวของมัน ในหัวใจของเมงเฮา...เป็นครอบครัว พวกเขาได้ต่อสู้กัน พวกเขาได้เติบโตขึ้นด้วยกัน เฮา เมงได้ให้ยาสมุนไพร และเมื่อเขามองไป สายตาของเขาเต็มไป ด้วยกำลังใจและความอบอุ่นทั้งหมดนี้ได้เกิดความไว้วางใจในเมงเฮาจะเติบโตในหัวใจของมัน มันอาจขึ้นกับเมงเฮา และมันจะปกป้องเขาวันที่สี่ถึง และการตะโกนใส่เพิ่มเติมอาจจะได้ยิน ร่างกายเมงเฮายังคงสั่น และเขาได้ยินเสียงหอนเศร้าของกาแฟ เขาต้องการที่จะต่อสู้เพื่อเท้าของเขา แต่ไม่ ถึงแม้ว่าพิษเต็มไปด้วยเขา มีอาการปวดรุนแรง นั่ง กำลังดูสัญลักษณ์เวทมนตร์บน stele หินเหงื่อที่ไหลรินออกจากพระองค์ และทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้ นั่นคือสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำวันสี่ ไม่มีอะไรมาภายในระยะสามสิบเมตรของเฮาเมง แต่คืนนั้น เมื่อทุกอย่างเติบโตเงียบ เอากาแฟประมาณหนึ่งชั่วโมงจะค่อย ๆ ตระเวนยังเขาเฮา เมงไม่เห็น แต่เส้นทางของกาแฟที่ได้ตระเวนก็อับยาวเลือด ฟันถูกทุบ caved ในหลังของมัน มันวางอยู่ถัดจากเขา หัวบิดไปด้านข้างเป็นมันเลียปาล์มของเขา มี whines อ่อนแอ เหมือนเล่าเหตุการณ์วันที่ไปเฮาเมงเมงเฮาตาแดงได้ เขาไม่เห็นกาแฟ แต่เขาอาจรู้สึกอ่อนวิธีการฉีถูก ในขณะนี้ เขาได้กลายเป็นเหมือนมนุษย์ และเขารู้ว่า ไม่ให้กาแฟมีการปกป้องเขา เขาจะได้ตายในวันแรกแต่ราคาที่จ่ายสำหรับชีวิต ของกาแฟสภาพอ่อนแอมากขึ้น เร็ว ๆ นี้ วันจะมาเมื่อมันจะไม่สามารถตระเวนยังเขาเลย...เมงเฮาบังคับตาของเขาจะยังคงเปิดกว้าง เขาจ้องไปที่สัญลักษณ์เวทมนตร์บน stele หิน ปรารถนาได้ตรัสรู้ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาดูพวกเขา เขาไม่สามารถเข้าใจใด ๆ มันเป็นถ้า...พวกเขาเป็นอะไรมากกว่าสัญลักษณ์เวทมนตร์ที่ไม่มีอะไรทำกับเขา บุคคลภายนอกและ วันมาถึงแล้ว...ในวันนี้ ร้องไห้เศร้าหมองที่ครบหูเมงเฮาได้รุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้ มีคนทาบทามใกล้กว่าสามสิบเมตร แต่ก่อนที่พวกเขาสามารถเข้าถึงเขา พวกเขาถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ เลือดโปรยลงบนร่างกายเมงเฮา และเขาได้ยินเสียงข่มขวัญโศกมากขึ้นของกาแฟคืนนั้น มันใช้เวลาสี่ชั่วโมงสำหรับกาแฟกลับ มันไม่ได้สัมผัสเขา มันวางเพียงมี จากผู้ผลิตรายเลือดออกจากปาก และพลังชีวิตของ flickered weakly ดูเหมือนดื้อเท่าของถูกทำให้มันมีชีวิต แม้สถานะปัจจุบัน มันจะต่อสู้เพื่อดูพื้นที่... และปกป้องเมงเฮาเฮา เมงแทบไม่สามารถเปิดปาก ร่างกายของเขา trembled, wracked ด้วยความเจ็บปวด และแทบไม่สามารถเคลื่อนที่ แต่อย่างใด เขาสามารถบังคับให้ออกเสียง "ไป รับออก...ของที่นี่... ฟังฉัน. ... ไป"เขาไม่เห็นกาแฟ สิ่งเดียวที่เขาจะได้เห็นคือ ท้องฟ้าสีดำไวน์กาแฟที่ยกหัวมาดูที่เฮาเมง มัน glanced ที่ประตูเรืองแสงว่ามันเข้าใจคำพูดของเขา แล้ว ก็ให้ออกเสียง yipping"ฉันบอกคุณจะออก" กล่าวว่า เมงเฮา หอบ มันต้องใช้พลังงานทั้งหมดที่เขาครอบครองแค่จะพูดคำว่าTrembled ร่างกายของกาแฟ และสายตาของมันที่เต็มไป ด้วยความโศกเศร้า มันต่อสู้เพื่อเท้า แล้วเดินผ่านข้างเมงเฮา และเลียใบหน้าของเขา แล้ว...มันไม่ปล่อย มันละเว้นใบสั่งเมงเฮา และตึกด้านข้างของเขาเมงห้าวหัวใจ ached ตาของเขาเต็มไป ด้วยเส้นเลือดเลือดเขาจ้องที่ stele หิน ทันใดนั้น เติบโตเบลอ และเหมือนกับว่า เขาได้จับสายตาของบางสิ่งบางอย่าง และยัง เขาไม่เข้าใจ รุ่งอรุณของเช้าหกยากจน และอาจจะได้ยินเสียงการเคลื่อนที่เท้าของภูเขา เสียงคำรามที่ไพเราะเป็นกาแฟการต่อสู้ขึ้น มันให้เฮาเมงหนึ่งสุดท้ายดูลึก แล้ว ชาร์จไปเป็นซ้าย เมงเฮามือค่อย ๆ ยกขึ้น สั่น ภายในดวงตาของเขา ลิลลี่ชนม์ flickered เขาค่อย ๆ เกิดกำปั้น ด้วยมือของเขา และลุกขึ้นยืนแล้วเขายกศีรษะของเขากับท้องฟ้า และปล่อยเสียงคำรามที่ได้รับการปราบปรามหกวัน เจตนาฆ่ามหึมาไหลรินจากตาของเขาขณะที่เขาบินไปในอากาศ ทันทีที่เขาบินขึ้น เขาจับสายตาของมนุษย์ใหญ่ wielding สโมสรยิ่งใหญ่ เขาได้ยกขึ้นไปในอากาศ และกำลังจะชนลงหฤโหดบนกาแฟ ผู้ที่ โดยขณะนี้การก่อวินาศกรรม shapeless

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉีมันเป็นอ่อนแอและเสื้อโค้ทขนสัตว์ในความระส่ำระสาย เลือดหยดออกจากร่างกายของมันมีวางเลียมือเม้งเฮาส์ มันช่วยให้ปิดเสียงหอนลมดูเหมือนจะโทรไปเม้งเฮาดูเหมือนจะเล่าให้เขาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวัน. มันดูราวกับว่าทั้งหมดของการต่อสู้และความอ่อนล้าของวันคือในขณะนี้เมื่อมันจะได้กลับไปด้านเม้งเฮาที่จะมี สัตว์เลี้ยงหัวของมัน ในหัวใจของมันเม้งเฮา ... เป็นครอบครัว พวกเขาได้ต่อสู้ร่วมกันพวกเขาได้เติบโตขึ้นมาด้วยกัน เม้งเฮาได้ให้ยาสมุนไพรและเมื่อใดก็ตามที่เขามองมากกว่าสายตาของเขาก็เต็มไปด้วยกำลังใจและความอบอุ่น. ทั้งหมดนี้ได้ก่อให้เกิดความไว้วางใจในเม้งเฮาที่จะเติบโตในหัวใจของมัน มันอาจจะขึ้นอยู่กับเม้ง Hao และมันจะปกป้องเขา. วันที่สี่เข้ามาและตะโกนมากขึ้นอาจจะได้ยิน ร่างกายเม้งเฮายังคงสั่นและเขาได้ยินเสียงหอนที่น่าเศร้าของสุนัขพันธุ์ เขาต้องการที่จะต่อสู้เพื่อให้เท้าของเขา แต่ไม่สามารถ พิษลุกขึ้นเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่รุนแรง เหงื่อเทออกจากเขาและทุกสิ่งที่เขาทำได้ก็คือนั่งอยู่ตรงนั้นมองไปที่สัญลักษณ์ที่มีมนต์ขลังใน stele หิน นั่นคือสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำ. ในวันที่สี่ไม่มีอะไรมาภายในสามสิบเมตรเม้งเฮา แต่คืนนั้นเมื่อทุกอย่างเติบโตที่เงียบสงบก็เอาสุนัขพันธุ์หนึ่งประมาณหนึ่งชั่วโมงจะค่อยๆรวบรวมข้อมูลกลับไปยังเขา. เม้ง Hao ไม่สามารถมองเห็นได้ แต่เส้นทาง Mastiff ได้รวบรวมข้อมูลเป็นแนวยาวของเลือด ฟันที่ถูกทุบหลังยุบ. มันวางถัดจากเขาหัวของมันบิดไปด้านข้างขณะที่มันเลียฝ่ามือของเขา ด้วย whines อ่อนแอก็ดูเหมือนจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันที่จะเม้งเฮา. ตาเม้งเฮาส์มีสีแดง เขาไม่สามารถมองเห็นสุนัขพันธุ์หนึ่ง แต่เขารู้สึกได้ถึงความอ่อนแอวิธีฉีของมันคือ ในขณะที่เขาได้กลายเป็นเช่นเดียวกับมนุษย์และเขารู้ว่าไม่มีสุนัขพันธุ์หนึ่งมีเพื่อปกป้องเขาเขาจะได้รับการตายในวันแรก. แต่ราคาที่จ่ายสำหรับชีวิตของเขาคือสภาพที่อ่อนแอมากขึ้น Mastiff ของ เร็ว ๆ นี้วันจะมาเมื่อมันจะไม่สามารถที่จะรวบรวมข้อมูลกลับไปเขาเลย ... . เม้งเฮาบังคับสายตาของเขายังคงเปิดกว้าง เขาจ้องที่สัญลักษณ์ที่มีมนต์ขลังใน stele หินโหยหาการตรัสรู้ แต่ไม่ว่าเขามองมาที่พวกเขาไม่มีเขาไม่สามารถที่จะได้รับความเข้าใจใด ๆ มันเป็นเหมือนกับว่า ... พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าสัญลักษณ์วิเศษที่มีอะไรจะทำอย่างไรกับเขาเป็นคนนอก. และแล้ววันที่ห้ามาถึง ... . ในวันนี้เสียงร้องอนาถว่าถึงหูเม้งเฮาส์มีความรุนแรงมากขึ้นกว่าที่เคยเป็นมาก่อน . ตอนนี้มีคนที่เดินเข้ามาใกล้กว่าสามสิบเมตร แต่ก่อนที่พวกเขาสามารถเข้าถึงเขาพวกเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้น เลือดอาบน้ำเข้าสู่ร่างกายเม้ง Hao และเขาได้ยินเสียงร้องโหยหวนเศร้ามากขึ้นของสุนัขพันธุ์ได้. คืนนั้นมันต้องใช้เวลาสี่ชั่วโมงสำหรับสุนัขพันธุ์หนึ่งที่จะกลับมา มันไม่ได้สัมผัสเขา; มันเป็นเพียงแค่วางมี เลือด oozed ออกมาจากปากของตนและพลังชีวิตของ flickered อ่อน มันลำบากเพียงความดื้อรั้นของมันทำให้มันมีชีวิตอยู่ แม้จะมีสถานะปัจจุบันของมันก็จะต่อสู้เพื่อดูมากกว่าพื้นที่ ... และปกป้องเม้งเฮา. เม้งเฮาแทบจะไม่สามารถเปิดปากของเขา ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดและแทบจะไม่สามารถย้าย แต่อย่างใดเขาก็สามารถที่จะบังคับให้ออกมาพูด "ไป! ออกไปจากที่นี่…. คุณได้ยินฉันไหม…? Go! " เขาไม่สามารถมองเห็น Mastiff สิ่งเดียวที่เขาจะได้เห็นเป็นสีดำสนิทท้องฟ้า. สุนัขพันธุ์หนึ่งยกหัวของมันจะมองไปที่เม้งเฮา มันเหลือบมองไปที่ประตูเร่าร้อนราวกับว่ามันเข้าใจคำพูดของเขา จากนั้นก็จะให้ออกเสียง yipping ได้. "ฉันบอกให้คุณออก!" เม้งเฮากล่าวว่าหอบเช่นถ้าจะเอาพลังงานทั้งหมดที่เขามีเพียงเพื่อบอกว่าคำว่า. ร่างกายสุนัขพันธุ์หนึ่งของตัวสั่นและตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า . มันพยายามที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปด้านข้างเม้ง Hao และเลียใบหน้าของเขา และแล้ว ... มันไม่ได้ออก มันไม่สนใจคำสั่งเม้ง Hao และล้มตัวลงนอนติดกับด้านข้างของเขา. หัวใจเม้งเฮาส์ปวดร้าว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดเลือดในขณะที่เขาจ้องที่ stele หิน ทันใดนั้นก็เติบโตพร่ามัวและมันดูเหมือนว่าเขาได้จับสายตาของบางสิ่งบางอย่าง และยังเขาไม่สามารถเข้าใจมัน รุ่งอรุณของเช้าวันที่หกยากจนและเสียงของการเคลื่อนไหวอาจจะได้ยินที่เท้าของภูเขา แผดเสียงเป่าออกมาเป็นสุนัขพันธุ์หนึ่งพยายามขึ้น มันทำให้เม้งเฮาหนึ่งมองลึกสุดท้ายแล้วเรียกเก็บเงินออกไป. ขณะที่มันซ้ายมือเม้งเฮาค่อย ๆ ยกขึ้นสั่น ภายในดวงตาของเขาฟื้นคืนชีพลิลลี่ flickered เขาค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นกำปั้นด้วยมือของเขาแล้วลุกขึ้นยืน! เขายกศีรษะของเขาขึ้นไปบนฟ้าและปล่อยเสียงคำรามที่ได้รับการระงับหกวัน เจตนาฆ่ามหึมาเทออกมาจากดวงตาของเขาในขณะที่เขาบินไปในอากาศ เร็วที่สุดเท่าที่เขาบินขึ้นเขาจับสายตาของชายร่างใหญ่ควงสโมสรอันยิ่งใหญ่ เขาได้ยกขึ้นไปในอากาศและกำลังจะชนมันลงบนหฤโหดสุนัขพันธุ์หนึ่งที่ได้โดยขณะนี้ไม่มีรูปแบบการก่อวินาศกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บริษัท ฉี อ่อนแอ และเสื้อขนสัตว์นั้นตกอยู่ในความวุ่นวาย เลือดหยดออกจากร่างกายของมันนอนเลีย เหม็ง เฮามือ มันให้ปิดเสียงลมดูเหมือนจะโทรไปเม้ง หาว ดูเหมือนว่าเขาเล่าเหตุการณ์วัน "มันดูเหมือนเป็นถ้าทั้งหมดของการต่อสู้ และความเหนื่อยล้าของวันคือช่วงเวลานี้เมื่อมันอาจกลับไปอยู่ข้างเมิงเฮา มีสัตว์เลี้ยงที่หัวของมัน ในเฮา . . . . . . . หัวใจเมิงคือครอบครัว พวกเขาเคยต่อสู้กัน พวกเขาเติบโตมาด้วยกัน เมิงเฮา ได้ให้ ยา สมุนไพร และเมื่อเขาหันไปดู สายตาของเขาเต็มไปด้วยกำลังใจและความอบอุ่นทั้งหมดนี้ทำให้เชื่อเมิงฮ่าวเติบโตในหัวใจของ มันอาจขึ้นอยู่กับเมิ่งฮ่าว และจะปกป้องเขาวันที่สี่ มาถึง และตะโกนอาจจะได้ยิน ร่างของเมิ่งฮ่าวยังคงตัวสั่น เขาได้ยินเสียงเห่าหอนของสุนัขพันธุ์หนึ่งเศร้า . เขาต้องการที่จะต่อสู้กับเท้าของเขา แต่เขาก็ทำไม่ได้ พิษเกิดขึ้นเต็มเขาปวดรุนแรง เหงื่อรินออกจากเขา และทั้งหมดที่เขาทำได้แค่นั่งมองสัญลักษณ์เวทมนตร์บนหินศิลาจารึก . นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้วันที่สี่ ไม่มีอะไรมาภายในสามสิบเมตร เมิ่งฮ่าว แต่ในคืนนั้น เมื่อทุกอย่างเริ่มเงียบ มันเอา Mastiff ประมาณหนึ่งชั่วโมงเพื่อค่อยๆคลานกลับไปที่เขาเมิ่งฮ่าวไม่สามารถเห็นมัน แต่เส้นทาง Mastiff ได้คลานเป็นแนวยาวของเลือด ฟันของมันถูกทุบ มันกลับพัง มันวางข้างตัว หัวของมันบิดไปด้านข้าง มันเลียฝ่ามือของเขา กับ . อ่อนแอ มันดูเหมือนจะเล่าเหตุการณ์วัน " เมิ่งเฮ่าเหม็ง เฮาตาเป็นสีแดง เขาไม่สามารถมองเห็นชื่อดัง แต่เขาอาจรู้สึกว่าอ่อนแอของฉี . ในขณะนี้ เขาได้กลายเป็นเหมือนมนุษย์ และเขารู้ว่าไม่มี Mastiff ที่นั่นเพื่อปกป้องเขา เขาจะตายในวันแรกแต่ราคาที่จ่ายสำหรับชีวิตของเขาคือ Mastiff อ่อนแอมากขึ้นเงื่อนไข แล้วมันจะมีวันเมื่อมันไม่สามารถคลานกลับไปหาเขาเลย . . . . . . .เมิ่งเฮ่าบังคับสายตาของเขายังคงเปิดกว้าง เขาจ้องมองไปที่สัญลักษณ์ขลังบนหินศิลาจารึก เพรียกหาธรรม แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาดู เขาก็ไม่สามารถที่จะได้รับใด ๆที่เข้าใจ มันเหมือนกับว่า . . . . . . . มีอะไรมากกว่าที่มีสัญลักษณ์ที่ไม่เกี่ยวกับเขา เป็นคนนอกแล้ววันที่ 5 เดินทางมาถึง . . . . . . .ในวันนี้ ทุกข์ ร้องไห้ถึงหูของเมิ่งฮ่าวเป็นรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้ มีคนเข้าหาใกล้กว่าสามสิบเมตร แต่ก่อนที่พวกเขาจะเข้าถึงเขาได้ พวกเขาถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เลือดไปสู่ร่างกาย เหม็ง เฮา เขาได้ยินเสียงโหยหวนโศกเศร้ามากขึ้นของสุนัขพันธุ์หนึ่ง .คืนนั้น ใช้เวลา 4 ชั่วโมง สำหรับสุนัขพันธุ์หนึ่งกลับ มันไม่ได้สัมผัสเขา มันแค่วางไว้ตรงนั้น เลือด oozed ออกจากปากของมัน และพลังชีวิตของมันริบหรี่ลงอย่างอ่อน . มันดูเหมือนเพียงความดื้อรั้นของมันทำให้มันมีชีวิตอยู่ แม้จะมีสถานะปัจจุบันของมัน มันคงสู้ดูไปทั่วบริเวณ . . . . . . . และปกป้อง เมิ่งฮ่าวเมิ่งเฮ่าแทบไม่ได้เปิดปากของเขา ร่างกายของพระองค์ wracked กับความเจ็บปวด และแทบไม่ขยับ แต่ยังไงก็ตาม เขาก็สามารถที่จะบังคับเสียง " ไป ! ออกไปจากที่นี่ . . . . . . . . . . . . . . คุณได้ยินฉัน . . . . . . . ? ไป ! "เขาไม่สามารถมองเห็น Mastiff . สิ่งเดียวที่เขามองเห็นคือท้องฟ้าสีดำดำเหมือนหมึก .พระชื่อดังยกหัวดู เมิ่งฮ่าว มัน เหลือบมองที่ประตูเรืองแสงราวกับเข้าใจคำพูดของเขา จากนั้นก็ปล่อยออกมาเห่าเสียงแหลมเสียง" ฉันบอกให้ออกไป ! " บอกว่า เมิงเฮา หอบ ถ้ามันเอาพลังงานทั้งหมดที่เขามีเพื่อจะพูดคำนั้นร่างกายของสุนัขพันธุ์หนึ่งตกใจตัวสั่น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า มันต่อสู้กับเท้า แล้วเดินไปข้างๆ เมิ่งฮ่าว และเลียหน้าเขา แล้ว . . . . . . . มันไม่ไป มันไม่สนใจคำสั่งของ เมิ่งฮ่าวและล้มตัวลงนอนข้างๆ เขาหัวใจของ เมิ่งฮ่าวเจ็บปวด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่เขาจ้องหินศิลาจารึก . ก็เริ่มเบลอ และมันดูเหมือนเป็นถ้าเขาได้เห็นอะไรบางอย่าง แต่เขาไม่สามารถเข้าใจมัน รุ่งอรุณของเช้าหก แตก และเสียงของการเคลื่อนไหวอาจจะได้ยินที่เท้าของภูเขา คำรามเสียงออกขณะที่ Mastiff ต่อสู้ขึ้น มันให้ เมิ่งฮ่าวมองลึกลงไปอีก แล้วคิดไปเป็นซ้าย ก็เมิงเฮา มือค่อยๆ ยกขึ้น สั่น ภายในดวงตาของเขา ฟื้นคืนชีพลิลลี่ flickered เค้าค่อยๆปั้นปั้นกับมือของเขา แล้วยืนขึ้น !เขายกศีรษะของเขาบนท้องฟ้าและปล่อยเสียงคำรามที่ถูกระงับเป็นเวลา 6 วัน มหึมาเจตนาฆ่ารินจากดวงตาของเขาเป็นเขาล่องลอยไปในอากาศ ทันทีที่บินขึ้น เขาเห็นชายร่างใหญ่ถือเป็นสโมสรที่ยิ่งใหญ่ เขาได้ยกเข้าไปในอากาศและกำลังจะฟาดลงหฤโหดบนชื่อดัง ที่ตอนนี้เป็นซากไม่มีรูปร่าง .