Lightning and thunder crashed in th

Lightning and thunder crashed in the sky, and Meng Hao’s long hair whipped about. He lifted his right hand and waved it downward toward the ground.

As his palm descended, the sludge began to quiver. The grasping hands suddenly stopped moving, and the countless faces all looked toward Meng Hao. Their expressions were no longer hostile, but rather filled with veneration and even excitement.

Suddenly, a massive crack split the earth and the sludge. It grew wider and deeper, splitting apart the hands and faces along with it. Meng Hao flew down toward it.

As he approached it, the sludge crept away, not daring to come close to him, as if a deep fear of him existed within it.

Meng Hao shot inside, his body flashing like lightning and radiating determination. The crack grew wider and wider, and within the space of a few breaths, Meng Hao came to a stop. Even as the crack grew larger, he saw it, there, deep within… a body.

It was not thirty meters long. It was the mastiff, but only the size of a palm. Its eyes were closed, and patches of fur were visible through the sludge that covered its body. Its fur wasn’t red, but deathly gray. It was no longer fierce and savage. And the cute, furry puppy it had once been, now existed only in Meng Hao’s eternal memories.

He thought about how as it grew up, it would run in circles around his feet, letting out playful yipping sounds, its fur rippling.

Many images unfolded in Meng Hao’s mind. He thought of how he and the mastiff had rushed together head on into battle in the third matrix. He thought about how it had happily run back and forth around him in the desert of the fourth matrix.

He thought about how the poison flare-up had reduced him to little more than a mortal in the fifth matrix, and how the mastiff had protected him regardless of everything. He thought about how after every battle, it would crawl back to him, lick his hand and lay next to him, watching over him vigilantly.

He had tried to make it leave, but it chose to stay.

In the end, in the sixth matrix, it had chosen to help its master escape even at the cost of its own life. The last thing Meng Hao remembered was watching as the myriad of grasping hands pulled it away from him, not even giving it a chance to lick his hand.

“I do not permit you to die here. You’re not allowed to close your eyes!” Meng Hao’s eyes were filled with veins of blood. One of his hands came to rest on the mastiff’s tiny body. The other lifted up toward the sky. The power of his Cultivation base roared to life. Everything shook as the crack in Meng Hao’s Dao Pillar was completely sealed up!

When this happened, Meng Hao’s body trembled. He felt an incredible power within him, not a power of circulation between heaven and earth. This was a power of circulation in which he formed his own heaven and earth!

In this instant, he was not absorbing the surrounding spiritual energy, he was plundering it!

From this moment on, the spiritual energy of heaven and earth could only enter his body, it couldn’t circulate back. He was like a wound in heaven and earth that could never be healed; the spiritual energy lost to him, would never be returned.

His eyes glowed with a strange light, and his hair whipped around his head. His aura grew more and more powerful, and a golden light emanated out from his entire body. He bit the tip of his tongue and spit out some blood; the blood descended down onto the corpse of the mastiff, but it was incapable of absorbing it.

“Your life was born of my blood; you grew from ignorance into spiritual consciousness….” Meng Hao stretched out his hand, and the blood congealed onto his palm, forming into a Blood Globe, which he then pushed down onto the mastiff, forcing it to absorb into the body.

At the same time, his Cultivation base erupted and he began to forcibly suck in all of the spiritual energy within the sixth matrix. Meng Hao was like a black hole, causing everything to whirl toward him at fantastic speed.

Boundless spiritual energy poured into him, which he then transferred into the body of the mastiff. Time passed. The sludge covering the ground was beginning to dry up, and the arms and faces were beginning to crumble. Even the lightning had disintegrated into power which Meng Hao then absorbed.

The sky grew dim, and cracks spread out across it….

Off in the distance, the statue began to fall to pieces….

The Ancient Temple of Doom began to grow blurry and eventually faded away. The entire world grew deathly still. Only Meng Hao and the mastiff remained….

Its body twitched. It seemed to be struggling to open its eyes. It could sense the aura of its master. Slowly, it opened its eyes and looked at Meng Hao.

Boom!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟ้าผ่าและฟ้าร้องชนบนท้องฟ้า และผมยาวเมงเฮาวิปเกี่ยวกับ เขายกมือขวาของเขา และโบกมันลงสู่พื้นดินเป็นปาล์มของเขาสืบเชื้อสาย ตะกอนเริ่มสั่น มม.มือหยุดการเคลื่อนไหวก็ และใบหน้านับไม่ถ้วนทั้งหมดมองไปทางเฮาเมง ท่าเขาไม่เป็นมิตร แต่ค่อนข้างจะเต็มไป ด้วยความเลื่อมใสและความตื่นเต้นได้ทันใดนั้น รอยแตกขนาดใหญ่แยกแผ่นดินและตะกอน มันขยายตัวกว้างขึ้น และ ลึก แยกออกจากกันมือและใบหน้าพร้อมกับมัน เฮา เมงบินลงไปทางมันขณะที่เขาเข้าหา ตะกอนคืบคลาน ไม่กล้าเข้าใกล้เขา ว่าความกลัวที่ลึกของเขาอยู่ภายในนั้นเฮา เมงยิงภายใน ร่างกายของเขากระพริบเช่นฟ้าผ่า และการแผ่รังสีของความมุ่งมั่น รอยร้าวขยายกว้างขึ้น และกว้างขึ้น และภาย ในพื้นที่ของกี่ลมหายใจ เมงเฮามาหยุด แม้เป็นรอยร้าวไหว เขาเห็นมัน มี จากภายใน...ร่างกายก็ยาวไม่สามสิบเมตร กาแฟ แต่เพียงขนาดของปาล์มได้ ปิดตา และแพทช์ของขนมองเห็นได้ผ่านตะกอนที่ปกคลุมร่างกาย ขนไม่เทาสีแดง แต่ราง มันก็ไม่รุนแรง และป่าเถื่อน และลูกสุนัขน่ารัก ปุกปุยที่มันได้เคยรับ ขณะนี้อยู่ในความทรงจำนิรันดร์เมงเฮาเขาคิดว่า เกี่ยวกับวิธีมันเติบโตขึ้นมา มันจะทำงานในวงรอบเท้าของเขา ทำให้ออกเสียง yipping ขี้เล่น ขน ripplingหลายรูปที่กางออกในใจเมงเฮา เขานึกว่า เขาและกาแฟที่มีวิ่งกันหัวในในการต่อสู้ในเมตริกซ์สาม เขาคิดว่า เกี่ยวกับวิธีมันได้อย่างมีความสุขวิ่งไปมาเขาในทะเลทรายของเมตริกซ์สี่เขาคิดว่า เกี่ยวกับวิธีแม้ว่าพิษมีเขาลดลงเหลือน้อยกว่ามนุษย์ในเมตริกซ์ห้า และวิธีกาแฟที่ได้ปกป้องตัวเขาโดยไม่คำนึงถึงทุกสิ่งทุกอย่าง เขาคิดว่า เกี่ยวกับวิธีหลังจากสงครามทุก มันจะคลานยังเขา เลียมือของเขา และวางถัดจากเขา ชมเขาวิตกเขาพยายามทำให้มันปล่อย แต่มันเลือกที่จะพักในสุด ในเมตริกซ์หก มันมีเลือกวิธีหนีของหลักแม้ค่าใช้จ่ายชีวิตตัวเอง สิ่งสุดท้ายที่จำเมงเฮาดูเป็นจับมือดึงรังเกียจ ไม่ได้ทำให้มันมีโอกาสเลียมือของเขามากมาย"ฉันไม่อนุญาตให้ตายที่นี่ คุณจะไม่สามารถปิดตา" เมงเฮาตาเต็มไป ด้วยเส้นเลือดของเลือด หนึ่งในมือของเขามาพักผ่อนในร่างกายเล็ก ๆ ของกาแฟ อื่น ๆ ยกขึ้นสู่ท้องฟ้า พลังของฐานการเพาะปลูกของเขาคำรามชีวิต เป็นรอยร้าวในเสาดาวเมงเฮาก็สนิทขึ้นส่ายทุกอย่างเมื่อนี้เกิดขึ้น ร่างกายเมงเฮา trembled เขารู้สึกว่ามีพลังอย่างไม่น่าเชื่อภายใน เขาไม่มีพลังไหลเวียนระหว่างสวรรค์และโลก นี้เป็นพลังงานหมุนเวียนที่เขาเกิดสวรรค์และโลกของเขาเองในบัดนี้ เขาไม่ถูกดูดซับพลังงานทางจิตวิญญาณที่โดยรอบ เขาถูกปล้นจากขณะนี้ พลังงานทางจิตวิญญาณของสวรรค์และโลกสามารถป้อนได้เฉพาะร่างกายของเขา มันไม่สามารถหมุนเวียนกลับ เขาเป็นเหมือนแผลในสวรรค์และโลกที่อาจไม่เคยจะหายเป็นปกติ พลังงานทางจิตวิญญาณที่หายไป เขาจะไม่ถูกส่งกลับแสงแปลกตาสวม และวิปผมรอบศีรษะของเขา ออร่าของเขาเติบโตขึ้นและมีประสิทธิภาพ และแสงทองเล็ดลอดออกมาออกจากร่างกายของเขาทั้งหมด เขาบิตปลายลิ้น และน้ำลายออกบางเลือด เลือดที่สืบเชื้อสายลงบนศพของกาแฟ แต่มันเป็นความสามารถในการดูดซับมัน"ชีวิตของคุณเกิดจากเลือดของฉัน คุณเติบโตมาจากความไม่รู้ทางจิตวิญญาณจิตสำนึก..." เฮา เมงยืดมือของเขาออก และเลือดเป็นโพลีบนปาล์มของเขา ขึ้นรูปลงในโลกเลือด ซึ่งเขาแล้วผลักลงบนกาแฟ บังคับให้ซึมเข้าสู่ร่างกายในเวลาเดียวกัน ระเบิดฐานการเพาะปลูกของเขา และเขาเริ่มบังคับให้ดูดทั้งหมดของพลังทางจิตวิญญาณอยู่ในเมทริกซ์หก เฮา เมงเป็นเหมือนหลุมดำ สาเหตุทุกอย่างปั่นไปทางเขาความเร็วยอดเยี่ยมพลังงานทางจิตวิญญาณมากมายเทลงในพระองค์ ซึ่งเขาถูกโอนเข้าสู่ร่างกายของกาแฟ เวลาที่ผ่านไป ตะกอนที่ครอบคลุมพื้นดินเริ่มแห้ง และแขนและใบหน้าก็เริ่มยุ่ย แม้ฟ้าผ่าได้ชำรุดทรุดโทรมเป็นพลังงานใดเฮาเมง แล้วถูกดูดซึมท้องฟ้าสลัวเติบโต และรอยแตกกระจายข้าม...ปิดในระยะไกล รูปปั้นเริ่มแหลกลาญ...มังกรโบราณเริ่มที่จะเติบโตไม่ชัด และจางหายไปในที่สุดออกไป โลกทั้งใบขึ้นรางยังคง เฉพาะเมงเฮาและกาแฟยังคงอยู่...ร่างกาย twitched เหมือนจะมีปัญหาการเปิดตา มันสามารถสัมผัสกลิ่นอายของหลักการ ช้า มันเปิดตา และมองที่เฮาเมงบูม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟ้าร้องฟ้าผ่าและตกอยู่ในท้องฟ้าและผมยาวเม้ง Hao ของวิปปิ้งเกี่ยวกับ เขายกมือขวาของเขาและโบกมือให้มันลงสู่พื้นดิน. ปาล์มของเขาสืบเชื้อสายมาตะกอนเริ่มสั่น มือจับก็หยุดการเคลื่อนย้ายและใบหน้านับไม่ถ้วนทั้งหมดมองไปทางเม้งเฮา การแสดงออกของพวกเขาไม่ได้เป็นศัตรู แต่เต็มไปค่อนข้างมีความเลื่อมใสและแม้กระทั่งความตื่นเต้น. ทันใดนั้นแตกขนาดใหญ่แยกดินและตะกอน มันขยายตัวกว้างขึ้นและลึกแยกออกจากกันมือและใบหน้าพร้อมกับมัน เม้งเฮาบินลงไปทางมัน. ขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้มันตะกอนพุ่งออกไปไม่กล้าที่จะมาใกล้ชิดกับเขาเช่นถ้าความกลัวที่ลึกของเขามีอยู่ภายใน. เม้งเฮายิงภายในร่างกายของเขากระพริบเช่นฟ้าผ่าและความมุ่งมั่นที่แผ่ รอยแตกขยายตัวกว้างขึ้นและกว้างขึ้นและอยู่ในพื้นที่ไม่กี่ลมหายใจที่เม้งเฮามาหยุด แม้ในขณะที่รอยแตกขยายตัวขนาดใหญ่ที่เขาเห็นมันมีลึกภายในร่างกาย ... . มันไม่นานสามสิบเมตร มันเป็นสุนัขพันธุ์หนึ่ง แต่เพียงขนาดของปาล์ม ดวงตาของมันถูกปิดและแพทช์ที่ทำจากขนสัตว์ได้เห็นผ่านตะกอนที่ปกคลุมร่างกาย ขนของมันไม่ได้เป็นสีแดง แต่สีเทาเหมือนคนตาย มันเป็นที่รุนแรงและป่าเถื่อนไม่ และน่ารักลูกสุนัขขนยาวจะได้รับครั้งเดียวในขณะนี้มีอยู่เพียง แต่ในความทรงจำนิรันดร์เม้งเฮาส์. เขาคิดเกี่ยวกับวิธีการที่มันเติบโตขึ้นมาก็จะทำงานในวงการรอบเท้าของเขาให้ออกเสียง yipping ขี้เล่น rippling ขนของมัน. หลายภาพ กางออกในใจเม้งเฮาส์ เขาคิดว่าเขาและสุนัขพันธุ์หนึ่งได้รีบวิ่งไปด้วยกันมุ่งหน้าเข้าสู่สนามรบในเมทริกซ์ที่สาม เขาคิดเกี่ยวกับวิธีการที่จะได้มีความสุขวิ่งไปมารอบ ๆ ตัวเขาในทะเลทรายของเมทริกซ์ที่สี่. เขาคิดเกี่ยวกับวิธีพิษลุกขึ้นได้ลดให้เขาน้อยกว่ามนุษย์ในเมทริกซ์ที่ห้าและวิธีการที่สุนัขพันธุ์ได้รับการคุ้มครอง เขาไม่คำนึงถึงทุกอย่าง เขาคิดเกี่ยวกับวิธีการที่ทุกครั้งหลังจากการต่อสู้ก็จะรวบรวมข้อมูลกลับไปให้เขาเลียมือของเขาและวางถัดจากเขาเฝ้าดูเขาอย่างระมัดระวัง. เขาได้พยายามที่จะทำให้มันออก แต่ก็เลือกที่จะอยู่. ในท้ายที่สุดในหก เมทริกซ์มันก็เลือกที่จะช่วยให้หลบหนีเจ้านายของมันแม้ค่าใช้จ่ายในชีวิตของตัวเอง สิ่งสุดท้ายที่เม้งเฮาจำได้ดูเป็นจำนวนมหาศาลของโลภมือดึงมันออกไปจากเขาไม่ได้ให้มันมีโอกาสที่จะเลียมือของเขา. "ฉันไม่อนุญาตให้คุณตายที่นี่ คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ปิดตาของคุณ! "ตาเม้ง Hao ของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดเลือด หนึ่งในมือของเขามาพักผ่อนในร่างกายเล็ก ๆ ของสุนัขพันธุ์หนึ่ง อื่น ๆ ยกขึ้นไปบนท้องฟ้า พลังของฐานการเพาะปลูกของเขาคำรามในการดำรงชีวิต ทุกอย่างเป็นส่าย crack ในเม้งเฮาส์เชียงดาวเสาที่ถูกปิดผนึกอย่างสมบูรณ์ขึ้น! นี้เกิดขึ้นเมื่อร่างกายเม้งงูเห่าตัวสั่น เขารู้สึกว่าอำนาจอย่างไม่น่าเชื่อในตัวเขาไม่ใช้พลังงานของการไหลเวียนระหว่างสวรรค์และแผ่นดิน นี่คือพลังของการไหลเวียนที่เขาสร้างขึ้นสวรรค์ของเขาเองและโลก! ในทันทีนี้เขาไม่ได้ดูดซับพลังทางจิตวิญญาณโดยรอบเขาถูกปล้นมัน! จากช่วงเวลานี้ในพลังงานทางจิตวิญญาณของสวรรค์และโลกเท่านั้นที่สามารถใส่เขา ร่างกายก็ไม่สามารถไหลเวียนกลับ เขาเป็นเหมือนแผลในสวรรค์และโลกที่อาจไม่เคยได้รับการเยียวยานั้น พลังงานทางจิตวิญญาณที่หายไปเขาจะไม่ถูกส่งกลับ. ดวงตาของเขาส่องแสงกับแสงที่แปลกและผมของเขาวิปปิ้งรอบศีรษะของเขา กลิ่นอายของเขาเติบโตขึ้นและมีประสิทธิภาพมากขึ้นและแสงสีทองออกเล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขา เขากัดปลายลิ้นของเขาและคายเลือด; เลือดสืบเชื้อสายมาลงบนศพของสุนัขพันธุ์หนึ่ง แต่มันเป็นความสามารถในการดูดซับ it. "ชีวิตของคุณเกิดจากเลือดของฉัน; คุณเติบโตจากความไม่รู้ลงไปในจิตสำนึกจิตวิญญาณ ... . "เม้งเฮายื่นมือออกและเลือดข้นลงบนฝ่ามือของเขาไว้เป็นลูกโลกเลือดซึ่งเขาก็ผลักลงบน Mastiff ที่บังคับให้มันดูดซึมเข้าสู่ร่างกายได้. ใน ขณะเดียวกันฐานการเพาะปลูกของเขาปะทุขึ้นและเขาก็เริ่มที่จะบังคับให้ดูดในทั้งหมดของพลังทางจิตวิญญาณภายในเมทริกซ์ที่หก เม้งเฮาเป็นเหมือนหลุมดำที่ก่อให้เกิดทุกอย่างที่จะหมุนคว้างต่อเขาด้วยความเร็วที่ยอดเยี่ยม. พลังทางจิตวิญญาณไร้พรมแดนเทลงเขาซึ่งเขาก็โอนเข้ามาในร่างกายของสุนัขพันธุ์นี้ เวลาผ่านไป. ตะกอนครอบคลุมพื้นดินเริ่มแห้งขึ้นและแขนและใบหน้าเป็นจุดเริ่มต้นที่จะพัง แม้ฟ้าผ่าได้ชำรุดทรุดโทรมเป็นพลังงานซึ่งเม้งเฮาแล้วดูดซึม. ท้องฟ้าเติบโตสลัวและรอยแตกกระจายออกไปทั่วมัน ... . ออกไปในระยะทางที่รูปปั้นเริ่มที่จะตกอยู่กับชิ้น ... . วัดโบราณแห่งหายนะเริ่มที่จะเติบโตตาพร่าและ ในที่สุดก็จางหายไป โลกทั้งโลกยังคงขยายตัวเหมือนคนตาย เพียงเม้ง Hao และสุนัขพันธุ์หนึ่งที่ยังคงอยู่ ... . ของร่างกายกระตุก มันดูเหมือนจะดิ้นรนที่จะเปิดตาของมัน มันอาจจะรู้สึกกลิ่นอายของเจ้านายของตน ช้ามันเปิดตาและมองไปที่เม้งเฮา. บูม!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฟ้าผ่าและฟ้าร้องเสียงดังมากในท้องฟ้า และเมิ่งฮ่าวผมยาวพลิ้วไหวเกี่ยวกับ เขายกพระหัตถ์ขวาและโบกมือลงสู่พื้นดินเป็นปาล์มสืบเชื้อสายตะกอนเริ่มหวั่นไหวแล้ว โลภมือก็หยุดเคลื่อนไหว และนับไม่ถ้วน ใบหน้าทั้งหมดมองไปทางเมิ่งเฮ่า สีหน้าของจำเลยอีกต่อไป แต่เต็มไปด้วยความเคารพและความตื่นเต้นทันใดนั้น รอยแตกขนาดใหญ่แยกดินและตะกอน มันขยายตัวกว้างขึ้น และลึก แยกจากกัน มือ และใบหน้าพร้อมกับมัน เมิ่งเฮ่า ลงไปกับมันเป็นเขาเข้าหามัน กากตะกอน คลานหนี ไม่กล้าเข้าใกล้ ราวกับความกลัวลึกของเขาอยู่ภายในเมิ่งฮ่าวยิงภายในร่างกายของเขากระพริบเหมือนฟ้าผ่าและแผ่กระจายการตัดสินใจ รอยร้าวขยายตัวกว้างขึ้น และกว้างขึ้น และภายในพื้นที่เพียงไม่กี่ลมหายใจ เม็งเฮามาหยุด แม้เป็นรอยร้าวใหญ่ขึ้น เขาเห็นมันอยู่ลึกภายใน . . . . . . . . . .มันยังไม่สามสิบเมตรยาว มันเป็นสุนัขพันธุ์หนึ่ง แต่เพียงขนาดของฝ่ามือ ดวงตาของมันปิด และแพทช์ขนสัตว์ถูกมองเห็นผ่านตะกอนที่ปกคลุมร่างกายของ ขนไม่แดง แต่ก็แฝงไปด้วยสีเทา มันไม่ดุร้ายและป่าเถื่อน . และน่ารัก ขนยาว ลูกสุนัข มันเคยถูก ตอนนี้ มีอยู่เฉพาะใน เหม็ง เฮาตลอดไปในความทรงจำเขาคิดยังไง มันโตขึ้น มันก็จะวิ่งเป็นวงกลมรอบเท้าของเขา ปล่อยให้ออกขี้เล่น เห่าเสียงแหลม , เสียงกระเพื่อมขน .หลายภาพที่ฟาดแข้งใน เหม็ง เฮาครับ เขาคิดอย่างไร เขาและสุนัขพันธุ์หนึ่งที่มีวิ่งกันหัวในการต่อสู้ในแบบที่สาม เขาคิดแล้วมันก็มีความสุข วิ่งไปวิ่งมา รอบเขา ในทะเลทรายของเมทริกซ์ 4เขาคิดว่าเรื่องพิษเกิดขึ้นได้ลดลงไปกว่ามนุษย์ในเมทริกซ์ห้า และว่า Mastiff ได้ปกป้องเขาไม่ทุกอย่าง เขาคิดอย่างไรหลังทุกการต่อสู้ มันจะคลานกลับไปหาเขา เลีย มือของเขาและนอนลงข้างๆเขา คอยดูแลเขาเข้มงวดเขาได้พยายามที่จะให้มันทิ้ง แต่ก็เลือกที่จะอยู่สุดท้าย ในเมทริกซ์ที่หก มันเลือกที่จะช่วยนายของมันหนีแม้ค่าใช้จ่ายของชีวิตของตัวเอง สิ่งสุดท้ายที่เมิงเฮาจำได้ดูเป็นอสงไขยของโลภมือดึงมันไปจากเขา ไม่ให้มันมีโอกาสที่จะชนะมือ" ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าตายที่นี่ คุณไม่ได้รับอนุญาตให้หลับตา " ก็เมิงเฮา ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือด หนึ่งในมือของเขามาพักผ่อนของ Mastiff ร่างกายเล็ก ๆ อื่น ๆ ยกขึ้นสู่ท้องฟ้า พลังของฐานการเพาะปลูกของเขาคำรามเพื่อชีวิต ทุกอย่างก็เป็นรอยแตกของเมิ่งฮ่าวดาวเสาถูกปิดตาย !เมื่อนี้เกิดขึ้น ร่างของ เมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน เขารู้สึกว่ามีอำนาจอย่างไม่น่าเชื่อภายในเขา ไม่ใช่พลังของการไหลเวียนระหว่างสวรรค์และโลก นี้คือพลังของการไหลเวียนซึ่งเขาสร้างสวรรค์และโลกของตัวเองเดี๋ยวนี้ เขาไม่ได้ถูกดูดซับพลังงานมโนมัยโดยรอบ เขาถูกปล้น !จากช่วงเวลานี้ พลังงานทางจิตวิญญาณของฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลกจะเข้าสู่ร่างกายของเขา มันไม่สามารถหมุนเวียนกลับมา เขาเป็นเหมือนแผลในฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลกที่ไม่เคยได้รับการรักษา พลังทางจิตวิญญาณ สูญเสีย เพื่อ เขา จะไม่มีวันได้กลับมาตาเรืองแสงด้วยแสงประหลาด และผมของเขา whipped รอบศีรษะของเขา ออร่าของเขาเติบโตมากขึ้นและมีประสิทธิภาพมากขึ้นและมีแสงสีทอง emanated จากร่างทั้งหมดของเขา เขากัดลิ้นของเขาและคายเลือด เลือดลงมาลงบนศพของสุนัขพันธุ์หนึ่ง แต่มันก็ไม่สามารถดูดซับ" ชีวิตเกิดมาเลือดของฉัน คุณเริ่มจากความไม่รู้สู่จิตวิญญาณจิตสำนึก . . . . . . . " เมิงเฮาทรงเหยียดพระหัตถ์ของพระองค์ และเลือด congealed ลงบนฝ่ามือของเขา สร้างโลกในเลือดซึ่งเขาแล้วผลักลงบน Mastiff , บังคับให้มันซึมซับเข้าไปในร่างกายในเวลาเดียวกัน , ฐานการเพาะปลูกของเขาปะทุขึ้นและเขาเริ่มที่จะใช้กำลังดูดทั้งหมดของพลังงานทางจิตวิญญาณภายในเมทริกซ์ที่หก เมิ่งฮ่าวเหมือนหลุมดำ ทำให้ทุกอย่างหมุนควงที่มีต่อเขาด้วยความเร็วที่ยอดเยี่ยมพลังงานจิตวิญญาณไม่มีที่สิ้นสุด เทใส่เขาซึ่งเขาก็ย้ายเข้าไปในร่างกายของสุนัขพันธุ์หนึ่ง . เวลาผ่านไป ตะกอนปกคลุมพื้นเริ่มแห้งขึ้น และหน้าแขน และเริ่มพังทลาย แม้สายฟ้าได้สลายเป็นพลังงานที่เมิ่งฮ่าวแล้วดูดซึมท้องฟ้าเริ่มสลัว และรอยแตกร้าวกระจายไปทั่วแล้ว . . . . . . .จากระยะทางที่รูปปั้นเริ่มตก . . . . . . . ชิ้นวัดโบราณกาลเริ่มเติบโตที่พร่ามัว และในที่สุดจางหาย โลกทั้งหมดก็หยุดนิ่ง แต่เมิ่งฮ่าวและ Mastiff ยังคงอยู่ . . . . . . .ร่างกายกระตุก มันดูเหมือนจะดิ้นรนเพื่อเปิดดวงตา มันสัมผัสถึงกลิ่นอายของเจ้านายของมัน ค่อยๆเปิดดวงตามองเมิ่งเฮ่าบูม !