Last Ride In a Hot Air Balloon – Pa

Last Ride In a Hot Air Balloon – Part Three: The Imagination
Bundith Phunsombatlert, Gerard Byrne, Tom Nicholson, Tove Storch, Walid Sadek, Philippe Parreno
Various venues around Auckland
12 March -20 June 2010

With the various international Biennales and Triennials that most of us are familiar with, when faced with the daunting task of reviewing such large shows, most writers tend to examine the exhibited art venue by venue and work their way through one address at a time. However this year with this event the much anticipated new space, Shed 6 is so depressing in its lack lustre spatial organisation, broken equipment and generally dull content that (I’ll confess) looking over themes in general is a more buoyant and evasively positive method of discussing the displays.

The theme of the imagination is a more prevalent aspect than what initially it might seem. The most obvious demonstration is found in the kinetic sculpture of Bundith Phunsombatlert, located in a narrow corridor-like space upstairs in The New Gallery. His contribution becomes apparent when the wandering visitor triggers an electric eye and various perches start swinging as if a bird has taken off. We never see such a bird but we do detect its moving presence as it flies from perch to perch and squawks above our heads.

By positioning the perches at heart height the artist brings the imagination, emotions and intellect together. The work is corporeal in the sense that the swings’ movement at chest height spark off a visceral empathy – we are startled as well as amused. And almost assaulted. We can figure out technically what the artist is doing but our mental facilities also generate an exotic creature with which we can playfully fantasise in terms of its appearance and why it might exist.

Gerard Byrne’s installation deals with the media coverage of the Loch Ness Monster, examining the history of the sitings, the language of the descriptions, and the cultural rise of newspapers and television. The audio readings of ‘field observations’ from printed matter, enunciated in a thick Scottish accent, bring a sardonic humour that is a vivid foil to the relentlessly dry visual presentation. Consequently I greatly enjoyed the audio but found the visual material too clinical. It was the smart-aleckly male reader of the texts that gripped my imagination, not whether a floating stump might be mistaken for Nessie’s head or if a ripple from a boat created the back of a Plesiosaur.

Tom Nicholson’s account of the deaths of Australian explorers Burke and Wills is fascinating reading, showing a vivid example of colonial stupidity where their racism assisted their own demise. Positioned on screens in the shed at an awkward angle, with a sound system set up on an odd little stage adjacent to a sequential line of images and text, it is the outer large image of waving red warning flags that grips – not the sound track. That and Nicholson’s notion of a flood in Melbourne one day causing the flowering of red nardoo in Royal Park to create a true memorial. The explorers were starving when they ate the sporocarps of the plant, ground into flour and made into cakes, but they died anyway - for the sporocarps remain indigestible and innutritious unless roasted a certain way. Burke and Willis scared off and abused the Aboriginal people who ate the plant and who could have saved them.

The freestanding sculptures of Tove Storch attempt to lure the imagination into interpreting the ambiguous shapes inside translucent vitrines of engraved silicone lined with varnish. These tall vertical, rectangular containers have walls that, appearing initially to be frosted glass, vary in opacity according to where you stand in relation to the natural light pouring in through the skylights. However they are not sufficiently compelling to make you want to stick around and puzzle over what is partially hidden. They lack genuine mystery, for Storch’s determined attempts to be super-subtle end up making them lack-lustre. Her technical wizardry falls flat.

Walid Sadek’s contribution is a walled–off shrine that contemplates the life of the only surviving terrorist of the 1972 Lod Airport massacre in Tel Aviv. Kozo Okamoto, then a member of the Japanese Red Army, now lives in Lebanon after being released by the Israelis in 1985. Sadek’s minimal space, with a circular pencil drawing on the floor and carefully prepared wall labels, has a nice meditative feel to it - being a understated reference to prison confinement and the ability of the imagination to transcend physical barriers. I’m not sympathetic to Okamoto at all - he's a cold blooded murderer - but I found Sadek’s austere installation quietly moving.

Philippe Parreno for The New Gallery, provides an dazzling bulb-lined entrance, a sort of glowing burlesque lintel or pediment that visitors pass under, and which suggests the Triennial is a huge sideshow. It is a shame he didn’t create several of these for all the venues, for then his project would make much more sense and not favour Auckland Art Gallery as a site. Its exuberant razzamatazzy mood doesn’t really match the ambience of the total event which is much more subdued and anti-celebratory. His work is far too uplifting, optimistic and joyous for this show.

The next part of my thematic Triennial discussion – the fourth – will look at The Economy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ล่าสุดนั่งในบอลลูนอากาศร้อน – Part 3: จินตนาการBundith Phunsombatlert, Gerard Byrne ทอม Nicholson, Tove นซี Walid Sadek, Philippe Parrenoสถานที่ต่าง ๆ รอบ ๆ โอ๊คแลนด์12 มีนาคม -20 2010 มิถุนายนต่าง ๆ นานาชาติ Biennales และ Triennials ที่เราส่วนใหญ่คุ้นเคยกับ เมื่อต้องเผชิญกับงานที่ยุ่งยากของการทบทวนดังกล่าวใหญ่แสดง นักเขียนส่วนใหญ่มักจะ ตรวจสอบศิลปะ exhibited สถานที่โดยสถาน และทำงานทางผ่านอยู่หนึ่งครั้ง อย่างไรก็ ตามปีนี้กับเหตุการณ์นี้มากคาดว่าพื้นที่ใหม่ ผลัด 6 เป็น depressing ในการขาดความวาวพื้นที่องค์กร เสียอุปกรณ์ และทู่โดยทั่วไปว่า (ฉันจะรับสารภาพ) เนื้อหาโดยทั่วไปมองเห็นรูปแบบเป็นวิธี buoyant มาก และ evasively บวกการสนทนาแสดงชุดรูปแบบของจินตนาการด้านแพร่หลายมากขึ้นกว่าสิ่งแรกอาจเหมือนได้ พบสาธิตชัดเจนสุดในประติมากรรมเดิม ๆ ของ Bundith Phunsombatlert อยู่ในแคบเช่นภายในพื้นที่ชั้นบนใน Gallery ใหม่ ส่วนเขาจะเห็นได้ชัดเจนเมื่อผู้เยี่ยมชมเจอทริกเกอร์ตาไฟฟ้า และ perches ต่าง ๆ เริ่มต้นควงว่านกถูกปิด เราไม่เคยเห็นนกดังกล่าว แต่เราตรวจสอบสถานะความเคลื่อนไหวมันลอยจากปลากะพงกับปลากะพง และ squawks เหนือหัวของเราโดย perches ที่ที่ความสูงระดับ ศิลปินนำจินตนาการ อารมณ์ และสติปัญญาร่วมกัน งาน corporeal ในแง่ที่ว่า การเคลื่อนไหวของกระเช้าชิงช้าที่สูงหน้าอกจุดประกายออกเอาใจใส่อวัยวะภาย – เราเป็น startled เช่นเดียว กับเราได้ และเกือบจะทำร้าย เราสามารถทราบเทคนิคที่ศิลปินทำอะไรอยู่ แต่สิ่งที่จิตของเรายังสร้างสิ่งมีชีวิตแปลกใหม่กับที่เราเล่นสามารถ fantasise ในลักษณะของ เหตุอาจมีอยู่Gerard Byrne ติดตั้งเกี่ยวข้องกับสื่อมวลของเนสซี ตรวจสอบประวัติของการ sitings ภาษาของคำอธิบาย และเพิ่มขึ้นวัฒนธรรมของหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์ อ่านเสียง 'ฟิลด์สังเกต' จากสิ่งตีพิมพ์ enunciated ในสำเนียงสก็อตแบบหนา นำอารมณ์ขัน sardonic ที่เป็นฟอยล์ที่สดใสเพื่อนำเสนอภาพคืบแห้ง ดัง มากสะอาดเสียง แต่พบวัสดุภาพเกินไปคลินิก เครื่องอ่านสมาร์ท aleckly ชายของข้อความที่ gripped จินตนาการ ไม่ว่าซุงลอยอาจหลงในหัวของ Nessie หรือระลอกคลื่นจากเรือสร้างหลัง Plesiosaur ได้ บัญชี Nicholson ทอมตายของเอ็กซ์พลอเรอร์ออสเตรเลียลิตี้เบอร์กและ Wills น่าอ่าน แสดงตัวอย่างสดใสของความโง่โคโลเนียลที่เหยียดพวกเขาช่วยลูกของตนเองได้ ตำแหน่งบนหน้าจอในโรงที่มุมตกใจ ด้วยระบบเสียงติดตั้งบนตัวคี่น้อยระยะประชิดสายลำดับของภาพและข้อความ ได้รูปขนาดใหญ่ภายนอกของโบกธงเตือนสีแดงจับที่ – ไม่ติดตามเสียง ที่และความของ Nicholson ของน้ำท่วมในเมลเบิร์นวันหนึ่งที่ทำให้ดอกไม้ของ nardoo แดงในวนอุทยานเพื่อสร้างอนุสรณ์สถานที่จริง นักสำรวจได้อดอยากเมื่อกิน sporocarps ของโรงงาน พื้นดินแป้ง และทำเป็นเค้ก แต่พวกเขาตายหรือ - สำหรับ sporocarps ยังคง indigestible และ innutritious นอกจากการคั่ว ลิตี้เบอร์กและวิลส์กลัวปิด และถูกสงวนคนที่กินพืช และที่ไม่ได้บันทึกไว้ประติมากรรมลอยของนซี Tove พยายามล่อจินตนาการในการตีความรูปร่างชัดเจนภายในโปร่งแสง vitrines ของซิลิโคนแกะสลักเรียงรายไป ด้วยน้ำยาวานิช ภาชนะบรรจุแนวตั้ง สี่เหลี่ยมเหล่านี้สูงมีกำแพงที่ ปรากฏเริ่มมีฝ้าแก้ว แตกต่างกันในความทึบตามที่คุณยืนในความสัมพันธ์กับแสงธรรมชาติที่หลั่งไหลมาผ่านหน้าต่างบนหลังคา อย่างไรก็ตาม พวกเขาจะไม่น่าสนใจพอที่จะทำให้คุณต้องติดอยู่ และปริศนาผ่านอะไรจะถูกซ่อนไว้บางส่วน พวกเขาขาดลึกลับของแท้ สำหรับความพยายามตั้งใจของนซีจะ สิ้นเตอร์รุ่นละเอียดขึ้นทำให้พวกเขาขาดความวาว เธอ wizardry เทคนิคอยู่แบน ส่วน Walid Sadek เป็นกำแพง – ปิดศาลเจ้าที่ใคร่ชีวิตของก่อการร้ายที่รอดตายเพียงของการสังหารหมู่ที่สนามบินลอด 1972 ในเทลอาวีฟ Kozo Okamoto แล้วเป็นสมาชิกของกองทัพแดงญี่ปุ่น ขณะนี้อยู่ในประเทศเลบานอนหลังจาก Israelis ที่จะออกในปี 1985 ช่องว่างน้อยที่สุดของ Sadek ด้วยดินสอวงกลมที่วาดบนพื้นและผนังอย่างรอบคอบเตรียมป้าย มีความรู้สึกสมาธิดีได้ - การอ้างอิงนั้นไปเข้าคุกและสามารถจินตนาการ transcend อุปสรรคทางกายภาพ ฉันไม่เห็นอกเห็นใจการ Okamoto เลย- เขาเป็นฆาตกร blooded เย็น - แต่พบของ Sadek น่ากลัวติดตั้งย้ายอย่างเงียบ ๆPhilippe Parreno สำหรับเก็บใหม่ ให้นี่หลอดเส้นทาง การจัดเรียงของทับหลัง burlesque เร่าร้อนหรือ pediment ว่า นักท่องเที่ยวผ่านใต้ และที่แนะนำที่ Triennial sideshow ใหญ่ มันเป็นความอัปยศที่เขาไม่ได้สร้างหลาย ๆ อย่างสำหรับทั้งหมดในร้าน สำหรับโครงการของเขาจะเหมาะสมมากยิ่งขึ้น และไม่โปรดปรานศิลป์โอ๊คแลนด์เป็นเว็บไซต์ อารมณ์แห่งความสนุกสนานรื่นเริง razzamatazzy ของจริงไม่ตรงกับบรรยากาศของเหตุการณ์ทั้งหมดที่ทำมากขึ้น และป้องกัน celebratory งานของเขาอยู่ไกลเลขานุการ ในเชิงบวก และประสบการณ์ในการแสดงนี้เศรษฐกิจจะดูส่วนถัดไปของฉันสนทนา Triennial เฉพาะเรื่อง –สี่ –

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขี่ล่าสุดในบอลลูนอากาศร้อน - ส่วนที่สาม:
จินตนาการบัณฑิตPhunsombatlert เจอราร์ดเบิร์น, ทอมนิโคลสัน Tove Storch, Walid Sadek, ฟิลิปป์ Parreno
สถานที่ต่างๆทั่วโอ๊คแลนด์
12 มีนาคม -20 มิถุนายน 2010 ด้วย Biennale หลายระหว่างประเทศต่างๆและ Triennials ว่าส่วนใหญ่ของ เราคุ้นเคยกับเมื่อต้องเผชิญกับงานที่น่ากลัวของการตรวจสอบการแสดงขนาดใหญ่เช่นนักเขียนส่วนใหญ่มักจะตรวจสอบสถานที่จัดงานศิลปะแสดงโดยสถานที่จัดงานและวิธีการทำงานของพวกเขาผ่านทางหนึ่งที่อยู่ในช่วงเวลาที่ อย่างไรก็ตามในปีนี้ด้วยเหตุการณ์นี้พื้นที่ใหม่ที่คาดว่าจะมาก Shed 6 เพื่อให้ตกต่ำในความเป็นเงาขาดองค์กรเชิงพื้นที่ที่ขาดอุปกรณ์และเนื้อหาที่น่าเบื่อโดยทั่วไปว่า (ฉันจะสารภาพ) มองผ่านรูปแบบโดยทั่วไปเป็นวิธีการลอยตัวมากขึ้นและบวกเฉียง ในการอภิปรายแสดง. รูปแบบของจินตนาการเป็นสิ่งที่แพร่หลายมากขึ้นกว่าสิ่งที่ตอนแรกมันอาจจะดูเหมือน สาธิตที่ชัดเจนที่สุดที่พบในประติมากรรมการเคลื่อนไหวของบัณฑิต Phunsombatlert ที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ทางเดินแคบ ๆ เหมือนชั้นบนในแกลลอรี่ใหม่ ผลงานของเขากลายเป็นที่ชัดเจนเมื่อผู้เข้าชมที่หลงเรียกตาไฟฟ้าและคอนต่างๆเริ่มแกว่งเช่นถ้านกได้ดำเนินการปิด เราไม่เคยเห็นเช่นนก แต่เราตรวจสอบสถานะการเคลื่อนไหวของมันบินจากเกาะไปยังเกาะและโบยบินบนหัวของเรา. โดยวางตำแหน่งคอนหัวใจสูงศิลปินนำจินตนาการอารมณ์และสติปัญญาร่วมกัน งานที่เป็นรูปธรรมในแง่ที่ว่าการเคลื่อนไหวชิงช้า 'ที่ความสูงหน้าอกจุดประกายออกความเห็นอกเห็นใจกับอวัยวะภายใน - เราจะตกใจเช่นเดียวกับขบขัน และเกือบจะทำร้าย เราสามารถคิดออกในทางเทคนิคสิ่งที่ศิลปินจะทำ แต่สิ่งอำนวยความสะดวกจิตของเรายังสร้างสิ่งมีชีวิตที่แปลกใหม่ที่เราเล่นสามารถเพ้อฝันในแง่ของรูปลักษณ์และทำไมมันอาจจะมีอยู่. เจอราร์ดเบิร์นข้อเสนอที่ติดตั้งที่มีความคุ้มครองสื่อของทะเลสาบล็อคเนมอนสเตอร์ ตรวจสอบประวัติความเป็นมาของ Sitings ภาษาของคำอธิบายและการเพิ่มขึ้นของวัฒนธรรมของหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์ อ่านเสียงของ 'สังเกตจากสิ่งพิมพ์ที่กำหนดในสำเนียงสก็อตหนานำอารมณ์ขันเสียดสีว่าเป็นฟอยล์สดใสกับการนำเสนอภาพแห้งอย่างไม่ลดละ ดังนั้นผมมีความสุขมากเสียง แต่ก็พบว่าวัสดุที่ภาพทางคลินิกเกินไป มันเป็นสมาร์ท aleckly ผู้อ่านชายตำราที่จับจินตนาการของฉันไม่ได้ไม่ว่าจะเป็นตอไม้ที่ลอยอาจจะเข้าใจผิดว่าเป็นศีรษะของเนสซีหรือถ้าคลื่นจากเรือที่สร้างขึ้นด้านหลังของ plesiosaur. บัญชีทอมนิโคลสันของการเสียชีวิตของนักสำรวจชาวออสเตรเลีย เบิร์คและพินัยกรรมคือการอ่านที่น่าสนใจแสดงให้เห็นเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของความโง่เขลาที่ชนชาติอาณานิคมของพวกเขาช่วยการตายของตัวเอง วางอยู่บนหน้าจอในโรงเก็บที่มุมที่น่าอึดอัดใจที่มีระบบเสียงที่ตั้งอยู่บนเวทีที่แปลกเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่ใกล้เคียงกับสายต่อเนื่องของภาพและข้อความมันเป็นภาพขนาดใหญ่ด้านนอกของโบกธงเตือนสีแดงที่จับ - ไม่ซาวด์แทร็ค . และความคิดของนิโคลสันของน้ำท่วมในเมลเบิร์นวันหนึ่งที่ก่อให้เกิดการออกดอกของ Nardoo สีแดงใน Royal Park เพื่อสร้างความทรงจำที่แท้จริง สำรวจถูกหิวโหยเมื่อพวกเขากิน sporocarps ของพืชบดเป็นแป้งและทำให้เป็นเค้ก แต่พวกเขาเสียชีวิตต่อไป - สำหรับ sporocarps ย่อยยังคงอยู่และ innutritious เว้นแต่คั่ววิธีการบางอย่าง เบิร์คและวิลลิสกลัวออกและทำร้ายคนพื้นเมืองที่กินพืชและผู้ที่อาจจะช่วยให้พวกเขา. ประติมากรรมอิสระของความพยายามที่ Tove Storch ที่จะล่อให้จินตนาการลงไปในการตีความรูปทรงชัดเจนภายใน vitrines โปร่งแสงจากซิลิโคนสลักเรียงรายไปด้วยสารเคลือบเงา เหล่านี้สูงแนวตั้งภาชนะสี่เหลี่ยมมีผนังที่ปรากฏในขั้นต้นที่จะกระจกฝ้าแตกต่างกันไปในความทึบตามที่คุณยืนในความสัมพันธ์กับแสงธรรมชาติไหลผ่านสกายไลท์ แต่พวกเขาจะไม่น่าสนใจพอที่จะทำให้คุณต้องการที่จะติดไปรอบ ๆ และปริศนามากกว่าสิ่งที่ถูกซ่อนไว้บางส่วน พวกเขาขาดความลึกลับของแท้สำหรับความมุ่งมั่นความพยายาม Storch ที่จะเป็นจุดสิ้นสุดซุปเปอร์ลึกซึ้งขึ้นทำให้พวกเขาขาดความมันวาว เล่นกลทางเทคนิคของเธอตกหลุมแบน. ผลงาน Walid Sadek เป็นศาลเจ้าที่มีกำแพงล้อมรอบปิดที่พิจารณาชีวิตของผู้ก่อการร้ายเดียวที่หลงเหลืออยู่ของปี 1972 การสังหารหมู่ลอดสนามบินในเทลอาวีฟ Kozo โมโตแล้วเป็นสมาชิกของกองทัพแดงญี่ปุ่นตอนนี้อยู่ในเลบานอนหลังจากที่ถูกปล่อยออกมาจากอิสราเอลในปี 1985 พื้นที่น้อยที่สุด Sadek ของด้วยดินสอวาดวงกลมบนพื้นและเตรียมป้ายผนังมีความรู้สึกชอบมีความสุขกับมัน - เป็นไปอ้างอิง understated ขังคุกและความสามารถในการจินตนาการที่จะก้าวข้ามอุปสรรคทางกายภาพ ผมไม่เห็นด้วยกับโมโตเลย - เขาเป็นฆาตกรเลือดเย็น -. แต่ผมพบว่าการติดตั้งเคร่งครัดของ Sadek เงียบ ๆ ย้ายฟิลิปป์Parreno สำหรับแกลลอรี่ใหม่ให้เข้าหลอดเรียงรายพราวเรียงลำดับของแวมทับหลังล้อเลียนหรือหน้าจั่วที่ผู้เข้าชม ผ่านใต้และที่แสดงให้เห็นสามปีเป็นโชว์ใหญ่ มันเป็นความอัปยศที่เขาไม่ได้สร้างหลายเหล่านี้เป็นสถานที่จัดงานทั้งหมดแล้วสำหรับโครงการของเขาจะทำให้ความรู้สึกมากขึ้นและได้เข้าข้างโอ๊คแลนด์หอศิลป์เป็นเว็บไซต์ อารมณ์ razzamatazzy เจริญงอกงามของมันไม่ได้จริงๆตรงกับบรรยากาศของเหตุการณ์รวมที่มากขึ้นทำให้อ่อนลงและป้องกันการฉลอง ผลงานของเขาอยู่ไกลสูงเกินไปในแง่ดีและมีความสุขสำหรับการแสดงนี้. ส่วนถัดไปของการอภิปรายสามปีใจของฉัน - สี่ - จะมองไปที่เศรษฐกิจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สุดท้ายขี่ในบอลลูนอากาศร้อน–ส่วนหนึ่ง 3 : จินตนาการ
บัณฑิต ดุลยรักษ์ เจอร์ราด เบิร์น ทอม นิโคลสัน , tove สต็อร์ก วาลิด ซาเดก ฟิลลิป , parreno
ต่าง ๆสถานที่รอบโอ๊คแลนด์
12 มีนาคม - 20 มิถุนายน 2553

กับนานาชาติ และ triennials biennales ที่ส่วนใหญ่เราคุ้นเคยกับ เมื่อเผชิญกับ งานที่น่ากลัวของการแสดงขนาดใหญ่เช่นนักเขียนส่วนใหญ่มักจะตรวจสอบจัดแสดงศิลปะสถานที่ โดยสถานที่และวิธีการทำงานของพวกเขาผ่านที่อยู่หนึ่งในเวลา อย่างไรก็ตาม ในปีนี้มีเหตุการณ์ที่คาดการณ์ไว้มากใหม่พื้นที่หลั่ง 6 น่าหดหู่ในพื้นที่ขาดเงาขององค์กรเสียอุปกรณ์ทั่วไปและทึบ เนื้อหาที่ผมจะสารภาพ ) มองผ่านแนวคิดทั่วไปคือ ตัวมากขึ้นและบวกอย่างหลีกเลี่ยงวิธีการอภิปรายแสดง

ธีมของจินตนาการเป็นลักษณะที่แพร่หลายมากขึ้นกว่าที่ในตอนแรกมันอาจจะดูเหมือน การสาธิตที่ชัดเจนที่สุดคือพบในประติมากรรมพลังงานจลน์ของบัณฑิต ดุลยรักษ์ ,ตั้งอยู่ในทางเดินแคบ ๆ เช่น พื้นที่ชั้นบนแกลเลอรี่ใหม่ คือ becomes apparent , เลือดไหล visitor น้ำมัน an eye electric ( perches ความเจ็บปวดกล่าวสรุปถึง a bird has อุตสาหกรรม . เราไม่เคยเห็น เช่น นก แต่เราตรวจพบการแสดงตนเคลื่อนที่ของมันบินจากเกาะไปเกาะ และเสียงร้องดังอยู่เหนือศีรษะของเรา

โดยการวางตำแหน่งคอนที่ความสูงหัวใจศิลปินนำจินตนาการ อารมณ์ และสติปัญญา ด้วยกัน และสีทหรือ corporeal in the sense that และวิศวกรรม ' movement at height chest ลูกปัด off a visceral empathy – we are startled as as ใหม่ amused . และเกือบจะทำร้าย