'When we get to Polreath on Saturda

'When we get to Polreath on Saturday, I'm going to do
nothing,' said Anna.'I just want to sit and have cool drinks
and read and watch the world go by.'
'Me too,' replied Stephen.
It was the hottest summer for twenty years. It had started
at the end of May. Everyone thought the heat would only
last for a few days and then the rain would return, but this
summer was different.
'And don't expect any intelligent conversation from me,'
Anna continued. 'It'll take a day or two for me to become a
member of the human race again!'
'Mm,' said Stephen, not really listening. 'What about
this cottage we've booked, do you think it's going to be all
right? To be honest, I'm a bit worried about it - we were so
late making our decision and it was still available. Why
didn't anyone else want it? It makes me think there must be
something wrong with it.'
'Don't worry. I'm sure it'll be fine. And even if it's not,
we'll still be away from here. Just think - three weeks by
the sea, without any work. It sounds wonderful.'
In the city the heat was uncomfortable. People were not
used to high temperatures day after day. Journeys to work
became hot and sweaty, and increasingly bad-tempered in
the crowded trains and buses. By the beginning of July,
nobody could remember when it had last rained. Every-
5where you looked seemed to be brown - the grass in the
parks was burnt and most of the flowers had died. The sun
was burning hot and the air seemed to be getting thicker
and thicker. At the weekends, the place was empty as many
people left for the countryside.
But Stephen and Anna couldn't leave - not until the
weekend anyway.
* * *
Stephen was thirty-two with dark, curly hair. He had
noticed a few grey hairs that morning when he was drying
it after his shower. But he didn't mind too much; in fact, he
rather liked the idea of a few which might make him look
serious. But his face showed signs of stress and worry.
Stephen left the flat just before seven. He was earlier than
usual this morning because he wanted to avoid the rush
hour, but it seemed as if everyone else had had the same
idea — the roads were busy and there had been an accident
half way along Sussex Gardens. He waited impatiently
while the police sorted out the chaos but by the time he
arrived at work, he was late and not in a very good mood.
He locked the Saab and went into the cool building.
The offices of Jardine and Makepeace, advertising agents,
were on the fourteenth floor of a modern block with
wonderful views over Regent's Park. But this morning,
when Stephen found himself climbing the stairs (the lift
was out of order again!), he would happily have given up
the views for an office on the ground floor.
'Please let everything go smoothly today,' he said to
himself as he made his way up the stairs.
6Stephen was worried about work - the agency had lost
an important client that week. He felt that Charlie Jardine,
the agency boss, blamed him. A couple of days before, he'd
passed by Charlie's office and had heard him saying on the
phone, 'Yes, well, I'll have to talk to Stephen about that.
He was the one working on their new advertisement.'
Stephen hadn't heard any more but he thought that Charlie
sounded a bit angry.
He wondered if it was a bad time to go on holiday -
perhaps his job would disappear when he was away. But he
didn't want to miss this break - and in any case, Anna
would kill him if he suggested cancelling. So he said
nothing to her about his worries. He often found it hard to
talk about his problems, even with Anna. God knows why,
she was usually willing to listen.
In his mind, he would think through different ways of
opening the conversation with her, but everything he
thought of sounded so obvious - 'I'm worried about work'
or 'I'd like to talk to you about something'. In any case, he
really preferred to work things out himself. But he knew he
was not easy to live with when he didn't talk much.
'Morning Mark. Another lovely day,' panted Stephen,
and sat down to get his breath back. His shirt was wet and
sticking to his back.
'Morning Stephen,' said Mark. 'I'm not sure if it is a
lovely day. Clare's away - she's got food poisoning or
something - so between us we've got to do her work as well
as our own.'
'Oh hell! Just what I needed to hear!' replied Stephen.
Anna's last day began even earlier. At 6.30 that morning
she yawned as she walked across to St Phillips Hospital. It
7was another beautiful morning - for her the best time of
the day when the air was still fresh and the day was still full
of promise.
Her nurse's cap sat comfortably on her short blond hair.
She looked fresh and efficient in her blue uniform. She
loved her job as a nurse but it was hard. There always
seemed to be so much to do - more than ever since the
new manager had arrived.
'This weekend, when we're away,' she thought, 'I'm
going to get up early and walk along the beach before
anyone else is awake.' Then she laughed at the idea of
getting up early when she didn't have to! Well, maybe she
would - who knows, holidays can change people. Maybe
that's what she needed - change. She was thirty and had
been working at St Phillips since she'd finished her training
- perhaps it was time to move on.
Later in the day she went to say goodbye to Michael
Barton, a favourite patient who was recovering from a
major operation.
'Have a wonderful holiday!' he said.
'Thanks, I will. And I hope I won't see you when I get
back,' replied Anna. And as soon as she said it, she realised
what a stupid thing it was to say.
'I mean, I hope you won't still be in hospital, you know,
you'll be back at home,' she said quickly.
'It's all right, love. I know you weren't talking about me
dying! I hope I don't see you either - although I'll miss you
looking after me. Bye - all the best.'
She left the ward knowing that this time tomorrow she
would be in a different world. She got off the hospital bus
at the end of her street and walked slowly home, thinking
8about a cool beer in the back garden. They were lucky.
Their flat was on the ground floor of a nineteenth-century
house and the garden at the back was theirs. The garden
wasn't big but it was a wonderful place to escape to in the
summer. She wondered what sort of day Stephen had had.
She knew something was worrying him but was too tired
to do anything about it. Anyway, she knew from past
experience that it was no use asking directly. He'd once told
her that he could only talk about difficult things after they
were past and no longer difficult. 'I'll find out what it is on
holiday,' she thought. 'When we've got more time and
energy.'
As Stephen was about to leave the office that evening,
Charlie Jardine called him into his office and told him that
there were going to be some changes in the next month,
that probably one member of staff would have to go - 'be
made redundant' was how Charlie said it, but Stephen
thought 'sacked . . . fired . . . dismissed' was what he really
wanted to say. Then Charlie said, 'But of course, I don't
want to lose you.' Why didn't that make Stephen feel
better? He left work with a heavy heart.
9Chapter 2 On the way
'Got everything?' asked Anna.
'I don't care if we haven't!' said Stephen. 'Let's go! You
drive.'
'OK. We've got to stop at Rebecca's to leave our keys
with her,' said Anna, shutting the front door quietly behind
her. 'She said she'd come in and make sure everything is
OK while we're away. Remember? Oh, and did you write
down our holiday address for her - she said she wanted it
in case of emergencies. Though I don't think I want to
know if there are any emergencies, do you? Now where did
I put the car keys?'
'You always think you've lost the keys, and you never
have,' said Stephen. 'I think you just say it to annoy me.
Get in and drive! I've got the address for Rebecca, I've got
the map, I've got the address of the cottage and you've got
enough bottles of suntan cream to protect an army. Now,
come on! We're wasting valuable holiday time!'
'Right. I'll drive first. Why don't you go to sleep? I'll
wake you when it's your turn to drive,' said Anna.
London looked a bit like a ghost town at seven o'clock
that Saturday morning. Either everybody had left it for
their own holidays or they were still in bed. It was good to
leave the city behind as Anna set off west along the M4 on
the 500 kilometre drive to Polreath. Polreath was a small,
quiet fishing village on the north-west coast of Cornwall
10with a few holiday cottages, two hotels, and the usual
shops, bars and restaurants. It was famous for its seafood
restaurants - lobsters, prawns, crabs - and relatively
unspoilt - a great place to relax.
It would take most of the day to get there but Anna was
happy to drive. It gave her time to think about last night
when Stephen had come home from work. He had looked
almost ill - he said it was only the heat and the traffic, and
he just needed some peace and quiet. He had gone into the
garden with a bottle of beer and walked around looking as
if he was interested in the flowers (which she knew he
wasn't). She had left him alone and after a while he came in
for dinner, seeming a bit more cheerful. They had had a
perfectly pleasant evening talking about arrangements for
the next day and had gone to bed without mentioning
work. But later, she had woken up and heard him in the
kitchen, talking to someone on the telephone. When he
had come back to bed, she had pretended to be asleep. In
the morning, neither of them had mentioned it. 'Oh well,
when we've both relaxed, perhaps he'll talk about it,'
thought Anna.
The sun was behind her and she could feel its warmth
on her shoulders. There wasn't much traffic about so she
put her foot down, and as the kilometres passed, she felt
her head begin to clear of all the worries, the questions. She
put a cassette on quietly - a little Mozart for company,
perfect - and started to enjoy the drive.
'Where are we?' asked Stephen sleepily.
'We've just passed Bristol, so I suppose we're doing well,'
said Anna.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

'เมื่อเราได้รับ polreath ในวันเสาร์ที่ฉันจะไม่ทำอะไรเลย
,' กล่าวว่าแอนนา. 'i เพียงต้องการที่จะนั่งและมีเครื่องดื่มเย็น ๆ
และอ่านและดูโลกไปโดย.'
'ฉันเกินไป' ตอบ สตีเฟน.
มันเป็นฤดูร้อนที่ร้อนแรงที่สุดสำหรับยี่สิบปี มันได้เริ่มต้น
ปลายเดือนพฤษภาคม ทุกคนคิดว่าจะร้อนเพียง
มีอายุการใช้งานไม่กี่วันแล้วฝนจะกลับมา แต่ฤดูร้อน
นี้เป็นที่แตกต่างกัน.
และไม่ได้คาดหวังใด ๆ บทสนทนาที่ชาญฉลาดจากฉัน '
แอนนาอย่างต่อเนื่อง 'ก็จะใช้เวลาวันหรือสองวันสำหรับผมที่จะกลายเป็นสมาชิกคน
ของเผ่าพันธุ์มนุษย์อีกครั้ง!'
'มม. ,' สตีเฟนกล่าวว่าไม่ฟังจริงๆ 'สิ่งที่เกี่ยวกับ
กระท่อมนี้เราได้มีคุณคิดว่ามันเป็นไปได้
สิทธิทั้งหมด? จะซื่อสัตย์ฉันบิตกังวลเกี่ยวกับมัน - เราได้ดังนั้น
สายการตัดสินใจของเราและมันก็ยังคงมีอยู่ ทำไม
ไม่ได้ต้องการให้คนอื่นหรือไม่ มันทำให้ฉันคิดว่าต้องมีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติกับ
มัน. '
' ไม่ต้องกังวล ฉันแน่ใจว่ามันจะปรับ และแม้ว่าจะยังไม่ได้
เราจะยังคงอยู่ห่างจากที่นี่ เพียงแค่คิดว่า - สามสัปดาห์โดย
ทะเลโดยไม่ต้องทำงานใด ๆ เสียงที่ยอดเยี่ยม. '
ในเมืองร้อนอึดอัด คนที่ไม่ได้ใช้ในการ
วันที่มีอุณหภูมิสูงหลังจากวันที่ การเดินทางไปทำงาน
กลายเป็นร้อนและขับเหงื่อมากขึ้นและใจร้อนใน
รถไฟแออัดและรถโดยสาร โดยจุดเริ่มต้นของกรกฎาคมไม่มีใคร
สามารถจำได้ว่าเมื่อมันได้ผ่านมาฝนตก ทุก-
5where คุณมองดูเหมือนจะเป็นสีน้ำตาล - หญ้าในสวนสาธารณะ
ถูกไฟไหม้และส่วนใหญ่ของดอกไม้ที่เพิ่งเสียชีวิตไป
ดวงอาทิตย์ถูกเผาไหม้ร้อนและอากาศที่ดูเหมือนจะได้รับ
หนาและหนา วันหยุดสุดสัปดาห์, สถานที่ว่างเปล่าเป็นจำนวนมาก
คนออกจากชนบท
แต่สตีเฟนและแอนนาไม่สามารถออก -.. ไม่ได้จนกว่าวันหยุดสุดสัปดาห์อยู่แล้ว


*** สตีเฟ่นสามสิบสองเข้มผมหยิก, เขาได้สังเกตเห็น
ขนสีเทาไม่กี่ในเช้าวันนั้นเมื่อเขาได้รับการอบแห้ง
มันหลังอาบน้ำของเขา แต่เขาไม่ได้ใจมากเกินไปในความเป็นจริงเขา
ค่อนข้างชอบความคิดในไม่กี่คนซึ่งอาจทำให้เขาดู
ร้ายแรง แต่ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นว่าความเครียดและความกังวล.
สตีเฟนที่เหลือแบนเพียงก่อนที่เจ็ด เขาเป็นคนที่เร็วกว่าปกติ
เช้านี้เพราะเขาอยากจะหลีกเลี่ยงการวิ่ง
ชั่วโมง แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นถ้าคนอื่นได้มีความคิดเหมือนกัน
- ถนนกำลังยุ่งและมีการเกิดอุบัติเหตุ
ครึ่งทางตาม Sussex Gardens เขารออดทน
ในขณะที่ตำรวจแยกออกความสับสนวุ่นวาย แต่เมื่อถึงเวลาที่เขามาถึง
ที่ทำงานเขาก็สายและไม่อยู่ในอารมณ์ที่ดีมาก
เขาล็อก Saab และเดินเข้าไปในอาคารเย็น.
สำนักงานของฌาร์และเมคพีซตัวแทนโฆษณา
อยู่บนชั้นที่สิบสี่ของบล็อกสมัยใหม่ที่มีวิวทิวทัศน์ที่งดงาม
ทั่วสวนสาธารณะรีเจน แต่เช้านี้
เมื่อสตีเฟ่นพบว่าตัวเองปีนบันได (
ยกออกจากการสั่งซื้ออีกครั้ง!) เขาจะมีความสุขที่ได้ให้ขึ้น
มุมมองสำหรับสำนักงานบนพื้น.
'โปรดแจ้งให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นในวันนี้' เขาพูดกับตัวเองในฐานะ
ที่เขาเดินขึ้นบันได 6stephen
เป็นห่วงเกี่ยวกับการทำงาน -. หน่วยงานที่ได้สูญเสีย
ลูกค้าสำคัญสัปดาห์นั้น เขารู้สึกว่าชาร์ลีฌาร์
หัวหน้าหน่วยงานที่โทษเขา สองสามวันก่อนที่เขาจะ
ผ่านสำนักงานของชาร์ลีและเคยได้ยินคำพูดของเขาบนโทรศัพท์
'ใช่ดีฉันจะต้องพูดคุยกับสตีเฟนที่เกี่ยวกับ.
เขาเป็นหนึ่งในการทำงานในการโฆษณาใหม่ของพวกเขา '
สตีเฟ่นไม่เคยได้ยินใด ๆ เพิ่มเติม แต่เขาคิดว่าชาร์ลีฟัง

บิตโกรธเขาสงสัยว่ามันเป็นเวลาที่ดีที่จะไปเที่ยววันหยุด -..
บางทีอาจจะเป็นงานของเขาจะหายไป เมื่อเขาออกไป แต่เขา
ไม่ต้องการที่จะพลาดหยุดนี้ - และในกรณีใด ๆ
anna จะฆ่าเขาถ้าเขาบอกยกเลิก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรกับเธอ
เกี่ยวกับความกังวลของเขาเขามักจะพบว่ามันยากที่จะพูดคุยเกี่ยวกับปัญหา
ของเขาถึงแม้จะมีแอนนา พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าทำไม
เธอก็มักจะยินดีที่จะรับฟัง
ในใจของเขาเขาจะคิดว่าผ่านวิธีการที่แตกต่างกันของการเปิดการสนทนา
กับเธอ แต่ทุกสิ่งที่เขา
คิดว่าฟังดูชัดเจนดังนั้น -. ฉันกังวลเกี่ยวกับการทำงาน '
หรือ 'ฉันต้องการที่จะพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง' ในกรณีใดเขา
ที่ต้องการจริงๆที่จะทำงานสิ่งที่ออกตัวเองแต่เขารู้ว่า
เขาไม่ได้เป็นเรื่องง่ายที่จะใช้ชีวิตอยู่กับตอนที่เขาไม่ได้พูดคุยมาก.
เครื่องหมายตอนเช้า อีกวันที่น่ารัก, 'สตีเฟ่น
panted และนั่งลงเพื่อรับลมหายใจของเขากลับ เสื้อของเขาเปียกและ
ติดกับด้านหลังของเขา.
'ตอนเช้า stephen,' เครื่องหมายกล่าวว่า 'ผมไม่แน่ใจว่าถ้ามันเป็นวันที่น่ารัก
แคลร์ไป - เธอก็มีอาการอาหารเป็นพิษหรือสิ่งที่
-. ดังนั้นระหว่างเราเราได้มีการทำผลงานของเธอในฐานะ
รวมทั้งของเราเอง '
โอ้นรก!เพียงแค่สิ่งที่ฉันต้องการที่จะได้ยิน! ตอบ stephen.
ของ anna วันสุดท้ายเริ่มแม้ก่อนหน้านี้ ที่ 6.30 เช้าวันนั้น
เธออ้าปากหาวขณะที่เธอเดินข้ามไปยังโรงพยาบาลเซนต์ฟิลลิป มัน
7was อีกตอนเช้าที่สวยงาม - สำหรับเธอเวลาที่ดีที่สุดของ
วันเมื่ออากาศก็ยังคงความสดใหม่และวันก็ยังคงเต็มไปด้วย

สัญญาหมวกพยาบาลของเธอนั่งสบายบนเส้นผมสีบลอนด์ของเธอสั้น ๆ
..เธอมองที่สดใหม่และมีประสิทธิภาพในเครื่องแบบสีฟ้าของเธอ เธอ
รักงานของเธอที่โรงพยาบาล แต่มันเป็นเรื่องยาก มีเสมอ
ดูเหมือนจะมีมากที่ต้องทำ -. มากขึ้นกว่าเดิมตั้งแต่
ผู้จัดการคนใหม่ก็มาถึง
'วันหยุดสุดสัปดาห์นี้เมื่อเราอยู่ห่างออกไปเธอคิดว่า' ฉัน
จะได้รับการขึ้นต้นและเดินไปตาม ชายหาดก่อน
คนอื่นตื่น. หลังจากนั้นเธอก็หัวเราะเยาะความคิดของ
ได้รับการขึ้นต้นเมื่อเธอไม่ต้อง! ดี,บางทีเธออาจจะ
- ใครจะรู้ว่าวันหยุดสามารถเปลี่ยนคน บางที
นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ - การเปลี่ยนแปลง เธอเป็นสามสิบและมี
รับการทำงานที่เซนต์ฟิลิปส์ตั้งแต่เธอเสร็จสิ้นการฝึกอบรมของเธอ
-. บางทีมันอาจจะเป็นเวลาที่จะไป
ในวันต่อมาเธอเดินไปบอกลากับไมเคิล
บาร์ตันผู้ป่วยที่ชื่นชอบของผู้ที่ได้รับการกู้คืนจาก
การดำเนินงานที่สำคัญ.
'มีวันหยุดที่ยอดเยี่ยม! เขากล่าวว่า.
ขอบคุณ 'ผมจะและฉันหวังว่าฉันจะไม่เห็นคุณเมื่อฉันได้รับกลับไป 'แอนนาตอบ และทันทีที่เธอกล่าวว่าเธอตระหนัก
สิ่งสิ่งที่โง่มันก็จะพูด.
'ฉันหมายความว่าฉันหวังว่าคุณจะไม่ได้ยังคงอยู่ในโรงพยาบาลคุณรู้
คุณจะกลับมาที่บ้านเธอ กล่าวได้อย่างรวดเร็ว.
'มันเป็นความรักทั้งหมดขวา ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับฉัน
กำลังจะตาย! ฉันหวังว่าฉันไม่เห็นคุณทั้งสอง - แม้ว่าฉันคิดถึงคุณ
มองตามหลังฉัน ลาก่อน -. ทั้งหมดที่ดีที่สุด '
เธอเดินออกจากหอผู้ป่วยรู้ว่าเวลานี้ในวันพรุ่งนี้เธอ
จะอยู่ในโลกที่แตกต่าง เธอได้ออก
รถบัสโรงพยาบาลในตอนท้ายของถนนของเธอและเดินช้าบ้านคิด 8about
เบียร์เย็นในสวนหลังบ้าน พวกเขาโชคดี.
แบนของพวกเขาบนพื้นของศตวรรษที่สิบเก้าบ้าน
และสวนด้านหลังของพวกเขาคือ สวน
ไม่ใหญ่ แต่มันก็เป็นสถานที่ยอดเยี่ยมที่จะหลบหนีไปในช่วงฤดู​​ร้อน
เธอสงสัยว่าสิ่งที่จัดเรียงของวัน stephen เคย.
เธอรู้ว่าสิ่งที่ถูกต้องกังวล แต่เขาเป็น
เหนื่อยเกินไปที่จะทำอะไรเกี่ยวกับมัน แล้วเธอรู้จากประสบการณ์ที่ผ่านมา
ว่ามันคือการใช้การถามโดยตรงไม่มี เขาก็จะบอกว่าครั้งเดียว
เธอว่าเขาจะสามารถพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ยากหลังจากที่พวกเขา
เป็นอดีตและไม่ยาก'ผมจะหาสิ่งที่มันเป็นในวันหยุด
,' เธอคิดว่า 'เมื่อเรามีเวลามากขึ้นและพลังงาน
.'
สตีเฟ่นกำลังจะออกจากสำนักงานในเย็นวันนั้น
ชาร์ลีฌาร์เรียกเขาเข้าไปในห้องทำงานของเขาและบอกเขาว่า
มีกำลังจะมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในเดือนถัดไป,
ที่อาจเป็นหนึ่งในสมาชิกของทีมจะต้องไป - '
จะทำซ้ำซ้อน' เป็นวิธีการที่ชาร์ลีบอกว่ามัน แต่สตีเฟน
คิดว่า 'ไล่ออก . .ยิง . . ไล่ออก 'คือสิ่งที่เขาจริงๆ
อยากจะบอก แล้วชาร์ลีบอกว่า 'แต่แน่นอนผมไม่ต้องการ
สูญเสียคุณ.' ทำไมไม่ได้ที่ทำให้สตีเฟนรู้สึกดีขึ้น
? เขาออกจากการทำงานด้วยหัวใจที่หนัก. 9chapter
2 ทาง
'ได้ทุกอย่าง? ถามแอนนา.
'ฉันไม่สนหรอกว่าเรายังไม่ได้! สตีเฟ่นกล่าวว่า 'ให้เป็นไป! คุณไดรฟ์
. '
' ok เราต้องหยุดอยู่ที่รีเบคก้าที่จะออกจากคีย์ของเรา
กับเธอ 'แอนนากล่าวว่าปิดประตูหน้าบ้านอย่างเงียบ ๆ อยู่เบื้องหลัง
เธอ 'เธอบอกว่าเธอจะมาในและให้แน่ใจว่าทุกอย่างเป็น
ok ขณะที่เรากำลังออกไป จำได้ไหม? โอ้คุณไม่และเขียนลงที่อยู่
วันหยุดของเราสำหรับเธอ - เธอบอกว่าเธออยากให้มัน
ในกรณีฉุกเฉิน แต่ฉันไม่คิดว่าฉันต้องการ
ทราบหากมีเหตุฉุกเฉินใด ๆ ที่คุณ? ตอนนี้ที่ทำ
ฉันใส่กุญแจรถ? '
' คุณคิดว่าคุณได้สูญเสียคีย์และคุณไม่เคย
มี 'สตีเฟนกล่าวว่า 'ฉันคิดว่าคุณเพียงแค่จะบอกว่ามันจะรบกวนฉัน.
รับและไดรฟ์! ฉันมีที่อยู่สำหรับ rebecca ฉันมี
แผนที่ฉันมีที่อยู่ของกระท่อมและคุณได้มีขวดพอ
ของครีมกันแดดเพื่อปกป้องกองทัพ ตอนนี้
มา! เรากำลังเสียเวลาวันหยุดที่มีคุณค่า! '
' ขวา ผมจะขับรถเป็นครั้งแรก ทำไมคุณไม่ไปนอน? ผม
จะปลุกคุณเมื่อมันเปิดของคุณจะไดรฟ์ 'แอนนากล่าว.
ลอนดอนมอง bit เช่นเมืองผีที่ 7:00
ว่าเช้าวันเสาร์ ทุกคนทั้งที่ได้ทิ้งมันไว้สำหรับวันหยุดของตัวเอง
ของพวกเขาหรือพวกเขายังคงนอนอยู่บนเตียง มันเป็นที่ดีที่จะ
ออกจากเมืองที่อยู่เบื้องหลังแอนนาออกเดินทางไปทางตะวันตกตาม M4
เมื่อไดรฟ์กิโลเมตร 500 ถึง polreath polreath คือขนาดเล็กหมู่บ้านชาวประมง
ที่เงียบสงบบนชายฝั่งทางตะวันตกเฉียงเหนือของคอร์นวอลล์
10with กระท่อมวันหยุดไม่กี่โรงแรมสองและร้านค้าตามปกติ
บาร์และร้านอาหาร มันเป็นที่มีชื่อเสียงสำหรับอาหารทะเลที่ร้านอาหาร
- กุ้ง, กุ้ง, ปู - และค่อนข้าง
เน่า -. สถานที่ที่ดีที่จะผ่อนคลาย
จะใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันที่จะได้มี แต่แอนนา
มีความสุขที่จะขับรถ มันทำให้เวลาของเธอที่จะคิดเกี่ยวกับเมื่อคืนที่ผ่าน
เมื่อสตีเฟ่นมาบ้านจากการทำงาน เขามอง
ป่วยเกือบ - เขากล่าวว่ามันเป็นเพียงความร้อนและการจราจรและ
เขาเพียงต้องการความสงบและเงียบสงบ เขาได้เข้าไปในสวน
มีขวดเบียร์และเดินไปรอบ ๆ มองว่าเป็น
ถ้าเขาสนใจในดอกไม้ (ซึ่งเธอรู้ว่าเขาไม่ได้เป็น
) ที่เธอเคยทิ้งเขาไว้คนเดียวและหลังจากที่ในขณะที่เขาเดินเข้ามาใน
สำหรับอาหารค่ำดูเหมือนบิตร่าเริงมากขึ้น พวกเขาได้มี
ค่ำคืนอันแสนสมบูรณ์พูดคุยเกี่ยวกับการเตรียมการสำหรับ
วันถัดไปและได้ไปที่เตียงโดยไม่เอ่ย
ทำงาน แต่ต่อมาเธอก็ตื่นขึ้นมาและได้ยินเขาอยู่ในห้องครัว
, พูดคุยกับคนในโทรศัพท์ เมื่อเขา
ได้กลับมาที่เตียงเธอก็แกล้งทำเป็นหลับ
ในตอนเช้าพวกเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ 'แหมดี
เมื่อเราทั้งสองผ่อนคลายบางทีเขาอาจจะพูดคุยเกี่ยวกับมัน'
anna คิด.
ดวงอาทิตย์อยู่เบื้องหลังของเธอและเธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น
บนไหล่ของเธอมีไม่มากเกี่ยวกับการจราจรเพื่อให้เธอ
คำถามของเธอวางเท้าลงและระยะทางเป็นกิโลเมตรที่ผ่านมาเธอรู้สึก
ศีรษะของเธอเริ่มที่จะล้างความกังวลทั้งหมด, เธอ
ใส่เทปคาสเซ็ตที่เงียบ ๆ - น้อย Mozart สำหรับ บริษัท ที่สมบูรณ์แบบ
-. และเริ่มเพลิดเพลินไปกับไดรฟ์
'ซึ่งเป็นเรา? ถามสตีเฟนงัวเงีย.
เราเพิ่งผ่าน Bristol ดังนั้นฉันสมมติว่าเรากำลังทำอะไรกัน '
แอนนากล่าวว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

' เมื่อเราได้รับการ Polreath เสาร์ ฉันจะทำ
อะไร กล่าวว่า แอนนา.' ฉันต้องการนั่ง และมีเครื่องดื่ม
อ่าน และชมด้วย '
' ฉันเกินไป ตอบกลับสตีเฟน
มันเป็นช่วงซัมเมอร์ร้อนแรงที่สุดยี่สิบปี มันได้เริ่มต้น
ท้ายพฤษภาคม ทุกคนคิดว่า ความร้อนจะเท่า
สุดท้ายสำหรับสองสามวัน แล้วฝนจะกลับ แต่นี้
ร้อนแตกต่างกัน
'และไม่คาดหวังใด ๆ สนทนาอัจฉริยะจากฉัน
แอนนาต่อ ' มันจะหนึ่งหรือสองจะกลายเป็นวัน
สมาชิกของมนุษย์อีก!'
'มม. สตีเฟน กล่าวว่า ไม่จริง ๆ ฟัง ' สิ่งที่เกี่ยวกับ
คอทเทจเราห้อง คุณคิดว่า มันเป็นไปได้ทั้งหมด
ขวา จะซื่อสัตย์ ฉันกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับ - เราไม่ได้
สายทำให้การตัดสินใจของเราและยังคงมีการ ทำไม
ใครไม่ต้องการมันหรือไม่ มันทำให้ผมคิดว่า ต้องมี
ผิดอะไรกับการ '
' ไม่ต้องกังวล ผมแน่ใจว่า มันจะดี และ แม้ว่าจะไม่,
นอกจากนี้เรายังจะได้จากที่นี่ เพียงคิดว่า - สามสัปดาห์โดย
ซี ไม่ มีงานใด ๆ เสียงดี '
ในเมือง ความร้อนไม่อึดอัด ไม่
ใช้อุณหภูมิสูงตลอดวัน ห่างจากงาน
กลายเป็นร้อน และ sweaty และเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เสียอารมณ์ใน
แออัดรถไฟและรถประจำทาง โดยจุดเริ่มต้นของเดือนกรกฎาคม,
ไม่มีใครสามารถจำได้เมื่อมีวันฝนตกได้ ทุก-
5where คุณมองดูเหมือนจะ เป็นสีน้ำตาล - หญ้าใน
สวนถูกเผา และเสียชีวิตส่วนใหญ่ของดอกไม้ ดวงอาทิตย์
ถูกเผาร้อน และอากาศที่ดูเหมือนจะ ได้รับหนา
และหนา ในวันหยุดสุดสัปดาห์ ไม่ว่างเป็นจำนวนมาก
คนซ้ายสำหรับชนบท
แต่สตีเฟนและแอนนาไม่ออก - ไม่จน
วันหยุดหรือการ
* **
สตีเฟนถูกสามสิบสองกับผมหยิก สีเข้มได้ เขา
พบเส้นขนสีเทากี่เช้าที่เมื่อเขาถูกอบแห้ง
มันหลังจากการอาบน้ำของเขา แต่เขาไม่ได้คิดมากเกินไป ในความเป็นจริง เขา
ค่อนข้าง ชอบความคิดของบางอย่างซึ่งอาจทำให้เขามอง
ร้ายแรง แต่เขาเผชิญกับอาการแสดงของความเครียด และกังวล
สตีเฟนซ้ายสงบก่อนเจ็ด เขาก่อนหน้า
ปกติเช้านี้ เพราะเขาต้องการหลีกเลี่ยงการวิ่ง
ชั่วโมง แต่ดูเหมือน ว่า ทุกคนเคยมีเหมือนกัน
คิด — ถนนไป และเคยมีอุบัติเหตุ
ครึ่งทางตาม Sussex Gardens เขารอ impatiently
ขณะตำรวจเรียง หมดความนิยม แต่การเขา
มาถึงที่ทำงาน เขาได้ล่าช้า และไม่อยู่ ในอารมณ์ที่ดี
เขาล็อคซาบ และเดินเข้าไปในเย็นอาคาร.
สำนักงานของ Jardine และ Makepeace ตัวแทนโฆษณา,
อยู่บนชั้นจวนของบล็อกทันสมัยด้วย
มองผ่านพาร์ชองส์ แต่เช้านี้,
เมื่อสตีเฟนพบว่าตัวเองปีนบันได (ลิฟท์
ชำรุดอีก!), เขาจะอย่างมีความสุขให้ค่า
มุมมองสำหรับสำนักงานบนชั้น
'โปรดให้ทุกอย่างไปได้อย่างราบรื่นวันนี้ เขาว่า
เอง ตามเขาทำให้เขาขึ้นบันได
6Stephen เป็นห่วงงาน - หน่วยงานที่มีการสูญหาย
การไคลเอ็นต์สำคัญสัปดาห์ที่ เขารู้สึกที่ Charlie Jardine,
หัวหน้าหน่วยงาน ตำหนิเขา สองสามวันก่อน เขาจะ
ผ่านสำนักงานของชาร์ลี และได้ยินคำพูดในการ
โทรศัพท์, ' ใช่ ดี ฉันจะได้พูดคุยกับสตีเฟนเกี่ยวกับที่
เขาได้ทำงานกับโฆษณาใหม่ของพวกเขา '
สตีเฟนไม่ได้ยินต่อไป แต่เขาคิดที่ชาร์ลี
บิตโกรธแต่เพียงแห่ง.
เขาสงสัยว่า ถ้า มันเป็นเวลาเสียไปในวันหยุด-
งานของเขาจะหายไปบางทีเมื่อเขาไป แต่เขา
สะอาดที่ไม่ต้องการพลาดนี้แบ่ง - และ ใน กรณีใด ๆ แอนนา
จะฆ่าเขาถ้าเขาบอกยกเลิก เขาว่า
ไม่มีอะไรให้เธอเกี่ยวกับความกังวลของเขา เขามักจะพบมันยาก
พูดคุยเกี่ยวกับปัญหาของเขา แม้แต่กับแอนนา พระเจ้ารู้ทำไม,
เธอมักจะยินดีที่จะรับฟัง
ในจิตใจของเขา เขาจะคิดวิธีการ
เปิดการสนทนากับเธอ แต่ทุกอย่างเขา
ความคิดของแต่เพียงแห่งให้ชัดเจน - 'ฉันกังวลเกี่ยวกับงาน'
หรือ 'ฉันอยากจะพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับสิ่งที่' เขา
จริง ๆ ต้องทำสิ่งที่ตัวเองออกมา แต่เขารู้ว่าเขา
ไม่ได้ง่ายกับเมื่อเขาไม่พูดมาก
' หมายตอนเช้า อีกวันน่ารัก panted สตีเฟน
และเสาร์ลงเพื่อลมหายใจของเขากลับ เสื้อของเขาที่เปียก และ
ผสานกับหลังของเขา.
'สตีเฟนเช้า กล่าวว่า เครื่องหมาย ' ฉันไม่แน่ใจว่าเป็น
วันดี แคลร์ของเก็บ - เธอได้มีอาหารเป็นพิษ หรือ
สิ่ง - ดังนั้นระหว่างเรา เรามีการทำงานของเธอเช่น
เป็นของเราเอง '
' โอ้ นรก เพียงแค่สิ่งที่ฉันต้องการจะได้ยิน!' ตอบกลับสตีเฟน
แอนนาวันสุดท้ายเริ่มขึ้นแม้ว่าก่อนหน้านี้ ที่ 6.30 เช้าวัน
เธอปากกว้างเป็นเธอเดินผ่านโรงพยาบาลเซนต์ไขควง มัน
7was อื่นเช้าสวย - สำหรับเธอและสุดท้าย
วันอากาศยังสด และวันยังเต็ม
ของสัญญา
หมวกพยาบาลเธอนั่งสบายบนผมสีบลอนด์ของเธอสั้น.
เธอดูสด และมีประสิทธิภาพในเครื่องแบบสีฟ้าของเธอ เธอ
รักงานของเธอเป็นพยาบาล แต่ยาก มีเสมอ
ดูเหมือน จะมากทำ - มากกว่านับตั้งแต่การ
ผู้จัดการใหม่เพิ่ง
'สุดสัปดาห์นี้ เมื่อเราไป เธอคิดว่า, ' ฉัน
ไปเที่ยว และเดินเล่นชายหาดก่อน
ใครกำลังทำงานอยู่ ' แล้วเธอหัวเราะในความคิดของ
เริ่มต้นเมื่อเธอไม่ต้อง ดี บางทีเธอ
จะ - ใคร รู้ วันหยุดสามารถเปลี่ยนคน บางที
นั่นคือสิ่งที่เธอจำ - เปลี่ยนได้ เธอถูกสามสิบ และมี
ถูกเซนต์ Phillips ทำงานเนื่องจากเธอได้เสร็จสิ้นการฝึกอบรมเธอ
-บางทีก็เวลาจะไป
Later ในวันที่เธอไปบอกลาไมเคิล
บาร์ตัน ผู้ป่วยชื่นชอบที่ถูกกู้คืนจากการ
หลักดำเนินการ
'ได้หยุดเขากล่าวว่า
' ขอบคุณ ฉันจะ และหวังว่าจะเห็นคุณได้รับ
กลับ แอนนาตอบกลับ และเองก็ยังเป็นเธอบอก เธอคิด
อะไรโง่สิ่งมันเป็นการพูด
' ผมหมายถึง ฉันหวังว่า คุณจะยังคงเป็นในโรงพยาบาล รู้,
จะได้กลับบ้าน เธอกล่าวอย่างรวดเร็ว.
' ความรัก ฉันรู้ว่า คุณไม่ได้พูดเกี่ยวกับฉัน
ตาย ฉันหวังว่า ฉันไม่เห็นคุณหนึ่ง - แม้ว่าคิดถึงคุณ
ดูแลผม ลาก่อน - สุด '
เธอซ้ายทราบที่เวลานี้ผู้ป่วยพรุ่งนี้เธอ
จะโลกแตกต่างกัน เธอได้ออกจากโรงพยาบาลรถ
ที่สิ้นสุดของ ถนน และ walked ช้าบ้าน คิด
8about เบียร์เย็น ๆ ในสวนกลับ พวกเขาโชคดี
แบนตนอยู่ชั้นล่างของปั้นจั่นศตวรรษ
บ้านและสวนที่หลังตน สวน
ไม่ใหญ่ แต่มันก็เดินหนีไปในตัว
ร้อน เธอสงสัยว่า เรียงลำดับสิ่งของสตีเฟนเคยมี.
เธอรู้สิ่งเขากังวล แต่ไม่เหนื่อยเกินไป
ทำอะไรเกี่ยวกับมัน อย่างไรก็ตาม เธอรู้จากอดีต
พบว่า ถูกใช้ไม่ถามโดยตรง เมื่อได้บอก
เธอที่เขาสามารถเพียงพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ยากหลังจากพวกเขา
ไม่ยาก และผ่านมา ' ผมจะหาอะไรที่มันอยู่บน
ฮอลิเดย์ เธอคิด ' เมื่อเรามีเวลามากขึ้น และ
พลังงาน '
เป็นสตีเฟนจะ ออกจากสำนักงานที่เย็น,
Charlie Jardine เรียกเขาเข้าไปในสำนักงานของเขา และบอกเขาว่า
มีกำลังจะ เปลี่ยนแปลงบางอย่างในเดือนถัดไป,
กรรมการพนักงานที่หนึ่งคงจะต้องไป- ' ถูก
ทำซ้ำซ้อน ' ถูกวิธีชาร์ลีกล่าว แต่สตีเฟน
คิดว่า ' ไล่ออก... ...ยิงไล่ ' เขาว่าจริง ๆ
อยากพูด แล้วชาร์ลีกล่าวว่า, ' แต่แน่นอน ฉันดอนที
ต้องสูญเสียคุณ ' ทำไมไม่ได้ที่ให้สตีเฟนรู้สึก
ดี เขาทิ้งการงาน ด้วยความหนักใจ
9Chapter 2 ทาง
'สัดถามแอนนา.
'ฉันไม่ดูแลถ้าเรายังไม่ได้สตีเฟนกล่าวว่า "ไปกันเหอะ คุณ
ไดรฟ์ '
' ตกลง เราได้หยุดที่รีเบคก้าเป็นจะปล่อยคีย์ของเรา
กับเธอ แอนนา กล่าวว่า ปิดประตูด้านหน้าด้านหลังอย่างเงียบ ๆ
เธอ ' เธอกล่าวว่า เธอจะมา และให้แน่ใจทุกอย่าง
ตกลงขณะที่เรากำลังไป จำได้ไหม โอ้ และคุณไม่เขียน
ลงอยู่วันหยุดของเราสำหรับเธอ - เธอบอกว่า เธอต้อง
ในกรณีฉุกเฉิน แม้ว่าฉันไม่คิดว่า ต้องการ
รู้ถ้ามีกรณีฉุกเฉินใด ๆ คุณ ตอนนี้ที่ไม่ได้
ฉันใส่กุญแจรถยนต์?'
' คุณจะคิดว่า คุณหลงแป้น และคุณไม่เคย
มี สตีเฟนกล่าวว่า ' ผมคิดว่า คุณว่า มันรบกวน me.
ได้ และไดรฟ์ ฉันมีอยู่สำหรับรีเบคก้า ฉันมี
แผนที่ ได้อยู่ของคอทเทจ และคุณ
พอขวดของครีมกันแดดเพื่อปกป้องกองทัพ ตอนนี้,
โธ่ เรากำลังเสียเวลาวันหยุดอันมีค่า!'
' ขวา ฉันจะขับครั้งแรก ทำไมไม่ไปนอนไหม ฉันจะ
ปลุกคุณเมื่อคุณเปิดไดรฟ์ กล่าวว่า แอนนา
ลอนดอนมองบิตเช่นเมืองผีเจ็ด o' นาฬิกา
เช้าวันเสาร์ อย่างใดอย่างหนึ่งทุกคนมีเหลือสำหรับ
วันหยุดของตนเองหรือพวกเขาได้แนะ ถึง
ทิ้งเมืองเป็นแอนนากำหนดปิดตะวันตกตาม M4
ขับรถ 500 กิโลเมตรไป Polreath Polreath มีขนาดเล็ก ,
หมู่บ้านชาวประมงที่เงียบสงบบนชายฝั่งคอร์นวอลล์ north-west
10with กี่ฮอลิเดย์คอทเทจ โรงแรม และปกติ
ร้านค้า บาร์ และร้านอาหาร ก็เรื่องทะเล
-กุ้งก้ามกราม กุ้ง ปู - ร้านอาหาร และค่อนข้าง
unspoilt - เหมาะในการพักผ่อน.
มันจะใช้เวลาเกือบทั้งวันจะมี แต่แอนนาถูก
ยินดีขับรถ ให้เวลาเธอคิดถึงเมื่อคืน
เมื่อสตีเฟนมาบ้านจากการทำงาน เขาได้ดู
เกือบป่วย - เขากล่าวว่า ความร้อนและการจราจร และ
เขาเพียงต้องการบางอย่างสงบ เขาก็หายไปใน
สวนขวดเบียร์ และ walked รอบมองเป็น
ถ้าเขาสนใจดอกไม้ (ซึ่งเธอรู้เขา
wasn ที) เธอได้ทิ้งเขาคนเดียว และหลังจากในขณะที่เขามาใน
เย็น ด้วยร่าเริงเป็นบิตเพิ่มเติม พวกเขาเคยมีการ
เย็นอย่างดีพูดถึงบริการ
ในวันถัดไป และก็หายไปนอนไม่ได้บอก
ทำงาน แต่ในภายหลัง เธอได้ตื่นขึ้น และได้ยินเขาในการ
ครัว พูดคุยกับบุคคลในโทรศัพท์ เมื่อเขา
มากลับไปที่เตียง เธอมี pretended หลับ ใน
เช้า พวกเขาไม่ได้กล่าวถึงการ ' โอ้ ดี,
เมื่อเราได้ทั้ง ผ่อนคลาย บางทีเขาจะพูดคุยเกี่ยวกับมัน คิดว่า แอนนา.
ดวงอาทิตย์อยู่เบื้องหลังของเธอ และเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นของ
บนไหล่ของเธอ จราจรมากเลยประมาณนั้นเธอ
ใส่เท้าของเธอลง และกิโลเมตรที่ผ่าน เธอรู้สึก
ศีรษะของเธอเริ่มต้นการล้างทั้งหมดกังวล คำถาม เธอ
ใส่เทปโรงแรมโมเงียบ ๆ - เป็นน้อยสาร์ทสำหรับบริษัท,
เริ่มขับรถได้ และ โก
' ที่เราขอสตีเฟน sleepily.
'เราได้เพียงผ่านบริ ดังนั้นฉันคิดว่า เรากำลังทำดี
กล่าวว่า แอนนา