Suddenly, Meng Hao felt something t

Suddenly, Meng Hao felt something tugging at his heart. A tremor ran through his corpse, which was still sitting cross-legged on the seafloor.

Another dim morning, a white-robed woman flew out across the sea from the direction of the Black Lands. She seemed neither angry nor happy, but rather, cold. She hovered quietly in mid-air, looking around at the sea. After a long moment passed, she slowly looked down at the violet seawater.

What she didn’t know was that she was actually looking at Meng Hao himself.

Meng Hao couldn’t quite grasp that the woman he was looking at was… Xu Qing.

Being separated from someone is not the most helpless feeling in the world. Even worse is when you are directly in front of the person you miss, but can’t actually see them.

For the first time, Meng Hao’s emotions trembled. That tremor ran through the entire Violet Sea. Moments ago it had been calm, but now, huge waves rolled across its surface.

Xu Qing stared blankly down at the sea. For an entire year.

During that year, she did not leave, but instead passed the time on a mountain-island. Every day, she looked out at the sea. Every day, Meng Hao looked back at her.

During that year, Meng Hao continuously tried to remember who she was….

Xu Qing wasn’t aware of it, but in order to prevent her from being disturbed, Meng Hao made the area surrounding the island a zone in which life was not permitted. No Western Desert Cultivator could step foot into that area.

It became a world that belonged only to Meng Hao and Xu Qing.

A year later, a jade slip that Xu Qing possessed began to glow brightly. It seemed to be a summons. The glow flickered with increasing frequency, causing her to rise to her feet. She looked quietly out at the sea before turning to leave.

The instant that she turned, a single teardrop rolled out from the corner of her eye and fell down into the sea.

The teardrop merged into the seawater.

Chu Yuyan left behind a medicinal pill.

Xu Qing left behind a single teardrop.

The medicinal pill caused Meng Hao to tremble. The tear, however, dropped into the sea and then caused the Western Desert Violet Sea to suddenly explode with unprecedented tsunami waves.

“Who was she…?” Meng Hao asked himself. As he asked himself this question, the tsunami waves grew even more shocking. They rolled across the entire Western Desert Violet Sea, causing all the Cultivators in the Black lands to tremble.

“Why am I in such pain…?

“What have I forgotten…?

“Who was that woman…?

“Who were all those people…?” As Meng Hao murmured to himself, storm winds raged and huge waves battered the surface of the sea. Roaring filled the air.

Even as he asked himself these questions, Meng Hao let out a soundless, frenzied roar. As the teardrop moved down, the seawater parted to make way for it, creating something almost like a path.

The teardrop proceeded unobstructed. It was as if it were being guided down into the depths of the Violet Sea. It continued down into the blackness toward where Meng Hao’s corpse sat cross-legged.

The teardrop neared Meng Hao and then landed onto his pale, bloodless lips. Then, it seeped into his mouth and transformed into a deep bitterness.

The bitter tear spread out within Meng Hao’s mouth, causing his corpse to suddenly move. An indescribable aura suddenly exploded out from him.

As it did, the tsunami waves on the sea grew even more astonishing!

After a long, long time passed, Meng Hao’s eyes suddenly… opened!

When his eyes opened, a roaring sound filled his mind. Countless memories, countless images, poured out, filling his mind, restoring him.

“Death is not the end of life, but rather, the beginning…. I am Meng Hao!” After a long moment passed, he looked quietly out at the black seafloor. However, what he saw with his eyes was actually the sky above the surface of the ocean.

He was awake! He was enlightened!

In the instant of his enlightenment, he realized that ten years had passed since that teardrop fell. As for how much time had passed since he began his process of understanding the Violet Sea, a full… one hundred and fifty years had passed!

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทันใดนั้นเม้งเฮารู้สึกว่าสิ่งที่ดึงหัวใจของเขา สั่นสะเทือนวิ่งผ่านศพของเขาซึ่งก็ยังคงนั่งไขว่ห้างอยู่บนพื้นทะเล. อีกเช้าสลัวผู้หญิงสีขาวเสื้อคลุมบินออกข้ามทะเลจากทิศทางของดินแดนสีดำ เธอดูเหมือนไม่โกรธหรือมีความสุข แต่ค่อนข้างเย็น เธอวนเวียนอยู่เงียบ ๆ ในกลางอากาศมองไปรอบ ๆ ในทะเล หลังจากช่วงเวลาที่ยาวผ่านไปอย่างช้าๆเธอมองลงไปที่น้ำทะเลสีม่วง. สิ่งที่เธอไม่เคยรู้ว่าเธอเป็นจริงมองหาที่เม้งเฮาตัวเอง. เม้ง Hao ไม่มากเข้าใจว่าผู้หญิงที่เขาถูกมองที่เป็น ... เสี่ยวชิง . ถูกแยกออกจากคนที่ไม่ได้เป็นความรู้สึกหมดหนทางมากที่สุดในโลก ยิ่งเลวร้ายลงคือเมื่อคุณมีอยู่ตรงหน้าของบุคคลที่คุณพลาด แต่ไม่สามารถเห็นจริงพวกเขา. เป็นครั้งแรกที่อารมณ์เม้งงูเห่าตัวสั่น การสั่นสะเทือนที่วิ่งผ่านทั้งสีม่วงทะเล ช่วงเวลาที่ผ่านมาจะได้รับความสงบ แต่ตอนนี้คลื่นขนาดใหญ่กลิ้งไปบนพื้นผิวของมัน. เสี่ยวชิงจ้อง blankly ลงที่ทะเล ตลอดทั้งปี. ในช่วงปีนั้นเธอไม่ได้ออก แต่เวลาผ่านไปบนภูเขาเกาะ ทุกวันเธอมองออกไปในทะเล ทุกวันเม้งเฮามองกลับมาที่เธอ. ในช่วงปีนั้นเม้งเฮาอย่างต่อเนื่องพยายามที่จะจำได้ว่าเธอเป็นใคร ... . เสี่ยวชิงไม่ได้ตระหนักถึงมัน แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เธอจากการถูกรบกวนเม้งเฮาทำให้พื้นที่รอบ ๆ เกาะโซนซึ่งในชีวิตไม่ได้รับอนุญาต ไม่มีทะเลทรายตะวันตกเกษตรกรสามารถก้าวเท้าเข้าไปในพื้นที่นั้น. มันกลายเป็นโลกที่เป็นเฉพาะกับเม้ง Hao และเสี่ยวชิง. หนึ่งปีต่อมาใบหยกว่าเสี่ยวชิงครอบครองเริ่มที่จะเรืองแสงสดใส มันดูเหมือนจะเป็นหมายเรียก เรืองแสง flickered กับความถี่ที่เพิ่มขึ้นทำให้เธอลุกขึ้นไปที่เท้าของเธอ เธอมองอย่างเงียบ ๆ ออกไปในทะเลก่อนจะหันไปออก. ทันทีที่เธอหัน, หยดน้ำตาเดียวรีดออกจากมุมของตาของเธอและล้มลงไปในทะเล. หยดน้ำตาผสานเข้ากับน้ำทะเล. ชู Yuyan ทิ้งไว้ข้างหลังเป็นยาสมุนไพร . เสี่ยวชิงทิ้งไว้ข้างหลังหยดน้ำตาเดียว. ยาสมุนไพรที่เกิดเม้งเฮาสั่น น้ำตา แต่ลดลงไปในทะเลแล้วเกิดจากทะเลทรายตะวันตกม่วงทะเลจู่ ๆ ก็เกิดการระเบิดด้วยคลื่นสึนามิเป็นประวัติการณ์. "ใครคือเธอ ... ?" เม้งเฮาถามตัวเอง ในขณะที่เขาถามตัวเองคำถามนี้คลื่นสึนามิยิ่งตกใจมากขึ้น พวกเขารีดทั่วทั้งทะเลทรายตะวันตกม่วงทะเลก่อให้เกิดการพรวนดินทั้งหมดที่อยู่ในดินแดนสีดำสั่น. "ทำไมฉันอยู่ในความเจ็บปวดดังกล่าว ... ? " ฉันได้ลืมอะไร ... ? "ใครคือผู้หญิงคนนั้น ... ? " ใครเป็นคนเหล่านั้นทั้งหมด ... ? "ในฐานะเม้งเฮาพากันบ่นกับตัวเองว่าลมพายุโหมกระหน่ำและคลื่นขนาดใหญ่ซึ้งพื้นผิวของน้ำทะเล คำรามที่เต็มไปด้วยอากาศ. แม้ในขณะที่เขาถามตัวเองคำถามเหล่านี้เม้งเฮาเงียบให้ออกเป็นเสียงคำรามคลั่ง ในฐานะที่เป็นหยดน้ำตาเดินลงทะเลแหวกออกเพื่อเปิดทางให้มันสร้างสิ่งที่เกือบจะเหมือนเส้นทาง. หยดน้ำตาดำเนินการที่ไม่มีสิ่งกีดขวาง มันเป็นเหมือนกับว่ามันถูกแนะนำลงไปในระดับความลึกของทะเลสีม่วง มันยังคงลงไปในความมืดไปยังที่ศพของเม้งเฮานั่งไขว่ห้างได้. หยดน้ำตาใกล้เม้ง Hao และจากนั้นก็ลงไปยังซีดริมฝีปากเลือดของเขา แล้วมันซึมเข้าไปในปากของเขาและกลายเป็นความขมขื่นลึก. น้ำตาขมแผ่ออกมาจากภายในปากเมงเฮาก่อให้เกิดศพของเขาที่จะย้ายอย่างกระทันหัน กลิ่นอายสุดจะพรรณนาจู่ ๆ ก็ระเบิดออกมาจากเขา. ขณะที่มันทำคลื่นสึนามิในทะเลยิ่งขึ้นน่าพิศวง! หลังจากระยะเวลานานผ่านตาเม้งเฮากึก ... เปิด! เมื่อดวงตาของเขาเปิดเสียงคำรามที่เต็มไปความคิดของเขา . ความทรงจำที่นับไม่ถ้วนภาพนับไม่ถ้วนเทลงมาเติมความคิดของเขาคืนเขา. "ความตายไม่ใช่จุดจบของชีวิต แต่จุดเริ่มต้น ... ผมเม้งเฮา! "หลังจากช่วงเวลาที่ยาวผ่านไปอย่างเงียบ ๆ เขามองออกที่ก้นทะเลสีดำ แต่สิ่งที่เขาเห็นกับตาของเขาเป็นจริงบนท้องฟ้าเหนือพื้นผิวของมหาสมุทร. เขาเป็นคนตื่น! เขาเป็นพุทธะ! ในทันทีของการตรัสรู้ของเขาเขาตระหนักว่าสิบปีที่ผ่านมาตั้งแต่หยดน้ำตาที่ตก สำหรับวิธีการมากเวลาที่ผ่านมานับตั้งแต่ที่เขาเริ่มกระบวนการของการทำความเข้าใจของเขาสีม่วงทะเลเต็มรูปแบบ ... หนึ่งร้อยห้าสิบปีที่ผ่านมา!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทันใดนั้น เมิ่งฮ่าวรู้สึกบางอย่างดึงหัวใจของเขา สั่นวิ่งผ่านศพของเขาซึ่งยังแพนงเชิงบนพื้นน้ำอีกเช้าที่สลัว ผู้หญิง Robed สีขาวบินออกไปในทะเล จากทิศทางของที่ดินดำ ดูเหมือนเธอจะไม่โกรธ หรือดีใจ แต่ค่อนข้าง เย็น เธออยู่เงียบๆในกลางอากาศ มองไปที่ทะเล หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน เธอค่อยๆมองไปที่ฟ้าน้ำทะเลอะไรที่เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังมองเมิงเฮาเองเมิ่งฮ่าวก็ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงที่เขากำลังมองอยู่ . . . . . . . เสี่ยวชิงการแยกจากคนที่ไม่ได้รู้สึกสิ้นหวังมากที่สุดในโลก ที่แย่ยิ่งกว่าคือเมื่อคุณโดยตรงในด้านหน้าของคนที่คุณคิดถึง แต่ไม่เห็นจริงครั้งแรกของเมิ่งฮ่าวอารมณ์สั่นสะท้าน ที่สั่นวิ่งผ่านทะเลสีม่วงทั้งหมด ช่วงเวลาที่ผ่านมามันก็สงบ แต่ตอนนี้ คลื่นใหญ่ม้วนผ่านพื้นผิวของมัน .Xu ชิงจ้องมองอย่างว่างเปล่าลงไปในทะเล สำหรับทั้งปีในระหว่างปีนั้น เธอไม่ได้ทิ้ง แต่ผ่านเวลาบนเกาะภูเขา ทุกๆวัน เธอมองออกไปที่ทะเล ทุก ๆวัน เมิ่งฮ่าวมองกลับมาที่เธอในช่วงปีนั้น เมิ่งฮ่าวอย่างต่อเนื่องพยายามที่จะจำไว้ว่าหล่อนคือใคร . . . . . . .Xu ชิงไม่ตระหนักถึงมัน แต่เพื่อป้องกันเธอไม่ให้ถูกรบกวน เมิ่งฮ่าวทำให้บริเวณรอบๆเกาะโซนซึ่งในชีวิตก็ไม่ได้รับอนุญาต ไม่มีทะเลทรายตะวันตกกสิกรสามารถก้าวเท้าลงไปในพื้นที่นั้นมันเป็นโลกที่เป็นของเฉพาะ เมิ่งฮ่าวและ ซู ชิงปีต่อมา หยก ไป Xu ชิงสิงเริ่มเปล่งประกายเจิดจ้า มันดูเหมือนจะถูกหมายเรียก แสงริบหรี่ลงกับความถี่ที่เพิ่มขึ้น ทำให้เธอลุกไปที่เท้าของเธอ เธอดูเงียบๆ ออกไปในทะเล ก่อนที่จะจากไปทันทีที่เธอหันมา หยดน้ำตาหนึ่งกลิ้งออกมาจากหางตาของเธอ และตกลงไปในทะเล" หยดน้ำตาผสานเข้าไปในน้ำทะเลชูจารย์ Yuyan ทิ้งยาสมุนไพรXu ชิงทิ้งหยดน้ำตาเดียวยาสมุนไพร ทำให้เมิ่งเฮ่า สั่น น้ำตา แต่ลดลงไปในทะเลแล้วเกิดทะเลทรายตะวันตกม่วงทะเลพลันระเบิดคลื่นสึนามิ อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน" หล่อนเป็นใคร . . . ? " เมิ่งเฮ่าถามตัวเอง เขาถามตัวเองคำถามนี้ คลื่นสึนามิที่เติบโตได้ตกตะลึงมากขึ้น มีขายทั่วทั้งทะเลทรายตะวันตกเขียวทะเล ทำให้เกษตรกรทั้งหมดในดินแดนสีดำ สั่น" ทำไมฉันต้องเจ็บปวด . . . . . . . เช่น" ข้าลืมอะไรไป . . . . . . . ?" ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร . . . ?" คนพวกนั้นเป็นใคร . . . ? " เมิ่งฮ่าวบ่นกับตัวเอง พายุผ่านพ้นคลื่นขนาดใหญ่ ซึ้งและพื้นผิวของทะเล คำรามเติมอากาศแม้ในขณะที่เขาถามตัวเองคำถามเหล่านี้ เมิ่งฮ่าวให้ออกเสียงคลั่ง , แผดเสียง เป็นหยดน้ำที่ย้ายลงมา น้ำทะเลแยกออกจากกันเพื่อเปิดทางให้มันสร้างสิ่งที่เกือบจะเหมือนเส้นทาง" หยดน้ำตาต่อไปอย่างไร้สิ่งกีดขวาง มันเป็นถ้ามันถูกนำลงในระดับความลึกของเขียวทะเล มันยังคงลงต่อแล้ว เมิ่งฮ่าว " ศพนั่งไขว้ขา ." หยดน้ำตา neared เมิ่งฮ่าวแล้ว ที่ดินบนเขา ริมฝีปากซีดไร้เลือด แล้วมันซึมซ่านเข้าไปในปากของเขา และกลายเป็นความขมขื่นลึกน้ำตาขมกระจายออกไปในปากเมงเฮา ทำให้ศพของเขาก็ขยับ ออร่าสุดจะพรรณนาได้พลันระเบิดออกมาจากเขาเหมือน สึนามิ คลื่นในทะเลที่เติบโตได้มากขึ้นหลังจากที่ยาวเวลานานผ่านไป เหม็ง เฮาตาก็ . . . . . . . เปิด !เมื่อดวงตาของเขาเปิด , เสียงคำรามเต็มพระทัย ความทรงจำมากมายนับไม่ถ้วน , ภาพ , เทบรรจุความคิดของเขา นำเขา" ความตายไม่ใช่จุดสิ้นสุดของชีวิต แต่การเริ่มต้น . . . . . . . ผมเมียงเฮา ! " หลังจากเวลาผ่านไปนาน เขาดูเงียบ ๆในพื้นสีดำ แต่สิ่งที่เขาเห็นกับตาของเขาจริง ๆ ท้องฟ้าเหนือพื้นผิวของมหาสมุทรเขาตื่นแล้ว เขารู้แจ้ง !ในแบบของการตรัสรู้ของเขาเขาตระหนักว่าสิบปีแล้วตั้งแต่ที่หยดน้ำตกลงมา เป็นเท่าใดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เขาเริ่มกระบวนการของความเข้าใจเขียวทะเล เต็ม . . . . . . . หนึ่งร้อยห้าสิบปีแล้ว !