Hanxue Shan stood there; she did no

Hanxue Shan stood there; she did not bow, nor did she speak. She couldn’t prevent the tears from flowing down as she looked at him, and he looked back at her.

They stood looking at each other, separated by the spell, their figures slowly glowing blurry to each other’s eyes.

In the moment before the entire world faded into a blur, Hanxue Shan mustered her courage and spoke out to Meng Hao’s disappearing figure. “Every time it snows, you must think of me.”

Meng Hao knew that she couldn’t see him, but he smiled and nodded nonetheless.

A sigh welled up within Hanxue Bao’s heart, and he shook his head. He was now the only Frigid Snow Clan member left who hadn’t entered the teleportation spell. He looked around at the ruins around him, and then at the churning fog, from within which could be heard both howls of rage and shrieks of misery. All of it suddenly seemed very far away.

“Are you sure you won’t come with us to the Southern Domain?” he projected to Meng Hao.

“I can’t. Thank you for your kindness, senior. I wish you a safe journey.” With a slight smile, he clasped hands and bowed to the disappearing Hanxue Bao.

Hanxue Bao didn’t reply. He closed his eyes as he disappeared. Blinding lights of teleportation shot up into the air, transforming into ripples that emanated out and then vanished.

Meng Hao watched them as they disappeared. After a thoughtful moment, he waved his right hand toward the spell portal. A boom filled the air and the ground shook as the portal shattered, transforming into ash that would never be reformed.

He turned to look at the surrounding fog. Suddenly, a multicolored streak of light appeared. It was the parrot, which flew over to perch on Meng Hao’s shoulder. It was followed by the meat jelly, which was in the form of a hat.

The ground quaked as vines erupted up to surround them. At the moment, Meng Hao’s figure was thoroughly Demonic.

It was at this moment that cracking sounds could suddenly be heard from within his bag of holding. He slapped his right hand, whereupon the cocoon flew out. The cracks covering its surface suddenly collapsed, and a white larva emerged!

This larva was as white as winter snow. It was the size of a pinky finger, and its entire body was as translucent as crystal. It was not cold, but instead, emanated a strange, shocking power that seemed capable of shaking Heaven and Earth.

The Eyeless Larva!

Its empty eyes emanated a cold light, and as it crashed out from within the cocoon, it emitted a cry which caused everything to vibrate!

Larvae make no sound. But this Eyeless Larva did!

This was a sound which it would emit only once in its life!

As the Eyeless Larva cried out, shockingly, everything trembled. The Black Lands. The Southern Domain. The Western Desert. Even the Eastern Lands shook.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉาน Hanxue ยืนมี เธอไม่ได้โบว์ ไม่ได้ที่เธอพูด เธอไม่สามารถป้องกันไม่ให้น้ำตาไหลลงเธอมองไปที่เขา และเขามองดูกลับมาที่เธอพวกเขายืนมองที่แต่ละอื่น ๆ คั่น ด้วยสะกด ตัวเลขที่ค่อย ๆ เรืองมัวดวงตาของผู้อื่นในช่วงเวลาก่อนที่โลกค่อย ๆ ลดลงเป็นความพร่า Hanxue ชาน mustered ความกล้าหาญของเธอ และพูดกับเมงเฮาหายไปรูป "ทุกครั้งหิมะ คุณต้องคิดว่า ของฉัน"เฮา เมงรู้ว่า เธอไม่เห็นเขา แต่เขายิ้ม และกระนั้นเลยต้องด้วย[welled ขึ้นภายในหัวใจ Hanxue เบ้า และเขาส่ายหัวของเขา ตอนนี้เขาเป็นซ้ายสมาชิกกองทัพหิมะหนาวเท่านั้นที่ไม่ได้ป้อนสกิล teleportation เขามองไปรอบ ๆ ที่ซากปรักหักพังใกล้เขา แล้ว ที่หมอก churning จากภายใน ซึ่งสามารถได้ยินทั้งคณะของความโกรธและ shrieks ของทุกข์ ทั้งหมดของมันก็ดูเหมือนไกลมาก"คุณแน่ใจว่า คุณจะไม่มากับเราโดเมนใต้" เขาคาดว่าจะห้าวเมง"ฉันไม่ ขอบคุณสำหรับความกรุณา อาวุโส ในอดีตคุณปลอดภัยในการเดินทาง ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เขา clasped มือ และโค้งคำนับให้เบา Hanxue หายไปHanxue เบ้าไม่ตอบกลับ เขาปิดตาของเขาหายไป ทำให้ไม่เห็นไฟของ teleportation ยิงขึ้นไปในอากาศ เปลี่ยนระลอกที่เล็ดลอดออกมาออกมา และจะ หายไปเมงเฮาดูเหมือนพวกเขาเป็นพวกเขาหายไป หลังจากครู่แท้ เขาโบกมือขวาของเขาต่อเว็บไซต์สะกด บูมเต็มไปด้วยอากาศ และพื้นดินลำบากพอร์ทัลมลาย เถ้าที่จะสามารถฝ่าฟันมรสุมเศรษฐกิจไม่เคยเปลี่ยนเขาหันไปมองหมอกโดยรอบ ทันใดนั้น อับแสงหลากสีปรากฏขึ้น นกแก้ว ที่บินผ่านไปเกาะบนไหล่เมงเฮา ได้ มันตามมา ด้วยเจลลี่เนื้อ ซึ่งเป็นในรูปแบบของหมวกพื้นดิน quaked เป็นองุ่นปะทุขึ้นล้อมรอบพวกเขา ในขณะนี้ รูปเมงเฮาถูกปีศาจอย่างละเอียดขณะนี้ที่เสียงแตกอาจก็จะได้ยินจากภายในถุงของเขาถือ ได้ เขาตบมือขวา นการบินรังไหมออก รอยแตกที่ครอบคลุมพื้นผิวของมันก็ยุบ และกลายเป็นตัวอ่อนสีขาวตัวอ่อนนี้เป็นขาวอย่างหิมะฤดูหนาว มันขนาดของนิ้วพิ้งกี้ และร่างกายทั้งหมดเป็นโปร่งแสงเป็นคริสตัล มันไม่ได้เย็น แต่แทน เล็ดลอดออกมาพลังแปลก น่าตกใจที่ดูเหมือนสามารถเขย่าสวรรค์และโลกตัวอ่อนที่ดูตาเปล่าแสงเย็นที่เล็ดลอดออกมา และเป็นมันนเดียจากภายในรังไหม มันออกมาร้องไห้ซึ่งเกิดทุกอย่างสั่นสะเทือนตัวอ่อนจะทำให้ไม่มีเสียง แต่ตัวอ่อนนี้ดูนี้เป็นเสียงที่มันจะปล่อยออกมาเพียงครั้งเดียวในชีวิตเป็นตัวอ่อนดูทูล เสียงกระหึ่ม ทุกอย่าง trembled ดินแดนสีดำ เป็นโดเมนที่ภาคใต้ ทะเลทรายตะวันตก แม้ดินแดนตะวันออกส่าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Hanxue ฉานยืนอยู่ที่นั่น เธอไม่ได้คันธนูหรือเธอไม่พูด เธอไม่สามารถป้องกันไม่ให้น้ำตาไหลลงมาขณะที่เธอมองไปที่เขาและเขามองกลับมาที่เธอ. พวกเขายืนมองที่แต่ละอื่น ๆ แยกจากกันโดยสะกดตัวเลขของพวกเขาช้าเรืองแสงพร่ามัวไปในดวงตาของกันและกัน. ในช่วงเวลาก่อนที่ โลกทั้งโลกหายเข้าไปในความเบลอ, Hanxue ฉานรวบรวมความกล้าหาญของเธอและพูดออกมารูปหายไปเม้งเฮาส์ "เวลาที่หิมะตกทุกท่านต้องคิดว่าฉัน." เม้งเฮารู้ว่าเธอไม่สามารถมองเห็นเขา แต่เขายิ้มและพยักหน้ากระนั้น. ถอนหายใจซึมขึ้นในหัวใจ Hanxue เบ้าและเขาส่ายหัว ตอนนี้เขาเป็นเพียงสมาชิกซ้ายหนาวหิมะตระกูลที่ไม่ได้เข้ามาสะกด teleportation เขามองไปรอบ ๆ ที่ซากปรักหักพังรอบ ๆ ตัวเขาแล้วที่หมอก churning จากภายในซึ่งอาจจะได้ยินทั้งเสียงโหยหวนของความโกรธและ shrieks จากความทุกข์ยาก ทั้งหมดมันก็ดูเหมือนไกลมาก. "คุณแน่ใจหรือว่าจะไม่มาร่วมกับเราเพื่อโดเมนภาคใต้?" เขาคาดว่าจะเม้งเฮา. "ผมไม่สามารถ ขอขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณอาวุโส ฉันขอให้คุณเดินทางที่ปลอดภัย. "ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยเขาประสานมือและโค้งคำนับให้หาย Hanxue เบ้า. Hanxue เบ้าไม่ตอบ เขาปิดตาของเขาในขณะที่เขาหายไป แสงไฟสว่างเจิดจ้าของ teleportation ยิงขึ้นไปในอากาศเปลี่ยนเป็นระลอกที่เล็ดลอดออกมาออกมาแล้วหายไป. เม้งเฮาเฝ้าดูพวกเขาขณะที่พวกเขาหายไป หลังจากช่วงเวลาที่คิดว่าเขาโบกมือมือขวาของเขาที่มีต่อพอร์ทัลสะกด บูมเต็มไปด้วยอากาศและพื้นดินสั่นเป็นพอร์ทัลแตกเปลี่ยนเป็นเถ้าว่าจะไม่ได้รับการปฏิรูป. เขาหันไปดูที่หมอกโดยรอบ ทันใดนั้นริ้วหลากสีของแสงที่ปรากฏ มันเป็นนกแก้วที่บินไปยังเกาะอยู่บนไหล่เม้งเฮาส์ มันตามมาด้วยเนื้อเจลลี่ซึ่งเป็นในรูปแบบของหมวก. พื้นดินไหวกระทำเป็นเถาปะทุขึ้นไปล้อมรอบพวกเขา ในขณะที่ตัวเลขเม้งเฮาเป็นปีศาจอย่างทั่วถึง. มันเป็นในขณะนี้ว่าเสียงที่แตกอาจจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงจากภายในกระเป๋าของเขาในการถือครอง เขาตบมือขวาของเขาครั้นแล้วรังบินออก รอยแตกที่ครอบคลุมพื้นผิวของมันจู่ ๆ ก็ทรุดตัวลงและตัวอ่อนสีขาวโผล่! ตัวอ่อนนี้เป็นสีขาวเหมือนหิมะในช่วงฤดูหนาว มันเป็นขนาดของนิ้วก้อยและร่างกายทั้งหมดเป็นโปร่งแสงเป็นผลึก มันไม่ได้เย็น แต่แทนเล็ดลอดออกมาแปลกอำนาจที่น่าตกใจที่ดูเหมือนมีความสามารถของการสั่นสวรรค์และโลก. Eyeless ตัวอ่อน! ดวงตาว่างเปล่าเล็ดลอดออกมาแสงเย็นและเป็นมันชนออกจากภายในรังก็ปล่อยออกมาร้องไห้ที่ เกิดจากการสั่นสะเทือนทุกอย่าง! วัยอ่อนทำให้ไม่มีเสียง แต่นี้ Eyeless ตัวอ่อนได้! นี่คือเสียงที่มันจะปล่อยออกมาเพียงครั้งเดียวในชีวิตของมัน! ในฐานะที่เป็นตัวอ่อนตาบอดร้องออกมาอย่างน่างงงวยทุกอย่างสั่นสะท้าน ดินแดนสีดำ โดเมนภาคใต้ ทะเลทรายตะวันตก แม้ดินแดนตะวันออกส่าย