It all happened in the blink of an

It all happened in the blink of an eye. Within the space of a breath, Xu Qing appeared in mid-air, wearing her long greenish-blue robe, her demeanor icy. Her grim, cold gaze swept over the crowd, coming to rest upon Meng Hao. Inside her heart was pounding.

The world seemed to disappear around her, forming a haze… except for one space.

This look… is because I want to catch another fleeting glimpse of your figure within the crowd.

This look… is because I want to always be able to see you.

This look… is because I want you to know… I’ve watched over you this whole time.

Meng Hao smiled as he looked at Xu Qing. She was immeasurably cold, but he was used to that. His smile contained happiness, within his eyes was warmth.

Their gazes met; Meng Hao’s smile and Xu Qing’s coldness. Only the two of them knew how their gazes reached into each other’s hearts. He knew that she understood. She knew that the person standing there in front of her was none other than Meng Hao.

It was the same as that look they had shared outside the Black Sieve Sect’s Blessed Land. It was just like the smile underneath the moonlight in the Reliance Sect. It was like the time Meng Hao had turned his head to look at her back on Mount Daqing.

Obviously, this was not the proper place for words. In truth, though, there was no need for words; the emotions of their period of separation were contained deep within their eyes. A look was all they needed to express the joy which existed in their hearts.

“I’ll escort you,” said Xu Qing coolly.

“Many thanks, Fellow Daoist Xu,” said Meng Hao with a smile, clasping hands and lowering his head.

Zhou Dekun stared in shock for a moment. Patriarch Violet Sieve and the others also gaped; they knew who Xu Qing really was, and they also knew that her presence here far, far exceeded that of their own.

Xu Qing ignored them, having eyes only for Meng Hao.

The three of them left.

Far outside the Black Sieve Sect, Meng Hao and Xu Qing stood atop a tall mountain peak, looking at each other. Zhou Dekun tactfully waited some distance away.

“Thank you….” said Xu Qing, her voice soft.

Meng Hao shook his head and looked back in the direction of the Black Sieve Sect. Xu Qing waved her right hand, and the ghastly coldness once again appeared in her eyes. She turned, and her voice echoed out into the emptiness.

“Any soul within thirty thousand meters of this place will be instantly exterminated!” As she spoke, a ghastly aura accompanied the sound to echo out. Meng Hao immediately sensed the countless discarnate souls in the area fleeing at top speed. An instant later, there was no sign of any discarnate soul.

Time passed, and the two of them stood there in the early morning air on top of the mountain. They spoke simple words, smiling, listening. Time passed, but neither of them seemed willing to part.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตา ภายในพื้นที่ของลมหายใจ Xu Qing ปรากฏในกลางอากาศ สวมเสื้อคลุมยาวเขียว-น้ำเงินของเธอ เธอ demeanor น้ำแข็ง เธอน่ากลัว เย็นสายตากวาดฝูง มาพาดเฮาเมง ภายในหัวใจของเธอถูกห้ำหั่นโลกดูเหมือนจะ หายไปรอบ ๆ เธอ ขึ้นรูปหมอกควัน...ยกเว้นหนึ่งช่องลักษณะนี้...เนื่องจากต้องการจับเหลือบปรายอื่นของรูปของคุณภายในฝูงชนลักษณะนี้...เป็น เพราะฉันต้องการเสมอจะเห็นคุณลักษณะนี้...เนื่องจากผมต้องการรู้... ผมได้ดูตัวนี้ตลอดเวลาเมงเฮายิ้มขณะที่เขามอง Xu Qing เธอเย็นปีติ แต่เขาใช้ที่ ความสุขรอยยิ้มที่มีอยู่ของเขา ภายในดวงตาของเขาเป็นความอบอุ่นGazes ตนพบ เมงเฮายิ้มและ Xu Qing ความหนาวเย็น ทั้งสองของพวกเขารู้วิธี gazes ของพวกเขาถึงลงในหัวใจของผู้อื่น เขารู้ว่า เธอเข้าใจ เธอรู้ว่า คนที่ยืนตรงหน้าไม่ใช่เมงเฮาอื่นมันก็เหมือนกับที่ดูที่พวกเขามีร่วมกันอยู่นอกดินแดนความสุขของนิกายตะแกรงสีดำ มันเป็นเหมือนรอยยิ้มภายใต้แสงจันทร์ในนิกายพึ่ง มันเป็นเหมือนเวลาที่เมงเฮาหันหัวของเขามองเธอกลับในเมาท์ Daqingเห็นได้ชัด นี้ไม่ได้หาคำที่เหมาะสม ในความเป็นจริง แม้ว่า ก็ไม่จำเป็นต้องคำ อารมณ์ของพวกเขาระยะเวลาของการแยกมีอยู่ลึกภายในตา ดูทั้งหมดที่พวกเขาต้องการแสดงความสุขที่เดิมในหัวใจของพวกเขาได้"ฉันจะพาคุณ กล่าวว่า Xu Qing เฉย"ขอบคุณมาก เพื่อน Daoist Xu กล่าวว่า เมงเฮา ด้วยรอยยิ้ม กุมมือ และลดระดับหัวของเขาDekun โจวจ้องในช็อตสำหรับช่วงเวลา พระม่วงตะแกรงและอื่น ๆ ยังดำ พวกเขารู้ที่ Xu Qing จริง ๆ และพวกเขาก็รู้ว่า เธออยู่ที่นี่ห่างไกล ไกลเกินที่ของตนเองXu Qing ละเว้นพวกเขา มีตาสำหรับเฮาเมงเท่านั้นทั้งสามก็ออกภายนอกนิกายตะแกรงสีดำ เมงเฮาและ Xu Qing ยืนอยู่บนยอดเขาสูง กำลังดูกัน Dekun โจวข่าวรอบางห่าง"ขอบคุณ..." กล่าวว่า Xu Qing เสียงนุ่มเฮา เมงส่ายศีรษะของเขา และมองไปในทิศทางนิกายตะแกรงสีดำ Xu Qing โบกมือขวาของเธอ และความหนาวเย็นส่วนปรากฏในดวงตาของเธออีกครั้ง เธอเปิด และเสียงสะท้อนเสียงออกเป็นความว่างเปล่า"จิตวิญญาณใด ๆ ภายในสามสิบพันเมตรของที่นี่จะได้ทันที exterminated" ขณะที่เธอพูด ออร่าเป็นส่วนพร้อมเสียงสะท้อนออก เมงเฮาทันทีรู้สึกวิญญาณ discarnate นับไม่ถ้วนในพื้นที่หลบหนีที่ความเร็วสูงสุด การทันทีภายหลัง ก็ไม่มีสัญญาณของจิตวิญญาณใด ๆ discarnateเวลาผ่านไป และทั้งสองได้ยืนอยู่ที่นั่นในช่วงเช้าอากาศบนภูเขา พวกเขาพูดคำง่าย ๆ รอยยิ้ม ฟัง เวลาผ่านไป แต่ไม่ของพวกเขาดูเหมือนยินดีที่เป็นส่วนหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทุกสิ่งเกิดขึ้นในพริบตา ภายในพื้นที่ของลมหายใจที่เสี่ยวชิงปรากฏในกลางอากาศสวมเสื้อคลุมยาวสีเขียวสีฟ้าของเธอน้ำแข็งการกระทำของเธอ เธอน่ากลัวสายตาเย็นกวาดฝูงชนที่จะมาถึงส่วนที่เหลือเมื่อเม้งเฮา ภายในหัวใจของเธอได้รับการห้ำหั่น. โลกดูเหมือนจะหายไปรอบ ๆ ตัวเธอกลายเป็นหมอกควัน ... ยกเว้นสำหรับพื้นที่หนึ่ง. นี้ดู ... เป็นเพราะฉันต้องการที่จะจับอีกแวบหายวับไปของรูปของคุณภายในฝูงชน. นี้ดู ... เป็นเพราะผมต้องการที่จะ มักจะสามารถที่จะเห็นคุณ. นี้ดู ... เป็นเพราะผมอยากให้คุณรู้ว่า ... ผมเคยดูมากกว่าที่คุณตลอดเวลานี้. เม้งเฮายิ้มในขณะที่เขามองไปที่เสี่ยวชิง เธอเป็นคนที่เย็นล้นพ้น แต่เขาก็ถูกนำมาใช้เพื่อที่ รอยยิ้มของเขามีความสุขที่มีอยู่ภายในดวงตาของเขาเป็นความอบอุ่น. อาศัยการมองตาพวกเขาได้พบ; รอยยิ้มเม้ง Hao และความหนาวเย็นเสี่ยวชิง เพียงสองของพวกเขารู้วิธีที่อาศัยการมองตาของพวกเขาเอื้อมมือเข้าไปในหัวใจของกันและกัน เขารู้ว่าเธอเข้าใจ เธอรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ที่นั่นในด้านหน้าของเธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเม้งเฮา. มันเป็นเช่นเดียวกับดูว่าพวกเขาได้ร่วมกันนอกที่ดินสาธุดำตะแกรงนิกาย มันเป็นเหมือนเพียงแค่รอยยิ้มใต้แสงจันทร์ในการพึ่งนิกาย มันเป็นเหมือนเวลาเม้งเฮาได้หันหัวของเขาไปดูที่หลังของเธอบนภูเขา Daqing. เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสมสำหรับคำ ในความเป็นจริงว่ามีความจำเป็นในการไม่มีคำ; อารมณ์ความรู้สึกของระยะเวลาของการแยกถูกบรรจุอยู่ลึกภายในสายตาของพวกเขา ดูคือทั้งหมดที่พวกเขาจำเป็นต้องแสดงความดีใจที่มีอยู่ในหัวใจของพวกเขา. "ฉันจะพาคุณ" เสี่ยวชิงกล่าวว่าเฉย. "ขอบคุณมากเพื่อน Daoist เสี่ยว" เม้งเฮากล่าวด้วยรอยยิ้ม, กุมมือและลดของเขา หัว. โจว Dekun จ้องในช็อตสำหรับช่วงเวลาที่ พระสังฆราชม่วงตะแกรงและอื่น ๆ นอกจากนี้ยังอ้าปากค้าง; พวกเขารู้ว่าใครเสี่ยวชิงจริงๆและพวกเขาก็รู้ว่าการปรากฏตัวของเธอที่นี่ห่างไกลไกลเกินกว่าที่เป็นของตัวเอง. เสี่ยวชิงละเว้นพวกเขามีดวงตาเพียง แต่สำหรับเม้งเฮา. ทั้งสามคนที่เหลือ. ฟานอกสีดำตะแกรงนิกาย เม้ง Hao และเสี่ยวชิงยืนอยู่บนยอดเขาสูงมองที่แต่ละอื่น ๆ โจว Dekun แนบเนียนรออยู่ห่างออกไป. "ขอบคุณ ... ." เสี่ยวชิงเสียงของเธออ่อนกล่าวว่า. เม้งเฮาส่ายหัวและมองย้อนกลับไปในทิศทางของการดำตะแกรงนิกาย เสี่ยวชิงโบกมือขวาของเธอและความหนาวเย็นอย่างน่ากลัวอีกครั้งปรากฏอยู่ในดวงตาของเธอ เธอหันและเสียงของเธอสะท้อนออกไปสู่ความว่างเปล่า. "วิญญาณใด ๆ ภายในสามสิบพันเมตรของสถานที่แห่งนี้จะถูกทำลายทันที" ขณะที่เธอพูดกลิ่นอายน่ากลัวพร้อมกับเสียงที่สะท้อนออกมา เม้งเฮาทันทีรู้สึกวิญญาณ discarnate นับไม่ถ้วนในพื้นที่หลบหนีที่ความเร็วสูงสุด ทันทีต่อมามีสัญญาณของจิตวิญญาณ discarnate ใด. เวลาผ่านไปและสองของพวกเขายืนอยู่ที่นั่นในอากาศช่วงเช้าที่ด้านบนของภูเขา พวกเขาพูดคำง่ายๆยิ้มฟัง เวลาผ่านไป แต่ไม่ใช่ของพวกเขาดูเหมือนจะยินดีที่จะเป็นส่วนหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วพริบตา ภายในพื้นที่ของลมหายใจ , Xu ชิงที่ปรากฏอยู่ในกลางอากาศ ใส่เสื้อคลุมของเธอยาวสีฟ้าอมเขียว , พฤติการณ์ที่เย็นฉ่ำ เธอน่ากลัว เย็นชา สายตากวาดผ่านฝูงชนมาพักผ่อนเมื่อเมิ่งเฮ่า ข้างในหัวใจเธอเต้นแรงโลกดูเหมือนจะหายไป รอบๆตัวเธอ เป็นหมอก . . . . . . . ยกเว้นพื้นที่หนึ่งดู . . . . . . . นี้เป็นเพราะฉันต้องการที่จะจับเหลือบของรูปอื่นไปในฝูงชนดู . . . . . . . นี้เป็นเพราะฉันต้องการจะเห็นเธอเสมอดู . . . . . . . นี้เป็นเพราะฉันต้องการให้คุณรู้ว่า . . . . . . . ฉันเฝ้ามองเธอตลอดเวลาเมิ่งเฮ่ายิ้มขณะที่เขามองดูเสี่ยวชิง เธอถูกสุดประมาณเย็น แต่เขาก็ใช้มัน รอยยิ้มที่มีความสุขในสายตาของเขาคือความอบอุ่นชื่นชอบของพวกเขาพบ ; เหม็ง เฮายิ้มและความเย็นของ ซู ชิง เพียงสองของพวกเขารู้วิธีที่ชื่นชอบของพวกเขาเข้าไปถึงหัวใจของกันและกัน . เขารู้ว่าเธอเข้าใจ เธอจะรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เมิ่งฮ่าวมันเหมือนกับว่าพวกเขาได้ร่วมดูภายนอกสีดำตะแกรงนิกายของแผ่นดินที่ได้รับพระพร มันเหมือนยิ้มอยู่ภายใต้แสงจันทร์ในการอ้างอิง นิกาย มันเหมือนเวลาเมิงเฮาหันหัวไปมองด้านหลังของเธอบนภูเขา Daqing .เห็นได้ชัดว่า นี่เป็นสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับคำ ในความจริง แต่ไม่มีความจำเป็นต้องพูด ; อารมณ์ของพวกเขาในช่วงเวลาของการแยกมีอยู่ลึกๆในดวงตาของพวกเขา ดูทั้งหมดที่พวกเขาต้องการที่จะแสดงความสุขที่มีอยู่ในจิตใจของพวกเขา" ผมจะพาคุณไป " กล่าว Xu ชิงอย่างใจเย็น" ขอบคุณมากนะ เพื่อน daoist Xu , " กล่าวว่า เมิ่งฮ่าวด้วยรอยยิ้มกระชากมือและลดศีรษะของเขาโจว dekun จ้องช็อกไปชั่วขณะ ตะแกรงม่วงประมุขและคนอื่นยัง gaped พวกเขารู้ว่า Xu ชิงจริงๆ และเขาก็รู้ว่าเธอมาที่นี่ไกลเกินที่ของตนเองXu ชิงไม่สนใจนั้น ก็มีสายตาแต่เมิ่งเฮ่าพวกเขาทั้งสามคนแล้วไกลนอกนิกายตะแกรงสีดำ เมิ่งฮ่าว และ Xu ชิงยืนอยู่บนยอดเขาสูง , มองที่แต่ละอื่น ๆ โจว dekun แนบเนียนรอคอยระยะห่างออกไป" ขอบคุณ . . . . . . . " Xu ชิงกล่าวเสียงนุ่มของเธอเมิ่งเฮ่าส่ายหัวและมองไปในทิศทางของนิกายตะแกรงสีดำ Xu ชิงโบกมือขวาของเธอ และความเย็นชาน่ากลัวอีกครั้งปรากฏในสายตาของเธอ เธอหันกลับและเสียงของเธอดังก้องออกมาสู่ความว่างเปล่า" วิญญาณใด ๆภายในสามสิบพันเมตรของที่นี่จะถูกกำจัดทันที ! " อย่างที่เธอพูด ออร่าน่ากลัวพร้อมกับเสียงก้องออกมา เมิ่งเฮ่าทันทีรู้สึก discarnate วิญญาณนับไม่ถ้วนในพื้นที่หลบหนีที่ความเร็วสูงสุด ทันทีหลังจากนั้น ไม่มีวี่แววของ discarnate วิญญาณเวลาผ่านไป และสองของพวกเขายืนอยู่ที่นั่นในตอนเช้าตรู่ อากาศบนยอดเขา พวกเขาพูดง่าย ยิ้มอยู่ เวลาผ่านไป แต่พวกเขาไม่ได้ดูเหมือนยินดีที่จะเป็นส่วนหนึ่ง