By night of the third day, Meng Hao

By night of the third day, Meng Hao’s bag of holding was completely empty. As the Frigid Snow Larva consumed the very last Mulberry Thunder Leaf, a ninth circle finally appeared, causing Meng Hao to gape.

“Dammit, I’m out of Spirit Stones, and this thing still hasn’t changed yet? Isn’t it supposed to transform?” He stared in shock at the Frigid Snow Larva, which lay on his palm, unmoving. Within his mind, Meng Hao could sense that it wanted to continue to eat. Meng Hao was on the verge of collapsing.

“My millions of Spirit Stones….” As he looked down into his bag of holding, he realized that the only thing he had left were the ultra high-grade Spirit Stones. They were his final assets, life-saving objects that he could use at a critical moment to absorb spiritual energy.

He went back and forth about it for the time it takes an incense stick to burn. It seemed the Frigid Snow Larva realized there was no food left. It ceased transmitting its desire to eat and began to create silk.

Meng Hao watched as the Frigid Snow Larva continued to spit out the silk, which looked like snow. This was not the legendary silk of the Eyeless Larva. It took only a moment for the larva to completely cover itself. Soon, it had become a cocoon about the size of the fist of an infant.

Meng Hao frowned. Something seemed strange. After probing with his Spiritual Sense, his heart began to pound. He continued to examine it for a moment, then began to pant.

“I can sense another aura,” he said, his eyes gleaming. “It’s not the Frigid Snow Larva, it’s much, much more powerful…. There’s not even a way to compare the two!” He closed his eyes to think for a moment, and when they opened again, he was smiling.

“Two days, and it will emerge from the cocoon!” He put the precious cocoon away and dispelled the Demonic Qi in the area. It was currently late at night, and bright moonlight illuminated the land. Meng Hao took a deep breath as he walked out of his secluded meditation area.

People from the Frigid Snow Clan who were standing guard immediately saw Meng Hao. They clasped hands and bowed, faces filled with veneration.

These recent days had been very difficult for the Frigid Snow Clan. They weren’t sure when Cultivators from the Black Lands Palace would arrive. If they invaded a second time, it would be very difficult to fight back, considering the current situation of the Frigid Snow Clan. All they could do was maintain their vigilance and wait for the spell to activate.

Snowflakes danced about in the moonlight. It had been snowing for two days, and the ground was now covered with a thick layer of snow. Even though it was late at night, the moonlight reflected off of the white snow, making everything look silver.

Meng Hao breathed in the frigid air as his gaze flitted about. Finally, his gaze came to rest on the back of a familiar figure off in the distance.

It was Hanxue Shan. She sat atop a pile of rubble, looking off into the sky. It was impossible to tell what she was thinking.

Looking at her, Meng Hao sighed inwardly. Because of the matter of the Frigid Snow Larva, he had completely forgotten about how disappointed this young girl had looked after having been rejected by him.

Murmuring to himself, Meng Hao thought about the soft arms which had embraced him before he passed out earlier. He also recalled how the concern in her eyes had been replaced by joy when he regained consciousness. The falling snow brushed against his face as he walked toward her. She looked back. Amidst the snow and the moonlight, her pretty face looked even more beautiful. Tears could be seen in the corners of her eyes. She looked at Meng Hao, then bit her lip and turned her head away.

Meng Hao stood behind her for a moment, then cleared his throat.

“Hey, I heard you really admire Grandmaster Pill Cauldron. Would you like me to help introduce you to him?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยคืนวันที่สามถุงเม้ง Hao ของโฮลดิ้งเป็นที่ว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์ ในฐานะที่เป็นตัวอ่อนหนาวหิมะบริโภคมากสุดท้าย Mulberry Leaf ทันเดอร์, วงกลมเก้าสุดท้ายปรากฏก่อให้เกิดเม้งเฮาจะอ้าปากค้าง. "Dammit ผมออกมาจากวิญญาณก้อนหินและสิ่งนี้ยังคงไม่ได้เปลี่ยนหรือยัง มันไม่ควรจะเปลี่ยน? "เขาจ้องในช็อตที่หนาวหิมะตัวอ่อนซึ่งวางอยู่บนฝ่ามือของเขา unmoving ภายในใจของเขาเม้งเฮาอาจจะรู้สึกว่ามันอยากจะยังคงกิน เม้งเฮาถูกหมิ่นยุบ. "นับล้านของฉันของพระวิญญาณหิน ... ." ในขณะที่เขามองลงไปในกระเป๋าของเขาโฮลดิ้งของเขาตระหนักว่าสิ่งเดียวที่เขาทิ้งไว้เป็นหินวิญญาณพิเศษเกรดสูง พวกเขาเป็นเนื้อหาสุดท้ายวัตถุช่วยชีวิตของเขาว่าเขาสามารถใช้ในช่วงเวลาที่สำคัญในการดูดซับพลังงานทางจิตวิญญาณ. เขาเดินกลับมาเกี่ยวกับมันสำหรับเวลาที่ใช้ติดที่จะเผาไหม้ธูป มันดูเหมือนหนาวหิมะตัวอ่อนตระหนักไม่มีอาหารเหลือ มันจะหยุดการส่งความปรารถนาที่จะกินและเริ่มที่จะสร้างผ้าไหม. เม้งเฮาดูเป็นหนาวหิมะตัวอ่อนยังคงคายออกผ้าไหมซึ่งดูเหมือนหิมะ นี้ไม่ได้เป็นผ้าไหมที่เป็นตำนานของตัวอ่อนตาบอด มันใช้เวลาเพียงชั่วครู่สำหรับตัวอ่อนที่จะสมบูรณ์ครอบคลุมตัวเอง เร็ว ๆ นี้มันได้กลายเป็นรังเกี่ยวกับขนาดของกำปั้นของทารก. เม้งเฮาขมวดคิ้ว บางสิ่งบางอย่างดูเหมือนแปลก หลังจากพิสูจน์ด้วยความรู้สึกจิตวิญญาณของเขาหัวใจของเขาเริ่มที่จะนำพา เขายังคงตรวจสอบมันสักครู่จากนั้นก็เริ่มหอบ. "ผมสามารถสัมผัสกลิ่นอายอีก" เขากล่าวว่าดวงตาของเขาแพรว "มันไม่ได้หนาวหิมะตัวอ่อนก็อื่น ๆ อีกมากที่มีประสิทธิภาพ ... มีแม้กระทั่งไม่ใช่วิธีที่จะเปรียบเทียบทั้งสอง! "เขาปิดตาของเขาที่จะคิดว่าสักครู่และเมื่อพวกเขาเปิดอีกครั้งเขายิ้ม. " สองวันและมันจะโผล่ออกมาจากรังไหม! "เขานำรังไหมที่มีค่าออกไป และหายไปในบัดดลปีศาจฉีในพื้นที่ มันเป็นอยู่ในปัจจุบันในช่วงดึกและแสงจันทร์สว่างสดใสที่ดิน เม้งเฮาเอาลมหายใจลึกขณะที่เขาเดินออกจากพื้นที่การทำสมาธิของเขาที่เงียบสงบ. คนที่มาจากตระกูลหนาวหิมะที่กำลังยืนเฝ้าทันทีเห็นเม้งเฮา พวกเขาพนมมือกราบลงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเลื่อมใส. วันที่ผ่านมาเหล่านี้ได้รับยากมากสำหรับหนาวหิมะตระกูล พวกเขาไม่แน่ใจว่าเมื่อคราดพรวนจากดินแดนสีดำพาเลซจะมาถึง หากพวกเขาบุกเข้ามาเป็นครั้งที่สองก็จะเป็นเรื่องยากมากที่จะต่อสู้กลับพิจารณาสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลหนาวหิมะ ทั้งหมดที่พวกเขาทำได้ก็คือการรักษาความระมัดระวังของพวกเขาและรอการสะกดเพื่อเปิดใช้งาน. เกล็ดหิมะเต้นเกี่ยวกับในแสงจันทร์ มันเคยมีหิมะตกสองวันและพื้นดินที่ถูกปกคลุมตอนนี้มีชั้นหนาของหิมะ แม้ว่ามันจะเป็นตอนดึกแสงจันทร์ที่สะท้อนออกจาก Snow White ทำให้ทุกอย่างดูเงิน. เม้งเฮาลมหายใจในอากาศที่หนาวเย็นในขณะที่จ้องมองเขา flitted เกี่ยวกับ ในที่สุดเขาจ้องมองมาพักผ่อนที่ด้านหลังของร่างที่คุ้นเคยอยู่ห่างออก. มันเป็น Hanxue ฉาน เธอนั่งอยู่บนกองซากปรักหักพังมองออกไปบนท้องฟ้า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกสิ่งที่เธอคิด. มองไปที่เธอเม้งเฮาถอนหายใจในใจ เพราะในเรื่องของ Frigid หิมะตัวอ่อนที่เขาได้ลืมสมบูรณ์เกี่ยวกับวิธีผิดหวังเด็กสาวคนนี้ได้ดูหลังจากที่ได้รับการปฏิเสธจากเขา. พึมพำกับตัวเองเม้งเฮาคิดเกี่ยวกับแขนอ่อนนุ่มซึ่งได้กอดเขาก่อนที่เขาเดินออกไปก่อนหน้านี้ นอกจากนี้เขายังจำได้ว่าความกังวลในดวงตาของเธอได้ถูกแทนที่ด้วยความสุขเมื่อเขาฟื้นคืนสติ หิมะตกแปรงกับใบหน้าของเขาขณะที่เขาเดินต่อเธอ เธอหันกลับไปมอง ท่ามกลางหิมะและแสงจันทร์หน้าตาน่ารักของเธอมองสวยงามมากยิ่งขึ้น น้ำตาอาจจะเห็นในมุมของดวงตาของเธอ เธอมองที่เม้งเฮาแล้วกัดริมฝีปากของเธอและหันหัวของเธอออกไป. เม้งเฮายืนอยู่ข้างหลังของเธอสำหรับสักครู่แล้วล้างลำคอของเขา. "เฮ้ผมได้ยินคุณจริงๆชื่นชมมาสเตอร์ยาหม้อ คุณต้องการให้ผมช่วยแนะนำคุณกับเขา? "