The speed was such that it seemed t

The speed was such that it seemed they would break free from the world of motionless within which they were stuck. The three old men gasped, and hope appeared in their faces as they assisted with all the power they could muster. It finally seemed that the ship would break free from the painting. Movement in their surroundings even became visible.

Eventually, they reached a speed that was capable of combating against whatever law it was in the area that caused everything to remain motionless. The air began to move, and the stillness seemed to be on the verge of shattering. It was at this point, when everything seemed to be just about to begin moving again, when Meng Hao heard a sigh in his ear.

Then he heard the voice of a man, a voice filled with boundless love. “Hao’er… have you been safe and sound all these years…? Back then, your mother didn’t agree, but as your father, I… I insisted that it must be this way. Don’t blame your mother….”

Meng Hao trembled. He recognized the voice. Bits and pieces of it actually remained in his memories. Even after so many years had passed, he recognized that this was the voice of his father!

He stood there silently. He didn’t look back as the ship sped forward. The motionlessness in the area was rapidly giving way to movement. The white strands that floated in the air were slowly moving backward, freeing the ship.

Just then, though, Meng Hao heard another voice.

“Hao’er… do you… still remember me? I’m your mother…. Look back, let me see your face. It’s been so many years…. We’ve missed you.”

Meng Hao’s entire body trembled, and his head moved slightly. A complex expression appeared in his eyes as he stood there breathing. He didn’t look back; instead, he focused all his energy on controlling the boat. A rumbling sound could be heard as the front of the boat finally pierced out of the painting of stillness.

Meng Hao could see the border of the still region just up ahead; they were almost out of the painting.

“Deep in your heart, is obsession.” This voice was not the voice of his parents that existed in his memory. It was the ancient, decaying voice.

The voice seemed confused, as if it it, too, were filled with infinite obsession.

“You are a living being that I have encountered on the path to the yellow springs. I can… help you to fulfill your obsession. Look back, and you will be able to see what your parents look like.”

Meng Hao’s Cultivation base suddenly stopped moving. He poured no more power into the ship, but instead stood there on the prow. Directly in front of him was the edge of the painting of motionlessness; after passing beyond that border, they would be free.

Meng Hao well knew that if he looked back, something untoward would likely happen. However, the words spoken to him just now had left him completely shaken.

No one else could hear the words spoken into his ear just now, not even the three old men. Everyone just sat there, trembling and in a daze. Meng Hao was the only lucid one among them all.

In his silence, Meng Hao suddenly smiled. It was an unrestrained smile, a smile filled with a will of purification.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเร็วเป็นเช่นที่มันดูเหมือนพวกเขาจะหลุดพ้นจากโลกของนิ่งซึ่งพวกเขาถูกติดอยู่ ผู้ชายอายุสาม gasped และหวังปรากฏในใบหน้าของพวกเขาที่พวกเขาช่วย ด้วยพลังทั้งหมดที่พวกเขาสามารถรวบ มันก็ดูเหมือนว่า เรือจะหลุดพ้นจากการวาดภาพ การเคลื่อนไหวในสภาพแวดล้อมของพวกเขาแม้กระทั่งกลายเป็นมองเห็นได้สุด พวกเขามาถึงความเร็วที่สามารถต่อต้านกับสิ่งกฎหมายแก้ไขในพื้นที่ที่เกิดทุกอย่างจะยังคงอยู่นิ่ง อากาศเริ่มย้าย และความเงียบสงัดที่ดูเหมือนจะหมิ่นซึ่งทำให้ป่นปี้ มันเป็นที่จุดนี้ เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะกำลังจะ เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง เมื่องเฮาได้ยินแยกกันในหูของเขาจาก นั้นเขาได้ยินเสียงคน เสียงเต็มไป ด้วยความรักที่ไร้ขีดจำกัด " Hao'er...คุณได้รับความปลอดภัยทุกปีเหล่านี้... กลับมาแล้ว คุณแม่ไม่เห็นด้วย แต่ เป็นคุณ พ่อของคุณ ฉัน... ผมยืนยันว่า มันต้องเป็นแบบนี้ ไม่โทษคุณแม่"เมงเฮา trembled เขารับรู้เสียง ชิ้นเล็ก ๆ ของมันจริงยังคงอยู่ในความทรงจำของเขา แม้หลังจากที่ได้ผ่านหลายปี เขารู้ว่า นี่คือเสียงของพ่อของเขาเขายืนอยู่ที่นั่นเงียบ เขาไม่ได้ดูกลับเป็นเรือเร่งความเร็วไปข้างหน้า Motionlessness ในพื้นที่ได้อย่างรวดเร็วให้ทางการเคลื่อนไหว เส้นสีขาวที่ลอยอยู่ในอากาศได้อย่างช้า ๆ เคลื่อนย้อนหลัง พ้นเรือแล้ว แม้ว่า เมงเฮาได้ยินเสียงอื่น" Hao'er...คุณทำ...ยังคง จดจำ ผมคุณแม่... มองย้อนกลับไป ให้ฉันเห็นใบหน้าของคุณ มันได้หลายปี... เราพลาดคุณ"Trembled เมงเฮาทั้งร่างกาย และหัวของเขาย้ายไปเล็กน้อย นิพจน์ที่ซับซ้อนปรากฏอยู่ในดวงตาของเขาขณะที่เขายืนอยู่มีการหายใจ เขาไม่ได้มองย้อนกลับไป แทน เขาเน้นพลังงานของเขาควบคุมเรือ เสียงร้องอาจจะได้ยินเป็นด้านหน้าของเรือในที่สุดก็ ถูกแทงจากจิตรกรรม ๖๐เมงเฮาเห็นขอบของภูมิภาคยังคงขึ้นเพียงข้างหน้า พวกเขาก็เกือบจากภาพวาด"ลึกในหัวใจของคุณ เป็นความหลงใหล" เสียงนี้เป็นเสียงของพ่อแม่ที่อยู่ในหน่วยความจำของเขาไม่ โบราณ สลายเสียงได้เสียงดูเหมือนสับสน เป็นถ้ามันมัน เกินไป ถูกเต็มไป ด้วยความหลงใหลอนันต์"คุณมีที่อยู่อาศัยที่ฉันพบบนเส้นทางไปบ่อน้ำพุเหลือง ผมเพิ่มช่วยให้คุณเพื่อตอบสนองความหลงใหลของคุณ มองย้อนกลับ และคุณจะสามารถดูผู้ปกครองลักษณะ"ฐานเพาะเมงเฮาก็หยุดเคลื่อนไหว เขาเทไม่มีอำนาจเพิ่มเติมลงในเรือ แต่แทน ยืนบนลานมี ตรงหน้าเขาคือขอบของภาพวาดของ motionlessness หลังจากผ่านนอกเส้นขอบนั้น พวกเขาจะฟรีเมงเฮารู้ดีว่า ถ้าเขาดูกลับ สิ่งสรรพสิ่งจะมีแนวโน้มเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม คำพูดกับเขาตอนนี้มีเหลือเขาเขย่าอย่างสมบูรณ์ไม่มีใครสามารถได้ยินคำพูดเข้าหูตอนนี้ ไม่แม้กระทั่งผู้ชายอายุสาม ทุกคนก็นั่ง สั่น และดึก เมงเฮาก็ชัดเจนเพียงหนึ่งในหมู่พวกเขาทั้งหมดในความเงียบของเขา เมงเฮาก็ยิ้ม มีรอยยิ้มในเมื่อ รอยยิ้มที่เต็มไป ด้วยจะเป็นการทำให้บริสุทธิ์ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเร็วเป็นเช่นนั้นมันดูเหมือนว่าพวกเขาจะหลุดพ้นจากโลกของนิ่งภายในที่พวกเขาติดอยู่ ทั้งสามคนอ้าปากค้างเก่าและความหวังที่ปรากฏในใบหน้าของพวกเขาขณะที่พวกเขาให้ความช่วยเหลือกับทุกอำนาจที่พวกเขาสามารถรวบรวม ในที่สุดมันก็ดูเหมือนว่าเรือจะหลุดพ้นจากการวาดภาพ การเปลี่ยนแปลงในสภาพแวดล้อมของพวกเขาแม้กลายเป็นมองเห็น. ในที่สุดพวกเขามาถึงความเร็วที่สามารถต่อสู้กับสิ่งผิดกฎหมายก็คือในพื้นที่ที่ก่อให้เกิดทุกอย่างจะยังคงอยู่นิ่ง อากาศเริ่มที่จะย้ายและความเงียบสงบดูเหมือนจะหมิ่นทำให้ป่นปี้ มันอยู่ที่จุดนี้เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นเพียงเกี่ยวกับการเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งเมื่อเม้งเฮาได้ยินเสียงถอนหายใจในหูของเขา. แล้วเขาก็ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งเสียงที่เต็มไปด้วยความรักไม่มีที่สิ้นสุด "Hao'er ... ที่คุณได้รับความปลอดภัยและเสียงทุกปีเหล่านี้ ... ? กลับมาแล้วคุณแม่ไม่เห็นด้วย แต่เป็นคุณพ่อของคุณผม ... ผมยืนยันว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ ไม่โทษคุณแม่ของคุณ ... . " เม้งเฮากลัวจนตัวสั่น เขาได้รับการยอมรับเสียง บิตและชิ้นส่วนของมันจริงยังคงอยู่ในความทรงจำของเขา แม้หลังจากหลายปีที่ผ่านมาเขาได้รับการยอมรับว่านี่คือเสียงของพ่อของเขา! เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ เขาไม่ได้มองย้อนกลับไปในขณะที่เรือวิ่งไปข้างหน้า motionlessness ในพื้นที่ได้ให้อย่างรวดเร็ววิธีการเคลื่อนไหว เส้นสีขาวที่ลอยอยู่ในอากาศก็ค่อยๆเคลื่อนไปข้างหลังพ้นเรือ. เพียงแค่นั้น แต่เม้งเฮาได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่ง. "Hao'er ... คุณ ... ยังจำผมได้ไหม ฉันแม่ของคุณ ... มองย้อนกลับไปให้ฉันเห็นใบหน้าของคุณ มันเป็นเวลาหลายปีเพื่อ ... เราได้คิดถึงคุณ. " ทั้งร่างกายเม้งงูเห่ากลัวจนตัวสั่นและศีรษะของเขาย้ายออกไปเล็กน้อย นิพจน์ที่ซับซ้อนปรากฏอยู่ในดวงตาของเขาในขณะที่เขายืนอยู่ที่นั่นหายใจ เขาไม่ได้มองย้อนกลับไป; แทนเขามุ่งเน้นไปที่การใช้พลังงานทั้งหมดของเขาในการควบคุมเรือ . เสียงเสียงดังก้องอาจจะได้ยินเป็นด้านหน้าของเรือในที่สุดก็แทงออกมาจากภาพวาดของความเงียบสงบที่เม้งเฮาจะได้เห็นเส้นขอบของภูมิภาคยังคงเป็นเพียงขึ้นข้างหน้านั้น พวกเขาก็เกือบจะออกจากการวาดภาพ. "ลึกลงไปในหัวใจของคุณเป็นความหลงใหล." เสียงนี้เป็นเสียงของพ่อแม่ของเขาที่มีอยู่ในความทรงจำของเขา มันเป็นโบราณเนื้อที่เสียง. เสียงดูเหมือนสับสนเช่นถ้ามันมากเกินไปที่เต็มไปด้วยความหลงใหลที่ไม่มีที่สิ้นสุด. "คุณมีความเป็นอยู่การที่ฉันได้พบบนเส้นทางที่จะน้ำพุสีเหลือง ฉันสามารถช่วยให้คุณ ... เพื่อตอบสนองความหลงใหลของคุณ มองย้อนกลับไปและคุณจะสามารถที่จะเห็นสิ่งที่พ่อแม่ของคุณมีลักษณะเหมือน. " ฐานการเพาะปลูกของเม้งเฮาก็หยุดการเคลื่อนย้าย เขาเทไม่มีอำนาจมากขึ้นในเรือ แต่แทนที่จะยืนอยู่ที่นั่นบนหัวเรือ ตรงด้านหน้าของเขาคือขอบของภาพวาดของ motionlessness นั้น หลังจากผ่านเขตแดนที่พวกเขาจะเป็นอิสระ. เม้งเฮารู้ดีว่าถ้าเขาหันกลับไปมองสิ่งที่ไม่ดีมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้น อย่างไรก็ตามคำพูดกับเขาเพียงแค่ตอนนี้ทิ้งเขาไปเขย่าสมบูรณ์. ไม่มีใครสามารถได้ยินคำพูดเข้าไปในหูของเขาเพียงแค่ตอนนี้ไม่ได้มีชายสามคนเก่า ทุกคนก็นั่งอยู่ที่นั่นสั่นและอาการงุนงง เม้งเฮาเป็นคนเดียวที่ชัดเจนอย่างใดอย่างหนึ่งในหมู่พวกเขาทั้งหมด. ในความเงียบของเขาเม้งเฮาจู่ ๆ ก็ยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่พรั่งพรูรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความประสงค์ของการทำให้บริสุทธิ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเร็วที่เป็นแบบนั้นมันดูเหมือนพวกเขาจะเป็นอิสระจากโลกหยุดนิ่งภายในที่พวกเขาติดอยู่ สาม ชายชราอ้าปากค้าง และความหวังที่ปรากฏอยู่ในใบหน้าของพวกเขาเป็นพวกเขาช่วยกับพลังทั้งหมดที่พวกเขาสามารถรวบรวม ในที่สุด ดูเหมือนว่าเรือจะแบ่งฟรีจากภาพวาด การเคลื่อนไหวในสภาพแวดล้อมของพวกเขาจะกลายเป็นมองเห็นได้ในที่สุด ก็ถึงความเร็วที่สามารถต่อสู้กับกฎหมายที่มันอยู่ในพื้นที่ ที่ทำให้ทุกอย่างยังคงนิ่งไม่ขยับ อากาศเริ่มที่จะย้ายและความเงียบสงบดูเหมือนจะหมิ่นของการทำลาย . มันอยู่ในจุดนี้ เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะเพิ่งจะเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง เมื่อ เมิ่งฮ่าวได้ยินถอนหายใจในหูของเขาเขาได้ยินเสียงของผู้ชาย เสียงที่เต็มไปด้วยความรักไม่มีที่สิ้นสุด " hao"er . . . . . . . คุณปลอดภัยและเสียง ปี . . . . . . . ทั้งหมดนี้ ตอนนั้น แม่ไม่เห็นด้วย แต่ในฐานะพ่อ ฉัน . . . ฉันว่ามันต้องเป็นแบบนี้ อย่าโทษแม่ของคุณ . . . . . . . "เมิ่งเฮ่าสั่นสะท้าน เขาจำเสียง บิตและชิ้นส่วนของมันยังคงอยู่ในความทรงจำของเขา แม้หลังจากหลายปีที่ผ่านมา เขาได้รับการยอมรับว่าเป็นเสียงของพ่อเขาเขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ เขาไม่ได้มองกลับไปที่เรือเร่งไปข้างหน้า ส่วนความนิ่งในพื้นที่อย่างรวดเร็ว ให้วิธีการเคลื่อนไหว เส้นขาวที่ลอยอยู่ในอากาศค่อยๆเคลื่อนถอยหลังพ้นยานจากนั้น แม้ว่า เมิ่งฮ่าวได้ยินเสียงอีก" hao"er . . . . . . . คุณ . . . . . . . ยังจำฉันได้มั้ย ฉันเป็นแม่ของเธอ . . . กลับไปดู ดูหน้าเธอสิ มันผ่านมาหลายปี . . . . . . . เราคิดถึงเธอ "ร่างกายทั้งหมดของเมิ่งเฮ่าสั่นสะท้าน และศีรษะของเขาไปเล็กน้อย การแสดงออกที่ซับซ้อนที่ปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา ในขณะที่เขายืนอยู่ตรงนั้นหายใจ เขาไม่ได้มองย้อนกลับไป แทน เขามุ่งเน้นพลังงานทั้งหมดของเขาในการควบคุมเรือ เสียงดังก้องเสียงอาจจะได้ยินเป็นด้านหน้าของเรือก็แทงออกมาจากภาพวาดของความนิ่งเมิ่งฮ่าวจะเห็นเส้นขอบของยังเขตแค่ข้างหน้า พวกเขาเกือบจะออกมาจากภาพวาด" ลึกๆในใจของคุณคือความคิด " เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของพ่อแม่ที่มีอยู่ในหน่วยความจำของเขา มันเป็นโบราณของเนื้อเสียงเสียงที่ดูสับสน เหมือน มันก็เต็มไปด้วยอนันต์หมกหมุ่น" คุณเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉันได้พบบนเส้นทางสปริงสีเหลือง ฉันสามารถ . . . ช่วยให้คุณเติมเต็มความหลงใหลของคุณ กลับไปดู และคุณจะสามารถมองเห็นสิ่งที่พ่อแม่ของคุณมีลักษณะเช่น .เหม็ง เฮาฐานการเพาะปลูกก็หยุดเคลื่อนที่ เขาก็ไม่มีอำนาจเข้าไปในเรือ แต่ยืนบนหัวเรือ โดยตรงในด้านหน้าของเขา เป็นขอบของภาพวาดของแคคตัส หลังจากที่ผ่านเหนือชายแดน พวกเขาก็จะเป็นอิสระเมิ่งเฮ่ารู้ดีว่าถ้าเขากลับไปมองสิ่งที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้น แต่คำที่พูดกับเขาตอนนี้ไม่เหลือเค้าเลยหวั่นไหวไม่มีใครได้ยินคำพูดเข้าไปในหูของเขาตอนนี้ ไม่ใช่สามคนเก่า ทุกคนนั่งนิ่งตัวสั่นและเหม่อลอย เมิ่งฮ่าวเป็นสิ่งเดียวที่ชัดเจนหนึ่งในหมู่พวกเขาทั้งหมดในความเงียบของเขา เมิ่งฮ่าวก็ยิ้ม มันเป็นรอยยิ้ม อยากไปไหนก็ไป รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยจะบริสุทธิ์