“Not surprised?” said Meng Hao, smi

“Not surprised?” said Meng Hao, smiling.

“Why would I be surprised?” she said, shaking her head and smiling. “You made a promise, and we had an agreement… to meet again.”

As Meng Hao looked at her, much of the bitterness in his heart faded away. His smile grew wider. This was Xu Qing. Plain and simple Xu Qing.

She believed that they would meet again. Because of their agreement with each other, it didn’t matter when or where it was, she wouldn’t be surprised. It was all because of her firm belief.

“It’s been many years…. Have you been well?” she asked softly. To her, Meng Hao might be a few years younger than her. However, despite the fact that more than a hundred years had passed, his image never left her heart.

She could never forget that time she watched as he leaned out over the edge of the cliff, holding down a rope to Wang Youcai and the others, and at the same time, making fun of them.

She could never forget what he looked like in the ancient Blessed Land, when he stood protectively in front of her during her moment of helplessness.

Even more unforgettable was the time in the Black Sieve Sect when, after merging with Matriarch Phoenix, she had woken up. Meng Hao had been about to leave the Sect when he turned and smiled at her.

Never in her life would she be capable of forgetting what happened outside the Rebirth Cave.

If secrets could count as accumulated emotions between two people, then she and Meng Hao had many. There were many secrets that only the two of them could understand.

“I went to the Black Lands, and the Western Desert,” Meng Hao said with a smile. As the evening wind blew Xu Qing’s hair into disarray, Meng Hao reached up and grasped her wrist.

She lowered her head, a slight smile tugging at her lips.

“So did I,” she said, looking back up at him.

“I know,” he replied, grinning.

The soft moonlight shone down on the two of them, covering them like a layer of silver sand. The beautiful wind lifted up their long hair.

Xu Qing looked at Meng Hao, then suddenly gaped in astonishment as she realized something. Her eyes filled with a strange look.

“Wait…. Why… why do you look the same as before?”

—–

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ไม่ประหลาดใจ" กล่าวว่า เฮาเมง ยิ้ม"ทำไมฉันจะประหลาดใจ" เธอกล่าวว่า เขย่าหัวของเธอ และรอยยิ้ม "คุณทำสัญญา และเรามีข้อตกลง...พบกันอีก"เป็นเมงเฮามองเธอ มากของความขมขื่นในใจทันจางหาย รอยยิ้มของเขาเติบโตมากขึ้น Xu Qing ได้ ชิงซูธรรมดา และเรียบง่ายเธอเชื่อว่า พวกเขาจะพบกันอีก เนื่องจากข้อตกลงของพวกเขากับแต่ละอื่น ๆ มันไม่สำคัญว่าเมื่อ หรือมันเป็น เธอคงไม่ต้องแปลกใจ ทั้งหมดเป็น เพราะเธอเชื่อได้"มันได้หลายปี... เธอดีไปไหนมา"ถามเบา ๆ เธอ เมงเฮาอาจจะอายุน้อยกว่าเธอไม่กี่ปี อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะล่วงเลยมากว่าร้อยปี ภาพของเขาไม่เคยทิ้งหัวใจของเธอเธออาจลืมเวลานั้นเธอดูเป็นเขาเองออกจากขอบของหน้าผา กดเชือกวัง Youcai และคนอื่น ๆ และใน เวลาเดียวกัน ทำให้สนุกของพวกเขาเธออาจลืมสิ่งเขาที่เหมือนในสมัยโบราณดินแดนความสุข เมื่อเขายืน protectively สาวในระหว่างช่วงเวลาของเธอที่ทำอะไรไม่ถูกยิ่งพึงครั้งในนิกายตะแกรงดำเมื่อ หลังจากการผสานกับฟินิกซ์ Matriarch เธอได้ตื่นขึ้น เมงเฮาเคยจะ ออกจากนิกายเมื่อเขาเปิด และยิ้มที่เธอไม่เคยในชีวิตของเธอ เธอจะสามารถลืมสิ่งที่เกิดขึ้นภายนอกถ้ำวิญญาณถ้าความลับอาจนับเป็นอารมณ์สะสมระหว่างคนสองคน แล้วเธอและเมงเฮาก็หลาย มีความลับมากมายที่ทั้งสองของพวกเขาไม่เข้าใจ“I went to the Black Lands, and the Western Desert,” Meng Hao said with a smile. As the evening wind blew Xu Qing’s hair into disarray, Meng Hao reached up and grasped her wrist.She lowered her head, a slight smile tugging at her lips.“So did I,” she said, looking back up at him.“I know,” he replied, grinning.The soft moonlight shone down on the two of them, covering them like a layer of silver sand. The beautiful wind lifted up their long hair.Xu Qing looked at Meng Hao, then suddenly gaped in astonishment as she realized something. Her eyes filled with a strange look.“Wait…. Why… why do you look the same as before?”—–

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ไม่แปลกใจ" เม้งเฮากล่าวว่ายิ้ม. "ทำไมฉันจะประหลาดใจ?" เธอกล่าวว่าสั่นหัวของเธอและยิ้ม "คุณทำสัญญาและเรามีข้อตกลง ... จะพบกันอีก." ในฐานะที่เป็นเม้งเฮามองที่เธอมากของความขมขื่นในหัวใจของเขาจางหายไป รอยยิ้มของเขาขยายตัวกว้างขึ้น นี่คือเสี่ยวชิง ธรรมดาและเรียบง่ายเสี่ยวชิง. เธอเชื่อว่าพวกเขาจะได้พบกันอีก เพราะของข้อตกลงกับแต่ละอื่น ๆ มันไม่สำคัญเมื่อไหร่หรือว่ามันอยู่ที่ไหนเธอก็จะไม่ต้องแปลกใจ มันเป็นเพราะความเชื่อของ บริษัท ของเธอ. "มันเป็นเวลาหลายปี ... คุณได้รับด้วยหรือไม่ "เธอถามเบา ๆ ที่เธอเม้งเฮาอาจจะมีไม่กี่ปีที่อายุน้อยกว่าเธอ อย่างไรก็ตามแม้จะมีความจริงที่ว่ากว่าร้อยปีที่ผ่านมาภาพของเขาไม่เคยทิ้งหัวใจของเธอ. เธอไม่เคยลืมเวลาว่าเธอดูเป็นเขาโน้มตัวออกมาจากขอบหน้าผาถือเชือกลงไปวัง Youcai และคนอื่น ๆ และในเวลาเดียวกันทำให้ความสนุกของพวกเขา. เธออาจจะไม่เคยลืมสิ่งที่เขาเหมือนในสมัยโบราณมีความสุขที่ดินเมื่อเขายืนแซวในด้านหน้าของเธอในระหว่างช่วงเวลาของเธอทำอะไรไม่ถูก. แม้ที่น่าจดจำมากขึ้นเป็นช่วงเวลาในสีดำตะแกรง นิกายเมื่อหลังจากการควบรวมกับปูชนียบุคคลฟีนิกซ์เธอได้ตื่นขึ้นมา เม้งเฮาได้รับเกี่ยวกับการที่จะออกจากนิกายเมื่อเขาหันและยิ้มที่เธอ. ไม่เคยอยู่ในชีวิตของเธอเธอจะมีความสามารถในการลืมสิ่งที่เกิดขึ้นนอกถ้ำ Rebirth. หากความลับที่สามารถนับเป็นอารมณ์สะสมระหว่างคนสองคนแล้วเธอและเม้งเฮา มีจำนวนมาก มีหลายความลับว่ามีเพียงสองของพวกเขาสามารถเข้าใจได้. "ฉันไปดินแดนสีดำและทะเลทรายตะวันตก" เม้งเฮากล่าวด้วยรอยยิ้ม ลมเย็นพัดผมเสี่ยวชิงเข้าไปในระบบเม้งเฮาถึงขึ้นและคว้าข้อมือของเธอ. เธอลดลงหัวของเธอมีรอยยิ้มเล็กน้อย tugging ที่ริมฝีปากของเธอ. "ดังนั้นไม่ฉัน" เธอกล่าวมองย้อนกลับไปขึ้นที่เขา. "ฉัน รู้ว่า "เขาตอบยิ้ม. แสงจันทร์นุ่มส่องลงบนสองของพวกเขาครอบคลุมพวกเขาเช่นชั้นของทรายสีเงิน ลมสวยงามยกขึ้นผมยาวของพวกเขา. เสี่ยวชิงมองที่เม้งเฮาแล้วก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจที่เธอตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยรูปลักษณ์ที่แปลก. "รอสักครู่ ... ทำไม ... ทำไมคุณมองเช่นเดียวกับก่อน"? -