Lifelong learning' (Colloquialism)

Lifelong learning' (Colloquialism) is the "ongoing, voluntary, and self-motivated"[1] pursuit of knowledge for either personal or professional reasons. Therefore, it not only enhances social inclusion, active citizenship, and personal development, but also self-sustainability, rather than competitiveness and employability.[2]

The concept Lifelong Learning was introduced in Denmark as early as in 1971 (see Bologna Process).

Evolved from the term “life-long learners” created by Leslie Watkins and used by Professor Clint Taylor (CSULA) and Superintendent for the Temple City Unified School District’s mission statement in 1993, the term recognizes that learning is not confined to childhood or the classroom but takes place throughout life and in a range of situations. Allen Tough (1979), Canadian educator and researcher, asserts that almost 70% of learning projects are self-planned.[3]

During the last fifty years, constant scientific and technological innovation and change has had a profound effect on learning needs and styles. Learning can no longer be divided into a place and time to acquire knowledge (school) and a place and time to apply the knowledge acquired (the workplace).[4] Instead, learning can be seen as something that takes place on an ongoing basis from our daily interactions with others and with the world around us. It can take the form of formal learning or informal learning, or self-directed learning.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรียนรู้ตลอดชีวิต (เคยชิน) เป็น "อย่างต่อเนื่องโดยสมัครใจและตัวกระตุ้น" [1] การแสวงหาความรู้ทั้งเหตุผลส่วนตัวหรืออาชีพ ดังนั้นจึงไม่เพียง แต่ช่วยเพิ่มการรวมทางสังคมเป็นพลเมืองที่ใช้งานและการพัฒนาส่วนบุคคล แต่ยังความยั่งยืนมากกว่าการแข่งขันและการจ้างงาน. [2] แนวคิดการเรียนรู้ตลอดชีวิตเป็นที่รู้จักในเดนมาร์กเป็นช่วงต้นในปี 1971 (ดูกระบวนการโบโลญญา) วิวัฒนาการมาจากคำว่า "ผู้เรียนตลอดชีวิต" ที่สร้างขึ้นโดยเลสลี่วัตคินส์และใช้งานโดยศาสตราจารย์คลินต์เทย์เลอร์ (CSULA) และผู้กำกับสำหรับวัดเมืองสหพันธ์โรงเรียนพันธกิจตำบลในปี 1993 ระยะตระหนักว่าการเรียนรู้ไม่ได้ จำกัด อยู่ในวัยเด็กหรือห้องเรียน แต่จะเกิดขึ้นตลอดชีวิตและในช่วงสถานการณ์ อัลเลนยาก (1979) การศึกษาของแคนาดาและนักวิจัยอ้างว่าเกือบ 70% ของโครงการการเรียนรู้ได้ด้วยตนเองที่วางแผนไว้. [3] ในช่วงห้าสิบปีนวัตกรรมทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีอย่างต่อเนื่องและการเปลี่ยนแปลงมีผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อความต้องการการเรียนรู้และรูปแบบ . การเรียนรู้ที่ไม่สามารถแบ่งออกเป็นสถานที่และเวลาที่จะได้รับความรู้ (โรงเรียน) และสถานที่และเวลาที่จะนำความรู้ที่ได้มา (ที่ทำงาน). [4] แต่การเรียนรู้ที่สามารถมองเห็นเป็นบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง จากการมีปฏิสัมพันธ์ประจำวันของเรากับผู้อื่นและกับโลกรอบตัวเรา มันสามารถใช้รูปแบบของการเรียนรู้ที่เป็นทางการหรือไม่เป็นทางการเรียนรู้หรือเรียนรู้ด้วยตนเองกำกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเรียนรู้ตลอดชีวิต ( ภาษาพูด ) เป็น " อย่างต่อเนื่อง โดยสมัครใจ และมี " [ 1 ] การแสวงหาความรู้ทั้งส่วนบุคคลหรือมืออาชีพ เหตุผล ดังนั้นมันไม่เพียง แต่ช่วยเพิ่มการใช้งานและสังคม เป็นพลเมืองที่ดี , การพัฒนาส่วนบุคคล , แต่ด้วยตนเองอย่างยั่งยืน มากกว่าการแข่งขันและการจ้างงาน [ 2 ]

แนวคิดการเรียนรู้ตลอดชีวิตได้รับการแนะนำในประเทศเดนมาร์กในช่วงต้นของปี 1971 ( ดูกระบวนการโบโลญญา ) .

มีวิวัฒนาการมาจากคำว่า " ตลอดชีวิตผู้เรียน " ที่สร้างขึ้นโดยเลสลี่ วัตกิ้นส์ และใช้โดย ศาสตราจารย์ คลิ้นท์ เทย์เลอร์ ( csula ) และผู้อำนวยการสําหรับวัดเมืองรวมภารกิจโรงเรียนงบในปี 1993คำว่า รู้จักว่า การเรียนรู้ไม่ใช่อยู่ในวัยเด็กหรือห้องเรียน แต่จะเกิดขึ้นตลอดชีวิต และในช่วงของสถานการณ์ อัลเลนยาก ( 1979 ) นักการศึกษาและนักวิจัยชาวแคนาดา ยืนยันว่าเกือบ 70% ของโครงการการเรียนรู้ด้วยตนเองวางแผน [ 3 ]

ระหว่าง 50 ปีที่แล้วค่าคงที่ทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีนวัตกรรมและการเปลี่ยนแปลงมีผลลึกซึ้งในความต้องการเรียนรู้และรูปแบบ การเรียนรู้ไม่สามารถแบ่งออกเป็นสถานที่และเวลาที่จะได้รับความรู้ ( โรงเรียน ) และสถานที่และเวลาที่จะใช้ความรู้ที่ได้มา ( ที่ทำงาน ) . [ 4 ] แทนการเรียนรู้สามารถมองเห็นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นบนพื้นฐานอย่างต่อเนื่องจากปฏิสัมพันธ์ประจำวันของเรากับผู้อื่นและกับโลกรอบตัวเรา มันสามารถใช้รูปแบบของการเรียนรู้อย่างเป็นทางการหรือไม่เป็นทางการเรียนรู้ หรือเรียนรู้ด้วยตนเอง .