By the time Jian Chen had walked ou

By the time Jian Chen had walked out of the library, the sky had already darkened. Unknowingly, he had already spent the entire day inside the library. He’d even forgotten to eat.

“Growl….” At that moment, Jian Chen’s stomach unexpectedly made a loud sound.

Jian Chen reached down to rub his stomach that was currently so empty that it had begun to hurt a bit. He smiled helplessly, and then started to walk towards the dining hall.

After quickly finishing his dinner, Jian Chen went straight back to the dorms. En route, he managed to attract quite a few students’ gazes; there were envious, respectful, jealous, and all other types of expressions in their looks.

Jian Chen didn’t pay any mind to the surrounding attention, and walked to the dorm without a sideways glance. After he entered the dorms, he could see that in the distance, there was a familiar figure standing in front of his room. He felt relieved as he realized it was his older brother, Changyang Hu.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในขณะที่เฉินเจียนได้เดินออกจากไลบรารี ท้องฟ้ามีแล้วมืดลง ไม่รู้ เขาได้แล้วใช้เวลาทั้งวันในไลบรารี นอกจากนี้เขายังมีลืมกิน"ดวง..." ขณะที่การ ท้องเจียนเฉินโดยไม่คาดคิดทำเสียงดังเฉินเจียนถึงลงไปถูท้องของเขาที่กำลังว่างเปล่าที่มันก็เริ่มที่จะเจ็บหรอก เขายิ้มซม และจากนั้น เริ่มเดินไปทางโรงอาหารหลังจากเสร็จสิ้นอาหารมื้อเย็นได้อย่างรวดเร็ว เฉินเจียนก็ตรงกลับไปห้องพักรวม เส้นทาง ที่เขาจัดการเพื่อดึงดูดนักเรียนค่อนข้างน้อย gazes อิจฉา เคารพ อิจฉา และอื่น ๆ ทั้งหมดชนิดของนิพจน์ในลักษณะของพวกเขาได้เฉินเจียนไม่ได้จ่ายเงินใจใด ๆ ให้ความสนใจโดยรอบ แล้วเดินไปที่หอพักโดยไม่ต้องชำเลืองมองด้านข้าง หลังจากที่เขาป้อนในห้องพักรวม เขาสามารถเห็นได้ในระยะไกล มีว่าเป็นรูปที่คุ้นเคยยืนอยู่หน้าห้องของเขา เขารู้สึกโล่งใจที่เขาตระหนักว่า มันเป็นพี่ของเขา Changyang Hu

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตามเวลาที่เจี้ยนเฉินได้เดินออกมาจากห้องสมุดท้องฟ้าได้มืดแล้ว ไม่รู้เขาได้ใช้จ่ายไปแล้วตลอดทั้งวันภายในห้องสมุด เขาจะลืมแม้กระทั่งจะกิน.

"คำราม ... ." ในขณะที่ท้องเจี้ยนเฉินโดยไม่คาดคิดทำเสียงดัง.

เจี้ยนเฉินเอื้อมมือลงไปถูท้องของเขาที่เป็นอยู่ในปัจจุบันเพื่อให้เปล่าว่ามันก็เริ่มที่จะเจ็บนิด เขายิ้มอย่างช่วยไม่ได้และจากนั้นเริ่มที่จะเดินไปทางห้องอาหาร.

หลังจากได้อย่างรวดเร็วการตกแต่งอาหารค่ำของเขาเฉินเจี้ยนก็ตรงกลับไปที่หอพัก ระหว่างทางเขาจัดการเพื่อดึงดูดค่อนข้าง gazes นักเรียนไม่กี่ '; มีอิจฉาเคารพอิจฉาและทุกประเภทอื่น ๆ ของการแสดงออกในลักษณะของพวกเขา.

เจี้ยนเฉินไม่ได้จ่ายใจใด ๆ ให้ความสนใจโดยรอบและเดินไปที่หอพักโดยไม่ต้องได้อย่างรวดเร็วด้านข้าง หลังจากที่เขาเข้าหอพักเขาอาจจะเห็นว่าในระยะทางที่มีตัวเลขที่คุ้นเคยยืนอยู่หน้าห้องของเขา เขารู้สึกโล่งใจที่เขารู้ว่ามันเป็นพี่ชายของเขา Changyang Hu

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยเวลาเจี้ยนเฉินก็เดินออกจากห้องสมุดแล้ว ท้องฟ้าก็มืดมัวไป ไม่รู้ว่าเขาได้ใช้เวลาทั้งวันภายในห้องสมุด เขาจะลืมกิน" เสียงคำราม . . . . . . . " ตอนนั้นก็เจียนเฉินท้องอย่างไม่คาดคิด ทำให้มีเสียงดังเจี้ยนเฉินเอื้อมมือลงไปลูบท้องของเขาที่ตอนนี้ว่างเปล่า มันเริ่มจะเจ็บเล็กน้อย เขายิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แล้วเริ่มเดินไปทางห้องอาหารหลังจากเสร็จมื้อเย็นของเขาได้อย่างรวดเร็ว , เจี้ยนเฉิน ตรงกลับไปที่หอพัก ระหว่างทาง เขาจัดการเพื่อดึงดูดนักศึกษาที่ค่อนข้างไม่กี่แห่ง มีอิจฉา เคารพ อิจฉา และชนิดอื่น ๆของการแสดงออกในลักษณะของพวกเขาเจี้ยนเฉินไม่ยอมจ่ายไว้โดยรอบ ความสนใจ และเดินไปยังหอพักโดยไม่เหลือบมองด้านข้าง หลังจากเขาเข้าหอ เขาก็เห็นว่าอยู่ไกล มีร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่หน้าห้องของเขา เขารู้สึกโล่งใจที่เขาตระหนักว่ามันคือพี่ชาย changyang โฮ