Every year, I meet a new group of p

Every year, I meet a new group of postgraduate nursing students who come together to study ethics at an
advanced level. For some, it is the first time in their careers that they have been able to express their ethical
concerns in such a forum, or in some cases, in any formal setting; for others, it is a confirmation that not all
perceived failures relating to moral issues are necessarily of their or their nursing colleagues’ own making.
For all, it is a bitter-sweet confirmation of the difficulties involved in dealing with those sometimes painful
moral problems that they have encountered over what is often several years of practice. Indeed, it is as if
through the exchange of narratives, each student feels not only marginally unburdened but free to finally
state those things that really matter to them in a forum where others actually appreciate their opinions. But
then at some point, we come to an examination of what is currently called nursing ‘moral distress’, and
slowly but surely, a rising degree of exasperation and annoyance emerges around the room, as one by one
the students all focus on the same question, namely, ‘What are we to do about moral distress?’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทุกปี ฉันพบกลุ่มใหม่ของนักศึกษาพยาบาลบัณฑิตที่มารวมกันเพื่อศึกษาจริยธรรมในการระดับขั้นสูง สำหรับบางคน เป็นครั้งแรกในอาชีพของพวกเขาที่พวกเขาได้สามารถแสดงของจริยธรรมความกังวล ในเวทีดังกล่าว หรือ ในบาง กรณี การใด ๆ อย่างเป็นทางการ อื่น ๆ จึงเป็นเครื่องยืนยันที่ไม่ทั้งหมดรับรู้ความล้มเหลวที่เกี่ยวข้องกับปัญหาจริยธรรมจำเป็นต้องของพวกเขา หรือการพยาบาลเพื่อนร่วมงานของผู้ทำเองทั้งหมด มันเป็นขมหวานยืนยันปัญหาที่เกี่ยวข้องในการจัดการกับความเจ็บปวดเหล่านั้นบางครั้งปัญหาคุณธรรมที่พวกเขาได้พบกว่ามักหลายปีของการปฏิบัติคืออะไร แน่นอน มันเป็นเหมือนผ่านการแลกเปลี่ยน narratives นักเรียนรู้สึกไม่ดี unburdened แต่สามารถในที่สุดรัฐสิ่งเหล่านั้นที่เรื่องจริง ๆ ไปในเวทีที่อื่นจริง ๆ ขอบคุณความคิดเห็น แต่แล้วในบางจุด เรามาตรวจสอบที่เรียกว่าอะไรในขณะนี้พยาบาล 'ทุกข์คุณธรรม' และช้า ๆ แต่แน่ นอน ระดับการเพิ่มขึ้นของ exasperation และความรำคาญขึ้นรอบ ๆ ห้องพัก เป็นหนึ่งนักเรียนทั้งหมดเน้นคำถามเดียวกัน ได้แก่ 'บ้างเราต้องทำเกี่ยวกับความทุกข์คุณธรรม'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทุกปีผมได้พบกับกลุ่มใหม่ของนักศึกษาพยาบาลระดับปริญญาโทที่มาร่วมกันเพื่อศึกษาจริยธรรมในระดับที่สูง สำหรับบางคนมันเป็นครั้งแรกในอาชีพของพวกเขาที่พวกเขาได้รับสามารถที่จะแสดงจริยธรรมของพวกเขากังวลดังกล่าวในฟอรั่มหรือในบางกรณีในการตั้งค่าอย่างเป็นทางการใด ๆ
สำหรับคนอื่น ๆ
ก็คือการยืนยันว่าไม่ใช่ทุกความล้มเหลวของการรับรู้ที่เกี่ยวข้องกับประเด็นทางจริยธรรมมีความจำเป็นของพวกเขาหรือเพื่อนร่วมงานพยาบาลของพวกเขาทำเอง. สำหรับทุกอย่างที่มันเป็นยืนยันขมหวานของปัญหาที่เกี่ยวข้องในการจัดการกับผู้ที่เจ็บปวดบางครั้งปัญหาทางศีลธรรมที่พวกเขาได้พบกับสิ่งที่มักจะเป็นเวลาหลายปีของการปฏิบัติ อันที่จริงมันเป็นเหมือนการแลกเปลี่ยนเรื่องเล่าที่นักเรียนแต่ละคนรู้สึกไม่เพียงเล็กน้อย unburdened แต่ในที่สุดก็มีอิสระที่จะระบุสิ่งที่สำคัญจริงๆกับพวกเขาในฟอรั่มที่คนอื่นจริงๆ ขอบคุณความคิดเห็น แต่แล้วในบางจุดที่เรามาตรวจสอบสิ่งที่กำลังเรียกพยาบาล 'ความทุกข์ทางศีลธรรม' และช้าแต่แน่นอนในระดับที่เพิ่มขึ้นของความโกรธและความรำคาญโผล่ออกมารอบ ๆห้องเป็นหนึ่งโดยหนึ่งในนักเรียนโฟกัสทั้งหมดในเดียวกัน คำถามคืออะไรที่เราจะทำอย่างไรกับความทุกข์ทางศีลธรรม?