我怀念过去的你，怀念我留在单车上的十七岁，怀念曾经因你的一阵微笑而激荡

我怀念过去的你，怀念我留在单车上的十七岁，怀念曾经因你的一阵微笑而激荡起来的风，夹着悲欢和一去不再回来的昨天，浩浩荡荡地穿越我单薄的青春。明亮。伤感。无穷尽。
——题记

1
左手倒影，右手年华。谁可以相信这是我一年多以前想要出的书的名字。那个时候我在高三，在一种单纯可是近乎残酷的时光里，在一种仰望和低头的姿势里，想着不可接近可是又格外真切的未来， 我在想那个夏天里看不到整片阳光的大学。我在想我应该对自己的时光做个总结， 回忆，感伤，然后笑着开始自己全新的旅程。

2
有人问我，为什么我可以看见你高二的时候忧伤而清澈的文字，可以看到你大一时而华丽时而朴素的语言，可是我看不到你高三的时候写过的东西，我想看看你，在每个人必须经过的一段路口，是什么样的心情。
其实很早就写下了这本书里的文字，写这些字的时候，我的心情前所未有地绝望。也许有人说我的忧伤都是清澈的，带着让人想向上看的张力，带着让人不想放弃的希望。我想也许他们没有看到过我在高三写下的文字，那么绝望，那么破裂。带着受伤的表情，我像个倔强的动物一样一路砍杀，一路躲避。
躲在某一个时间，想念一段时光的掌纹。
躲在某一个地点，想念一个，站在来路，也站在去路的，让我牵挂的人。

3
我总是在想，我是喜欢写散文的，那么那么喜欢。其实我是喜欢站在一片山崖上，然后看着匍匐在自己脚下的一幅一幅奢侈的明亮的青春，泪流满面。
我不知道自己是不是一个很好的记录者，但是我比任何人都喜欢回首自己来时的路。我不厌其烦地回头张望，伫足。然后时光就扔下我轰轰烈烈地朝前奔跑。
我最近一直在写小说，包括出版的和还没有出版的。我一直在编造别人的命运，我躲在他们起伏的岁月中，编着他们的故事，流着自己的眼泪。那些鲜活的人， 总是出现在我的脑海里，一日一日，一夜一夜，他们看着我微笑，忧伤，最后看着我举手把他们杀死。

4
那天看杂志，看到一个学生说，她终于从高一变成高二了，她说开学之后就要和新的学弟学妹们抢食堂里的座位，看着他们充满新鲜感地走在学校里，看着他们在学校的树上刻下 自己幼稚的名字，看着他们，感伤自己的老去。
我看着这段话心里突然被扯得很痛。我突然前所未有地想念我远在几千公里之外的我的中学。很少有人知道它，它不像北京四中黄冈中学那么出名，连我们高三做的参考书上都会 有它们的名字，我的学校很简单，我在里面笑过闹过，风光过，也哀伤过流泪过。去过，也离开过。
我在那里留下了自己单薄的青春， 留下了我十七岁骑在单车上吹口哨的日子。
断，断，断。
我听到时光断裂的声音，在我的身体里，也在我几千公里之外的故乡。

5
这本书里面的散文．是我在高三的时候写的，那个时候我在学校的老师家住，一个教美声的老师，卓越和我住在一起。只是他中午在那睡觉，晚上他要回家。每天早上我还在睡的时候，就可以听见他开门的声音，然后他放书包，再然后就把还在睡的我打起来。
那个时候我没有把电脑搬到我住的那间房间去，所以我写东西就在纸上乱划。我的老师家有个很小的天井，有风的时候我就喜欢搬张凳子去天井里，然后在白色A4的纸上刷刷地 写。那是我写作生活中惟一一段用手写的时光。于是我也知道有一种东西叫手稿。因为电脑写作一直以来占据了我生活的绝大部分。
一个遗失手稿的年代。
而我，是一个快乐而单纯的原始人。

6
在这本书里，你们可以看到很多的人，很多很多的人，他们出现在我的生活里，带来可以分享的举薄的青春，带走我无穷无尽的牵挂。
很多人我不知道他们现在散落到了哪里。如果真有我所想象的那种鸟，我想叫它们在看见我的那些朋友的时候，告诉他们，我很想念他们。
《天亮说晚安》是我在这本书里最喜爱也最心疼的文字，我写摇滚写旅行，写这些早就从我的生命中消失掉的东西。当我重新看着这些文字的时候，我的难过一如深深的湖水，那个湖中沉没了我的那些CD，我的风景，也沉没了我的那辆十七岁的单车。没有人经过。它们一直安静地沉睡。
这些文字就是我高三的日子，一长串的、连绵不断的日子。

7
那天突然想起看《十七岁的单车》，起来又看了一遍。看得心情悬在空气里，无法落下来。
突然就想起了(将爱情进行到底)的主题曲《遥望》。小柯的声音嘶哑可是感性。
看见你从门前经过时有一些悲哀，是就轻轻唱了起来。
当你小心地在我身边静静坐下来，告诉我生命多精彩。
在你我相爱的地方，依然人来人往，依然有爱情在游荡。在你我相爱的地方，依然有人在唱，依然还是年少无知的感伤。
那些鲜活的面容，无数次地出现在梦里，我不知道为什么自己对这个商业的肥皂剧有这样的感情。也许我看到了我的青春，他骑在单车上，摇摇晃晃，冲我微笑。笑得泪光，如同钻石一样落下来。

8
我曾经写过的几个句子，我喜欢它们：
第一，我会等你。
第二，牵着我的手，闭着眼睛走你都不会迷路。
第三，一恍神，一刹那，我们就这么垂垂老去。

郭敬明于上海
2003年4月

——END——

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันคิดถึง คิดถึงผมในจักรยาน 17 พลาดลมสะเทือนดีคุณเธอสุข และ sorrows และไม่มีกลับไปเมื่อวานนี้ จัดผ่านเยาวชน frail ของฉัน และสดใส เศร้า เป็นสิ้นสุด
-Prefatory หมายเหตุสะท้อน

1
ซ้าย ขวาครั้ง ใครสามารถเชื่อว่า ชื่อนี้เป็นชื่อที่ต้องการจองมากกว่าปีที่ผ่านมา เวลาที่ผมอยู่ในโรงเรียนมัธยม ในง่าย แต่โหดร้ายเกือบเวลา ในลักษณะขึ้นและลงรูปแบบลาย เส้น คิดถึง แต่มากจริงในอนาคต ฉันคิดว่า หนึ่งไม่เห็นทั้งที่แดดร้อนมหาวิทยาลัยผมสงสัยว่า ถ้า ผมควรสรุป เวลาของฉันเอง หน่วยความจำ ความเสียใจ แล้ว การเริ่มต้นเดินทางของเขาใหม่ด้วยรอยยิ้ม

2
ถามข้าพเจ้า เหตุผลที่ฉันสามารถเห็นเมื่อคุณได้เขียนชัดเจน และเศร้าที่สอง คุณสามารถดูภาษาขนาดใหญ่ และสวยงาม และแบบธรรมดาบางครั้ง แต่ฉันไม่เห็นสิ่งที่คุณเขียนคุณสาม อยากดูคุณ และทุกคนต้องผ่านการข้าม เป็นชนิดของอารมณ์
จึงเขียนข้อความนี้ในหนังสือ เมื่อเขียนคำเหล่านี้ ผมรู้สึกสิ้นหวังกว่าที่เคย บางคนอาจบอกว่า ความโศกเศร้าของฉันชัดเจนคุณต้องการค้นหาความตึงเครียด ทำให้คนต้องให้ความหวัง ผมคิดว่า บางทีพวกเขาไม่ได้เห็นฉันในโรงเรียนมัธยม การเขียนชิ้น แล้วความสิ้นหวัง แล้วระเบิด ด้วยลักษณะของเจ็บ ฉันผ่านทางเช่นสัตว์ปากแข็ง dodging
ซ่อนในบางช่วงเวลา นางสาวเวลาของ PalmPrint
ซ่อนตัวอยู่ในเดียว นางสาว a ยืนในพื้นหลัง แต่ยัง ยืนในด้านขวางของ ดังนั้นฉันกังวลเกี่ยวกับบุคคลนั้น

3
เสมอคิด ชอบการเขียนร้อยแก้ว ดังมาก ยืนบนหน้าผาแล้ว ดูที่เท้า prostrate เยาวชนสดใสหรูหรา ระเบิดไหลหนึ่ง
ฉันไม่รู้ว่า คุณมีข้อมูลที่ดีมาก แต่ผมสนุกกับการมองไปที่ถนนดีกว่าใคร ได้ปัญหามองกลับมา รอ แล้ว เวลาจะทำให้ฉัน มีบางหน้าทำงาน
ฉันได้เขียนนิยาย ทั้งประกาศ และยกเลิกประกาศ ฉันได้รับการค่าชะตากรรม ฉันซ่อนในปีที่ผ่านของดอน ๆ แก้ไขเรื่องราวของพวกเขา ฉันน้ำตา คนที่อยู่ เสมอปรากฏในตาของฉันจิตใจ วัน คืนพวกเขามองผมยิ้ม เศร้า สุดท้าย มองผม และยกมือเพื่อฆ่าพวกเขา
4
อ่านนิตยสารวันที่ นักเรียนหนึ่งกล่าวว่า เธอก็ไปจากโรงเรียนมัธยมโรงเรียนสูง และหลังจากโรงเรียนและเธอกล่าวว่า ใหม่ ศึกษาในชาย และหญิงได้รับที่นั่งในการรับประทานอาหาร หอ ดูความสดของโรงเรียน มองโรงเรียนของพวกเขาบนลำต้นไม้ชื่อพูดแบบเด็ก เดินชมเหล่านั้น อันอ่อนหวานเองเก่า
ฉันถูกมองที่เส้นทางถูกก็ลากอย่างเจ็บปวด ไม่เคยคิดถึงโรงเรียนมัธยมของฉันผมพันกิโลเมตร น้อยเป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่เป็นที่มีชื่อเสียงเป็นโรงเรียนกลางฮวงปักกิ่งเราจะมีชื่อหนังสืออ้างอิง 3 โรงเรียนของฉันเป็นอย่างมาก ฉันกำลังหัวเราะภายในมากเกินไปทำให้ ทิวทัศน์ และเศร้าน้ำตา ใช่ จอด
ฉันมีซ้ายของเยาวชน frail วิสเลอร์ซ้ายผม 17 ปีขี่จักรยานวันของเขา
แตก หัก แตก
ผมได้ยินเสียง cracking ในเวลา ในร่างกายของฉัน ในบ้านเกิดของพันกิโลเมตร

5
ร้อยแก้วของหนังสือเล่มนี้ ถูกเขียนเมื่อฉันถูกในโรงเรียนมัธยม ครูโรงเรียนที่ฉันอาศัย อยู่ ครูผู้สอนเสียง โดดเด่น และฉันอยู่ด้วยกันเขาก็นอนเที่ยงว่า เขาจะกลับบ้านในช่วงเย็น ทุกเช้าเมื่อฉันถูกยังคงนอน คุณสามารถได้ยินเขาเปิดประตูเสียง และเขาใส่กระเป๋าแล้ว แล้วฉันก็ยังนอน
ผมไม่ย้ายไปคอมพิวเตอร์บ้านที่พัก scribbling บนกระดาษเพื่อให้ผมเขียนบางสิ่งบางอย่าง บ้านของครูของฉันมีลานขนาดเล็ก มีลม ต้อง การย้ายเก้าอี้ไปนอกชานแล้ว แปรงบนกระดาษ A4 สีขาวในการเขียน มันเป็นเฉพาะในชีวิตเขียนโดยหนึ่งตามเวลาที่มือ ดังนั้นฉันรู้ว่ามี สิ่งเรียกว่าฉบับ เนื่องจากคอมพิวเตอร์เสมอที่ใช้มากที่สุดของชีวิต
ในยุคต้นฉบับสูญหาย
กผมคนดั้งเดิมมีความสุข และเรียบง่าย

6
ในหนังสือเล่มนี้ คุณสามารถดูสถานะของตนในชีวิต คน หลายคนมากมาย นำมาใช้ร่วมกันของเยาวชนบาง ใช้ความกังวลของฉันสิ้นสุดได้
มากคน ทราบว่าที่พวกเขามีตอนนี้กระจายอยู่ทั่วไปในการ ถ้ามี ฉันคิด นกนั้น ฉันอยากจะเรียกเมื่อเห็นเพื่อนของฉัน และบอกพวกเขาว่า คิดถึงพวกเขา
อรุณอวยจะชื่นชอบในหนังสือเล่มนี้รักเขียน เขียนเขียนลงหินเขียนสิ่งเหล่านี้หายไปจากชีวิตของฉัน เมื่อฉันมองไปที่คำเหล่านี้ ความโศกเศร้าของฉันเป็นทะเลสาบลึก ทะเลสาบจมฉัน CD แนวนอนของฉัน และจมจักรยานของฉันอายุ 17 ปี ไม่มีใครผ่านมา พวกเขามีการนอนอย่างเงียบ ๆ
ข้อความนี้เป็นเรื่องของสามวันยืดออกวันยาว
7
ก็เห็นจักรยาน 17 ปีของวัน และดูอีกครั้ง ดูอารมณ์ค้างในอากาศ ไม่ตก
ก็จด (รักชั่วฟ้าดินสลาย) เพลงธีมของระยะห่างKe เสี่ยวของ hoarseness แต่กระตุ้นความรู้สึก
ดูคุณจากด้านหน้าผ่านบางเศร้า เบา ๆ เริ่มร้องเพลง
เมื่อคุณรอบคอบนั่งลงข้าง ๆ ผม และบอกว่า เที่ยว
คุณและรักสถานที่ มีนี่ ยัง มีรักสถาน คุณและฉันรักเพลส ที่ยังคง ร้องเพลง sentimentality ยังเด็ก และไม่รู้
ใบหน้าที่สด ปรากฏ หลายครั้งในความฝันของฉัน ฉันไม่รู้ว่าทำไมการพาณิชย์สบู่โอเปร่าให้ความรู้สึกดังกล่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้ บางทีผมเห็นเยาวชนของฉัน เขาขี่จักรยาน เสียงสั่น ยิ้มที่ฉัน หัวเราะพร้อมน้ำตาลดลงเช่นเพชร

8
เคยเขียนสองสามประโยค ชอบพวกเขา:
ครั้งแรกของทั้งหมด ฉันจะรอให้คุณ
สอง จับมือ ปิดดวงตาของคุณและคุณจะไม่ได้หายไป
สาม ความหลง ครู่ เราไปบัค


กัวในเดือน 2003 เมษายน

--จบ--

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันคิดถึงอดีตที่คุณคิดถึงผมอยู่บนจักรยานอายุ 17 ปีคุณได้เพราะคุณมียิ้มและตื่นเต้นขึ้นลมถือความสุขและไปไม่กลับเมื่อวานเป็นอย่างมากผ่านเยาวชนที่อ่อนแอของฉัน สดใส เศร้า ไม่มีที่สิ้นสุด ฮ่าฮ่าฮ่า -- คำนำ 1 มือซ้ายมือขวาเวลาเงาสะท้อน ที่ฉันสามารถเชื่อว่ามันเป็นมากกว่าปีที่ผ่านมาต้องการให้หนังสือชื่อ ตอนนั้นผมอยู่ม. 3 ในง่ายแต่เวลาเกือบโหดร้ายในชนิดและก้มลงมองของในท่าคิดว่าไม่ใกล้แต่โคตรจริงใจในอนาคตผมคิดว่าในฤดูร้อนนั้นไม่เห็นแสงแดดทั้งหมดของมหาวิทยาลัยฉันคิดว่าฉันควรจะบอกตัวเองเวลาทำสรุปความทรงจำเศร้าแล้วยิ้มและเริ่มการเดินทางที่ใหม่เอง 2 ฮ่าฮ่ามีคนถามฉันว่าทำไมฉันสามารถเห็นคุณสองเมื่อเศร้าและชัดเจนข้อความที่สามารถเห็นคุณใหญ่บางครั้งสวยงามบางครั้งธรรมดาภาษาแต่ผมไม่เห็นคุณสูงเมื่อเขียนเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันต้องการเห็นคุณในแต่ละคนต้องผ่านส่วนของถนนอารมณ์ไหน เร็วเนอะที่จริงเขียนหนังสือคำเขียนคำเหล่านี้เมื่อผมรู้สึกสิ้นหวังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน บางคนอาจบอกว่าผมเศร้าจะใสและเอาให้คนที่อยากดูแรงพาให้คนไม่คิดที่จะละทิ้งความหวัง ฉันคิดว่าบางทีพวกเขาไม่เคยเห็นรุ่นพี่ผมที่เขียนข้อความแล้วสิ้นหวังแล้วแตก พาได้รับบาดเจ็บที่ใบหน้าผมเหมือนดื้อเหมือนฆ่าสัตว์ตลอดทางตลอดทางหนี มันซ่อนอยู่ในช่วงเวลาหนึ่งคุณมีเวลากับปาล์ม มันซ่อนตัวอยู่ในสถานที่หนึ่งคิดถึงหนึ่งยืนอยู่คนที่ยังยืนทางผมเป็นห่วงคน ฮ่า 3 ผมก็คิดว่าผมชอบเขียนร้อยแก้วแล้วแล้วชอบ จริงๆแล้วผมชอบยืนอยู่ที่หน้าผากราบที่เท้าของตัวเองแล้วมองภาพเป็นภาพที่หรูหราสดใสน้ำตาของเยาวชน ผมไม่รู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นบันทึกที่ดีมากแต่ฉันกว่าใครชอบมองกลับไปในทางของตัวเอง ฉันเบื่อที่จะมองกลับคิวเต็ม แล้วเวลาก็ทิ้งฉันดังก้องแข่งไปข้างหน้า ผมเพิ่งได้เขียนนวนิยายรวมทั้งตีพิมพ์และยังไม่ตีพิมพ์ ฉันกำลังสร้างโชคชะตาของคนอื่นผมซ่อนตัวอยู่ในพวกเขาและในเวลาที่แก้ไขเรื่องราวของพวกเขากับน้ำตาของตัวเองไหล สดของที่คนมักจะปรากฏในความคิดผมวันคืนคืนพวกเขามองฉันยิ้มเศร้าสุดท้ายมองฉันยกมือขึ้นฆ่าพวกเขา ฮ่าฮ่า 4 วันนั้นอ่านนิตยสารเห็นนักเรียนคนหนึ่งกล่าวว่าเธอได้จากหนึ่งกลายเป็นสองสูงและเค้าบอกว่าหลังจากเปิดเทอมจะต้องใหม่และสำหรับชายและหญิงแย่งที่นั่งในโรงอาหารที่เต็มไปด้วยความสดใหม่และดูพวกเขาเดินในโรงเรียนดูพวกเขาในต้นไม้ในโรงเรียนสลักตัวเองไร้เดียงสาชื่อเก่าของพวกเขาดูพวกเขาซาบซึ้งไป ผมเห็นประโยคนี้ก็ถูกลากอย่างเจ็บปวด ผมก็เคยคิดถึงผมห่างออกไปหลายพันกิโลเมตรโรงเรียนมัธยมของฉัน น้อยคนที่จะรู้ว่ามันแตกต่างจาก 4 โรงเรียนมัธยมปักกิ่ง huanggang แล้วมีชื่อเสียงแม้เรารุ่นพี่ทำอ้างอิงในหนังสือจะมีชื่อของพวกเขาโรงเรียนผมง่ายๆภายในผมหัวเราะเสียงดังมาก่อนเห็นก็เศร้าได้ร้องไห้ได้ เคยไปยังไป ฉันมีซ้ายบางของพวกเขาทิ้งฉันอายุ 17 ปีเยาวชนขี่บนจักรยานเป่านกหวีดวัน ฮ่าแตกแตกแตก ผมได้ยินเสียงเวลาแตกในในร่างกายของฉันและยังฉันพันไมล์ในบ้านเกิดของ ฮ่าฮ่า 5 หนังสือนั้นเป็นรุ่นพี่ผมในบทความเขียนเมื่อเวลาที่ฉันอยู่ในโรงเรียนครูที่สอนครูเบลเยี่ยมและพักอยู่กับผมแค่เขาตอนเที่ยงคืนเขาจะกลับบ้านแล้วนอน ทุกๆเช้าผมยังหลับอยู่เมื่อได้ยินเสียงเขาเปิดประตูแล้วเขาใส่ถุงแล้ววางนอนผมยังสู้ ' ตอนนั้นผมไม่ได้เอาคอมพิวเตอร์ไปผมอยู่ห้องนั้นไปดังนั้นฉันเขียนอะไรก็เขียนบนกระดาษ ครูของฉันมีขนาดเล็กลานลมเวลาผมชอบย้ายที่นั่งไปที่ลานแล้วในกระดาษ A4 สีขาวบนแปรงเขียน มันเป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่ผมเขียนด้วยลายมือของเวลา แล้วฉันก็รู้ว่ามีสิ่งที่เรียกว่าต้นฉบับ เพราะคอมพิวเตอร์การเขียนได้ครอบครองส่วนใหญ่ของชีวิตของฉันหนึ่งทศวรรษของต้นฉบับที่สูญหาย * และฉันเป็นเพียงแค่คนดั้งเดิมและมีความสุข ฮ่า 6 ในหนังสือเล่มนี้คุณจะเห็นคนมากมายหลายคนและพวกเขาจะปรากฏในชีวิตของฉันและทำให้สามารถแบ่งปันให้บางของเยาวชนเอาห่วงไม่มีที่สิ้นสุด * หลายคนไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขากระจัดกระจายไป ถ้ามันมีจริงๆที่ผมเห็นนกฉันต้องการให้พวกเขาเห็นฉันเพื่อนของพวกเขาบอกพวกเขาฉันคิดถึงพวกเขามาก * " ราตรีสวัสดิ์ " คือฉันเช้าในหนังสือเล่มนี้ยังรู้สึกชื่นชอบที่สุดของข้อความที่ผมเขียนเขียนร็อคทัวร์เขียนเหล่านี้จะหายไปจากชีวิตของฉันสิ่งที่ เมื่อผมกลับไปดูคำเหล่านี้เมื่อฉันเศร้าลึกเหมือนน้ำในทะเลสาบนั้นจมผมของซีดีนั้นผมของฉากก็จมผมอายุ 17 ปีของจักรยานคันนั้น ไม่มีใครผ่าน พวกเขาได้นอนหลับเงียบๆ * ข้อความนี้คือผมสามวันยาวและวันอย่างต่อเนื่อง ฮ่าฮ่า 7 วันนั้นดูก็นึกถึง " จักรยาน " อายุ 17 ปีลุกขึ้นอ่านหนังสืออีกครั้ง ดูอารมณ์แขวนอยู่ในอากาศที่ไม่สามารถลง นี่ก็นึกถึง ( จะรักสุดท้าย ) เพลง " มอง "คลินตันแหบแต่อารมณ์ * เห็นคุณผ่านจากประตูเมื่อมีความทุกข์ก็ร้องขึ้นเบาๆ ในขณะที่คุณอย่างระมัดระวังข้างๆฉันนั่งลงเงียบๆบอกชีวิตที่ยอดเยี่ยมมาก ในคุณฉันรักสถานที่ยังคงคึกคักและยังคงมีความรักในเดิน ในคุณฉันรักที่ยังคงมีคนร้องเพลงยังหนุ่มไร้อารมณ์ * ผู้สดใบหน้านับครั้งไม่ถ้วนปรากฏในความฝันฉันไม่รู้ว่าทำไมตัวเองเรื่องธุรกิจสบู่มีความรู้สึกแบบนี้ บางทีผมเห็นเยาวชนเขาขี่บนจักรยานโยกเยกและยิ้มให้ฉัน หัวเราะน้ำตาเหมือนเพชรเหมือนตก ฮ่า 8 ผมเคยเขียนหลายประโยคที่ฉันชอบพวกเขาเช่นกันก่อนผมก็จะรอคุณ * ประการที่สองจับมือฉันเดินหลับตาคุณจะไม่หลงทาง * 3 เป็นประหนึ่งพระเจ้าทันทีเราก็ห้อยลงมาอายุไป ฮ่าฮ่าฮ่าเมษายนพ.ศ. 2546 กัวในเซี่ยงไฮ้ -- จบ -- *